Şık przeciwko Turcji (nr 2)

 

Naruszenia Konwencji z uwagi na pozbawienie wolności dziennikarza Ahmeta Şıka – wyrok ETPC z 24.11.2020 r. w sprawie Şık przeciwko Turcji (nr 2) (skarga nr 36493/17)

Sprawa dotyczyła zastosowania oraz przedłużania tymczasowego aresztowania wobec dziennikarza Ahmeta Şıka, który był podejrzany o rozpowszechnianie propagandy na korzyść organizacji uznawanych za terrorystyczne albo za pomocnictwo im poprzez artykuły i wywiady publikowane w tureckim dzienniku Cumhuriyet oraz w postach w mediach społecznościowych – gdzie krytykował politykę rządu.

Jednomyślnie:

Naruszenie art. 5 ust. 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji;

Naruszenie art. 10 (wolność wypowiedzi) Konwencji.

Jednomyślnie:

Brak naruszenia art. 5 ust. 4 (prawo odwołania się do sądu w celu ustalenia bezzwłocznie przez sąd legalności pozbawienia wolności) Konwencji.

Większością:

Brak naruszenia art. 18 (granice stosowania ograniczeń praw) Konwencji.

Trybunał uznał w szczególności, że:

- postanowienia sądów krajowych o zastosowaniu i przedłużaniu aresztów skarżącego zostały oparte na podejrzeniu, które nie wypełniło wymaganego poziomu racjonalności. Innymi słowy, fakty w sprawie nie prowadziły do wniosku, że istniało uzasadnione podejrzenie przeciwko niemu.

- działania, za które skarżący został uznany karnie odpowiedzialny znajdowały się w zakresie publicznej debaty na temat faktów i zdarzeń, które były już znane, wiązały się z wykonywaniem wolności konwencyjnych i nie wspierały ani zachęcały do używania przemocy w sferze politycznej ani nie wykazywały jakiejkolwiek woli skarżących do przyczynienia się do nielegalnych celów organizacji terrorystycznych, a mianowicie użycia przemocy i terroru w celach politycznych;

- ingerencja w wykonywanie prawa skarżących do wolności wypowiedzi nie była przewidziana prawem.

- co do długości postępowania przed Tureckim Trybunałem Konstytucyjnym, Trybunał stwierdził, że w szczególnych okolicznościach sprawy nie doszło do naruszenia prawa skarżącego do ustalenia „bezzwłocznie przez sąd legalności pozbawienia wolności”.

- skarżący nie wykazał by jego tymczasowe aresztowanie zostało zarządzone w celach niezgodnych z Konwencją.