Tydzień 13 - Nagmetov przeciwko Rosji

Ciężkie naruszenia Konwencji pozwoliły na przyznanie słusznego zadośćuczynienia nawet w sytuacji braku odpowiednio sformułowanego wniosku – wyrok ETPC z 30.3.2017 r. (Wielka Izba) w sprawie Nagmetov przeciwko Rosji (35589/08) ; jednomyślnie : naruszenie Artykułu 2 (prawo do życia) Konwencji  w zakresie materialnym oraz proceduralnym oraz 14 głosami do 3 : że państwo musi zapłacić skarżącemu 50,000 euro tytułem słusznego zadośćuczynienia.

Sprawa dotyczy kwestii przyznania słusznego zadośćuczynienia w braku odpowiednio sformułowanego wniosku. Trybunał uznał w szczególności, że wniosek nie został sformułowany w sposób prawidłowy, tj. zgodnie z regułami. Mimo to uznał się za właściwy do przyznania, w sposób rozsądny i wyważony, słusznego zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z wyjątkowych okoliczności niniejszej sprawy.

Trybunał uznał, że ustalenie naruszenia Artykułu 2 w zakresie materialnym i proceduralnym, jak w niniejszej sprawie, nie stanowi samo w sobie wystarczającej podstawy do przyznania słusznego zadośćuczynienia. Ciężar oraz wpływ naruszeń w tej sprawie, podobnie jak ogólny kontekst w jakich do nich doszło, w szczególności długotrwałe śledztwo, pełne wad w sprawie przyczyn śmierci spowodowanych przez funkcjonariusza publicznego spowodowały przyznanie słusznego zadośćuczynienia. Trybunał nie znalazł żadnego argumentu wskazującego na to, że prawo krajowe pozwalało na domaganie się odpowiedniego odszkodowania i do jego otrzymania w rozsądnym terminie. Trybunał stwierdził więc, że niniejsza sprawa dotyczy okoliczności wyjątkowych, które przemawiają za przyznaniem słusznego zadośćuczynienia za krzywdę, pomimo braku odpowiednio sformułowanego wniosku w tym zakresie. 

Tydzień 13 - Chowdury i Inni przeciwko Grecji

Imigranci będący ofiarami przymusowej pracy oraz handlu ludźmi nie uzyskali odpowiedniej ochrony w Grecji – wyrok ETPC z 30.3.2017 r. w sprawie Chowdury i Inni przeciwko Grecji (21884/15); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 4 § 2 (zakaz pracy przymusowej) Konwencji.

Sprawa dotyczyła 42 Bengalczyków, którzy nie uzyskali pozwolenia na pracę oraz zostali poddani przymusowej pracy. Ich pracodawcy zrekrutowali ich do zbierania truskawek w Manoladzie (Grecja), jednakże bez wynagrodzenia, zobowiązując ich do pracy w ciężkich fizycznie warunkach pod nadzorem uzbrojonych strażników.

Trybunał uznał, po pierwsze, że sytuacja skarżących stanowiła handel ludźmi oraz pracę przymusową, zaznaczając, że eksploatacja poprzez pracę była jednym z aspektów handlu ludźmi. Trybunał wskazał również, że państwo nie wykonało swoich obowiązków zapobiegnięcia sytuacji handlu ludźmi, ochrony ofiar oraz przeprowadzenia skutecznego śledztwo w zakresie popełnionych przestępstw w celu ukarania osób odpowiedzialnych za handel.  

Tydzień 13 - Volchkova i Mironov przeciwko Rosji

Władzom nie udało się udowodnić nieodpartego interesu publicznego w czasie wywłaszczenia nieruchomości na prywatną inwestycję w atrakcyjnej części Moskwy – wyrok ETPC z 28.3.2017 r. w sprawie Volchkova i Mironov przeciwko Rosji (45668/05 i 2292/06); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 1 Protokołu 1 (ochrona własności) Konwencji.

Sprawa dotyczyła wywłaszczenia nieruchomości znajdującej się w miejscowości Lubiercy, niedaleko Moskwy, na prywatną inwestycję budowlaną. Skarżący, właściciele nieruchomości oraz domu w Lubiercy, zarzucili w szczególności, że zostali pozbawieni własności tylko z uwagi na korzyści związane z prywatnym projektem inwestycyjnym – wielopiętrowym blokiem mieszkaniowym, który nie służył żadnym społecznym celom a odszkodowanie, które otrzymali było w ich mniemaniu kpiną. Trybunał uznał, że wywłaszczenie nieruchomości skarżących było przewidziane prawem, w związku z czym nie miało sensu powoływanie wykładni sądów krajowych oraz zastosowanego przez nie prawa w sprawie skarżących. Jednakże, Trybunał ma wątpliwości co do tego, czy takie wywłaszczenie nieruchomości skarżących w celu wybudowania bloku mieszkalnego zmierzało do osiągnięcia nieodpartego interesu publicznego. Decyzja wywłaszczeniowa została podjęta przez władze lokalne na podstawie estetycznych ulepszeń miasta, a nie w celu rozwiązania ważnego problemu publicznego. Dodatkowo, nic nie wskazywało na to, że jakakolwiek część nowo wybudowanego budynku, włączając w to 5% należące do władz lokalnych zgodnie z umową inwestycyjną, została przeznaczona na mieszkalnictwo komunalne. W końcu, Trybunał zgodził się ze skarżącymi, że sądy krajowe nie odniosły się do ich zarzutów co do wartości rynkowej ich nieruchomości, co skutkowało nieadekwatnością przyznanego odszkodowania. 

Tydzień 13 - Z.A. i Inni przeciwko Rosji

Pozbawienie wolności azylantów w strefie tranzytowej na lotnisku w Moskwie było bezprawne, nieludzkie i poniżające – wyrok ETPC z 28.3.2017 r. w sprawie Z.A. i Inni przeciwko Rosji (61411/15, 61420/15, 61427/15 i 3028/16); 6 głosami do 1: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego i poniżającego traktowania) i naruszenie Artykułu 5 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skarg wniesionych przez obywateli Iraku, Palestyny, Somalii i Syrii, którzy podróżowali przez lotnisko Szeremietiewo w Moskwie, a którym odmówiono zezwolenia na wjazd do Rosji. Trzech skarżących spędziło w strefie tranzytowej lotniska od pięciu do ośmiu miesięcy, zaś jeden ze skarżących, Somalijczyk, prawie dwa lata.

Trybunał uznał w szczególności, że uwięzienie skarżących w strefie tranzytowej, które było niezależne od ich woli, stanowiło pozbawienie wolności bez podstawy prawnej w prawie krajowym. Ponadto, zdaniem Trybunału skarżący byli przetrzymywani w warunkach nie do zaakceptowania, które były poniżej ludzkiej godności, sprawiły, że czuli się poniżeni oraz upodleni, w związku z czym stanowiły nieludzkie i poniżające traktowanie. 

Tydzień 13 - Škorjanec przeciwko Chorwacji

Brak odpowiedniego śledztwa w sprawie przestępstwa z nienawiści do Romów – wyrok ETPC z 28.3.2017 r. w sprawie Škorjanec przeciwko Chorwacji (25536/14); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) w związku z Artykułem 14 (zakaz dyskryminacji) Konwencji.

W czerwcu 2013 r. dwóch sprawców dokonało słownej i fizycznej napaści na skarżącą i jej partnera, motywowanej rasistowskimi i antyromskimi uprzedzeniami. Sprawcy zostali oskarżeni i skazani za czyny związane z przestępstwami nienawiści przeciwko partnerowi skarżącej, natomiast nie zostali oskarżeni o przestępstwo motywowane rasizmem przeciwko samej skarżącej. Władze nie uwzględniły jej skargi na przestępstwo z nienawiści, uznając, iż nic nie wskazywało na to, że została zaatakowana przez sprawców z nienawiści do Romów, skoro nie miała romskiego pochodzenia. Skarżąca zarzuciła w skardze do Trybunału brak skutecznej odpowiedzi procesowej władz chorwackich w związku z motywowanym rasizmem aktem przemocy przeciwko niej.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, osoba może być uznana za ofiarę przestępstwa z nienawiści nie tylko gdy została zaatakowana z uwagi, że posiada określone cechy, ale również, gdy jest zaatakowana z uwagi na to, że ma aktualny albo domniemany związek z inną osobą, która posiada (albo uważa się, że posiada) te cechy. Państwa mają obowiązek uwzględnienia obu typów przestępstw z nienawiści oraz odpowiedniego ich ścigania. Mimo to, w niniejszej sprawie chorwackie władze nie podjęły koniecznych kroków celem zidentyfikowania przemocy przeciwko skarżącej jako mającej korzenie nienawiści rasowej. Odrzucając skargę skarżącej, władze nie wykonały swoich obowiązków wynikających z Konwencji. 

Tydzień 12 - Gouri przeciwko Francji

Wymaganie pobytu we Francji dla dodatkowego zasiłku z tytułu niezdolności do pracy nie było dyskryminujące – decyzja ETPC z 23.3.2017 r. w sprawie Gouri przeciwko Francji (41069/11); jednomyślnie: skarga uznana za niedopuszczalną. Decyzja jest ostateczna.

Sprawa dotyczyła odmowy skarżącej zapłaty dodatkowego zasiłku z tytułu niezdolności do pracy, z uwagi na to, że nie mieszkała już we Francji, a w Algierii. Trybunał uznał, że dodatkowy zasiłek z tytułu niezdolności do pracy został ustanowiony przez ustawodawcę w celu ochrony zadowalającego poziomu życia jednostek żyjących we Francji, biorąc pod uwagę parametry ekonomiczne w kraju pobytu, czyniąc prawie niemożliwym realne porównanie z sytuacją osób żyjących za granicą. Dlatego też nie doszło do dyskryminacji przeciwko skarżącej, która żyła w Algierii, przez co znajdowała się w innej sytuacji niż ludzie mieszkający we Francji. 

Tydzień 12 - A.-M.V. przeciwko Finlandii

Decyzja sądów fińskich o odmowie zmiany opiekuna osoby upośledzonej umysłowo, uniemożliwiająca mu zmianę miejsca zamieszkania zgodnie z jego wyborem, była uzasadniona - Wyrok ETPC z 23.3.2017 r. w sprawie A.-M.V. przeciwko Finlandii (53251/13); jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) oraz Artykułu 2 Protokołu 4 (prawo do swobodnego poruszania się) Konwencji.

Sprawa dotyczyła upośledzonego umysłowo skarżącego, który zarzucał, że odmowa przez fińskie sądy zmiany ustanowionego przez sąd opiekuna, pozbawiła go możliwości zdecydowania gdzie i z kim chciałby żyć. Jego opiekun sądowy zdecydował wcześniej, że nie byłaby w najlepszym interesie skarżącego przeprowadzka z rodzinnego miasta na południu Finlandii do odległej wioski na północy kraju z jego dawnymi rodzicami zastępczymi. W przedmiotowym postępowaniu, sąd odmówił zmiany jego opiekuna.

Trybunał uznał, że decyzja odmowna fińskich sądów odnośnie zmiany ustanowionego opiekuna, została oparta na konkretnej i starannej analizie sytuacji skarżącego, biorąc pod uwagę jego niezdolność do zrozumienia, czym groziła jego przeprowadzka, a mianowicie, że stanowiłoby to radykalną zmianę warunków jego życia. Powyższa decyzja, powzięta w celu ochrony zdrowia oraz dobrobytu skarżącego, nie była w związku z tym nieproporcjonalna. Ponadto, skarżący brał udział w każdym stadium postępowania, a jego prawa, wnioski oraz preferencje były brane pod uwage przez właściwy, niezależny oraz bezstronny sąd krajowy. 

Tydzień 12 - Mitrović przeciwko Serbii

Pozbawienie wolności człowieka po jego skazaniu przez nieuznaną republikę bałkańską było bezprawne – wyrok ETPC z 21.3.2017 r. w sprawie Mitrović przeciwko Serbii (52142/12); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 5 § 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji.

W 2010 r. skarżący został zatrzymany i uwięziony na ponad 2 lata przez władze serbskie. Został zatrzymany na podstawie skazania w 1994 r. za zbrodnię przez sądy „Republiki Serbskiej Krajiny” - nieuznane przez społeczność międzynarodową państwo historyczne na Bałkanach, istniejące w latach 1991–1995, a złożone z terytorium dziś należącego do Chorwacji. Jak się okazało, skarżący ma jeszcze do odbycia zaległą karę pozbawienia wolności.

Trybunał uznał w szczególności, że każde pozbawienie wolności musi być zgodne z prawem, tzn., że musi odpowiadać regułom prawa krajowego. Skarżący został skazany przez „sąd”, który działał poza serbskim systemem sądowym. Zgodnie z normami prawa krajowego, pozbawienie wolności osoby jest bezprawne, jeżeli nie zostało orzeczone na podstawie decyzji sądu zagranicznego, która została uznana przez władze w toku odpowiedniej procedury. Mimo to, w niniejszej sprawie serbskie władzy nie przeprowadziły żadnego postępowania zmierzającego do uznania decyzji sądu zagranicznego. Stąd, pozbawienie wolności skarżącego było bezprawne. 

Tydzień 11 - Modestou przeciwko Grecji

Bez odpowiedniego i wystarczającego uzasadnienia nakaz przeszukania mieszkania i siedziby prowadzonej działalności gospodarczej skutkował naruszeniem Konwencji - wyrok ETPC z 16.03.2017 r. w sprawie Modestou przeciwko Grecji (51693/13); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, mieszkania i korespondencji) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła przeszukania mieszkania skarżącego oraz siedziby jego działalności gospodarczej pod jego nieobecność w ramach prowadzonego policyjnego dochodzenia. Trybunał zauważył, że nie było uprzedniej kontroli sądowej przeszukania, a nakaz został sformułowany w sposób nieprecyzyjny, zaś skarżący nie był fizycznie obecny w czasie operacji. Dodatkowo, władze nie przeprowadziły następczej i natychmiastowej kontroli sądowej. W związku z tym Trybunał uznał, że władze krajowe nie wykonały swojego obowiązku zapewnienia odpowiednich i wystarczających przyczyn uzasadniających wydanie nakazu przeszukania. 

Tydzień 11 - Olafsson przeciwko Islandii

Odpowiedzialność wydawcy za zniesławienie naruszyła jego prawo do wolności wyrażania opinii - wyrok ETPC z 16.03.2017 r. w sprawie Olafsson przeciwko Islandii (58493/13); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii ) Konwencji.

Skarżący był wydawcą internetowego dziennika Pressan. Publikował artykuły insynuujące, że kandydat polityczny dopuścił się seksualnego wykorzystywania dzieci. Islandzki Sąd Najwyższy uznał skarżącego winnym zniesławienia. Skarżący w swojej skardze do Trybunału zarzucił, że uczynienie go odpowiedzialnym za zniesławienie naruszyło jego prawo do wolności wyrażania opinii. Trybunał uznał w szczególności, że pociągnięcie go do odpowiedzialności za zniesławienie nie było konieczne w demokratycznym społeczeństwie, biorąc pod uwagę okoliczności sprawy. Zarzuty dotyczyły kandydata ubiegającego się o polityczne stanowisko i powinny zwrócić uwagę opinii publicznej. Artykuły zostały opublikowane w dobrej wierze, zgodnie ze zwyczajowymi dziennikarskimi standardami i przyczyniły się do debaty w interesie publicznym. Mimo że zarzuty miały charakter zniesławiające, to jednak zostały uczynione nie przez skarżącego, a przez inne osoby. Kandydat polityczny zdecydował się jednak nie pozywać innych osób i w ten sposób, być może, uniemożliwił skarżącemu wykazanie, że działał w dobrej wierze ani że jego zarzuty były prawdziwe. Skarżącemu nakazano również zapłatę zadośćuczynienia oraz kosztów sądowych. W tych okolicznościach, Sąd Najwyższy nie wyważył w sposób rozsądny pomiędzy środkami ograniczającymi wolność wyrażania opinii skarżącego oraz uzasadnionym celem ochrony reputacji innych. 

Tydzień 11 - Ilias i Ahmed przeciwko Węgrom

Pozbawienie wolności w strefie granicznej dwóch osób wnioskujących o azyl było bezprawne a ich deportacja z Węgier do Serbii naraziła ich na ryzyko nieludzkich i poniżających warunków w ośrodku przyjęcia migrantów w Grecji – wyrok ETPC z 14.03.2017 r. w sprawie Ilias i Ahmed przeciwko Węgrom (47287/15); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 5 § 1 i 4 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji z uwagi na to, że zatrzymanie skarżących w przestrzeni granicznej w Röszke stanowiło pozbawienie wolności, w znaczeniu, że zostali pozbawieni wolności bez żadnej formalnej, uzasadnionej decyzji oraz bez odpowiedniej kontroli sądowej; brak naruszenia Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) w zakresie warunków ich pozbawienia wolności w strefie przejściowej; naruszenie Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) z uwagi na brak skutecznego środka, z którego mogliby skorzystać skarżąc się na warunki w jakich zostali uwięzieni; naruszenie Artykułu 3 w zakresie wydalenia do Serbii z uwagi na fakt, że nie mogli skorzystać z gwarancji chroniących ich przed narażeniem na realne ryzyko bycia poddanym nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu.

Sprawa dotyczyła uwięzienia przez 23 dni w strefie granicznej dwóch Bengalczyków szukających azylu oraz ich późniejszej deportacji z Węgier do Serbii. Trybunał wskazał w szczególności, że w toku procedury ubiegania się o azyl, węgierskie władze: nie dokonały indywidualnej oceny sprawy każdego ze skarżących; schematycznie odniosły się do rządowej listy bezpiecznych krajów Trzeciego Świata; nie wzięły pod uwagę krajowych raportów i innych dowodów dostarczonych przez skarżących; nałożyły niesprawiedliwy i nadmierny ciężar na nich by dowiedli, że znajdowali się w realnym niebezpieczeństwie prześladowania, podczas gdy ostatecznie mogli zostać wywiezieni do Grecji, gdzie mogliby być narażeni na nieludzkie i poniżające warunki osadzenia w ośrodku przyjęcia migrantów. 

Tydzień 11 - Yevgeniy Zakharov przeciwko Rosji

Państwu nie udało się wyważyć dwóch kolidujących praw w sprawie dotyczącej eksmisji z lokalu komunalnego – wyrok ETPC z 14.03.2017 r. w sprawie Yevgeniy Zakharov przeciwko Rosji (66610/10); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz mieszkania) Konwencji.

Po raz pierwszy w sprawie przeciwko Rosji dotyczącej eksmisji z lokalu komunalnego orzekł Trybunał w Strasburgu. Skarżący skarżył się na eksmisję z pokoju w lokalu komunalnym po śmierci swojej partnerki. Pomimo wytoczenia powództwa sądy odmówiły uznania go za członka rodziny swojej partnerki i w konsekwencji do przyznania mu prawa mieszkania w pokoju w lokalu komunalnym. Trybunał wskazał, że pokój zamieszkiwany przez skarżącego z jego zmarłą partnerką przez 10 lat był jego mieszkaniem w rozumieniu Konwencji, a sądom nie udało się wyważyć jego prawa do poszanowania mieszkania z interesami osób zamieszkujących dwa pozostałe pokoje. Sądy nie wykonały testu proporcjonalności ingerencji w prawo skarżącego do poszanowania jego prawa do mieszkania. Dodatkowo, sądy skoncentrowały się na okoliczności, że skarżący był zameldowany w innym miejscu w ciągu ostatnich 10 lat życia ze swoją partnerką, nie biorąc pod uwagę argumentów skarżącego dotyczących jego potrzeb mieszkaniowych, a mianowicie, że nie miał innego mieszkania oraz był zmuszony do mieszkania w szkole, gdzie pracował jak nocny stróż. 

Tydzień 10 - Pihl przeciwko Szwecji

Odmowa uznania właściciela bloga odpowiedzialnym za znieważające anonimowe komentarze online nie naruszyła Konwencji - decyzja ETPC z 9.03.2017 r. w sprawie Pihl przeciwko Szwecji (74742/14); jednomyślnie: skarga niedopuszczalna. Decyzja jest ostateczna. 

Skarżący był ofiarą znieważających komentarzy online, które zostały opublikowane anonimowo na blogu. Skarżący wystąpił z powództwem cywilnym przeciwko małemu stowarzyszeniu non-profit, które prowadziło bloga, twierdząc, iż odpowiada ono za komentarze osób trzecich. Jego powództwo zostało oddalone przez szwedzkie sądy oraz szwedzkiego Kanclerza Sprawiedliwości. Skarżący zarzucał, że odmawiając uznania odpowiedzialności pozwanego stowarzyszenia, władze nie zapewniły ochrony jego reputacji i przez to naruszyły jego prawo do poszanowania życia prywatnego. Trybunał uznał, że skarga była nieuzasadniona. W tego typu sprawach, należy wyważyć pomiędzy prawem jednostki do poszanowania jej życia prywatnego oraz prawem do wolności wyrażania opinii przyznanym jednostkom czy też grupom prowadzącym portale internetowe. W świetle okoliczności niniejszej sprawy, władze krajowe wyważyły w sposób odpowiedni dwie kolizyjne wartości odmawiając uznania odpowiedzialności stowarzyszenia za znieważające komentarze. W szczególności dlatego, że pomimo że komentarze były obraźliwe, nie stanowiły mowy nienawiści ani nawoływania do przemocy; zostały zamieszczone na blogu o małym zasięgu prowadzonym przez stowarzyszenie non-profit; zostały zdjęte dzień po złożeniu skargi przez skarżącego; oraz że były na blogu tylko przez około dziewięć dni. 

Tydzień 10 - K2 przeciwko Zjednoczonemu Królestwu

Pozbawienie obywatelstwa podejrzanego o terroryzm było zgodne z prawem w rozumieniu Konwencji - decyzja ETPC z 9.03.2017 r. w sprawie K2 przeciwko Zjednoczonemu Królestwu (42387/13); jednomyślnie uznano skargę za niedopuszczalną. Decyzja jest ostateczna. 

K2 był podejrzany o branie udziału w działaniach terrorystycznych w Somalii. W 2010 r. Sekretarz Stanu  z brytyjskiego MSW pozbawił go brytyjskiego obywatelstwa oraz zakazał ponownego wjazdu do kraju. K2 uważał, że powyższe decyzje naruszyły jego prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego zgodnie z Artykułem 8 oraz że były dyskryminujące. 

Trybunał uznał skargi za niedopuszczalne, jako nieuzasadnione. Pomimo że arbitralna odmowa czy też odebranie obywatelstwa mogą stanowić w określonych okolicznościach problem pod Artykułem 8, z uwagi na ich wpływ na życie prywatne jednostki, Trybunał wskazał, że żaden taki problem nie powstał w niniejszej sprawie. Sekretarz Stanu działał bowiem szybko i starannie oraz zgodnie z prawem. K2 miał ustawowe prawo odwołania się od decyzji oraz dostęp do sądowej kontroli, jednakże brytyjskie sądu odrzuciły jego skargi po dokonaniu wszechstronnej oraz kompletnej analizy. Mimo że niektóre sprawy przeciwko K2 były utrzymywane w tajemnicy z przyczyn bezpieczeństwa, jego obrońca miał dostęp do tych informacji, a natura i charakter sprawy były znane skarżącemu. K2 również skarżył się, że nie mógł właściwie prowadzić swojej sprawy przebywając za granicą, z uwagi na obawę, że jego rozmowy mogłyby być kontrolowane przez sudańskie organy antyterrorystyczne i być wykorzystane przeciwko niemu. W ocenie Trybunału, Artykuł 8 nie może być interpretowany jako nakładający obowiązek na państwo do ułatwiania powrotu każdej osoby pozbawionej obywatelstwa aby mogła odwołać się od decyzji wydanej w jej sprawie. Sąd brytyjski odrzucił skargi K2 w zakresie braku możliwości prowadzenia sprawy z zagranicy, a Trybunał nie był w stanie zakwestionować tych ustaleń. Ponadto, sąd brytyjski przyjął ostrożne podejście do sprawy biorąc pod uwagę brak wskazówek od skarżącego. Nie mógł jednak nie wziąć pod uwagę materiału dowodowego świadczącego o jego zaangażowaniu w działania terrorystyczne. W każdym razie, sam skarżący zadecydował o opuszczeniu kraju. W końcu, Trybunał zauważył, że K2 nie zostanie bezpaństwowcem przez utratę brytyjskiego obywatelstwa (miał sudańskie obywatelstwo), wa ingerencja w jego prywatne i rodzinne życie spowodowane pozbawieniem obywatelstwa była ograniczona. W tych okolicznościach odebranie obywatelstwa było zgodne z prawem w rozumieniu Artykułu 8 Konwencji. 

Tydzień 10 - V.K. przeciwko Rosji

Państwo jest bezpośrednio odpowiedzialne za znęcanie się nad czterolatkiem przez nauczycieli publicznego przedszkola – wyrok ETPC z 7.03.2017 r. w sprawie V.K. przeciwko Rosji (68059/13); jednomyślnie: dwa naruszenia Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji w zakresie złego traktowania chłopca przez jego nauczycieli oraz brak skutecznego śledztwa władz w zakresie postawionych zarzutów.

Sprawa dotyczyła znęcania się nad czteroletnim chłopcem przez nauczycieli z publicznego przedszkola, które skutkowało rozwojem zaburzeń neurologicznych u chłopca. Skarżący twierdził w szczególności, że jego nauczyciele zmuszali go do brania antybiotykowych kropli do oczu bez zgody jego rodziców; zamykali go w ciemnych toaletach, mówiąc mu, że zostanie zjedzony przez szczury; zmuszali go do stanie w bieliźnie z rękoma uniesionymi do góry przez długi czas; oraz jeden raz zakleili mu usta taśmą klejącą. Trybunał uznał, że zeznania V.K. były szczegółowe, spójne oraz potwierdzone przez asystenta nauczyciela, niektórych rodziców innych dzieci z przedszkola oraz opinię biegłych. Dodatkowo, Trybunał zauważył, że powyższe działania były na tyle poważne, że można je uznać za nieludzkie i poniżające, zwłaszcza biorąc pod uwagę bardzo młody wiek skarżącego w tym czasie; rodzaj kar, które mu wymierzono w czasie co najmniej kilku tygodni; faktu, że te kary, stosowane przez nauczycieli, którzy działali z pozycji władzy i kontroli nad nim, zmierzały do wychowania go przez poniżenie; oraz długotrwałe konsekwencje dla niego w formie post traumatycznego zaburzenia neurologicznego. Ponadto, złe traktowanie miało miejsce w czasie, gdy V.K. przebywał pod wyłączną opieką publicznego przedszkola, pod nadzorem państwa, pełniącego służbę publiczną w interesie ogólnym opieki i wychowywania małych dzieci. W konsekwencji, państwo ponosiło bezpośrednią odpowiedzialność za nadużycia nauczycieli w stosunku do V.K.  W końcu, trzyletnie opóźnienie we wszczęciu postępowania karnego w związku z zarzutami V.K. dotyczącymi złego traktowania miały znacząco negatywny wpływ na skuteczność postępowania karnego, które w wyniku opóźnień zostało umorzone z uwagi na przedawnienie karalności przestępstwa.  

Tydzień 10 - Polyakova i Inni przeciwko Rosji

Osadzenie więźniów tysiące kilometrów od ich bliskich naruszyło prawo do poszanowania ich życia rodzinnego – wyrok ETPC z 7.03.2017 r. w sprawie Polyakova i Inni przeciwko Rosji (35090/09, 35845/11, 45694/13 i 59747/14); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego I rodzinnego) w stosunku do każdego skarżącego oraz naruszenie Artykułu 6 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) w stosunku do jednego ze skarżących.

Skarżący są albo osadzonymi albo członkami rodzin osadzonych, którzy zostali wzajemnie dotknięci decyzjami Rosyjskich Federalnych Władz Penitencjarnych (RFWP) o osadzeniu więźniów tysiące kilometrów od ich rodzin. Skarżący zarzucali, że decyzje o umieszczeniu więźniów w odległych zakładach karnych oraz następnie niezdolność do uzyskania zgody na przeniesienie, naruszyły ich prawo do poszanowania życia rodzinnego. Trybunał uznał, że odległość pomiędzy zakładami karnymi a domami rodzinnymi osadzonych, wahająca się między 2,000 i 8,000 km, była tak duża, że stanowiła przeszkodę dla skarżących. W szczególności, jeden ze skarżących (osadzony) nie mógł zobaczyć swojej matki przed jej śmiercią; podczas, gdy druga ze skarżących (młode dziecko urodzone przed osadzeniem swojego ojca) nie widziała nigdy swojego ojca. Miejsce osadzenia stanowiło więc ingerencję w prawo skarżących do poszanowania ich życia rodzinnego. Ponadto, ta ingerencja nie była zgodna z prawem. Jakość standardów prawnych wymaga aby prawo krajowe przyznawało ochronę przeciwko arbitralności w wykonywaniu władzy dyskrecjonalnej pozostawionej władzy wykonawczej. Mimo to, rosyjskie prawo nie wymagało aby RFWP rozważało wpływ miejsca zakładu karnego na życie rodzinne skarżących. Dodatkowo, prawo nie przyznawało skarżącym rzeczywistej możliwości uzyskania przeniesienia do innego zakładu karnego na podstawie prawa do poszanowania życia rodzinnego – ani przez skargę do RFWP, ani w drodze sądowej kontroli tych decyzji. 

Tydzień 9 - Talpis przeciwko Włochom

Włoskie władze nie ochroniły matki i syna z uwagi na to, że nie podjęły odpowiednich działań dotyczących przemocy domowej - wyrok ETPC z 2.03.2017 r. w sprawie Talpis przeciwko Włochom (41237/14), dotyczącej przemocy domowej, której matka dwojga dzieci była ofiarą i która skutkowała zabójstwem jej syna oraz usiłowaniem zabójstwa jej samej. Trybunał uznał: 

• 6 głosami do 1: naruszenie Artykułu 2 (prawo do życia) Konwencji w związku z zabójstwem syna skarżącej oraz usiłowaniem zabójstwa skarżącej; 
• jednomyślnie, naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego i poniżającego traktowania) w związku z niewykonaniem przez władze obowiązku ochrony skarżącej przed aktami przemocy domowej, oraz
• 5 głosami do 2, naruszenie Artykułu 14 (zakaz dyskryminacji) w związku z Artykułem 2 i 3 Konwencji.

Trybunał uznał w szczególności, że przez brak podjęcia odpowiednich działań na podstawie skargi złożonej przez skarżącą, władze krajowe pozbawiły skargę skuteczności, tworząc sytuację bezprawności sprzyjającą powtarzaniu się aktów przemocy, która doprowadziła do usiłowania zabójstwa skarżącej oraz śmierci jej syna. Dlatego władze nie wykonały ich obowiązku ochrony życia wskazanych osób. Trybunał również uznał, że skarżąca żyła ze swoimi dziećmi w atmosferze przemocy, tak poważnej by zakwalifikować ją jako złe traktowanie a sposób w jaki władze przeprowadziły postępowanie karne wskazywał na sądową bierność, która była niezgodna z Artykułem 3 Konwencji. W końcu, Trybunał zauważył, że skarżąca była ofiarą dyskryminacji jako kobieta w związku z brakiem podjęcia działań przez władze, które zbagatelizowały przedmiotową przemoc i w ten sposób ją zaaprobowały.

Tydzień 9 - Labaca Larrea przeciwko Francji

Trzech członków ETA osadzonych w zakładzie karnym w Lyonie: brak „ingerencji” w ich prawo do poszanowania życia rodzinnego - decyzja ETPC z 2.03.2017 r. w sprawie Labaca Larrea przeciwko Francji i dwie inne skargi (skargi 56710/13, 56727/13 i 57412/13); Trybunał jednomyślnie: połączył sprawy i uznał je za niedopuszczalne. Decyzja jest ostateczna. 

Sprawa dotyczyła osadzenia we Francji trzech członków ETA w zakładzie karnym usytuowanym w dużej odległości od miejsca zamieszkania ich rodzin. Trybunał uznał, że przeniesienie skarżących do Zakładu Karnego Lyon-Corbas nie utrudniło znacząco ich prawa do przyjmowania wizyt. Nie byli objęci środkami ograniczającymi ich prawo do kontaktu z rodzinami i nie było żadnych dowodów na to, że podróże ich bliskich wywoływały nie do przezwyciężenia czy nawet trudne problemy.