Tydzień 51 - Gjikondi i Inni przeciwko Grecji

Śledztwo w sprawie morderstwa Albańczyka w centrum Aten nie spełniło proceduralnych wymogów wynikających z Artykułu 2 Konwencji - wyrok ETPC z 21.12.2017 r. w sprawie Gjikondi i Inni przeciwko Grecji (skarga nr 17249/10); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 2 (prawo do życia) Konwencji w aspekcie proceduralnym. 

Sprawa dotyczyła morderstwa Albańczyka, Luana Berdellimy przez niezidentyfikowaną osobę w centrum Aten. Skarżącymi byli rodzice zmarłego i jego siostra. 

Trybunał uznał w szczególności, że skarżący nie zostali włączeni w śledztwo w sprawie śmierci ich bliskiego w stopniu wymaganym przez proceduralny aspekt Artykułu 2 Konwencji; że właściwe organy nie zajęły się sprawą w z należytą starannością oraz że kwestia istnienia motywu rasistowskiego nie została w ogóle zbadana. Trybunał również stwierdził, że nie było dowodów pozwalających Trybunałowi uznać, że państwo nie dopełniło swoich obowiązków wynikających z Artykułu 34 (prawo do skargi indywidualnej). 

Tydzień 51 - Lopes de Sousa Fernandes przeciwko Portugalii

Śmierć pacjenta z powodu pooperacyjnych powikłań – wyrok ETPC (Wielka Izba) z 19.12.2017 r. w sprawie Lopes de Sousa Fernandes przeciwko Portugalii (skarga nr 56080/13); 15 głosami do 2: brak naruszenia materialnego aspektu Artykułu 2 (prawo do życia) oraz jednomyślnie: naruszenie procesowego aspektu Artykułu 2 Konwencji.

Sprawa dotyczyła śmierci pana Fernandesa, męża skarżącej po serii problemów medycznych wynikłych z rutynowej operacji. Skarżąca zarzuciła, że śmierć jej męża została spowodowana przez zaniedbanie oraz lekkomyślność personelu medycznego, oraz że władze nie wyjaśniły precyzyjnej przyczyny pogorszenia się stanu zdrowia jej męża.

W odniesieniu do śmierci pana Fernandesa, Trybunał stwierdził, że niniejsza sprawa dotyczyła raczej medycznego niedbalstwa niż odmowy leczenia. W związku z tym, obowiązki Portugalii były ograniczone do ustanowienia odpowiednich ram prawnych zobowiązujących szpitale, prywatne czy publiczne, do wprowadzenia odpowiednich środków zmierzających do ochrony życia pacjentów. Mając na względzie szczegółowe reguły i standardy zawarte w prawie i praktyce krajowej Portugalii w tym zakresie, Trybunał uznał, że przedmiotowe regulacje nie ujawniły zaniedbań państwa w zakresie obowiązku ochrony prawa do życia męża skarżącej. Odnosząc się jednak do krajowej procedury, Trybunał stwierdził w szczególności, że system krajowy jako cały, w obliczu uzasadnionej skargi pani Lopes de Sousa Fernandes na medyczne zaniedbania skutkujące śmiercią jej męża, nie zapewnił odpowiedniej ani sprawnej odpowiedzi co do okoliczności śmierci. 

Tydzień 51 - Ramda przeciwko Francji

Podwójne skazanie za ataki terrorystyczne w Paryżu w 1995 r. oraz uzasadnienie szczególnego składu sądu przysięgłych są zgodne z Konwencją – wyrok ETPC z 19.12.2017 r. w sprawie Ramda przeciwko Francji (skarga nr 78477/11); jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) oraz brak naruszenia Artykułu 4 Protokołu nr 7 (zakaz ponownego sądzenia lub karania) Konwencji.

Sprawa dotyczyła uzasadnienia wyroku skazującego skarżącego przez sąd przysięgłych złożony wyłącznie z sędziów zawodowych oraz zgodności z zasadą ne bis in idem prawomocnego skazania przez zwykłe sądy karne po skazaniu przez sąd przysięgłych.

Trybunał orzekł, że skarżący w niniejszej sprawie dysponował odpowiednimi gwarancjami procesowymi umożliwiającymi mu zrozumienie wyroku skazującego ogłoszonego przez sąd przysięgłych w szczególnym składzie, biorąc pod uwagę  łącznie trzy szczegółowo uzasadnione akty oskarżenia, debatę na rozprawie, w których skarżący uczestniczył, podobnie jak liczne i precyzyjne pytania zadawane przez ławę przysięgłych. Skarżący nie mógł więc udawać, że nie zna przyczyn swojego skazania (art. 6 ust. 1 Konwencji). Między innymi, Trybunał uznał, że skarżący nie był ani ścigany ani karany w postępowaniu karnym za te same czyny, które były podstawą jego prawomocnego skazania (art. 4 Protokołu nr 7). Trybunał przypomniał, że państwa-strony są uprawnione do zajęcia zdecydowanego stanowiska przeciwko osobom zaangażowanym w akty terrorystyczne, których w żadnym wypadku nie może tolerować, a zbrodnie pomocnictwa w morderstwie oraz usiłowania morderstwa, za które skarżący został skazany stanowią ciężkie naruszenia praw podstawowych wyrażonych w art. 2 Konwencji. 

Tydzień 51 - Öğrü I Inni przeciwko Turcji

Kary grzywny nałożone na demonstrujących bez odpowiedniej kontroli sądowej naruszyły ich prawo do demonstrowania – wyrok ETPC z 19.12.2017 r. w sprawie Öğrü I Inni przeciwko Turcji (skarga nr 60087/10); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 11 (wolność zgromadzeń i stowarzyszeń) Konwencji.

Sprawa dotyczyła kar grzywny nałożonych na skarżących za udział w kilku demonstracjach w Adanie po wydaniu dekretu ograniczającego czas, miejsca oraz organizację demonstracji. Trybunał uznał w szczególności, że kontrola przeprowadzona przez sądy krajowe w następstwie odwołań skarżących była niezgodna z zasadami wyrażonymi w Artykule 11 Konwencji. Trybunał zauważył, że sądy nie wyważyły konkurujących interesów w sprawie, ograniczając się do sprawdzenia prawdziwości zarzutów przeciwko skarżącym. Tymczasem powinny również dokonać analizy proporcjonalności przedmiotowej ingerencji w prawo skarżących do demonstrowania. Trybunał również stwierdził, że pomimo relatywnej niskiej wysokości grzywien, nie mógł uznać, że skarżący nie ponieśli większej szkody, w szczególności z uwagi na ich status – aktywistów praw człowieka oraz kluczową wagę prawa do pokojowego demonstrowania w demokratycznym państwie prawa. 

Tydzień 50 - Orlandi i Inni przeciwko Włochom

Brak prawnego uznania związków tej samej płci we Włoszech naruszył prawa sześciu par, które pobrały się za granicą - wyrok ETPC z 14.12.2017 r. w sprawie Orlandi i Inni przeciwko Włochom (skarga nr 26431/12); 5 głosami do 2: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi sześciu par tej samej płci na niemożliwość zarejestrowania czy uznania za jakąkolwiek formę związku przez włoskie prawo małżeństw zawartych za granicą. Zarzucali m.in. dyskryminację na podstawie preferencji seksualnych. 

Trybunał zauważył, że państwa mają dużą swobodę w zakresie uznania czy rejestrowania małżeństw jednopłciowych. Jednakże, Trybunał uznał, że doszło do naruszenia praw skarżących par po zawarciu małżeństw za granicą ponieważ włoskie prawo nie zapewniało żadnej prawnej ochrony ani uznania ich przed rokiem 2016, kiedy to prawo dotyczące związków cywilnych par tej samej płci weszło w życie. 

Tydzień 50 - Chiragov i Inni przeciwko Armenii oraz Sargsyan przeciwko Azerbejdżanowi

Brak politycznego rozwiązania konfliktu w Górnym Karabachu skutkował przyznaniem zadośćuczynień skarżącym - wyrok ETPC (Wielka Izba) z 12.12.2017 r. w sprawie Chiragov i Inni przeciwko Armenii (skarga nr 13216/05) oraz w sprawie Sargsyan przeciwko Azerbejdżanowi (skarga nr 40167/06); orzeczenie o słusznym zadośćuczynieniu; jednomyślnie: Armeński i Azerski rząd muszą zapłacić 5.000 euro tytułem odszkodowania i zadośćuczynieniu każdemu ze skarżących oraz łączną kwotę odpowiednio 28.642,87 funtów szterlingów  i 30.000 euro tytułem kosztów i wydatków.

Sprawa przeciwko Armenii dotyczyła skargi sześciu azerskich  i jednego ormiańskiego uchodźcy, którzy nie mogli wrócić do swoich domów w okręgu Lachin i Shahumyan w Azerbejdżanie, skąd musieli uciec w 1992 r. w czasie konfliktu w Górnym Karabachu. 

Trybunał zauważył, że zasada subsydiarności wspiera system Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Dlatego Armenia i Azerbejdżan zobowiązały się przed przystąpieniem do Rady Europy do pokojowego rozwiązania konfliktu w Górnym Karabachu. Trybunał mógł tylko podkreślić, że w zakresie ich odpowiedzialności leżało znalezienia rozwiązania konfliktu na poziomie politycznym. Bez rozstrzygania o odszkodowaniu czy słusznym zadośćuczynieniu, skuteczne wykonanie wyroku wstępnego wymagało stworzenia środków generalnych na poziomie krajowym. Trybunał również zauważył, że szkoda doznana przez skarżących nie dawała się precyzyjnie wyliczyć. Trudności z jej oszacowaniem wynikały z upływu czasu: element czasowy osłabił związek między naruszeniem Konwencji a szkodą. Konkludując, Trybunał podkreślił odpowiedzialność obu państw w znalezieniu rozwiązania konfliktu w Górnym Karabachu. Czekając na rozwiązanie na poziomie politycznym, Trybunał uznał za odpowiednie przyznanie odszkodowania i zadośćuczynienia skarżącym. 

Tydzień 50 - Zadumov przeciwko Rosji

Brak kluczowego świadka oznaczał, że skazania rosyjskiego zabójcy było niesprawiedliwe, ale przepisy dotyczące zeznań były wystarczająco solidne - wyrok ETPC z 12.12.2017 r. w sprawie Zadumov przeciwko Rosji (sprawa nr 2257/12); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 6 ust. 1 i 3 d) (prawo do rzetelnego procesu sądowego oraz prawo do żądania obecności i przesłuchania świadków) Konwencji.

Skarżący Roman Zadumov zarzucał, że został uznany winnym zabójstwa na podstawie decydującego zeznania świadka odczytanego przed sądem, który ostatecznie się przed nim nie stawił. 

Trybunał uznał, że sądy krajowe nie uczyniły wszystkiego co w ich mocy by zapewnić stawiennictwo świadka na rozprawie. Trybunał zauważył, że świadek chorowała psychicznie i była już zdolna do opuszczenia szpitala psychiatrycznego w czasie rozprawy. Jej nieobecność nie była więc uzasadniona. To naruszenie było kluczowe jako że jej zeznania miały charakter decydujący dla skazania skarżącego. Pomimo stwierdzenia naruszenia Trybunał nie uznał, aby problem nieobecności na rozprawie miał charakter systemowy czy strukturalny i stwierdził, że w tamtym czasie skarżący miał odpowiednie gwarancje procesowe. Nie było więc konieczne wskazywanie władzom rosyjskim możliwych środków generalnych na rozwiązanie tego problemu. Trybunał nie przyznał również słusznego zadośćuczynienia skarżącemu jako że mógł wnosić o wznowienie postępowania karnego. 

Tydzień 49 - P. Plaisier B.V. przeciwko Holandii

Skarga spółek na holenderski podatek oszczędnościowy od wysokich wynagrodzeń uznana za niedopuszczalną - decyzja ETPC z 14.11.2017 r. w sprawie P. Plaisier B.V. przeciwko Holandii (skarga nr 46184/16); jednomyślnie: skarga uznana za niedopuszczalną. Decyzja jest ostateczna. 

Sprawa dotyczyła skargi trzech spółek na dodatkowy podatek, którzy pracodawcy musieli płacić od wynagrodzeń przekraczających 150 tys. euro, co było częścią budżetu oszczędnościowego zaakceptowanego w czasie kryzysu gospodarczego. 

Holding finansowy spółek P. Plaisier B.V. i D.E.M. Management Services B.V. oraz profesjonalny klub piłkarski Feyenoord Rotterdam N.V. skarżyły się, że podatek wprowadzony w 2013 r., a dotyczący wynagrodzeń w 2012 r. był nie do przewidzenia, niesprawiedliwy i dyskryminujący. 

Trybunał uznał, że decyzje Holandii nie przekroczyły granic swobody przyznanej władzom w zakresie opodatkowania i nie naruszyły balansu między interesem ogólnym a ochroną praw spółek. Zauważył, że już we wcześniejszym orzecznictwie zaakceptował środki oszczędnościowe państw, a kroki przedsięwzięte w Holandii były również częścią zadania państwa aby sprostać zobowiązaniom wynikającym z unijnych reguł budżetowych. 

Tydzień 49 - Frisk i Jensen przeciwko Danii

Skazanie dziennikarzy telewizyjnych za zniesławienie w programie krytykującym leczenie chorych na raka pacjentów było uzasadnione – wyrok ETPC z 5.12.2017 r. w sprawie Frisk i  Jensen przeciwko Danii (skarga nr 19657/12); jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji.

Sprawa dotyczyła dwóch duńskich dziennikarzy pracujących dla telewizji państwowej oraz ich skazania za zniesławienie w programie z 2008 r. krytykującym leczenie onkologiczne w Kopenhaskim Szpitalu Uniwersyteckim. Sądy duńskie uznały, że nie podlegało dyskusji, iż ich program telewizyjny oskarżał szpitalnego konsultanta onkologicznego o preferowanie chemioterapii, która była jedynie produktem testowym do promowania swojego prestiżu zawodowego oraz osobistych finansów; oraz że skutkował śmiercią albo skróceniem życia niektórych pacjentów.

Trybunał zgodził się z orzeczeniami duńskich sądów, uznając, że wyważyły w sposób odpowiedni między prawem dziennikarzy do wolności wyrażania opinii oraz prawem szpitala i konsultanta do ochrony ich reputacji. W szczególności Trybunał nie uznał za uzasadnione kwestionowanie wniosków sądów krajowych, że program był niezgodny z faktami. Zgodził się również, że bezpodstawne oskarżenia, rozpowszechnione w telewizji państwowej w czasie największej oglądalności, miały znacząco negatywne konsekwencje, a mianowicie publiczną nieufność do chemioterapii przeprowadzanej w szpitalu. 

Tydzień 49 - Hamidović przeciwko Bośni i Hercegowinie

Uznanie świadka winnym obrazy sądu z uwagi na niezdjęcie nakrycia głowy nie było uzasadnione – wyrok ETPC z 5.12.2017 r. w sprawie Hamidović przeciwko Bośni i Hercegowinie (skarga nr 57792/15); 6 głosami do 1: naruszenie Artykułu 9 (wolność myśli, sumienia i wyznania) Konwencji.

We wrześniu 2012 r. pan Hamidović, należący do społeczności wachabicko-salafickiej został wezwany w charakterze świadka. Stając przed sądem, przewodniczący poprosił go o zdjęcie czapki, wskazując na to, iż jej noszenie było sprzeczne z zasadami ubioru w instytucjach sądowych oraz że żadne religijne symbole czy ubrania nie były dozwolone w sądzie. Skarżący odmówił, wskazując, że jego obowiązkiem religijnym było ciągłe noszenie nakrycia głowy. Przewodniczący wydalił go z Sali rozpraw, uznał winnym obrazy sądu i ukarał grzywną.

Trybunał uznał, że nic nie wskazywało na to, by skarżący nie okazał szacunku dla sądu w toku postępowania. Ukaranie go za obrazę sądu jedynie na tej podstawie, że odmówił zdjęcia czapki, symbolu religijnego, nie było więc konieczne w demokratycznym społeczeństwie i naruszyło jego prawo podstawowe do manifestowania swojej religii. Trybunał zaznaczył w szczególności, że sprawa skarżącego wyróżnia się od innych spraw dotyczących noszenia religijnych symboli i ubrań w miejscu pracy funkcjonariuszy publicznych. Funkcjonariusze publiczni, w przeciwieństwie do zwykłych obywateli takich jak skarżący, mogą być obarczeni obowiązkiem dyskrecji, neutralności oraz bezstronności, łącznie z zakazem noszenia symboli religijnych i ubrań w czasie wykonywania publicznych obowiązków. 

Tydzień 48 - Cumhuriyet Halk Partisi przeciwko Turcji

Skarga tureckiej partii opozycyjnej na referendum z kwietnia 2017 r. dotyczącego władzy prezydenta uznana za niedopuszczalną – decyzja ETPC z 30.11.2017 r. w sprawie Cumhuriyet Halk Partisi przeciwko Turcji (skarga nr 48818/17); większością: skarga uznana za niedopuszczalną. Decyzja jest ostateczna.

Sprawa dotyczyła skargi tureckiej partii opozycyjnej na referendum z 16 kwietnia 2017 r. w sprawie zmian w ustroju Turcji, polegających na zastąpieniu parlamentarnego modelu sprawowania władzy systemem prezydenckim. Za propozycjami zgłoszonymi przez prezydenta Recepa Tayyipa Erdoğana i związane z nim ugrupowania polityczne według oficjalnych wyników opowiedziała się większość głosujących. Pod głosowanie obywateli poddany został pakiet 18 poprawek do konstytucji przedstawionych przez prezydenta i zatwierdzonych przez parlament głosami rządzącej Partii Sprawiedliwości i Rozwoju oraz Partii Narodowego Działania. Zgodnie z nimi prezydent byłby jednocześnie szefem państwa i rządu, posiadałby prawo wydawania dekretów z mocą ustawy i prawo arbitralnego rozwiązywania parlamentu. Liczba deputowanych do Wielkiego Zgromadzenia Narodowego Turcji została zwiększona z obecnych 550 do 600. Ustrój państwa opierałby się na prezydenckim systemie władzy. Wzrosnąć miałby także wpływ prezydenta na obsadę stanowisk sędziowskich.

Głównym argumentem partii było to, żę referendum powinno być rozpoznawane w ramach Artykułu 3 Protokołu nr 1 (prawo do wolnych wyborów) jako wynik dalekosiężnego charakteru zmian wprowadzonych do tureckiego systemu parlamentarnego oraz ich nierozłączny związek z koncepcją skutecznej demokracji politycznej w Turcji. Zdaniem skarżącej, rząd nie zapewnił społeczeństwu wolności wyrażania opinii co do wyboru ciała ustawodawczego, podziału włądz, niezależności sądownictwa oraz rządów prawa.

Trybunał zauważył, że przepisy Konwencji odnosiły się do „wolnych wyborów w rozsądnych odstępach czasu” oraz „wyboru ciała ustawodawczego”. Było więc jasne, że zwyczajne znaczenie słowa „wybory” nie odnosi się w rozumieniu przepisu do referendum, które jest ograniczone w czasie oraz co do objętych nim zagadnień. Odnosząc się do uznania referendum za „wolne wybory” w rozumieniu Artykułu 3 Protokołu 1 Trybunał podkreślił, że przepisy Konwencji nie pozwalają na rozszerzającą wykładnią przy stosowaniu prawa. 

Tydzień 48 - N. przeciwko Rumunii

Naruszenie prawa do wolności i bezpieczeństwa osobistego osoby pozbawionej wolności od 2007 r. bez podstawy prawnej z uwagi na zaburzenie psychiczne – wyrok ETPC z 28.11.2017 r. w sprawie N. przeciwko Rumunii (skarga nr 59152/08); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 5 ust. 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji; naruszenie Artykułu 5 ust. 4 (prawo odwołania się do sądu w celu ustalenia bezzwłocznie przez sąd legalności pozbawienia wolności) Konwencji.

Sąd uznał w szczególności, że co najmniej od 11 września 2007 r. (data pierwszego badania legalności pozbawienia wolności) nie istniała podstawa prawna ani uzasadnienie pozbawienia wolności N., ponieważ sądy krajowe nie ustaliły, że stanowił on zagrożenie, jak wymagało tego prawo krajowe. Trybunał stwierdził również, że nieprzerwane pozbawienie wolności N. po 29 sierpnia 2016 r., kiedy to rumuński sąd rejonowy wydał wyrok, w którym podkreślił potrzebę zakończenia jego pobytu w szpitalu psychiatrycznym, było arbitralne, ponieważ N. faktycznie pozostawał dalej w szpitalu w czasie podejmowania środków odpowiadających jego potrzebom. W międzyczasie, w dniu 21 lutego 2007 r., sąd rejonowy nakazał jego zwolnienie w warunkach odpowiadających jego potrzebom, ale wysiłki podejmowane w tym kierunku były dalekie od oczekiwanych. Powyższa sytuacja odzwierciedlała aktualne warunki w Rumunii. Dodatkowo, Trybunał ustalił, że postępowanie dotyczące sądowej kontroli nieprzerwanego pozbawienia wolności N. po 11 września 2007 r. nie było zabezpieczone odpowiednimi gwarancjami. Po pierwsze, przerwy czasowe, w których sądy oceniały potrzebę przedłużenia pozbawienia wolności nie spełniały wymogu sprawności postępowania. Po drugie, N. nie korzystał ze skutecznej pomocy prawnej w czasie postępowania w sprawie jego odwołania: był reprezentowany przez różnych prawników w różnych stadiach postępowania i nie miał możliwości skontaktowania się z nimi przed posiedzeniami.  

Zgodnie z Artykułem 46 (moc wiążąca i wykonywanie wyroków) Trybunał stwierdził, po pierwsze, że władze powinny wykonać niezwłocznie wyrok sądu rejonowego z 21 lutego 2017 r. nakazujący zwolnienie N. w warunkach odpowiadających jego potrzebom. Po drugie, zaniedbania stwierdzone w sprawie skarżącego najprawdopodobniej mogą stanowić podstawę do innych uzasadnionych skarg. Zaleca się więc, by Rumunia rozważyła środki generalne mające na celu zapewnienie aby pozbawienie jednostek wolności w szpitalach psychiatrycznych było zgodne z prawem oraz aby jednostki pozbawione wolności w tych instytucjach były uprawnione do wszczęcia postępowania zabezpieczonego odpowiednimi gwarancjami, a przede wszystkim otrzymania bez zwłoki orzeczenia sądu o legalności ich pozbawienia wolności. 

Tydzień 48 - Antović i Mirković przeciwko Czarnogórze

Monitoring sal wykładowych w Czarnogórze naruszył prawo profesorów do prywatności - wyrok ETPC z 28.11.2017 r. w sprawie Antović i Mirković przeciwko Czarnogórze (skarga nr 70838/13); 4 głosami do 3: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła skargi na ingerencję w prywatność dwóch profesorów Uniwersytetu Czarnogórskiej Szkoły Matematyki Nevenki Antovića i Jovana Mirkovića po zainstalowaniu kamer video w miejscach, w których wykładali. 

Uważali, że nie mieli skutecznej kontroli nad zbieraną informacją oraz że monitoring był bezprawny. Sądy krajowe odrzuciły powództwo skarżących odszkodowanie, uznając że życie prywatne nie stanowiło problemu w sprawie, jako że audytoria, w których skarżący nauczali, były miejscami publicznymi. 

Trybunał najpierw odrzucił argumenty rządu o niedopuszczalności skargi z uwagi na fakt, że sprawa nie dotyczyła prywatności jako że miejsce monitorowane znajdowało się w przestrzeni publicznej. Trybunał zauważył, że już wcześniej uznał, że „życie prywatne” może dotyczyć czynności zawodowych i stwierdził, że tak było również w przypadku skarżących. Artykuł 8 Konwencji znajdował więc zastosowanie. Co do meritum, Trybunał ustalił, że monitoring wizyjny stanowił ingerencję w prawo do prywatności skarżących a z przedstawionego materiału dowodowego wynikało, że był również sprzeczny z prawem krajowym. Tymczasem sądy krajowe nigdy nie wzięły pod uwagę prawnego uzasadnienia monitoringu ponieważ uznały z góry, że nie nastąpiła ingerencja w prywatność. 

Tydzień 48 - Dorneanu przeciwko Rumunii

Osadzenie więźnia w terminalnym stadium raka musi uwzględniać należycie kwestie humanitarne - wyrok ETPC z 28.11.2017 r. w sprawie Dorneanu przeciwko Rumunii (skarga nr 55089/13); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła warunków życiowych oraz opieki zapewnionej osadzonemu  (skazanemu za udział w zorganizowanej grupie przestępczej) - skarżącemu, który cierpiał na raka prostaty z przerzutami w stadium terminalnym. Zmarł osiem miesięcy po osadzeniu. 

Trybunał uznał w szczególności, że władze nie wzięły pod uwagę realiów sytuacji osobistej skarżącego oraz nie sprawdziły czy w praktyce był zdolny do odbywania kary pozbawienia wolności. Tymczasem, decyzje władz krajowych pokazały, że zastosowane procedury dawały pierwszeństwo formalizmowi nad kwestiami humanitarnymi, pozbawiając umierającego skarżącego możliwości godnego spędzenia ostatnich dni swojego życia. 

Tydzień 48 - Valentin Baştovoi przeciwko Mołdawii

Nieludzkie i poniżające warunki osadzenia w Zakładzie Karnym nr 13 w Kiszyniowie - wyrok ETPC z 28.11.2017 r. w sprawie Valentin Baştovoi przeciwko Mołdawii (skarga nr 40614/14); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji oraz naruszenie Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w zw. z Artykułem 3 Konwencji. 

Sprawa dotyczyła warunków osadzenia skarżącego w Zakładzie Karnym nr 13 w Kiszyniowie oraz braku skutecznego środka odwoławczego w związku z nieludzkimi lub poniżającymi warunkami osadzenia. 

Trybunał uznał w szczególności, że skarżący był osadzony w warunkach sprzecznych z Artykułem 3 Konwencji oraz nie istniał w prawie krajowym żaden środek, na mocy którego powyższe warunki mogłyby zostać usunięte.