Tydzień 4 - Alpar przeciwko Turcji

Nieskuteczne postępowanie przygotowawcze i niewystarczające uzasadnienie prawne w związku z zarzutami znęcania się w czasie przeszukania i zatrzymania - sprawa Alpar przeciwko Turcji (22643/07) - naruszenie proceduralnego aspektu Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji. 

Trybunał uznał, w szczególności, że władze nie przeprowadziły skutecznego śledztwa w związku z zarzutami skarżącego odnośnie jego złego traktowania. Trybunał wskazał, iż prokuratura umorzyła postępowanie przygotowawcze po pięciu latach i sześciu miesiącach od złożenia skargi, a sądy krajowe oddaliły zażalenie nie odnosząc się do zarzutów w uzasadnieniu i nie oceniając stopnia użytej siły w czasie zatrzymania. Ponadto postępowanie karne dotyczyło jedynie zarzutów złego traktowania po zatrzymaniu skarżącego. Trybunał wskazał także, że prokurator głównie powoływał się na niewystarczający materiał dowodowy bez wyjaśnienia szczegółów oraz na przedawnienie sprawy. 

Tydzień 4 - Iasir przeciwko Belgii

Morderstwo jako okoliczność obciążająca zastosowana przy skazaniu człowieka za rozbój nie narusza praw wynikających z Konwencji - Sprawa Iasir przeciwko Belgii (21614/12) - brak naruszenia Artykułu 6 § 2 (domniemanie niewinności) Konwencji oraz brak naruszenia Artykułu 6 § 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła postępowania karnego, w którym skarżący został skazany za rozbój w związku z morderstwem policjanta, którego dokonał współsprawca zbrodni. Trybunał wskazał w szczególności, że sądy krajowe właściwie przeanalizowały element zamiaru w odniesieniu do morderstwa jako okoliczności obciążającej winę skarżącego. Sądy właściwie przeanalizowały jego zachowanie oraz rolę w czasie oraz po czynach prowadzących do śmierci policjanta. Właściwie wzięły pod uwagę, że skarżący przewidział oraz zaakceptował fakt, że osoby trzecie mogą zostać pozbawione życia oraz, że zgodnie z powyższym, morderstwo stanowiło okoliczność obciążającą przy jego skazaniu. 

Tydzień 3 - L.E. przeciwko Grecji

Sprawa karna ze skargi ofiary handlu ludźmi nie została rozpoznana przez greckie władze zgodnie z wymogami Konwencji – Sprawa L.E. przeciwko Grecji (71545/12) – naruszenie Artykułu 4 (zakaz niewolnictwa i pracy przymusowej), Artykułu 6 (prawo do rzetelnego procesu sądowego w rozsądnym terminie) i Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła skargi obywatelki nigeryjskiej, która została zmuszona do prostytucji w Grecji. Po przybyciu do Grecji, osoba, z którą podróżowała odebrała jej paszport i zmuszała do prostytucji przez okres dwóch lat. 12 lipca 2004 roku wystąpiła do Departamentu Obcych w Atenach o azyl. 8 czerwca 2005 roku przyznano jej miejsce w ośrodku Czerwonego Krzyża dla osób ubiegających się o azyl. Skarżąca jednak nie przeniosła się do ośrodka. 29 sierpnia 2005 roku została aresztowana za prostytucję oraz nielegalny pobyt w Grecji. Trzykrotnie oskarżano, została ostatecznie uniewinniona w listopadzie 2006, jednak umieszczona w ośrodku osób oczekujących na wydalenie z kraju. Jednocześnie zawiadomiła władze o tym, że jest ofiarą handlu ludźmi oraz że została zmuszona do prostytucji. 28 grudnia 2006 prokurator odmówił wszczęcia śledztwa z uwagi na brak danych uzasadniających popełnienie przestępstwa. Skarżący odwołała się. Dopiero w sierpniu 2007 roku prokurator przedstawił podejrzanym zarzuty handlu ludźmi. Dopiero w maju 2011 aresztowano jednego z oskarżonych. Wyrok został wydany 20 kwietnia 2012 roku. Zezwolenie na pobyt skarżącej zostało przedłużone. 

Oficjalnie uznana za ofiarę handlu ludźmi do celów wykorzystywania seksualnego, skarżąca została zmuszona do oczekiwania ponad 9 miesięcy po złożeniu zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa zanim otrzymała status ofiary. Trybunał uznał, że skuteczność czynności wstępnych a następnie śledztwa w tej sprawie była przedmiotem wielu zarzutów. W postępowaniu administracyjnym i sądowym Trybunał również dopatrzył się wielu opóźnień i uchybień obowiązków proceduralnych przez Grecję. W końcu Trybunał uznał, że długość postępowania była nadmierna jak na jedna instancję i nie spełniła wymogu rozsądnego terminu.

Tydzień 3 - Kalda przeciwko Estonii

Zakazanie więźniowi dostępu do stron internetowych zawierających legalne informacje naruszyło jego prawo do informacji – Sprawa Kalda przeciwko Estonii (17429/10)  - naruszenie Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji. 

Skarżący, odbywający karę pozbawienia wolności, skarżył się na odmowę dostępu do niektórych stron internetowych co uniemożliwiło mu zdobycie odpowiednich informacji prawnych. Pośród tych stron była strona Biura Informacji Rady Europy oraz niektóre prowadzone przez państwo bazy danych zawierające ustawodawstwo i orzecznictwo. Sąd Najwyższy uznał, że zagwarantowanie dostępu do stron internetowych poza tymi dopuszczonymi przez dyrekcję zakładu karnego mogłyby zwiększyć ryzyko odbywania zakazanej komunikacji, zwiększając tym samym potrzebę podwyższonego poziomu monitorowania użycia komputerów. 

Trybunał zgodził się, że zakazanie dostępu do przedmiotowych stron naruszyło prawo skarżącego do otrzymania informacji, która była bezpłatnie dostępna na domenie publicznej. Trybunał zauważył naruszenie nie w sytuacji braku ujawnienia wymaganej informacji, ale w znaczeniu zakazania dostępu przy użyciu Internetu do informacji, która była już ujawniona, m.in. przez państwo na jego oficjalną stronie zawierającej informację prawną. Trybunał powtórzył, że Internet odgrywa ważną rolę wzmacniając rozpowszechnianie informacji, która ma bardzo ważne znaczenie dla więźniów, zwłaszcza jeśli chodzi o wyroki Trybunału czy jego tłumaczenia, dostępne jedynie w Internecie. Artykuł 10 nie może być interpretowany jako nakładający ogólny obowiązek zapewnienia dostępu do Intenreu, albo do poszczególnych stron internetowych dla więźniów. Fakty poszczególnej sprawy będą decydujące w tym zakresie. W niniejszej sprawie, Trybunał uznając, iż doszło do naruszenia Artykułu 10 położył nacisk na fakt, iż prawo skarżonego państwa nie zakazywało więźniom dostępu do stron informacyjnych w Internecie. Co do stron, co do których odmówiono skarżącemu dostępu, to były to strony zawierające informacje o prawach podstawowych, w tym o prawach więźniów. Takie informacje zostały użyte przez sądy krajowe i miały znaczenie dla skarżącego przy ocenie i obronie jego praw w sądzie. Trybunał podkreślił również, że w chwili składania skargi w sądach krajowych, estońskie tłumaczenia wyroków Trybunału były dostępne jedynie na stronie Biura Informacji Rady Europy, do których dostępu odmówiono skarżącemu. Trybunał wskazał, iż władze już zabezpieczyły komputery przed używaniem niedozwolonych stron przez więźniów i poniosły tego koszty. Sądy krajowe nie rozważyły możliwego zagrożenia bezpieczeństwa związanego z używaniem przez skarżącego stron internetowych, biorąc pod uwagę, że były to strony Rady Europy czy domeny państwowe. Przyczyny odmowy nie były więc wystarczające w rozumieniu paragrafu 2 Artykułu 10. To na sądach krajowych ciąży obowiązek wskazania odpowiednich i wystarczających przyczyn jakichkolwiek ograniczeń związanych z dostępem do stron internetowych, mając na uwagę ich naturę i cel. 

Tydzień 3 - Gülcü przeciwko Turcji

Surowość skazania i aresztowania nieletniego w związku z udziałem w nielegalnej demonstracji i rzucaniu kamieniami w Policję – Sprawa Gülcü przeciwko Turcji (17526/10) – naruszenie Artykułu 11 (wolność zgromadzeń i stowarzyszeń) Konwencji.

Skarżący, lat 15, został osadzony w areszcie a następnie skazany za udział w zakazanej organizacji, promowanie celów tej organizacji i opór wobec Policji. Wszystko to w związku z udziałem skarżącego w nielegalnej manifestacji, w czasie której rzucano kamieniami w członków służb bezpieczeństwa. Skarżący  spędził w areszcie 3 miesiące i 20 dni zanim został skazany na karę 7 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności. Odbył prawie 2 lata kary zanim został wypuszczony. Trybunał rozpatrzył argumenty skarżącego z punktu widzenia Artykułu 11 gwarantującego prawo do wolności zgromadzeń. Trybunał wskazał, że nawet jeżeli skarżący został skazany za akty przemocy wobec funkcjonariuszy Policji, to nic nie wskazywało na to, że przed wzięciem udziału w zgromadzeniu skarżący czy też organizatorzy mieli zamiar używania przemocy. Z uwagi na powyższe skarżący mógł oprzeć się na naruszeniu Artykułu 11 Konwencji. Trybunał również podkreślił, że sądy krajowe nie wykazały wystarczających dowodów na to, że udział w demonstracji równał się z udziałem w nielegalnej organizacji oraz że miał intencję rozpowszechniania propagandy wspierającej ją. Brak takiego wykazania stanowił naruszenie proceduralnych gwarancji Artykułu 11. Trybunał również odnotował drastycznie wysoką karę za zarzucone czyny. Skarżący miał 15 lat w chwili zdarzenia. Mimo to, sądy krajowe nie wzięły pod uwagę jego zanim umieszczono go w areszcie czy następnie w zakładzie karnym do odbycia kary. Trybunał powołał się na Artykuł 37 Konwencji ONZ o prawach dziecka i Ogólny Komentarz nr 10 (2007), zgodnie z którymi zatrzymanie, areszt czy pozbawienie wolności dziecka może być zastosowane jedynie jako środek ostateczny i na właściwy, możliwie najkrótszy czas. Co do części sentencji wyroku skazującego na karę 2 lat 9 miesięcy i 10 dni za rzucanie kamieniami, Trybunał mógł uznać, że Państwa miało większy margines swobody w tym zakresie, jeśli chodzi o ingerencję w prawa wynikające z Artykułu 11. Mimo to, biorąc pod uwagę wiek skarżącego kara nie może zostać uznana za proporcjonalną w stosunku do jej celu.

Tydzień 2 - Szabó i Vissy przeciwko Węgrom

Węgierskie ustawodawstwo w odniesieniu do antyterrorystycznego podsłuchu nie zapewnia odpowiednich zabezpieczeń przeciwko naruszeniom - Sprawa Szabó i Vissy przeciwko Węgrom (37138/14) - naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, mieszkania oraz korespondencji) oraz brak naruszenia Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła węgierskiego ustawodawstwa w odniesieniu do tajnej antyterrorystycznej inwigilacji wprowadzonej w 2011 roku. Trybunał wskazał, iż naturalną konsekwencją form jakie przyjmuje dzisiejszy terroryzm jest to, że rządy uciekają się do nowych technologii, włączając w to obszerny monitoring komunikacji, w celu zapobieżenia możliwym incydentom. Mimo to, Trybunał uznał, iż przedmiotowe ustawodawstwo nie zapewnia wystarczających gwarancji zabezpieczających uniknięcie naruszenia. Szczególnie, że środkami tymi mógł być objęty praktycznie każdy na Węgrzech, a nowe technologie dawały władzom możliwość przejmowania ogromnej ilości danych dotyczących nawet osób spoza pierwotnego kręgu objętego operacją. Ponadto, zarządzenie takich środków miało miejsce w sferze władzy wykonawczej i bez jakiegokolwiek badania czy przejęcie komunikacji było szczególnie konieczne, a także bez jakichkolwiek skutecznych środków odwoławczych, nie mówiąc o sądowych.

Patrz także omówienie na: https://www.portalodo.com/entry/tajna-inwigilacja-na-wegrzech-furtka-do-naduzyc

Tydzień 2 - Borg przeciwko Malcie

Brak dostępu do obrońcy w toku przesłuchania na komisariacie skutkowało brakiem rzetelności postępowania - Sprawa Borg przeciwko Malcie (37537/13) - naruszenie Artykułu 6 § 3 w związku z Artykułem 6 § 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego oraz prawo do korzystania z obrońcy z wyboru) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła pozbawienia skarżącego prawa do korzystania z obrońcy w toku przesłuchania na komisariacie, w związku z brakiem jakichkolwiek przepisów prawa maltańskiego w tym czasie, które by pozwalały na taką możliwość w toku postępowania przygotowawczego i przesłuchiwania przez policję. Trybunał uznał w szczególności, że skarżącego pozbawiono prawa do korzystania z obrońcy w postępowaniu przygotowawczym w wyniku systemowych ograniczeń nakładanych na wszystkich podejrzanych. Stanowi to naruszenie Artykułu 6, ponieważ prawo do korzystania z obrońcy na początkowym stadium postępowania przygotowawczego może być ograniczone jedynie jeżeli istnieją ku temu usprawiedliwione powody. 

Tydzień 2 - Bărbulescu przeciwko Rumunii

Monitorowanie sposobu korzystania przez pracownika z Internetu w czasie godzin pracy oraz jego późniejsze zwolnienie było usprawiedliwione - sprawa Bărbulescu przeciwko Rumunii (61496/08) - brak naruszenia Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i korespondencji) Konwencji. 

Sprawa dotyczy zwolnienia skarżącego z pracy w prywatnym przedsiębiorstwie za używanie w pracy Internetu do celów niezwiązanych z pracą w czasie godzin pracy. Skarżący zarzucał, że decyzja pracodawcy o zakończeniu z nim współpracy wynikała z wcześniejszego naruszenia jego prawa do poszanowania życia prywatnego. Trybunał stwierdził, że fakt, że pracodawca miał dostęp do zawodowego konta mailowego skarżącego oraz że użycie dowodu z jego rozmów w postępowaniu krajowym do udowodnienia powództwa przez pracodawcę było wystarczające by uznać je za ingerencję w życie prywatne i korespondencję. Dlatego zastosowanie znalazł artykuł 8 Konwencji. Po pierwsze, Trybunał nie uznał za nieusprawiedliwione działania pracodawcy polegającego na sprawdzeniu cz pracownicy wypełniali swoje obowiązki w czasie godzin pracy oraz wejściu na konto pracownika w przekonaniu, że zawiera jedynie korespondencję zawodową z klientami. Po drugie, skarżący mógł podnieść zarzuty odnośnie naruszenia jego prawa do życia prywatnego oraz korespondencji przed sądami krajowymi i nie wspomniano w żadnej z decyzji o treści wiadomości. Nadto, sądy krajowe użyły transkrypcji z korespondencji skarżącego jedynie w zakresie zmierzającym do udowodnienia, że używał firmowego komputera do prywatnych celów w czasie godzin pracy oraz że tożsamość osób, z którymi się komunikował nie został ujawniona. Trybunał uznał, iż sądy krajowe odpowiednio wyważyły z jednej strony prawo skarżącego do poszanowania jego życia prywatnego, a z drugiej interesy pracodawcy. W związku z tym nie doszło do naruszenia Artykułu 8 Konwencji. 

Tydzień 1 - Frumkin przeciwko Rosji

Demonstracja na Placu Błotnym: niezapewnienie przez władze rosyjskie pokojowego przebiegu demonstracji - Sprawa Frumkin przeciwko Rosji (74568/12) - naruszenie Artykułu 11 (wolność zgromadzeń i stowarzyszeń), Artykułu 5 § 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa) oraz Artykułu 6 § 1 i 3 (prawo do rzetelnego procesu sądowego). 

Sprawa dotyczy politycznego zgromadzenia na Placu Błotnym w Moskwie 6 maja 2012 r., przeprowadzonego w proteście przeciwko nadużyciom i fałszerstwom w czasie wyborów do narodowej Dumy i w czasie wyborów prezydenckich. Trybunał wskazał, iż władze nie zapewniły wymaganego minimum w zakresie ich obowiązków i nie skontaktowały się z liderami demonstracji, co było niezbędne by zapewnić jej pokojowy przebieg, by zapobiec nieporządkowi oraz zapewnić bezpieczeństwo zaangażowanych obywateli. Zatrzymanie, aresztowanie skarżącego, a następnie ukaranie za wykroczenie było nieproporcjonalne w stosunku do celu działania; te środki musiały mieć skutek zniechęcający go i innych od brania udziału w protestach, demonstracjach oraz od angażowania się aktywnie w działalność opozycyjną.