Altıntaş p. Turcji

Pochwalanie przemocy nie jest chronione wolnością wypowiedzi, ale postępowanie karne musi być rzetelne – wyrok ETPC z 10.3.2020 r. w sprawie Altıntaş p. Turcji (skarga nr 50495/08); jednomyślnie:

Naruszenie art. 6 ust. 1 (prawo dostępu do sądu) Konwencji oraz większością:

Brak naruszenia art. 10 (wolność wypowiedzi).

Sprawa dotyczyła grzywny sądowej nałożonej na pana Altıntaşa za artykuł opublikowany w 2007 r. w periodyku Tokat Demokrat, opisującym sprawców “zdarzeń w Kızıldere”, jako „idolów młodych”. Przedmiotowe zdarzenia miały miejsce w marcu 1972 r., kiedy trzech Brytyjczyków pracujących dla NATO zostało porwanych i zamordowanych przez ich porywaczy.

Pan Altıntaş został skazany w 2008 r. przez sąd karny, który uznał, że artykuł gloryfikował sprawców zaangażowanych w te zdarzenia.

Trybunał stwierdził, co następuje:

- Pan Altıntaş doznał nieproporcjonalnego ograniczenia jego prawa dostępu do sądu ponieważ nie mógł złożyć kasacji (wysokość grzywny była zbyt niska). Trybunał odwołał się w tym wypadku do swojego orzecznictwa.

- ingerencja w prawo skarżącego do wolności wypowiedzi nie była nieproporcjonalna w stosunku do poszukiwanego celu. Trybunał zajął stanowisko, że wyrażenia użyte w artykule o sprawcach „ zdarzeń w Kızıldere” i ich czynach, mogły być postrzegane jako gloryfikujące, a przynajmniej usprawiedliwiające przemoc. Wziął pod uwagę margines swobody oceny przyznanej władzom krajowym w tego typu sprawach oraz rozsądną wysokość grzywny nałożonej na pana Altıntaşa.

Dodatkowo, było ważne by nie umniejszać zagrożenia, że takie zagrożenia mogą zachęcić czy też motywować młodych ludzi, w szczególności członków czy sympatyków pewnych nielegalnych organizacji do popełniania podobnych czynów w celu stania się samymi „idolami młodych”. Wyrażenia użyte dawały takie wrażenie opinii publicznej, a w szczególności ludziom, którzy podzielali poglądy polityczne z tymi promowanymi przez sprawców przedmiotowych zdarzeń – że w przypadku wypełnienia celu, że jednostki mogły je postrzegać jako uprawnione w ramach ich ideologii, użycie przemocy mogło być uznane za konieczne i uzasadnione.

Peleki p. Grecji

Zawieszenie notariusza za przeniesienia własności Skarbu Państwa na zakon: brak naruszenia Konwencji – wyrok ETPC z 5.3.2020 r. w sprawie Peleki p. Grecji (skarga nr 69291/12); jednomyślnie:

Brak naruszenia art. 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła postępowania dyscyplinarnego przeciwko skarżącej – notariusz – po odegraniu kluczowej roli w przeniesieniu własności Skarbu Państwa na zakon.

Trybunał uznał, że wystarczająco pełna analiza sądowa została wykonana przez Sąd Apelacyjny, który naprawił zarzucone błędy we wcześniejszym postępowaniu przed notarialną komisją dyscyplinarną przy sądzie I instancji w Atenach. Skarżąca miała dostęp do kontradyktoryjnego postępowania a jej prawo do informacji o charakterze i przyczynie zarzutów przeciwko niej nie zostało naruszone. Miała odpowiedni czas i środki by przygotować swoją obronę. Rzetelność przedmiotowego postępowania nie mogła więc zostać zakwestionowana.

Convertito i Inni p. Rumunii

Unieważnienie Włochom stopni nadanych przez rumuńskie uniwersytety z uwagi na wady administracyjne było nieuzasadnione – wyrok ETPC z 3.3.2020 r. w sprawie Convertito i Inni p. Rumunii (skarga nr 30547/14) Konwencji; jednomyślnie:

Naruszenie art. 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła unieważnienia, z uwagi na wady administracyjne, państwowych stopni naukowych w stomatologii uzyskanych przez skarżących w Rumunii.

Trybunał zauważył, że decyzje o zapisaniu studentów na pierwszy rok studiów wyższych zostały wydane i podpisane przez rektora wydziału medycyny i farmacji, przed uzyskaniem listów akceptujących. Na podstawie tych decyzji skarżący byli upoważnieni do ukończenia 6-letnich studiów stomatologii. Senat uniwersytetu również potwierdził zgodność z prawem sytuacji administracyjnej skarżących i zalegalizował ich udział w egzaminach końcowych.

Trybunał stwierdził więc, że istniała rozbieżność pomiędzy poglądami administracji uniwersyteckiej oraz Ministrem Edukacji co do spóźnionego wydania listów akceptujących. Skutkująca tym niepewność i niezgodność nie powinna być rozstrzygana na niekorzyść skarżących.

Baş p. Turcji

Tymczasowy areszt sędziego Başa, po usiłowaniu zamachu stanu w Turcji w dniu 15 lipca 2016 r., naruszył Konwencję – wyrok ETPC z 3.3.2020 r. w sprawie

Baş p. Turcji (skarga nr 66448/17); 6 głosami do 1:

Naruszenie art. 5 ust. 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji w zakresie bezprawności początkowego etapu tymczasowego aresztowania skarżącego;

Jednomyślnie: naruszenie art. 5 ust. 1 z uwagi na brak uzasadnionego podejrzenia w toku początkowego tymczasowego aresztowania, że dokonał zarzucanego mu czynu oraz

Jednomyślnie: naruszenie art. 5 ust. 4 (prawo do bycia sądzony w rozsądnym terminie albo zwolnienia na czas postępowania) z uwagi na długość okresu, w jakim skarżący nie został postawiony osobiście przed sędzią).

Sprawa dotyczyła tymczasowego aresztowania pana Başa, sędziego w tym czasie, po usiłowaniu zamachu stanu w dniu 15 lipca 2016 r.

Trybunał stwierdził, że zgodnie orzecznictwem Sądu Kasacyjnego,  podejrzenie udziału w zorganizowanej grupie przestępczej może być wystarczające do określenia elementu złapania na gorącym uczynku bez potrzeby ustalenia faktycznego elementu czy też innych wskazań czynu zabronionego. Dlatego, Trybunał stwierdził, że rozszerzenie przez sądy krajowe zakresu konceptu „in flagrante delicto” i jego zastosowanie w prawie krajowym (art. 94 ustawy nr 2802) nie było tylko problematyczne w zakresie pewności prawa, ale również okazało się oczywiście nieuzasadnione.

Trybunał stwierdził, że głównym odniesieniem sądu rejonowego w Kocaeli była decyzja podjęta przez Radę Sędziów i Prokuratów w dniu 16 lipca 2016 r. o zawieszeniu 2.735 sędziów i prokuratorów. A to było niewystarczające do uzasadnienia wniosku, że istniało uzasadnione podejrzenie pozwalające na zastosowanie tymczasowego aresztowania tego konkretnego sędziego. Materiał dowodowy przedstawiony przed Trybunałem nie prowadzi do wniosku, że istniało uzasadnione podejrzenie wobec skarżącego w czasie jego początkowego tymczasowego aresztowania.

Dlatego, uwzględniając ustalenia Trybunału Konstytucyjnego w odrębnym postępowaniu, że środki zastosowane w następstwie usiłowania zamachu stanu mogły być ściśle wymagane dla ochrony bezpieczeństwa publicznego, Trybunał zauważył, że w sprawie pan Baş nie stanął przed sędzią przez około rok i 2 miesiące, dużo dłuższy okres niż ten oceniany przez Trybunał Konstytucyjny.

Khadija Ismayilova p. Azerbejdżanowi (nr 2)

Zatrzymanie i areszt azerskiej dziennikarki miał na celu jej uciszenie i ukaranie – wyrok ETPC z 27.2.2020 r. w sprawie Khadija Ismayilova p. Azerbejdżanowi (nr 2) (skarga nr 30778/15); jednomyślnie:

Naruszenie art. 5 ust. 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji z uwagi na to, że skarżący został zatrzymany i aresztowany bez uzasadnionego podejrzenia popełnienia czynu zabronionego oraz

Naruszenie art. 5 ust. 4 (kontrola zgodności z prawem aresztu) Konwencji

Naruszenie art. 6 ust. 2 (domniemanie niewinności)

Naruszenie art. 18 (granice stosowania ograniczeń praw) w związku z art. 5.

Sprawa dotyczyła skargi na to, że skarżąca została zatrzymana i aresztowana bez uzasadnionego podejrzenia popełnienia zarzucanego jej czynu zabronionego oraz jej zarzutów, że te działania miały na celu ukaranie jej za jej pracę jako dziennikarki krytycznej wobec rządu.

Trybunał uznał, że jeden z zarzutów przeciwko niej – że nakłaniała dawnego kolegę do popełnienia samobójstwa – został oparty na fałszywym oskarżeniu złożonym pod przymusem a pozostałe zarzuty odnoszące się do jej pracy w radiu nie były poparte faktami.

Stwierdził, że działania władz przeciwko pani Ismayilovej, dziennikarki, która publikowała artykuły krytyczne wobec członków rządu i ich rodzin z uwagi na domniemaną korupcję i bezprawne działania biznesowe, były motywowane nieodpowiednimi przyczynami uciszenia jej oraz ukarania za działalność dziennikarską.

Paixão Moreira Sá Fernandes p. Portugalii

Skazany przez sąd II instancji za bezprawne nagrywanie rozmowy nie miał rzetelnego procesu sądowego – wyrok ETPC z 25.2.2020 r. w sprawie Paixão Moreira Sá Fernandes p. Portugalii (skarga nr 78108/14); jednomyślnie:

Naruszenie art. 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skazania skarżącego za nagrywanie rozmowy z biznesmenem, który proponował mu pieniądze aby zapewnić że jego brat, radny miejski w Lizbonie cofnie sprzeciw wobec kontraktu, który biznesmen chciał zawrzeć z radą miejską.

Trybunał uznał, że skarżący nie mógł korzystać z rzetelnego procesu, ponieważ sąd apelacyjny, który go skazał po raz pierwszy w II instancji, nie zapoznał się bezpośrednio z dowodami. Trybunał odnotował również pewne zaniedbania, co oznacza, że uzasadnienie sądu apelacyjnego było wadliwe. W końcu, odnotował brak bezstronności sądu apelacyjnego w zakresie orzekania grzywny wobec skarżącego.

Y.I. p. Rosji

Pozbawienie matki uzależnionej od narkotyków praw rodzicielskich bez wzięcia pod uwagę mniej drastycznych środków było nieproporcjonalne – wyrok ETPC z 25.2.2020 r. w sprawie Y.I. p. Rosji (skarga nr 68868/14); jednomyślnie:

Naruszenie art. 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi na pozbawienie władzy rodzicielskiej wobec trójki dzieci z uwagi na uzależnienie matki od narkotyków. Uzależnienie od narkotyków było podstawą pozbawienia władzy rodzicielskiej zgodnie z rosyjskim kodeksem rodzinnym i wiązało się z utratą wszelkich praw do kontaktu.

Trybunał stwierdził, że sądy krajowe niewystarczająco uzasadniły tak drastyczny środek mimo że istniały mniej radykalne rozwiązania dostępne w prawie krajowym. Nie wzięły również pod uwagę, że nie zaniedbywała do tej pory dzieci, rozpoczęła odwyk oraz nie było żadnych objawów problemów z uzależnieniem.

Cînța p. Rumunii

Ojciec doznał dyskryminacji po tym jak jego prawo do kontaktów z jego córką zostało ograniczone z uwagi na zdrowie psychiczne – wyrok ETPC z 18.2.2020 r. w sprawie Cînța p. Rumunii (skarga nr 3891/19); jednomyślnie:

Naruszenie art. 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji oraz

5 głosami do 2:

Naruszenie art. 14 (zakaz dyskryminacji) w związku z art. 8 Konwencji.

Sprawa dotyczyła sądowego ograniczenia kontaktów skarżącego z córką.

Trybunał uznał, że orzeczenia sądów krajowych o ograniczeniu kontaktu skarżącego zostały oparte częściowo na fakcie jego choroby psychicznej. Sądy zarządziły, by miał kontakt dwa razy w tygodniu w obecności jego wrogo nastawionej żony, z którą mieszkało dziecko. Mimo to sądy nie dokonały odpowiedniej oceny by wyjaśnić dlaczego jego zdrowie psychiczne powinno być przyczyną do ograniczenia jego prawa do kontaktu, gdy nie było dowodów wskazujących, by nie był zdolny do opieki nad córką. Sądy nie dokonały również odpowiedniej oceny zarzutów, że dziecko nie było bezpieczne w jego obecności, nie pokazały w jaki sposób uwzględniły najlepszy interes dziecka ani nie wzięły pod uwagę alternatywnych form zorganizowania kontaktu.

Trybunał wziął pod uwagę fakt, że choroba psychiczna nie uzasadnia sama w sobie innego traktowania od rodzica poszukującego kontaktu ze swoimi dziećmi. Jego prawa do kontaktu zostały ograniczone po tym jak sądy dokonały rozróżnienia opartego na jego chorobie psychicznej, nie uzasadniając jednak tego odpowiednimi i wystarczającymi przyczynami. Był więc ofiarą dyskryminacji, której państwo-strona nie mogło uzasadnić – doszło zatem do naruszenia art. 14 w związku z art. 8 Konwencji.

Marilena-Carmen Popa p. Rumunii

Zmiana wyroku uniewinniającego przez sąd drugiej instancji nie naruszyła Konwencji – wyrok ETPC z 18.2.2020 r. w sprawie Marilena-Carmen Popa p. Rumunii (skarga nr 1814/11); 6 głosami do 1:

Brak naruszenia art. 6 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła postępowania karnego przeciwko skarżącej za fałszerstwo.

Trybunał uznał, że Sąd Kasacyjny, sąd ostatniej instancji w sprawie, uznał skarżącą winną popełnienia czynu fałszerstwa i zmienił wyrok sądu I instancji. Sąd Kasacyjny oparł się na opinii biegłych jako dowodzie w sprawie przeciwko niej, bez ponownego przesłuchania kluczowego świadka.

Trybunał stwierdził, że prawo skarżącej do rzetelnego procesu sądowego nie zostało naruszone: Sąd Kasacyjny był upoważniony do uznania opinii biegłych jako decydującej o jej winie. Nie było więc konieczne ponowne przesłuchanie kluczowego świadka, w szczególności z uwagi na to, że wiarygodność jej zeznań nie była przedmiotem sporu między dwoma sądami.

N.D. i N.T. p. Hiszpanii

Hiszpania nie naruszyła Konwencji zwracając do Maroka imigrantów, którzy usiłowali przekroczyć płot enklawy w Melilli – wyrok ETPC (Wielka Izba) z 13.2.2020 r. w sprawie Hiszpania nie naruszyła Konwencji zwracając do Maroka imigrantów, którzy usiłowali przekroczyć płot enklawy w Melilli – wyrok ETPC (Wielka Izba) z 13.2.2020 r. w sprawie N.D. i N.T. p. Hiszpanii (skargi nr 8675/15 i 8697/15); jednomyślnie:

Brak naruszenia art. 4 Protokołu Nr 4 (zakaz zbiorowego wydalania cudzoziemców) Konwencji;

Brak naruszenia art. 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w zw. z art. 4 Protokołu Nr 4.

Sprawa dotyczyła natychmiastowego powrotu do Maroka Malijczyka i Iworyjczyka, którzy w dniu 13 sierpnia 2014 r. usiłowali wkroczyć na terytorium Hiszpanii w sposób nieuprawniony poprzez wspięcie się na płot otaczający hiszpańską enklawę Melilli na wybrzeżu w Północnej Afryce.

Trybunał uznał, że skarżący faktycznie sami postawili się w bezprawnej sytuacji, kiedy umyślnie chcieli wkroczyć do Hiszpanii w dniu 13 sierpnia przez przekroczenie ogrodzenia na granicy w Melilli w większej grupie i w niezidentyfikowanym miejscu, korzystając z liczebności grupy i użycia siły. Sami więc nie skorzystali z prawnych procedur, które obowiązywały, celem zgodnego z prawem wejścia na terytorium Hiszpanii. W konsekwencji, Trybunał uznał, że brak indywidualnych orzeczeń o wydaleniu mógł wiązać się z faktem, że skarżący – uwzględniając, że mogli chcieć skorzystać z praw pod Konwencją – nie zastosowali istniejących procedur legalnego wejścia w tym celu i dlatego był skutkiem ich własnego zachowania.

Ponieważ ustalono, że brak zindywidualizowanej procedury wydalenia był skutkiem zachowania skarżących, dlatego Trybunał nie mógł pociągnąć do odpowiedzialności państwa za brak środków w Melilli pozwalających im zakwestionować wydalenie. 

Sanofi Pasteur p. Francji

Powództwo o odszkodowanie przeciwko Sanofi Pasteur po stwardnieniu rozsianym na skutek szczepionki przeciwko żółtaczce typu B – wyrok ETPC z 13.2.2020 r. w sprawie Sanofi Pasteur p. Francji (skarga nr 25137/16) Konwencji; jednomyślnie:

Brak naruszenia art. 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) z uwagi na metodę obliczenia początku biegu terminu przedawnienia w zakresie procedury odszkodowawczej wniesionej przeciwko skarżącej spółce oraz

Naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji z uwagi na brak podania uzasadnienia decyzji odmawiającej wnioskowi skarżącej spółki zadania pytania prejudycjalnego do TSUE.

Sprawa dotyczyła odpowiedzialności spółki Sanofi Pasteur wobec osoby, pielęgniarki – stażystki, która została zaszczepiona przeciwko żółtaczce typu B i w konsekwencji zapadła na poważną chorobę (stwardnienie rozsiane) oraz orzeczenia sądu zobowiązującego spółkę do zapłaty odszkodowania.

W zakresie pytania o termin przedawnienia co do procedury odszkodowawczej, Trybunał zauważył, że prawo pozytywne obowiązujące w tamtym czasie przewidywało termin 10-letni oraz w odniesieniu do szkody fizycznej, wskazywało początek terminu na dzień stabilizacji: termin przedawnienia został więc przesunięty do czasu ustabilizowania się stanu poszkodowanej.

Trybunał uznał, że nie mógł zakwestionować wyboru francuskiego systemu, który większą wagę przywiązywał do praw osób, które doznały szkody fizycznej do dostępu do sądu niż prawa do bezpieczeństwa prawnego osób odpowiedzialnych za tego typu szkody.

W zakresie wniosku o złożenie pytania prejudycjalnego do TSUE, Trybunał stwierdził, że Sąd Kasacyjny nie podał odpowiednich przyczyn swojego orzeczenia.

Ibrahimov i Mammadov p. Azerbejdżanowi

Władze Azerbejdżanu oskarżyły dwóch aktywistów społecznych o posiadanie narkotyków w odwecie za polityczne graffiti na posągu – wyrok ETPC z 11.2.2020 r. w sprawie Ibrahimov i Mammadov p. Azerbejdżanowi (skargi nr 63571/16, 2890/17, 39541/17, 74143/16, 2883/17, 39527/17)

Sprawa dotyczyła dwóch skarżących zatrzymanych i oskarżonych o posiadanie narkotyków. Twierdzili oni, że zarzuty były nieprawdziwe a prawdziwą przyczyną działań władzy było namalowanie przez nich politycznego graffiti na pomniku byłego prezydenta.

Jednomyślnie:

Naruszenia art. 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji z uwagi na złe traktowanie skarżących przez policję i brak skutecznego śledztwa;

Naruszenie art. 5 ust. 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) z uwagi na to, że ich zatrzymaniu nie towarzyszyło uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu zabronionego;

Naruszenie art. 5 ust. 4 (zgodność z prawem aresztu) z uwagi na to, że sądy krajowe nie ochroniły ich przed arbitralnym zatrzymaniem i stosowaniem tymczasowego aresztowania;

Naruszenie art. 18 (granice stosowania ograniczeń praw) w zw. z art. 5 z uwagi na prawdziwe przyczyny zatrzymania skarżących i ich aresztowania – tj. namalowanie przez nich politycznego graffiti;

Naruszenie art. 10 (wolność wypowiedzi).

Trybunał, opierając się na materiale dowodowym zawierającym raporty Komitetu Zapobiegania Torturom ONZ, uznał, że skarżący przedstawili wiarygodne zarzuty złego traktowania, których rząd nie odparł.

Zarzuty narkotykowe zostały oparte na materiale dowodowym, który nie spełniał minimalnego standardu materiału będącego podstawą uzasadnionego podejrzenia wobec skarżących. Trybunał również odniósł się do wcześniejszych ustaleń systemowego problemu sądów w zakresie ochrony przeciwko arbitralnemu zatrzymaniu i aresztowaniu.

Jasno wynikało z kontekstu sprawy, błędów śledztwa oraz czasu działań policyjnych, że prawdziwym celem zatrzymania, aresztu i oskarżenia było namalowanie graffiti z politycznymi sloganami. Skutkowało to ingerencją w ich prawo do wolności wypowiedzi, które było „rażąco arbitralne i niezgodne z zasadą rządów prawa” będącej nieodłączną częścią Konwencji.

Gaughran p. Zjednoczonemu Królestwu

Nieograniczone przechowywanie DNA, odcisków palców i zdjęć mężczyzny skazanego za prowadzenie pod wpływem alkoholu naruszyło jego prawo do prywatności – wyrok ETPC z 13.2.2020 r. w sprawie Gaughran p. Zjednoczonemu Królestwu (skarga nr 45245/15)

Sprawa dotyczyła skargi na nieograniczone przechowywanie danych osobowych (profil DNA, odciski palców i zdjęcie) mężczyzny, który został skazany za prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwości w Irlandii Północnej.

Jednomyślnie:

Naruszenie art. 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Trybunał podkreślił, że to nie czas trwania przechowywania danych był decydujący, ale brak określonych gwarancji. W sprawie skarżącego jego dane osobowe były przetrzymywane przez czas nieoznaczony bez wzięcia pod uwagę powagi czynu, potrzeby nieograniczonego przechowywania czy też jakiejkolwiek możliwości kontroli.

Biorąc pod uwagę, że użyta technologia była bardziej zróżnicowana niż przewidziana przez sądy krajowe w sprawie, w szczególności w odniesieniu do przechowywania i analizy zdjęć, Trybunał uznał, że przechowywanie danych skarżącego nie wypełniło rzetelnego testu ważenia między konkurującymi interesami: publicznym i prywatnym.

Buturugă p. Rumunii

Rumuńskie władze nie odpowiedziały na zarzuty przemocy domowej i cybernękania kobiety przez jej byłego męża – wyrok ETPC z 10.2.2020 r. w sprawie Buturugă p. Rumunii (skarga nr 56867/15)

Sprawa dotyczyła zarzutów przemocy domowej oraz naruszenia tajemnicy korespondencji elektronicznej przez byłego męża skarżącej, pani Buturugă, która skarżyła się na wady systemu dotyczące ochrony ofiar tego typu przemocy.

Jednomyślnie:

Naruszenie art. 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) i art. 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz korespondencji) Konwencji z uwagi na niewypełnienie przez państwo swoich pozytywnych obowiązków wynikających z tych przepisów.

Trybunał uznał w szczególności, że władze krajowe nie uwzględniły w postępowaniu karnym szczególnego problemu przemocy domowej oraz nie zapewniły przez to prawidłowej odpowiedzi na powagę faktów zarzucanych przez skarżącą. Śledztwo w w sprawie przemocy było wadliwe; nie odniesiono się w żaden sposób do meritum skargi dotyczącej naruszenia tajemnicy korespondencji, które było blisko związane ze skargą dotyczącą przemocy.

Z tej okazji Trybunał podkreślił, że cybernękanie było aktualnie uznane jako aspekt przemocy przeciwko kobietom i dziewczynkom oraz że mogło przybrać różne formy, łącznie z cyber naruszeniem prywatności, włamaniem się do komputera ofiary oraz zajęciem, dzieleniem się i manipulowaniem danymi i zdjęciami, łącznie z prywatnymi danymi.

Vovk i Bogdanov p. Rosji

Dzieci zranione przez granat znaleziony w zamieszkałej przestrzeni doznały naruszenia ich praw – wyrok ETPC z 11.2.2020 r. w sprawie Vovk i Bogdanov p. Rosji (skarga nr 15613/10); jednomyślnie:

Naruszenie art. 2 (prawo do życia) Konwencji z uwagi na to, że środki karne i cywilne w sprawie skarżących nie doprowadziły do skutecznej sądowej odpowiedzi.

Sprawa dotyczyła domniemanego zaniechania przez władze przeprowadzenia skutecznego śledztwa w sprawie wybuchu granatu w przestrzeni zamieszkałej w Chita w kwietniu w 2008 r. oraz odmowy zapłaty odszkodowań ofiarom.

Trybunał uznał, że organy śledcze ustaliły wystrzał granatu ale nie eksplozję i to, że później został przetransportowany w piasku do osiedla, gdzie znaleźli go skarżący, którzy doznali obrażeń, gdy eksplodował. Pomimo niedopełnienia obowiązków przez wojsko, ani cywilny czy wojskowi śledczy nie wzięli pod uwagę możliwości zagubienia granatu podczas ćwiczeń wojskowych. Nie próbowali również ustalić, gdzie był przechowywany ani kto był odpowiedzialny za jego przechowanie.

Powództwo cywilne skarżących o zadośćuczynienie za krzywdę zostało odrzucone, ponieważ sądy oparły się bezkrytycznie na wynikach śledztwa, stwierdzając, że nie było dowodów na to, że granat należał do państwa ani że był nieprawidłowo przechowywany.

Atamanchuk p. Rosji

Skazanie za mowę nienawiści nie naruszyło Konwencji – wyrok ETPC z 11.2.2020 r. w sprawie Atamanchuk p. Rosji (skarga nr 4493/11); 6 głosami do 1:

Brak naruszenia art. 6 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji

Brak naruszenia art. 10 (wolność wypowiedzi) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skazania biznesmena za nawoływanie do nienawiści oraz wrogości w słowach o nie-Rosjanach w artykule opublikowanym w lokalnej gazecie.

Trybunał uznał w szczególności, że ogólne uwagi skarżącego nie przyczyniły się ani do publicznej debaty i zgodnie z oceną sądów krajowych podgrzewały emocje czy przesądy przeciwko lokalnej populacji nierosyjskiego pochodzenia.

Dodatkowo, sądy miały rację karząc go grzywną oraz zakazem wykonywania zawodu dziennikarza czy wydawcy przez 2 lata, biorąc pod uwagę, że kary orzeczono w kontekście prawa przeciwko mowie nienawiści. Ponadto, wyroki nie miały znaczących skutków dla skarżącego, który był bardziej biznesmenem niż dziennikarzem.