Tydzień 51 - Uspaskich przeciwko Litwie

Areszt domowy dla dobrze znanego litewskiego polityka w czasie śledztwa dotyczącego korupcji nie naruszył jego praw wyborczych - Sprawa Uspaskich przeciwko Litwie (14737/08); jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 3 Protokołu 1 (prawo do wolnych wyborów) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła skargi wniesionej przez znanego byłego polityka na areszt domowy w czasie śledztwa w sprawie korupcji politycznej na Litwie. Skarżył się w szczególności, że jego areszt domowy powstrzymał go przed wzięciem udziału w wyborach parlamentarnych w 2007 r. na równych zasadach z innymi kandydatami, zarzucając, że toczące się postępowanie przygotowawcze przeciwko niemu służyło ograniczeniu jego praw wyborczych. Trybunał uznał w szczególności, że skarżący miał świadomość, że był podejrzany w postępowaniu karnym o zagarnięcie środków jego partii przynajmniej od sierpnia 2006 r. kiedy nakaz zatrzymania oraz aresztowania go został wystawiony. Nie mógł więc rozsądnie oczekiwać, że weźmie udział w wyborach do Sejmu w 2007 r. na równych zasadach z innymi kandydatami, wobec których nie toczyło się żadne postępowanie karne. Ponadto, skarżący mógł skorzystać ze środków odwoławczych od postanowienia w sprawie zastosowania aresztu domowego.  Litewskie prawo gwarantuje system kontroli skarg  i odwołań w sprawach związanych z wyborami, składający się z Centralnej Komisji Wyborczej oraz sądów; skarżący wykorzystał w pełni ten system. W rzeczywistości, w czasie swojej kariery politycznej skarżący obchodził system, dzierżąc kilka stanowisk politycznych, z których mógł zrezygnować, gdy wygasł albo pozbawiono go immunitetu. Jego własna partia polityczna osłaniała go jednak przed oskarżeniem, systematycznie wskazując go jako kandydata w wyborach lokalnych, parlamentarnych czy do Parlamentu Europejskiego. 

Tydzień 51 - Shioshvili i Inni przeciwko Rosji

Rosyjskie władze naruszyły prawa człowieka ciężarnej kobiety i jej małego dziecka wydalając matkę z kraju jesienią 2006 r. - Sprawa Shioshvili i Inni przeciwko Rosji (19356/07): naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego i poniżającego traktowania), Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w związku z Artykułem 3, Artykułu 2 Protokołu 4 (swoboda przemieszczania się) oraz Artykułu 4 Protokołu 4 (zakaz zbiorowego wydalania) Konwencji.

Sprawa dotyczyła wydalenia z Rosji Gruzinki w zaawansowanej ciąży, której towarzyszyło czworo jej małych dzieci jesienią 2006 r. Skarżący zarzucali, że zostali zbiorowo wydaleni z Rosji, w międzyczasie przez 2 tygodnie rosyjskie władze nie pozwoliły im opuścić kraju, co zmusiło ich do przebywania w bardzo trudnych warunkach. Pomimo że ostatecznie rodzina dotarła do Gruzji, skarżąca po przyjeździe urodziła martwe dziecko. Trybunał uznał w szczególności, że rosyjskie władze poddały matkę zbiorowemu wydaleniu bez właściwej oceny jej sprawy, wcześniej bezprawnie blokując wyjazd całej rodziny z Rosji, wymagając od nich, żeby zimą zostali bez pieniędzy w nieznanym mieście a następnie nie zapewniając im mieszkania odpowiadającego potrzebom wynikającym z jej szczególnie trudnej sytuacji. Ponadto skarżący nie mieli dostępu do żadnego środka prawnego w związku z tymi zdarzeniami. Trybunał opublikował również dwa inne wyroki dotyczące zbiorowego wydalenia Gruzinów z Rosji jesienią 2006 r. W sprawie Berdzenishvili i Inni przeciwko Rosji, Trybunał uznał skargi 19 Gruzinów, którzy skarżyli się na bezprawne pozbawienie wolności w poniżających warunkach zanim zostali wydaleni z Rosji. W sprawie Dzidzava przeciwko Rosji, Trybunał wskazał, że rosyjskie władze przetrzymywały Gruzina chorego na astmę w nieludzkich i poniżających warunkach oraz nie mogły w sposób dostateczny wyjaśnić przyczyn jego śmierci w czasie deportacji do Gruzji.

Tydzień 50 - Khlaifia i Inni przeciwko Włochom

Przetrzymywanie nielegalnych imigrantów na Lampedusie oraz na statkach w  zatoce Palermo - Wyrok Wielkiej Izby - Sprawa Khlaifia i Inni przeciwko Włochom (no. 16483/12); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 5 § 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego); naruszenie Artykułu 5 § 2 (prawo do bycia odpowiednio poinformowanym o przyczynach pozbawienia wolności); naruszenie Artykułu 5 § 4 (prawo do niezwłocznej decyzji w sprawie legalności zatrzymania); brak naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) w zakresie warunkach w ośrodku przyjmowania uchodźców; brak naruszenia Artykułu 3 w zakresie warunków na statkach w zatoce Palermo oraz 16 głosami do 1, brak naruszenia Artykułu 4 Protokołu 4 Konwencji (zakaz zbiorowego wydalania cudzoziemców); jednomyślnie, brak naruszenia Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w związku z Artykułem 3; 16 głosami do 1 - brak naruszenia Artykułu 13 w związku z Artykułem 4 Protokołu 4. 

Sprawa dotyczyła zatrzymania w ośrodku przyjmowania uchodźców na Lampedusie, a następnie na statkach w zatoce Palermo, nielegalnych imigrantów, którzy przybyli do Włoch w 2011 r. w związku ze zdarzeniami tzw. „Arabskiej wiosny” w ich kraju, oraz ich późniejszego wydalenia do Tunezji.

Trybunał zauważył, że pozbawienie wolności bez żadnych jasnych ani dostępnych podstaw nie spełniło ogólnej zasady pewności prawa oraz było niezgodne z potrzebą ochrony jednostki przed arbitralnością. Nakazy odmowy wpuszczenia do kraju zostały wydane przez włoskie władze bez odniesienia do prawnych czy faktycznych przyczyn zatrzymania skarżących oraz nie zostały im niezwłocznie doręczone. Trybunał zauważył, że system prawa włoskiego nie zapewnił im żadnego środka, dzięki któremu mogliby uzyskać sądową decyzję co do legalności ich zatrzymania. Trybunał uznał, mimo to, że warunku osadzenia skarżących w ośrodku na Lampedusie oraz na statkach w zatoce Palermo nie stanowiły nieludzkiego ani poniżającego traktowania. W zakresie zakazu zbiorowego wydalania cudzoziemców, Trybunał uznał, że Artykuł 4 Protokołu 4 nie zapewnia prawa do indywidualnego przesłuchania w żadnych okolicznościach. Wymogi tego przepisu zostały spełnione w sytuacji, kiedy każdy cudzoziemiec miał możliwość podniesienia swoich zarzutów co do wydalenia oraz w sytuacji rozpoznania ich przez władze odpowiedniego państwa. Identyfikując tożsamość cudzoziemców oraz ich narodowość, skarżący mieli dostępną i skuteczną możliwość wniesienia zarzutów przeciwko wydaleniu.Trybunał uznał, że brak skutku zawieszającego środka odwoławczego przeciwko wydaleniu, nie stanowi sam w sobie naruszenia Artykułu 13, zwłaszcza że skarżący nie zarzucali istnienia rzeczywistego ryzyka naruszenia uch praw zagwarantowanych Artykułami 2 i 3 Konwencji w kraju przeznaczenia.

Tydzień 50 - Ignatov przeciwko Ukrainie

Stosowanie tymczasowego aresztowania na Ukrainie wciąż niezgodne z Konwencją - Sprawa Ignatov przeciwko Ukrainie (40583/15) jednomyślnie: naruszenie Artykułu 5 §§ 1, 3 i 4 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła postępowania karnego przeciwko skarżącemu, który zarzucał, że sądy krajowe nie zastosowały odpowiednich standardów zarządzając jego tymczasowe aresztowanie i przedłużając je następnie wielokrotnie. Trybunał uznał w szczególności, że Sąd Rejonowy w Krasnogwardiejsku wielokrotnie nieprawidłowo uzasadniał swoje decyzje odnośnie zastosowania czy przedłużenia tymczasowego aresztowania wobec skarżącego; raz nawet w ogóle nie uzasadnił swojej decyzji; dwukrotnie doszło do opóźnień w rozpoznaniu wniosków skarżącego o zwolnienie z aresztu. Ponadto, Trybunał zauważył, że nowa ustawa, która weszła w życie w celu usunięcia dotychczasowych nieprawidłowości w ukraińskiej procedurze karnej, nie była wystarczająca w zakresie tymczasowego aresztowania. Dlatego, zgodnie z Artykułem 46 (moc wiążąca oraz wykonywanie wyroków) Trybunał wskazał, że najlepszym sposobem na usunięcie naruszenia było wprowadzenie zmian ustawowych i/lub praktyki, aby zapewnić zgodność procedury karnej z wymogami Artykułu 5.

Tydzień 50 - M.P. przeciwko Finlandii

Skazanie matki za zniesławienie w związku z wyrażeniem obaw do pracownika opieki społecznej co do możliwego seksualnego wykorzystania jej córki naruszyły jej wolność wyrażania opinii - Sprawa M.P. przeciwko Finlandii (36487/12); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła skazania skarżącej za wyrażenie swoich podejrzeń pracownikowi opieki społecznej co do możliwego seksualnego wykorzystania jej córki przez jej ojca. To był drugi raz kiedy skarżąca podzieliła się swoimi obawami, po tym jak policyjne dochodzenie co do powyższych zarzutów zakończyło się umorzenie z uwagi na brak czynu i dowodów. Trybunał uznał w szczególności, że fińskie władze nie wyważyły prawidłowo  balansu pomiędzy potrzebą ochrony córki skarżącej przed ryzykiem potencjalnej poważnej szkody oraz potrzebą ochrony jej ojca przed słownymi oskarżeniami o molestowanie seksualne dziecka. W rzeczywistości, wszczęcie postępowania karnego przeciwko skarżącej i jej skazanie za zniesławienie w kontekście niniejszej sprawy było nieproporcjonalne, zwłaszcza że oparto je na rozmowie telefonicznej między skarżącą a pracownikiem opieki społecznej.

Tydzień 50 - Paposhvili przeciwko Belgii

Belgijskie władze nie dokonały oceny stanu zdrowia osoby cierpiącej na poważną chorobę, która miała zostać wydalona do Gruzji oraz wpływu wydalenia na jej życie prywatne - Wyrok Wielkiej Izby - Sprawa Paposhvili przeciwko Belgii (41738/10); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) jeśli skarżący zostanie wydalony do Gruzji bez dokonania oceny przez belgijskie władze ryzyka jakie mu grozi w świetle informacji dotyczących jego stanu zdrowia oraz istnienia odpowiedniego leczenia w Gruzji oraz naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego), jeśli skarżący zostanie wydalony bez dokonania oceny przez belgijskie władze wpływu wydalenia na prawo skarżącego do poszanowania jego życia rodzinnego w świetle jego stanu zdrowia. 

Sprawa dotyczyła nakazu deportacji skarżącego do Gruzji, wydanego razem z zakazem powrotu do Belgii. Trybunał zauważył, że stan zdrowia skarżącego, który cierpiał na bardzo poważną chorobę oraz którego stan zagrażał jego życiu, nie został sprawdzony przez belgijskie władze w sytuacji jego wniosków o uregulowaniu jego pobytu. Podobnie, władze nie sprawdziły stopnia w jakim skarżący był zależny od swojej rodziny w wyniku pogorszenia jego stanu zdrowia. Trybunał uznał w szczególności, że brak jakiegokolwiek zbadania przez władze krajowe ryzyka jakie groziło skarżącemu w świetle informacji dotyczących jego stanu zdrowia oraz istnienia odpowiedniego leczenia w Gruzji, informacja dostępna władzom była niewystarczająca aby uznać, że skarżący w razie powrotu do Gruzji, nie będzie narażony na rzeczywiste i konkretne ryzyko traktowania sprzecznego z Artykułem 3 Konwencji. Trybunał uznał również, iż od władz krajowych zależało przeprowadzenie badania wpływu deportacji skarżącego na jego życie rodzinne w świetle jego stanu zdrowia. Aby spełnić wymagania z Artykułu 8 władze powinny były zażądać zbadania czy w świetle szczególnej sytuacji skarżącego w czasie deportacji, rodzina mogła rozsądnie oczekiwać, że będzie mu towarzyszyć do Gruzji, a jeśli nie, czy zapewnienie poszanowania prawa skarżącego do życia rodzinnego wymagało przyznania mu prawa do pozostania w Belgii do czasu jaki mu pozostał do końca życia. 

Tydzień 50 - Béláné Nagy przeciwko Węgrom

Nieproporcjonalna odmowa przyznania renty naruszyła prawo do ochrony własności - wyrok Wielkiej Izby - Sprawa Béláné Nagy przeciwko Węgrom (53080/13); 9 głosami do 8: naruszenie Artykułu 1 Protokołu 1 (ochrona własności) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła renty wypłacanej skarzącej. Otrzymywała ją przez prawie 10 lat, a następnie została jej odebrana. Jej wniosek o przywrócenie renty został oddalony, gdyż z uwagi na zmianę ustawową renta już jej nie przysługiwała. Skarżąca zarzuciła, że odebranie jej renty naruszyło jej prawo do ochrony własności. Trybunał uznał w szczególności, że Artykuł 1 Protokołu 1 znalazł zastosowanie w sprawie skarżącej, ponieważ miała usprawiedliwioną ekspektatywę, że otrzyma rentę, jeśli spełni kryteria zgodnie ze starym ustawodawstwem. Odmowa przyznania jej renty była więc zgodna z prawem (jak wynika z nowej ustawy) oraz służyła usprawiedliwionemu celowi (oszczędności w budżecie). Mimo to nie była proporcjonalna: w szczególności, ponieważ wiązała się z całkowitym pozbawieniem znaczącego źródła dochodów szczególnie narażonej osoby wynikającym z wprowadzenia ustawy, która miała skutek wsteczny (retrospektywny) oraz nie zawierała żadnych przepisów przejściowych mających zastosowanie w przypadku skarżącej. 

Warto zwrócić uwagę na 2 zdania odrębne: jedno siedmiu sędziów oraz drugie sędziego Wojtyczka. 

Tydzień 50 - Kasparov i Inni przeciwko Rosji (nr 2)

Zatrzymanie Garrego Kasparowa oraz innego aktywisty w czasie protestów oraz wynikające z tego aresztowanie zniechęciły polityczną opozycję do uczestniczenia w protestach - Sprawa Kasparov i Inni przeciwko Rosji (nr 2) (51988/07); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 11 (wolność zgromadzeń i stowarzyszeń); naruszenie Artykułu 6 § 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) w stosunku do obu skarżących; naruszenie Artykułu 5 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) w stosunku do administracyjnego zatrzymania p. Awerina na moskiewskim posterunku Policji przez 48 godzin, które przekroczyło trzygodzinny limit zgodnie z prawem krajowym; brak naruszenia Artykułu 5 w stosunku do p. Kasparowa, jako że jego zatrzymanie nie przekroczyło tego limitu; 6 głosami do 1: brak potrzeby oceny skargi pod kątem naruszenia Artykułu 18 (granice stosowania ograniczeń praw).

Sprawa dotyczyła zatrzymania Garrego Kasparowa, dawnego mistrza świata w szachach oraz politycznego aktywisty wspólnie z innym aktywistą Aleksandrem Awerinem w czasie protestu w Moskwie a także następującego po zatrzymaniu aresztowania. Podobnie jak w wielu innych rosyjskich sprawach, które były rozpoznawane przez Trybunał, niewatpliwie pokojowa demonstracja skarzących została rozproszona, skarżący zostali aresztowani i skazani na 5 dni więzienia w postępowaniu w sprawach o wykroczenia bez żadnej oceny ewentualnych zakłóceń jakie mogli wyrządzić ani możliwość powołania dowodów na poparcie ich wersji wydarzeń. W rzeczywistości, środki podjęte przeciwko skarżącym miały poważny wpływ na innych przedstawicieli opozycji oraz społeczeństwo zniechęcając ich od demonstrowania, a bardziej ogólnie, od udziału w politycznej debacie. 

Tydzień 50 - Kolomenskiy przeciwko Rosji

Zastosowanie tymczasowego aresztowania wobec prawnika, warunki jego osadzenia oraz okoliczności procesu doprowadziły do szeregu naruszeń Konwencji - Sprawa Kolomenskiy przeciwko Rosji (27297/07); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego i poniżającego traktowania); naruszenie Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w związku z Artykułem 3; naruszenie Artykułu 5 § 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego); naruszenie Artykułu 5 § 3 (prawo podejrzanego do bycia sądzonym w rozsądnym terminie albo zwolnionym na czas postępowania); naruszenie Artykułu 5 § 4 (prawo odwołania się do sądu w celu ustalenia bezzwłocznie przez sąd legalności pozbawienia wolności); naruszenie Artykułu 6 § 2 (domniemanie niewinności).

Sprawa dotyczyła zastosowania tymczasowego aresztowania oraz warunków osadzenia prawnika, który został wyznaczony jako nadzorca sądowy w postępowaniu naprawczym. Trybunał, dokonując oceny wszystkich okoliczności sprawy, doszedł do wniosku, że skarżący został osadzony w warunkach, które nie odpowiadają standardom wymaganym przez Artykuł 3 Konwencji. W dodatku, zastosowanie tymczasowego aresztu nie było legalne, jako że jego areszt był stosowany przez 9 miesięcy na podstawach, których nie można uznać za wystarczające. Trybunał również uznał, że zażalenia skarżącego przeciwko przedłużeniu stosowania tymczasowego aresztowania były oddalane na podstawie stereotypowych uzasadnień, w których nie dokonywano żadnej analizy sytuacji osobistej skarżącego, nie były rozpoznawane niezwłocznie, a gdy już doszło do rozpoznania to pod nieobecność skarżącego. W końcu, naruszono również zasadę domniemania niewinności, jako że sądy obu instancji odnosiły się w uzasadnieniach wyroków do skarżącego nazywając go „winnym” czy też „skazanym”. 

Tydzień 50 - Eylem Kaya przeciwko Turcji

Systematyczne kontrolowanie korespondencji więźniarki z jej prawnikiem bez odpowiednich zabezpieczeń przeciwko nadużyciom było nieproporcjonalne - Sprawa Eylem Kaya przeciwko Turcji (26623/07); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła w szczególności systematycznej kontroli przez władze więzienne korespondencji więźniarki z jej prawnikiem. Trybunał uznał, że systematyczne fizyczne sprawdzanie przez władze więzienne korespondencji skarżącej z jej prawnikiem, przy braku odpowiednich gwarancji przeciwko nadużyciom w prawie krajowym było nieproporcjonalne w stosunku do usprawiedliwionego celu (przeciwdziałanie nieporządkowi oraz przestępstwom) realizowanego przez ingerencję w prawo skarżącej do poszanowania jej korespondencji. 

Tydzień 49 - Simić przeciwko Bośni i Hercegowinie

Procedura odwołania sędziego Trybunału Konstytucyjnego Bośni i Hercegowiny była rzetelna i nie ingerowała w wolność wyrażania opinii - decyzja w sprawie Simić przeciwko Bośni i Hercegowinie (75255/10); jednomyślnie: niedopuszczalna. Decyzja jest prawomocna.

Sprawa dotyczyła złożenia z urzędu sędziego Trybunału Konstytucyjnego. Na podstawie Artykułu 6 § 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) oraz Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) skarżący zarzucał w szczególności, że procedura złożenia go z urzędu była nierzetelna oraz że został usunięty z uwagi na jego publiczne oświadczenia składane mediom krytykujące Trybunał Konstytucyjny. Trybunał uznał, że skarżący miał możliwość przedstawienia swoich argumentów w toku procesu przed Trybunałem Konstytucyjnym, zarówno na piśmie jak i ustnie, oraz do przeglądania i komentowania wszystkich dokumentów, zgodnie z wymogami rzetelnego i kontradyktoryjnego postępowania. Trybunał nie może uznać jego zarzutu co do niejawności postępowania w jego sprawie, jako że w żadnym postępowania nie wnosił o to by rozprawy odbywały się jawnie. Ponadto, Trybunał uznał, że skarżący został usunięty z urzędu za szkodzenie autorytetowi Trybunału Konstytucyjnego oraz reputacji sędziego. Przyczyny jego odwołania były uzasadnione jego zachowaniem niegodnym urzędu sędziego, mianowicie jego listem do jednego z ważniejszych polityków, w którym nie wykazał się niezależnością i niezawisłością, a nie samym faktem publicznego ujawniania przekonań poprzez media. 

Tydzień 49 - Colonna przeciwko Francji

Trybunał uznał za niedopuszczalną skargę na naruszenie domniemania niewinności - decyzja w sprawie Colonna przeciwko Francji (4213/13); jednomyślnie: niedouszczalna.  

Sprawa dotyczyła zabójstwa prefekta Korsyki Claude’a Edignaca w 1998 r. Postępowanie karne przeciwko skarżącemu zakończyło się wymierzeniem mu kary dożywotniego pozbawienia wolności. W czasie procesu wielu polityków nazywało skarżącego w telewizji „mordercą prefekta Erignaca”. Tego typu opis został również użyty przez senacką Komisję Śledczą. Paryski prokurator, w odpowiedzi na pytania komisji parlamentarnej co do operacji służb specjalnych w Korsyce, również użył tej samej frazy. Skarżący zarzucał, że jego prawo do domniemania niewinności zostało naruszone. Trybunał zauważył, że we francuskim prawie były różne środki, z których skarżący mógł skorzystać, w szczególności z procedury przewidzianej Artykułem 9-1 kodeks cywilnego, która chroniła prawo do domniemania niewinności. Skarzący mógł również wytoczyć powództwo cywilne zarzucając, że jego prawo zostało naruszone na podstawie ustawy - prawo prasowe z 29 lipca 1881 r. albo o zniesławienie na tej samej podstawie. Trybunał doszedł do wniosku, że skarżący - z jednym wyjątkiem - nie wykorzystał wszystkich środków dostępnych we francuskim prawie. 

Tydzień 49 - L.D. i P.K. przeciwko Bułgarii

Mężczyźni twierdzący, że są biologicznymi ojcami swoich dzieci nie mogli ustalić swojego ojcostwa: naruszenie ich prawa do poszanowaniach ich życia prywatnego - Sprawa L.D. i P.K. przeciwko Bułgarii (7949/11 i 45522/13); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła dwóch skarżących, którzy twierdzili, że są biologicznymi ojcami pozamałżeńskich dzieci. Zarzucili, iż nie mieli możliwości wzruszenia ustalenia ojcostwa innych dwóch mężczyzn oraz ustalenia swojego ojcostwa. Trybunał uznał w szczególności, że prawo do poszanowania życia prywatnego skarżącego zostało naruszone w związku z brakiem możliwości w prawie krajowym ustalenia, że byli ojcami swoich dzieci tylko dlatego, że uznali je już inni mężczyźni, bez wzięcia pod uwagę szczególnych okoliczności każdej sprawy oraz sytuacji każdego z uczestników postępowania (dziecka, matki, ojczym oraz mężczyzny twierdzącego, że jest biologicznym ojcem). 

Tydzień 49 - Kanalas przeciwko Rumunii

Odrzucenie przez władze wniosku więźnia o pozwolenie na wzięcie udziału w pogrzebie jego matki było nieuzasadnione – Sprawa Kanalas przeciwko Rumunii (20323/14); większością: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) oraz naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego I rodzinnego) Konwencji.

 Sprawa dotyczyła warunków w jakich skarżący były przetrzymywany w zakładach karnych w Oradei i Rahovej oraz odrzucenia przez administrację zakładu karnego jego wniosków o przepustkę na pogrzeb swojej matki. Trybunał uznał – w odniesieniu do obu zakładów karnych – że warunki w jakich skarżący był przetrzymywany naruszyły Artykuł 3 Konwencji.  Trybunał przypomniał, że prawo do opuszczenia zakładu karnego nie jest zagwarantowane przez Konwencję oraz że to do władz krajowych należała ocena zasadności jego wniosku. W okolicznościach sprawy, Trybunał uznał, że przyczyny podane przez władze  krajowe uzasadniające odmowę udzielenia zgody skarżącemu na uczestniczenie w pogrzebie jego matki nie były wystarczające by udowodnić, że ingerencja w prawo skarżącego była “konieczna w demokratycznym społeczeństwie”. W rezultacie, jego prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego zostało naruszone. 

Tydzień 49 - Cherepanov przeciwko Rosji

Trybunał uznał za bezprawny zakaz opuszczania kraju nałożony przez moskiewskiego komornika – Sprawa Cherepanov przeciwko Rosji (43614/14); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 2 Protokołu 4 (prawo do swobodnego poruszania się) Konwencji.

Sprawa dotyczyła zakazu opuszczania kraju nałożonego na skarżącego przez komornika w Moskwie. Skarżący, nie wiedząc jeszcze o nałożeniu zakazu, został zatrzymany przez straż graniczną, gdy chciał się wybrać z wizytą do swojego dziecka mieszkającego we Włoszech. Skarżący zarzucił, że zakaz bezprawnie naruszył jego prawo do swobodnego poruszania się m.in. poprzez wyjazd z kraju. Trybunał uznał w szczególności, że jak przyznał to sam rząd, zakaz został nałożony w wyniku niewłaściwej wykładni oraz zastosowaniu rosyjskiego prawa. Został zatem nałożony bezprawnie. 

Tydzień 49 - Sarihan przeciwko Turcji

Tureckie władze podjęły wystarczające środki w celu ochrony ludzi przed niebezpieczeństwem ze strony zaminowanej ziemi – sprawa Sarihan przeciwko Turcji (55907/08); 5 głosami do 2: brak naruszenia Artykułu 2 (prawo do życia) Konwencji.

Sprawa dotyczyła eksplozji miny przeciwpiechotnej, która skutkowała poważnymi obrażeniami u młodego pasterza. Trybunał zauważył, że młody pasterz odniósł poważne rany po tym jak świadomie wkroczył na zaminowaną strefę pomimo znaków ostrzegawczych postawionych na tym terenie otoczonym drutem kolczastym oraz pomimo ostrzeżeń lokalnych władz oraz zakazu wstępu na ten teren. Trybunał w związku z tym przyjął, że w świetle metod zastosowanych przez władze krajowe aby poinformować i ostrzec ludzi, chłopiec był w sytuacji, w której rozumiał ryzyko nierozłącznie związane z wejściem w zakazaną strefę militarną. Pomimo niewątpliwie tragicznej natury wypadku, Trybunał nie znalazł podstawi do uznania, że skarżone państwo nie wypełniło swoich obowiązków wynikających z Artykułu 2 Konwencji. 

Tydzień 48 - Gerasimenko i Inni przeciwko Rosji

Zaniechania w wykonaniu prawa przyczyniły się do policyjnej strzelaniny w galerii handlowej – Sprawa Gerasimenko i Inni przeciwko Rosji (5821/10 i 65523/12); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 2 (prawo do życia) Konwencji.

Sprawa dotyczyła strzelaniny przeprowadzonej przez umundurowanego policjanta, która miała miejsce w galerii handlowej w Moskwie we wczesnych godzinach rannych w dniu 27 kwietnia 2009 r. Skarżący zostali ranni w ataku. Wystąpili o odszkodowania przeciwko państwu, wskazując, że incydent był możliwy z uwagi na serię błędów ze strony władz rządowych. Wszystkie powództwa zostały oddalone przez sądy krajowe. Skarżący zarzucali przed Trybunałem, że rząd nie wykonał obowiązku ochrony ich życia oraz odmówiono im środka odszkodowawczego za to zaniechanie. Trybunał przyznał, że zaniechania ze strony władz przyczyniły się do incydentu: przede wszystkim, przełożeni strzelca kilkukrotnie nie dokonali prawidłowej oceny osobowości strzelca (pomimo historii zaburzeń psychicznych i neurologicznych) i przez to dali mu dostęp do broni. W tych okolicznościach, państwo nie wykonało swojego obowiązku zapewnienia ochrony życia poprzez zadbanie o staranną selekcję oficerów, którym powierza się broń palną. 

Tydzień 48 - Lhermitte przeciwko Belgii

Przebieg postępowania umożliwił skazanej zrozumienie przyczyn swojego skazania – wyrok Wielkiej Izby – Sprawa Lhermitte przeciwko Belgii (34238/09); 10 głosami do 7: brak naruszenia Artykułu 6 § 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła przyczyn podanych przez sąd przemawiających za skazaniem matki, która zabiła pięcioro swoich dzieci. Trybunał zauważył, że ława przysięgłych, która odpowiadała na pytania przewodniczącego składu sędziowskiego – nie podała przyczyn swojej decyzji o  uznaniu skarżącej za winną popełnienia zarzucanego czynu. Mimo to, sam przebieg postępowania dał jej możliwość zrozumienia przyczyn skazania. Od samego początku, śledztwo było skoncentrowane na jej historii osobistej, charakterze oraz stanie psychologicznym w czasie zabójstw. Postępowanie miało charakter kontradyktoryjny; skarżąca była reprezentowana przez obrońcę, zaś pojawienie się nowego materiału dowodowego pozwoliło przewodniczącemu na zarządzenie obserwacji psychiatrycznej. Kwestia odpowiedzialności karnej skarżącej stanowiła centralny punkt rozprawy sądowej. Podanie motywów wyroku zawierało również uzasadnienie, które mogło jej pomóc zrozumieć, dlaczego ława przysięgłych uznała ją za winną popełnienia zarzucanego czynu.  W końcu, Sąd Kasacyjny wziął pod uwagę jej działanie z zimną krwią oraz determinację w popełnieniu zarzucanych przestępstw, co przekonało go o uznaniu jej odpowiedzialności karnej. Przebieg postępowania umożliwił więc skarżącej zrozumienie przyczyn jej skazania przez sąd. 

Tydzień 47 - Kaos GL przeciwko Turcji

Zajęcie wszystkich kopii magazynu wydawanego przez stowarzyszenie promujące prawa LGBT w Turcji naruszyło jego prawo do wolności wyrażania opinii – Sprawa Kaos GL przeciwko Turcji (4982/07); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji.
Sprawa dotyczyła zajęcia wszystkich kopii magazynu publikowanego przez  Kaos GL, stowarzyszenie badań kulturalnych i solidarności z gejami i lesbijkami. Trybunał uznał w szczególności, że podstawą ochrony moralności publicznej, na której oparły się władze, nie była wystarczająca dla usprawiedliwienia wydania nakazu zajęcia oraz konfiskaty wszystkich kopii numeru 28 magazynu przez ponad 5 lat. Trybunał zgodził się, że środki przedsięwzięte w celu prewencji dostępu poszczególnych grup jednostek – włączając małoletnich – do tej publikacji mogły być zgodne ze społecznymi potrzebami. Mimo to, Trybunał podkreślił, że władze krajowe nie próbowały zastosować mniej surowego środka niż zajęcie wszystkich kopii danego wydania, na przykład poprzez zakaz sprzedaży magazynu osobom poniżej 18 lat albo wymagając specjalnego opakowania ostrzegającego małoletnich. 

Tydzień 47 - Mustafa Hajili przeciwko Azerbejdżanowi

Napaść policji na redaktora naczelnego gazety “Demokrata” stanowiła naruszenie Konwencji – Sprawa Mustafa Hajili przeciwko Azerbejdżanowi (42119/12); jednomyślnie: dwa naruszenia Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji.

Skarżący był redaktorem naczelnym gazety “Demokrata”. Sprawa dotyczyła jego skargi na to, że po tym jak  usiłował wziąć udział w proteście na Placu Fontann w Baku, został aresztowany przez policję oraz napadnięty przez dwóch oficerów na posterunku policji. Trybunał uznał w szczególności, że nie ma powodów by wątpić w wersję zdarzeń skarżącego: mianowicie, że był przedmiotem napaści policji w czasie, gdy był zatrzymany w policyjnej izbie zatrzymań w dniu 2 kwietnia 2011 r. Trybunał wskazał również, że nie było odpowiedniego śledztwa w sprawie zarzutów złego traktowania przez władze krajowe. Doszło zatem do naruszenia zarówno materialnych jak i proceduralnych wymogów wynikających z Artykułu 3. 

Tydzień 47 - Muradyan przeciwko Armenii

Ormiańskie władze są odpowiedzialne za nieskuteczne śledztwo w sprawie śmierci poborowego w Republice Górnego Karabachu – Sprawa Muradyan przeciwko Armenii (11275/07); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 2 (prawo do życia) Konwencji w zakresie zarówno śmierci syna skarżącego jak i toczącego się w tej sprawie śledztwa.

Sprawa dotyczyła śmierci poborowego, który stacjonował w Republice Górnego Karabachu. Jego ojciec, skarżący w sprawie, zarzucał, że jego syn zmarł w wyniku złego traktowania przez oficerów przełożonych. Trybunał przypomniał, że już w poprzednich wyrokach uznał, że Armenia sprawuje skuteczną kontrolę nad Górnym Karabachem i otaczającymi terytoriami. Śmierć syna skarżącego oraz wszczęte śledztwo należały więc do jurysdykcji Armenii, w związku z czym angażowały odpowiedzialność Armenii pod Konwencją. Trybunał uznał w szczególności, że oficjalne wyjaśnienie śmiertelnej rany syna skarżącego – pęknięcie śledziony – było nie do przyjęcia. Podczas gdy istniał wystarczający materiał dowodowy, by uznać, że syn skarżącego mógł doznać tego urazu w wyniku złego traktowania przez wysokich stopniem przełożonych, ani władze Armenii ani Karabachu nie poszły tym tropem. W zamian skupiły się głównie na publicznej kłótni syna skarżącego z jego przełożonym oraz że jego śledziona, rzekomo powiększona z powodu malarii, pękła na skutek przypadkowego kontaktu fizycznego w czasie tej kłótni. Trybunał doszedł do wniosku, że taka konkluzja nie wynikała ze skutecznego i obiektywnego śledztwa. Wręcz całe śledztwo, włączając w to opinie biegłych lekarzy sądowych (sprzeczne i nieprzekonywujące wyjaśnienia w zakresie malarii), zostało oparte na udowodnieniu wersji, że pęknięcie śledziony nastąpiło wskutek lekkiego kontaktu z jego brzuchem, pomimo że wskazał na to jeden z biorących udział w kłótni oficerów, którego obiektywność jako naocznego świadka wydaje się wątpliwa. 

Tydzień 46 - Anastasov i Inni przeciwko Słowenii

Sprawa ludzi „wymazanych” , którzy uregulowali swój status prawny w Słowenii została rozwiązana na szczeblu krajowym - Sprawa Anastasov i Inni przeciwko Słowenii (65020/13), jednomyślnie skreślono skargę z listy spraw. Decyzja jest ostateczna. 

212 skarżących w tej sprawie należy do  ludzi znanych jako „wymazani” (izbrisani). Poprzednio, obywatele Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii (SFRJ) ze stałym pobytem w Słowenii, ich nazwiska zostały wykasowane ze słoweńskiego rejestru stałych rezydentów po rozwiązaniu SFRJ, ogłoszeniu niepodległości przez Słowenię oraz ustanowieniu „niezależnego ustawodawstwa” w 1991 r. Stali się więc obcymi bez żadnego prawnego statusu w Słowenii i pozostali takimi przez od 7 miesięcy do ponad 22 lat. W poprzednio wydanym wyroku pilotażowym (wyrok Wielkiej Izby w sprawie Kurić i Inni przeciwko Słowenii, 26828/06, z czerwca 2012 r.) Trybunał wskazał, że słoweńskie władze nie uregulowały problemu ludzi „wymazanych” oraz zapewnienia im odpowiedniego odszkodowania za okres kiedy byli w sytuacji narażenia oraz prawnej niepewności; nakazał również Słowenii ustanowienie krajowego mechanizmu odszkodowawczego. Trybunał był zadowolony z tego, że wprowadzony przez słoweński rząd system (i jego funkcjonowanie w praktyce) po wyroku Kurić i Inni zaproponował pozostałym „wymazanym” uregulowanie ich statusu prawnego - również 212 skarżącym w sprawie - którzy rozsądni mogli oczekiwać odszkodowania za szkodę poniesioną przez systemowe naruszenie ich praw konwencyjnych. Trybunał odnotował w szczególności, że Komitet Ministrów Rady Europy, odpowiedzialny za nadzór nad wykonaniem wyroków Trybunału, ostatnio zamknął nadzór nad sprawą Kurić i Inni z uwagi na to, że wymagane wyrokiem środki zostały wprowadzone. 

Problemy podnoszone w niniejszej skardze oraz pozostałych skargach przeciwko Słowenii wniesionych przez „wymazanych” - gdzie skarżący uregulowali już swój status prawny - został więc już rozwiązany na poziomie krajowym. Tym samym Trybunał nie odnalazł żadnych nowych okoliczności w zakresie praw człowieka zdefiniowanych w Konwencji i w jej protokołach, które wymagałaby kontynuowania rozpoznawania sprawy. W tych okolicznościach, Trybunał zdecydował zamknąć procedurę wyroku pilotażowego zainicjowaną sprawą Kurić i Inni, uznając iż nie ma podstaw by ją kontynuować. 

Tydzień 46 - Mercan przeciwko Turcji

Skarga dotycząca legalności tymczasowego aresztowania sędzi po zamachu stanu z 15 lipca 2016 r. została odrzucona za niewyczerpanie środków krajowych - Sprawa Mercan przeciwko Turcji (56511/16), jednomyślnie uznano skargę za niedopuszczalną. Decyzja jest ostateczna.

Sprawa dotyczyła tymczasowego aresztowania sędzi, którą zwolniono z urzędu po nieudanym zamachu stanu z 15 lipca 2016 r. Trybunał uznał w szczególności, że skarżąca powinna była złożyć skargę konstytucyjną w związku z jej skargą dotyczącą legalności oraz długości jej tymczasowego aresztowania, czego nie zrobiła w niniejszej sprawie. Trybunał odrzucił więc skargę z uwagi na niewyczerpanie środków krajowych. Trybunał odrzucił również skargę dotyczącą warunków aresztu, ponieważ skarżąca nie poskarżyła się najpierw przed sądami krajowymi. W końcu, Trybunał uznał, że jej skarga dotycząca rzetelności postępowania była przedwczesna na tym etapie postępowania. 

Tydzień 46 - Karapetyan i Inni przeciwko Armenii

Zwolnienie ormiańskich pracowników służby cywilnej, którzy byli krytyczni wobec rządu nie naruszyło ich wolności wyrażania opinii - Sprawa Karapetyan i Inni przeciwko Armenii (59001/08), 6 głosami do 1: brak naruszenia Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła zwolnienia czterech wysoko postawionych pracowników służby cywilnej w ormiańskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych, po tym jak wydali publiczne oświadczenie krytykujące rząd po wyborach prezydenckich w Armenii w lutym 2008 r. Zarzucali, że ich zwolnienia naruszyły ich prawo do wolności wyrażania opinii.

Trybunał uznał w szczególności, że pomimo że pracownicy służby cywilnej korzystają z wolności wyrażania opinii, to władze krajowe mogą ograniczyć tą wolność w zakresie angażowania się w aktywność polityczność w celu osiągnięcia celu posiadania neutralne organy pracowników służby cywilnej. Ormiańskie ustawodawstwo wprowadziło tego typu ograniczenie, które było wystarczająco jasne oraz spełniało wymogi precyzji oraz przewidywalności zgodnie z Konwencją. Ponadto, użycie tego ograniczenia do zwolnienia skarżących zostało oparte na odpowiednich i wystarczających podstawach. W końcu, pomimo że zwolnienie miało ciężkie dla skarżących skutki, to nie było nieproporcjonalne. 

Tydzień 46 - V.M. i Inni przeciwko Belgii

Skarżący nie byli w kontakcie ze swoim prawnikiem: sprawa skreślona z listy - wyrok Wielkiej Izby - Sprawa V.M. i Inni przeciwko Belgii (60125/11). 

Sprawa dotyczyła serbskich skarżących pochodzenia romskiego, który skarżyli się, że byli poddani nieludzkiemu i poniżającemu traktowaniu w Belgii, co skutkowało śmiercią ich najstarszej córki (zob. http://eutryb.blogspot.com/search?q=V.M.). Skarżyli się również, że w związku z wydaleniem do Serbii czy Francji zgodnie z rozporządzeniem Dublin II zostali narażeni na traktowanie sprzeczne z Artykułem 3. 

Trybunał odnotował, że skarżący nie utrzymywali kontaktu z ich prawnikiem. Nie informowali go o miejscu ich pobytu ani nie przedsięwzięli żadnych kroków żeby pozostać w kontakcie. Trybunał uznał, że z ich zachowania można wywnioskować, że stracili zainteresowanie postępowaniem i nie mają zamiaru popierać skargi. 

Tydzień 46 - Dubská i Krejzová przeciwko Republice Czeskiej

Władze krajowe miały znaczne pole manewru przy regulowaniu kwestii porodów domowych - wyrok Wielkiej Izby - Sprawa Dubská i Krejzová przeciwko Republice Czeskiej (28859/11 i 28473/12) 12 głosami do 5: brak naruszenia Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła prawa w Czechach, które uniemożliwiało w praktyce matkom rodzenie w asyście położnych w domu. Skarżące, dwie kobiety chciały uniknąć niepotrzebnej interwencji medycznej w czasie porodu i skarżyły się na to, że zgodnie z prawem nie miały wyboru w zakresie porodu, gdyż jeśli chciały go mieć w asyście położnych, to mogły to zrobić jedynie w szpitalu. Trybunał uznał w szczególności, że władze krajowe miały znaczne pole manewru w zakresie uregulowania kwestii porodów domowych, a więc sprawy co do której nie ma w Europie konsensusu i która łączy się z wieloma złożonymi problemami polityki zdrowotnej jak i również alokowaniem państwowych środków. Trybunał wskazał, że aktualna polityka państwa właściwie wyważyła z jednej strony prawo matek do poszanowania ich życia prywatnego, a z drugiej strony interes państwa w ochronie zdrowia oraz bezpieczeństwa dziecka i matki w czasie porodu. Ponadto, od 2014 roku rząd podjął kilka inicjatyw w celu poprawy sytuacji lokalnych szpitali położniczych, poprzez ustanowienie nowego rządowego komitetu ekspertów położników oraz z zakresu praw kobiet. Trybunał zachęcał czeskie władze aby kontynuowały wysiłek w zakresie stałej kontroli odpowiednich przepisów prawa w zakresie porodów domowych, aby być pewnym, że odpowiadają aktualnym osiągnięciom naukowym i medycznym oraz chronią praw kobiet w zakresie praw reprodukcyjnych. 

Tydzień 46 - A i B przeciwko Norwegii

Zasada ne bis in idem (prawo do nie bycia sądzonym czy karanym dwa razy) nie została naruszona w toku postępowań administracyjnego i karnego skutkujących kombinacją kar - Wyrok Wielkiej Izby - Sprawa A i B przeciwko Norwegii (24130/11 and 29758/11), 16 głosami do 1: brak naruszenia Artykułu 4 Protokołu 7 (prawo do nie bycia sądzonym czy karanym dwa razy) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła dwóch podatników, którzy skarżyli się, że zostali oskarżeni i ukarani dwa razy - w postępowaniu administracyjnym i karnym - za ten sam czyn. Trybunał uznał, iż nie było podstaw aby wątpić w przyczyny dla których norweskie ustawodawstwo uregulowało społecznie szkodliwe zachowanie w postaci niepłacenia podatków w zintegrowanym postępowaniu administracyjnym i karnym. Nie zakwestionowano przyczyn dla których norweskie władze zdecydowały się rozpoznawać oddzielnie bardziej poważne i społecznie niebezpieczne aspekty oszustwa w kontekście procedury karnej a nie zwyczajnego postępowania administracyjnego. Trybunał zauważył, że przebieg dwóch postępowań z możliwością połączenia różnych kar, był przewidywalny dla skarżących, którzy musieli wiedzieć od początku że zarówno skazanie w toku postępowania karnego jak i nałożenie kar podatkowych było możliwe, a nawet prawdopodobne w ich przypadku. Trybunał odnotował, że postępowania administracyjne i karne były prowadzone równolegle oraz były ze sobą wzajemnie powiązane. Fakty ustalone w jednym z postępowań były podstawą ustaleń w drugim postępowaniu, a w zakresie proporcjonalności całej kary, kara nałożona w postępowaniu karnym uwzględniała już karę podatkową. Trybunał uznał za satysfakcjonujące to, że gdy różne kary są nakładane przez dwie różne władze w kontekście różnych procedur, istnieje mimo wszystko wystarczająco bliski związek między nimi, zarówno co do meritum jak i czasu, by uznać je za stanowiące część całego schematu sankcji w prawie norweskim.

Tydzień 45 - Kiril Zlatkov Nikolov przeciwko Francji

Okres oczekiwania 4 dni na przesłuchanie przez sędziego śledczego nie naruszył Konwencji – Sprawa Kiril Zlatkov Nikolov przeciwko Francji (70474/11 i 68038/12), większością: brak naruszenia Artykułu 5 § 3 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła podejrzanego o popełnienie przestępstwa w zorganizowanej grupie przestępczej, który musiał czekać prawie 4 dni zanim postawiono go przed sędzią śledczym oraz zaniechania nagrania jego wyjaśnień. Trybunał uznał w szczególności, że okres 3 dni, 23 godzin i 11 minut od przekazania podejrzanego francuskim władzom był okresem krótszym niż 4 dni, ustalonym jako ogólna zasada w orzecznictwie Trybunału. Zdaniem Trybunału, okoliczności sprawy, w szczególności warunki pogodowe,  tłumaczyły brak możliwości wcześniejszego przesłuchania skarżącego. Ponadto, jako że brak nagrania wyjaśnień skarżącego nie miał znaczenia na korzystanie z jego praw w ramach postępowania karnego przeciwko niemu, ani na jego sytuację osobistą, Trybunał uznał, że nie doznał „znaczącego uszczerbku”, o którym mowa w Artykule 35 § 3 (b) Konwencji i w konsekwencji uznał jego skargę za niedopuszczalną (ten zarzut oparty był na Artykule 14 w związku z Artykułem 6 § 1 Konwencji).

Tydzień 45 - Magyar Helsinki Bizottság przeciwko Węgrom

Odmowa węgierskich władz udzielenia organizacji pozarządowej informacji dotyczącej pracy obrońców z urzędu stanowiła naruszenia prawa dostępu do informacji – wyrok Wielkiej Izby – Sprawa Magyar Helsinki Bizottság przeciwko Węgrom (18030/11), większością głosów 15 do 2: naruszenie Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji.

Sprawa dotyczyła odmowy władz do udzielenia organizacji pozarządowej informacji dotyczącej obrońców z urzędu, z uwagi na to, że władze uznały, że informacja podobnie jak dane osobowe nie podlegała ujawnieniu zgodnie z węgierskim prawem. Trybunał uznał, że żądana przez organizację pozarządową informacja od policji była konieczna do ukończenia badań nad funkcjonowaniu systemu publicznej obrony prowadzonych przez nią w ramach jej działalności jako pozarządowa organizacja praw człowieka, w celu wywołania dyskusji co do tematu leżącego w oczywistym publicznym interesie. Zdaniem Trybunału, odmawiając dostępu do informacji władze krajowe osłabiły prawo skarżącej organizacji do wolności otrzymania informacji, w sposób uderzający w treść praw wynikających z Artykułu 10 Konwencji. Trybunał zauważył, że przedmiotem badań była skuteczność system publicznych obrońców, temat, który był blisko związany z prawem do rzetelnego procesu sądowego, prawem fundamentalnym w węgierskim prawie oraz prawem o nadrzędnym znaczeniu w Konwencji. Trybunał podkreślił, że skarżąca organizacja chciała jedynie zbadać postawioną tezę, że źle funkcjonował system ustanawiania tych samych obrońców. Trybunał uznał w szczególności, że prawo do prywatności obrońców z urzędu nie zostałoby naruszone, jeśli udzielono by informacji skarżącej, pomimo że żądanie udzielenia informacji dotyczyło danych osobowych, to jednak mieściło się w ramach spraw publicznych. Trybunał podniósł, że węgierskie prawo, zgodnie z interpretacją sądów krajowych, wyłączało jakąkolwiek wymierną ocenę praw skarżącej organizacji pozarządowej . do wolności wyrażania opinii. Trybunał zauważył, że w niniejszej sprawie ograniczenia skarżącej organizacji w zakresie proponowanej publikacji - która miała na celu wywołanie debaty w sprawie należącej do interesu ogółu – powinny były być poddane najwyższej kontroli. W końcu, Trybunał uznał, że argumenty rządu nie były wystarczające, by ukazać, że ingerencja była konieczna w demokratycznym społeczeństwie. Trybunał wskazał, że niezależnie od swobody pozostawionej państwu (margines swobody oceny), nie zachowano proporcjonalności pomiędzy zastosowanymi środkami (odmowa ujawnienia nazwisk obrońców z urzędu oraz liczby ich ustanowień w określonych okręgach) oraz prawnie uzasadnionym celem (ochrona praw innych). 

Tydzień 45 - Figueiredo Teixeira przeciwko Andorze

Użycie telefonicznych danych osobowych przez sędziego śledczego nie naruszyło Konwencji – Sprawa Figueiredo Teixeira przeciwko Andorze (72384/14), jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła gromadzenia oraz przekazania władzom sądowych danych z rozmów telefonicznych odbytych przez skarżącego, który był podejrzany o przemyt narkotyków. Trybunał uznał w szczególności, że przedmiotowa ingerencja była przewidziana przez prawo Andory (art. 87 Kodeksu postępowania karnego oraz ustawy nr 15/2003 o ochronie danych osobowych), zgodnie z którym osoba posiadająca kartę telefoniczną mogła rozsądnie oczekiwać, że te przepisy zostaną zastosowane w jej sprawie. Ponadto, procedura karna Andory przewidziała szerokie zabezpieczenia przeciwko arbitralnym działaniom, biorąc pod uwagę to, że sędzia oceniał konieczność oraz proporcjonalność nakazu przesłania danych w świetle zebranych dowodów oraz powagi zarzucanego czynu. Trybunał uznał, że w niniejszej sprawie, zachowano równowagę pomiędzy prawem skarżącego do poszanowania jego życia prywatnego oraz zapobieganiem przestępczości. 

Tydzień 45 - Rosyjska Zjednoczona Partia Demokratyczna Jabłoko i Inni przeciwko Rosji

Naruszenie praw wyborczych partii Jabłoko w regionie Karelia – Sprawa Rosyjska Zjednoczona Partia Demokratyczna Jabłoko i Inni przeciwko Rosji (18860/07), jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 Protokołu 1 (prawo do wolnych wyborów) Konwencji, w stosunku do okręgowego oddziału partii w Karelii oraz jej członków.

Sprawa dotyczyła decyzji Sądu Najwyższego Karelii o anulowaniu rejestracji kandydatów partii Jabłoko w wyborach w październiku 2006 r. do Zgromadzenia Parlamentarnego Karelii. Skarżący zarzucali, że zostali arbitralnie wyłączeni z udziału w wyborach: dla pierwszego skarżącego (okręgowy oddział partii Jabłoko) wiązało się to z brakiem możliwości zarejestrowania kandydatów na wybory; dla pozostałych skarżących (Pani Peteliajewa i Pan Klimczuk) wynikało to z niedopuszczenia do startowania w wyborach; dla czwartej skarżącej (Pani Filipenkowa) wiązało się to z brakiem możliwości głosowania w wyborach na partię zgodnie ze swoimi preferencjami.

Trybunał uznał w szczególności, że decyzja o anulowaniu rejestracji kandydatów partii Jabłoko nie była ani przewidywalna zgodnie z prawem krajowym ani proporcjonalna. Dlatego doszło do naruszenia prawa do wolnych wyborów, zarówno odnośnie co do okręgowego oddziału partii Jabłoko oraz trzeciego skarżącego Pana Klimczuka. Skarga Pani Peteliajewy została uznana za niedopuszczalną z uwagi na to, że nie przedstawiła pisemnego pełnomocnictwa potwierdzającego, że skarga została złożona w jej imieniu. Trybunał uznał również, że nie doszło do naruszenia prawa do wolnych wyborów odnośnie czwartej skarżącej Pani Filipenkowej. Mimo że skarżyła się na to, że jej możliwość wyboru została ograniczona, Trybunał nie uznał, aby to ograniczenie było wystarczająco poważne by doprowadzić do naruszenia. 

Tydzień 43 - Narodowodemokratyczna Partia Niemiec (NPD) przeciwko Niemcom

Trybunał odrzuca skargę Narodowodemokratycznej Partii Niemiec (NPD) – decyzja w sprawie Narodowodemokratyczna Partia Niemiec (NPD) przeciwko Niemcom (55977/13) : jednomyślnie uznana za niedopuszczalną. Decyzja jest ostateczna.

Sprawa dotyczy partii politycznej, NPD, oraz jej skargi za bycie stygmatyzowaną oraz uznawaną za skrajnie prawicową i niekonstytucyjną partią w Niemczech. W szczególności, partia skarżyła się, że doszło do wielu naruszeń jej praw w Niemczech (które doprowadziły de facto do zakazu działania) oraz że nie istniały żadne środki dochodzenia odszkodowania. Przykłady rzekomych naruszeń dotyczyły zwolnień jej członków z pracy w służbie publicznej; niezdolność partii do otworzenia rachunków bankowych; zakazanie kandydatom startowania w wyborach.

Trybunał uznał, że istniały wystarczające środki dostępne dla NPD na poziomie krajowym, które umożliwiały partii skuteczne dochodzenie swoich praw pod Konwencją. NPD i jej członkowie mogli skarżyć się w indywidualnych sprawach na dyskryminację oraz ograniczenia przed niemieckimi sądami. Niemniej, tego typu środki nie zostały wykorzystane z przyczyn podanych przez NPD takich jak: postępowanie przed sądem krajowym nie było skuteczne ponieważ nie zawsze prowadziło do wygranej; ponieważ mogło jedynie zapewnić środek na naruszenie dopiero po jego wystąpieniu; ponieważ wiele postępowań wymagało przejścia przez licznej instancje. NPD oraz jej członkowie mogli więc dochodzić swoich roszczeń przed sądami cywilnymi, karnymi i administracyjnymi w sytuacji, gdy doszło do naruszenia w indywidualnej sprawie. W rzeczywistości, wyrok w sprawie zgodności działania z konstytucją prze partię nie był wymagany do tego typu postępowań. 

Tydzień 43 - Kanaginis przeciwko Grecji

Postępowanie o zwrot wywłaszczonej nieruchomości oparte było na błędnym obliczeniu wartości wywłaszczonej dziesiątki lat wcześniej nieruchomości – Sprawa Kanaginis przeciwko Grecji (27662/09) jednomyślnie: naruszenie Artykułu 1 Protokołu Nr 1 (ochrona własności) Konwencji.

Sprawa dotyczyła postępowania o zwrot wywłaszczonej przez państwo nieruchomości. Skarżący zarzucił, że kwota odszkodowania, którą musiał zwrócić, żeby odzyskać własność nieruchomości nie była proporcjonalna do kwoty odszkodowania jaką uzyskał w związku z wywłaszczeniem. Trybunał zgodził się z tym, że zastosowanie wyłącznie kryterium średniego rocznego indeksu ceny konsumenckiej nie pozwoliło odpowiednim władzom na wzięcie pod uwagę innych odpowiednich, w rzeczywistości koniecznych czynników do  prawidłowego obliczenia kwoty, która miała być zwrócona państwu. Zastosowanie tylko tego kryterium nie brało pod uwagę, na przykład, ceny rynkowej nieruchomości w tamtym czasie ani wartości sąsiednich czy innych działek ulokowanych w tej samej dzielnicy, które zostały wywłaszczone. 

Tydzień 43 - Les Authentiks i Supras Auteuil 91 przeciwko Francji

Rozwiązanie stowarzyszeń kibiców Paris-Saint-Germain “Les Authentiks” oraz “Supras Auteuil 91” było usprawiedliwione – Sprawa Les Authentiks i Supras Auteuil 91 przeciwko Francji (4696/11) większością głosów: brak naruszenia Artykułu 6 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) i Artykułu 11 (wolność zgromadzeń i stowarzyszeń) Konwencji.

Sprawa dotyczyła rozwiązania dwóch stowarzyszeń kibiców Paris-Saint-Germain w następstwie burd z udziałem ich członków w dniu 28 lutego 2010 r., które doprowadziły do śmierci jednego z kibiców.  Trybunał uznał w szczególności, że mając na uwadze rozmiar marginesu oceny w sprawach nawoływania do przemocy oraz w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy, nakazy rozwiązania były konieczne i proporcjonalne do poszukiwanego celu. 

Tydzień 43 - Shukurov przeciwko Azerbejdżanowi

Skargi na nieprawidłowości w wyborach w Azerbejdżanie nie zostały skutecznie rozpoznane – wyrok ETPC z 27.10.2016 r. w sprawie Shukurov przeciwko Azerbejdżanowi (37614/11) jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 of Protokołu Nr 1 (prawo do wolnych wyborów) Konwencji; oraz że Azerbejdżan nie spełnił obowiązków wynikających z Artykułu 34 (prawo do skargi indywidualnej) Konwencji.

Sprawa dotyczyła nieprawidłowości w wyborach parlamentarnych w listopadzie 2010 r. Na podstawie swojego wcześniejszego orzecznictwa, Trybunał uznał w szczególności, że prawa skarżącego do startowania jako kandydat w tych wyborach zostały naruszone, ponieważ jego skargi na nieprawidłowości w wyborach nie zostały skutecznie rozpoznane przez żadną komisję wyborczą w kraju czy sąd krajowy. Ponadto, Trybunał wskazał, że władze zatrzymały akta skarżącego znajdujące się u jego prawnika, poważnie naruszając jego prawo do skargi indywidualnej do Trybunału. W swoim uzasadnieniu Trybunał odniósł się do listu rządu Azerbejdżanu, niezwiązanego ze sprawą. List zwracał uwagę na znaczące obniżenie waluty w 2015 r. oraz domagał się od Trybunału wzięcia tego pod uwagę przy rozpoznawaniu wysokości należnego odszkodowania wyrażonego w krajowej walucie. Trybunał odnotował, że miała miejsce dewaloryzacja. Niemniej, Trybunał uznał, że weźmie pod uwagę kurs waluty z daty kiedy wniesiono skargę, a nie z dnia orzekania. 

Tydzień 43 - Otgon przeciwko Mołdawii

Zbyt niskie odszkodowanie przyznane za narażenie na utratę zdrowia po wypiciu zainfekowanej wody z kranu – Sprawa Otgon przeciwko Mołdawii (22743/07); 6 głosami do 1: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi na wysokość przyznanego skarżącej przez sąd odszkodowania po tym jak wypiła zainfekowaną wodę z kranu. W efekcie, spędziła dwa tygodnie w szpitalu z rozpoznaniem czerwonki (ostrej choroby zakaźnej jelit). Trybunał doszedł do wniosku, że pomimo ustalenia przez sądy krajowe odpowiedzialności i przyznania odszkodowania w postępowaniu wytoczonym przeciwko państwowemu dostarczycielowi wody, przyznana suma była nieodpowiednia biorąc pod uwagę stopień szkody, jaka została wyrządzona dla zdrowia skarżącej.

Tydzień 42 - Muršić przeciwko Chorwacji

Przetrzymywanie przez 27 dni w celi, w której na więźnia przypadało mniej niż 3 m2 było nieludzkim i poniżającym traktowaniem – Sprawa Muršić przeciwko Chorwacji (7334/13) - Wyrok Wielkiej Izby: jednomyślnie, naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji za okres od 18 lipca do 13 sierpnia 2010 r., kiedy to skarżący był przetrzymywany w celi o powierzchni mniejszej niż 3 m2 na osobę w Zakładzie Karnym w Bjelovarze; 10 głosami do 7, brak naruszenia Artykułu 3 w stosunku do pozostałych niekonsekutywnych okresów pozbawienia wolności w czasie których na więźnia przypadało mniej niż 3 m2 na osobę; 13 głosami do 4, brak naruszenia Artykułu 3 w zakresie okresów kiedy na osobę przypadało pomiędzy 3 a 4 m2 w Zakładzie Karnym w Bjelovarze.

Trybunał potwierdził, że powierzchnia 3 m2 powierzchni na więźnia w celi wieloosobowej była rozpowszechnioną normą w jego orzecznictwie, stając się minimalnym standardem dla celów Artykułu 3. Kiedy powierzchnia jest mniejsza niż 3 m2, brak sfery osobistej był uznawany za tak poważny, że powstawało domniemanie naruszenia Artykułu 3. Mając na uwadze dokumenty przedstawione przez chorwacki rząd oraz oświadczenia skarżącego, Trybunał uznał, że warunki w jakich skarżący był przetrzymywany w Zakładzie Karnym w Bjelovarze były ogólnie odpowiednie, jednakże doszło do naruszenia Artykułu 3 z uwagi na nieprzerwany okres 27 dni w czasie których skarżący był przetrzymywany na powierzchni mniej niż 3 m2 na osobę. Pozostałe okresy, w czasie których skarżący dysponował mniej niż 3 m2 powinny być postrzegane jako krótkie i niewielkie ograniczenia sfery osobistej, biorąc pod uwagę fakt, że w tym samym czasie skarżący miał swobodę poruszania się po zakładzie karnym oraz aktywności poza celą, a także że zakład karny był w ogólnie dobrym stanie.

Tydzień 42 - G.U. przeciwko Turcji

Tureckie władze nie przeprowadziły skutecznego śledztwa w sprawie zgwałcenia oraz seksualnego wykorzystywania małoletniej przez jej ojczyma – Sprawa G.U. przeciwko Turcji (16143/10), jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania, brak skutecznego śledztwa) oraz Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

 

Sprawa dotyczyła skargi młodej kobiety (G.U.), małoletniej w tamtym czasie, która skarżyła się, że została zgwałcona oraz seksualnie wykorzystywana przez jej 62-letniego ojczyma (M.S.). Bez dokonywania oceny winy ojczyma skarżącej, Trybunał uznał w szczególności, że odpowiednie władze nie wykorzystały dostępnych środków celem ustalenia wszystkich towarzyszących sprawie okoliczności oraz nie wzięły pod uwagę szczególnej wrażliwości oraz szczególnych czynników psychologicznych związanych ze zgwałceniem małoletnich popełnionych w warunkach domowych.

Tydzień 42 - Vukota-Bojić przeciwko Szwajcarii

Bezprawna inwigilacja prowadzona przez towarzystwo ubezpieczeniowe ofiary wypadku drogowego naruszyła jej prawo do prywatności – Sprawa Vukota-Bojić przeciwko Szwajcarii (61838/10), 6 głosami do 1: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) oraz jednomyślnie brak naruszenia Artykułu 6 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji.

Skarżąca była ofiarą wypadku drogowego, po którym wystąpiła o rentę z tytułu niezdolności do pracy. W toku sporu z ubezpieczycielem co do wysokości renty, w czasie gdy postępowanie sądowe trwało już kilka lat, ubezpieczyciel zażądał by skarżąca poddała się nowemu badaniu lekarskiemu, celem zebrania dodatkowego materiału dowodowego na okoliczność jej stanu zdrowia. Kiedy odmówiła, ubezpieczyciel wynajął prywatnych detektywów celem przeprowadzenia tajnego dochodzenia na jej temat. Dowody uzyskane z tego dochodzenia zostały użyte w kolejnym postępowaniu sądowym, które skutkowało obniżeniem renty skarżącej.

Skarżąca zarzuciła, że tego typu inwigilacja naruszyła jej prawo do poszanowania życia prywatnego oraz że dowody zebrane w ten sposób nie powinny być wykorzystywane w postępowaniu sądowym.

Trybunał uznał, że działania ubezpieczyciela pociągają za sobą odpowiedzialność państwa pod Konwencją z uwagi na to, że towarzystwo ubezpieczeniowe było zgodnie z prawem szwajcarskim postrzegane jako władza publiczna. Trybunał uznał również, że tajna kontrola naruszyła prywatne życie skarżącej, nawet jeśli została przeprowadzona w miejscach publicznych, z uwagi na to, że śledczy gromadzili i przechowywali dane w sposób systematyczny oraz użyli tego w konkretnym celu.

Ponadto, tego typu inwigilacja nie była przewidziana prawem, ponieważ przepisy prawa szwajcarskiego nie były wystarczająco precyzyjne w tym zakresie.   W szczególności nie uregulowano w sposób przejrzysty kwestii kiedy i jak długo inwigilacja ma być przeprowadzana, oraz jak dane otrzymane w toku inwigilacji powinny być przechowywane i kto może mieć do nich dostęp. W związku z tym doszło do naruszenia Artykułu 8.

W zakresie Artykułu 6 Trybunał uznał, iż użycie materiału dowodowego zebranego w drodze inwigilacji w sprawie skarżącej nie naruszyło rzetelności postępowania sądowego. Miała ona bowiem możliwość kwestionowania uzyskanych w toku inwigilacji dowodów, zaś sądy krajowe uzasadniły swoją decyzję co do ich dopuszczenia.

Tydzień 41 - B.A.C. przeciwko Grecji

Nierozpoznanie przez władze wniosku osoby ubiegającej się o azyl znajdującej się w niepewnej sytuacji oraz zagrożonej deportacją naruszyło Konwencję – Sprawa B.A.C. przeciwko Grecji (11981/15), jednomyślnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) oraz naruszenie Artykułu 8 w związku z Artykułem 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego), a także, że dojdzie do naruszenia Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) w związku z Artykułem 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego), jeżeli skarżący wróci do Turcji.

Sprawa dotyczyła osoby ubiegającej się o azyl, czekającej na decyzję w swojej sprawie od 2002 roku. Trybunał uznał w szczególności, że nierozpoznanie przez władze wniosku skarżącego o azyl przez ponad 14 lat bez jakiegokolwiek usprawiedliwienia naruszyło pozytywne obowiązki związanego z jego prawem do poszanowania życia prywatnego. Ponadto, oczekując na decyzję w sprawie azylu, status prawny skarżącego pozostawał niewyjaśniony, w związku z czym narażono go na niebezpieczeństwo powrotu do Turcji, gdzie istniało realne ryzyko, że mógłby zostać poddany traktowaniu sprzecznemu z Artykułem 3 Konwencji.

Tydzień 41 - Kitanovska Stanojkovic i Inni przeciwko Macedonii

18-miesięczne opóźnienie w wykonaniu kary pozbawienia wolności sprawcy rozboju – Sprawa Kitanovska Stanojkovic i Inni przeciwko Macedonii (2319/14), jednomyślnie: naruszenie procesowe Artykułu 2 (prawo do życia) Konwencji.

Sprawa dotyczyła opóźnienia w wykonaniu kary pozbawienia wolności sprawcy rozboju, w wyniku którego zaatakowano również przebywającą w domu parę. Skarżąca, została bardzo poważnie ranna a jej mąż w wyniku doznanych ran zmarł.   Sprawcy zostali skazani na podstawie prawomocnego wyroku w listopadzie 2012 r. Jeden ze sprawców nadal mieszkał w sąsiedztwie skarżących aż do lipca 2014 roku, kiedy zaczął odbywać karę pozbawienia wolności. Trybunał nie krytykował postępowania karnego w sprawie, które dokonało ustaleń okoliczności rozboju oraz doprowadziło do ustalenia winnych. Skuteczne postępowanie karne musi jednak rozciągać się na właściwe wykonanie nałożonej kary. W sprawie skarżących wymóg ten nie został spełniony z uwagi na opóźnienie wykonania kary pozbawienia wolności o 18 miesięcy, za co ponoszą w pełni odpowiedzialność odpowiednie władze. Opóźnienie było wynikiem braku koordynacji pomiędzy dwoma wydziałami tego samego sądu oraz brakiem sędziego wykonawczego, który mógłby zająć się sprawą.

Tydzień 41 - Bagdonavicius i Inni przeciwko Rosji

Zniszczenie domów oraz przymusowa eksmisja rezydentów pochodzenia romskiego naruszyły ich prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego – Sprawa Bagdonavicius i Inni przeciwko Rosji (19841/06) jednomyślnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji oraz brak naruszenia Artykułu 34 (prawo do skargi indywidualnej) Konwencji.

Sprawa dotyczyła zniszczenia domów oraz przymusowej eksmisji skarżących pochodzenia romskiego z wioski Doroznoje. Trybunał stwierdził, że skarżący nie mogli, w postępowaniu dotyczącym zniszczenia ich domów, korzystać z badania proporcjonalności ingerencji, w związku z wymogami Artykułu 8, a władze krajowe nie przeprowadziły rzeczywistych konsultacji ze skarżącymi w sprawie opcji ich ewentualnego przeniesienia, biorąc pod uwagę ich potrzeby oraz przymusową eksmisję. Trybunał nie uznał za udowodnione zarzutów skarżących co do naruszenia ich prawa własności ich domów, wskazując na brak wystarczającego materiału dowodowego, z którego mogłoby wynikać istnienie ich prawa własności i stąd „mienia” w rozumieniu Artykułu 1 Protokołu Nr 1 do Konwencji. W końcu, jak wynika z akt, Trybunał nie stwierdził, aby władze rosyjskie naruszyły prawo skarżących do korzystania z ich prawa do skargi indywidualnej.

Tydzień 41 - Kasparov przeciwko Rosji

Długotrwałe przesłuchiwanie Garego Kasparova na rosyjskim lotnisku nie było usprawiedliwione – Sprawa Kasparov przeciwko Rosji (53659/07) jednomyślnie: naruszenie Artykułu 5 § 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) oraz Artykułu 11 (prawo do wolności zgromadzeń) Konwencji.

Sprawa dotyczyła zatrzymania przez rosyjskie władze skarżącego na moskiewskim lotnisku w maju 2007 r., co uniemożliwiło mu wzięcie udziału w manifestacji politycznej opozycji, które miało mieć miejsce w czasie szczytu UE-Rosja w Samarze. Trybunał uznał, że skarżącemu skonfiskowano bilet i paszport, został zabrany na posterunek Policji oraz przesłuchiwany przez 5 godzin co do tego czy jego bilet został podrobiony, a także zakazano mu opuszczać miejsce przesłuchania. Ponieważ nie został formalnie zatrzymany, Trybunał uznał, że w rzeczywistości, skarżący nie mógł opuścić tego miejsca. Drzwi były przez cały czas pilnowane przez uzbrojonego oficera a paszport skarżącego zabrany. Został więc pozbawiony wolności. Tego pozbawienia wolności nie usprawiedliwiał żaden legalny cel. W czasie gdy władze twierdziły, że ścigały skarżącego za przestępstwo podrobienia paszportu, nie istniały żadne dowody, że takie podrobienie miało miejsce, poza podejrzeniem władz, że do niego doszło. Ponadto, odmawiając skarżącemu możliwości wejścia na pokład samolotu do Samary w tak krótkim czasie, pozbawiło skarżącego bezpowrotnie możliwości wzięcia udziału w demonstracji. Biorąc pod uwagę fakt, że jego zatrzymanie nie było legalne ani usprawiedliwione, Trybunał wskazał, że został bezprawnie pozbawiony możliwości wzięcia udziału w zgromadzeniu.

Tydzień 41 - Zubac przeciwko Chorwacji

Chorwacki Sąd Najwyższy był nadmiernie formalistyczny odmawiając rozpoznania środka odwoławczego w sprawie dotyczącej własności – Sprawa Zubac przeciwko Chorwacji (40160/12), większością głosów: naruszenie Artykułu 6 § 1 (dostęp do sądu) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi skarżącej na odmowę dostępu do chorwackiego Sądu Najwyższego w sprawie dotyczącej własności. Sąd Najwyższy odmówił rozpoznania środka odwoławczego wskazując na to, że wartość roszczenia była niższa niż 100,000 kun. Trybunał uznał w szczególności, że pomimo że wartość roszczenia początkowo została wskazana na 10,000 kun, to jednak powództwo zostało rozszerzone do 105,000 kun; że sądy pierwszej i drugiej instancji zatwierdziły nową wartość roszczenia w obu wyrokach; oraz że skarżąca została zobowiązana do zapłaty opłat i kosztów sądowych obliczonych na podstawie wyższej ze wskazanych kwot.

Stąd można było rozsądnie oczekiwać, że Sąd Najwyższy odniesie się do tej samej wartości roszczenia, który był powyżej wymaganego ustawowego minimum dla złożenia skargi kasacyjnej. Upierając się przy wartości 10,000 kun, wskazując, że tak została wskazana podstawa w pierwotnej wersji pozwu, Sąd Najwyższy zastosował nadmiernie formalistyczne podejście. Odmowa do rozpoznania skargi kasacyjnej na tej odstawie była sprzeczna z ogólną zasadą procesowej sprawiedliwości związanej z Artykułem 6.