Tydzień 51 - Uspaskich przeciwko Litwie

Areszt domowy dla dobrze znanego litewskiego polityka w czasie śledztwa dotyczącego korupcji nie naruszył jego praw wyborczych - Sprawa Uspaskich przeciwko Litwie (14737/08); jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 3 Protokołu 1 (prawo do wolnych wyborów) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła skargi wniesionej przez znanego byłego polityka na areszt domowy w czasie śledztwa w sprawie korupcji politycznej na Litwie. Skarżył się w szczególności, że jego areszt domowy powstrzymał go przed wzięciem udziału w wyborach parlamentarnych w 2007 r. na równych zasadach z innymi kandydatami, zarzucając, że toczące się postępowanie przygotowawcze przeciwko niemu służyło ograniczeniu jego praw wyborczych. Trybunał uznał w szczególności, że skarżący miał świadomość, że był podejrzany w postępowaniu karnym o zagarnięcie środków jego partii przynajmniej od sierpnia 2006 r. kiedy nakaz zatrzymania oraz aresztowania go został wystawiony. Nie mógł więc rozsądnie oczekiwać, że weźmie udział w wyborach do Sejmu w 2007 r. na równych zasadach z innymi kandydatami, wobec których nie toczyło się żadne postępowanie karne. Ponadto, skarżący mógł skorzystać ze środków odwoławczych od postanowienia w sprawie zastosowania aresztu domowego.  Litewskie prawo gwarantuje system kontroli skarg  i odwołań w sprawach związanych z wyborami, składający się z Centralnej Komisji Wyborczej oraz sądów; skarżący wykorzystał w pełni ten system. W rzeczywistości, w czasie swojej kariery politycznej skarżący obchodził system, dzierżąc kilka stanowisk politycznych, z których mógł zrezygnować, gdy wygasł albo pozbawiono go immunitetu. Jego własna partia polityczna osłaniała go jednak przed oskarżeniem, systematycznie wskazując go jako kandydata w wyborach lokalnych, parlamentarnych czy do Parlamentu Europejskiego. 

Tydzień 51 - Shioshvili i Inni przeciwko Rosji

Rosyjskie władze naruszyły prawa człowieka ciężarnej kobiety i jej małego dziecka wydalając matkę z kraju jesienią 2006 r. - Sprawa Shioshvili i Inni przeciwko Rosji (19356/07): naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego i poniżającego traktowania), Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w związku z Artykułem 3, Artykułu 2 Protokołu 4 (swoboda przemieszczania się) oraz Artykułu 4 Protokołu 4 (zakaz zbiorowego wydalania) Konwencji.

Sprawa dotyczyła wydalenia z Rosji Gruzinki w zaawansowanej ciąży, której towarzyszyło czworo jej małych dzieci jesienią 2006 r. Skarżący zarzucali, że zostali zbiorowo wydaleni z Rosji, w międzyczasie przez 2 tygodnie rosyjskie władze nie pozwoliły im opuścić kraju, co zmusiło ich do przebywania w bardzo trudnych warunkach. Pomimo że ostatecznie rodzina dotarła do Gruzji, skarżąca po przyjeździe urodziła martwe dziecko. Trybunał uznał w szczególności, że rosyjskie władze poddały matkę zbiorowemu wydaleniu bez właściwej oceny jej sprawy, wcześniej bezprawnie blokując wyjazd całej rodziny z Rosji, wymagając od nich, żeby zimą zostali bez pieniędzy w nieznanym mieście a następnie nie zapewniając im mieszkania odpowiadającego potrzebom wynikającym z jej szczególnie trudnej sytuacji. Ponadto skarżący nie mieli dostępu do żadnego środka prawnego w związku z tymi zdarzeniami. Trybunał opublikował również dwa inne wyroki dotyczące zbiorowego wydalenia Gruzinów z Rosji jesienią 2006 r. W sprawie Berdzenishvili i Inni przeciwko Rosji, Trybunał uznał skargi 19 Gruzinów, którzy skarżyli się na bezprawne pozbawienie wolności w poniżających warunkach zanim zostali wydaleni z Rosji. W sprawie Dzidzava przeciwko Rosji, Trybunał wskazał, że rosyjskie władze przetrzymywały Gruzina chorego na astmę w nieludzkich i poniżających warunkach oraz nie mogły w sposób dostateczny wyjaśnić przyczyn jego śmierci w czasie deportacji do Gruzji.

Tydzień 50 - Khlaifia i Inni przeciwko Włochom

Przetrzymywanie nielegalnych imigrantów na Lampedusie oraz na statkach w  zatoce Palermo - Wyrok Wielkiej Izby - Sprawa Khlaifia i Inni przeciwko Włochom (no. 16483/12); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 5 § 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego); naruszenie Artykułu 5 § 2 (prawo do bycia odpowiednio poinformowanym o przyczynach pozbawienia wolności); naruszenie Artykułu 5 § 4 (prawo do niezwłocznej decyzji w sprawie legalności zatrzymania); brak naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) w zakresie warunkach w ośrodku przyjmowania uchodźców; brak naruszenia Artykułu 3 w zakresie warunków na statkach w zatoce Palermo oraz 16 głosami do 1, brak naruszenia Artykułu 4 Protokołu 4 Konwencji (zakaz zbiorowego wydalania cudzoziemców); jednomyślnie, brak naruszenia Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w związku z Artykułem 3; 16 głosami do 1 - brak naruszenia Artykułu 13 w związku z Artykułem 4 Protokołu 4. 

Sprawa dotyczyła zatrzymania w ośrodku przyjmowania uchodźców na Lampedusie, a następnie na statkach w zatoce Palermo, nielegalnych imigrantów, którzy przybyli do Włoch w 2011 r. w związku ze zdarzeniami tzw. „Arabskiej wiosny” w ich kraju, oraz ich późniejszego wydalenia do Tunezji.

Trybunał zauważył, że pozbawienie wolności bez żadnych jasnych ani dostępnych podstaw nie spełniło ogólnej zasady pewności prawa oraz było niezgodne z potrzebą ochrony jednostki przed arbitralnością. Nakazy odmowy wpuszczenia do kraju zostały wydane przez włoskie władze bez odniesienia do prawnych czy faktycznych przyczyn zatrzymania skarżących oraz nie zostały im niezwłocznie doręczone. Trybunał zauważył, że system prawa włoskiego nie zapewnił im żadnego środka, dzięki któremu mogliby uzyskać sądową decyzję co do legalności ich zatrzymania. Trybunał uznał, mimo to, że warunku osadzenia skarżących w ośrodku na Lampedusie oraz na statkach w zatoce Palermo nie stanowiły nieludzkiego ani poniżającego traktowania. W zakresie zakazu zbiorowego wydalania cudzoziemców, Trybunał uznał, że Artykuł 4 Protokołu 4 nie zapewnia prawa do indywidualnego przesłuchania w żadnych okolicznościach. Wymogi tego przepisu zostały spełnione w sytuacji, kiedy każdy cudzoziemiec miał możliwość podniesienia swoich zarzutów co do wydalenia oraz w sytuacji rozpoznania ich przez władze odpowiedniego państwa. Identyfikując tożsamość cudzoziemców oraz ich narodowość, skarżący mieli dostępną i skuteczną możliwość wniesienia zarzutów przeciwko wydaleniu.Trybunał uznał, że brak skutku zawieszającego środka odwoławczego przeciwko wydaleniu, nie stanowi sam w sobie naruszenia Artykułu 13, zwłaszcza że skarżący nie zarzucali istnienia rzeczywistego ryzyka naruszenia uch praw zagwarantowanych Artykułami 2 i 3 Konwencji w kraju przeznaczenia.

Tydzień 50 - Ignatov przeciwko Ukrainie

Stosowanie tymczasowego aresztowania na Ukrainie wciąż niezgodne z Konwencją - Sprawa Ignatov przeciwko Ukrainie (40583/15) jednomyślnie: naruszenie Artykułu 5 §§ 1, 3 i 4 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła postępowania karnego przeciwko skarżącemu, który zarzucał, że sądy krajowe nie zastosowały odpowiednich standardów zarządzając jego tymczasowe aresztowanie i przedłużając je następnie wielokrotnie. Trybunał uznał w szczególności, że Sąd Rejonowy w Krasnogwardiejsku wielokrotnie nieprawidłowo uzasadniał swoje decyzje odnośnie zastosowania czy przedłużenia tymczasowego aresztowania wobec skarżącego; raz nawet w ogóle nie uzasadnił swojej decyzji; dwukrotnie doszło do opóźnień w rozpoznaniu wniosków skarżącego o zwolnienie z aresztu. Ponadto, Trybunał zauważył, że nowa ustawa, która weszła w życie w celu usunięcia dotychczasowych nieprawidłowości w ukraińskiej procedurze karnej, nie była wystarczająca w zakresie tymczasowego aresztowania. Dlatego, zgodnie z Artykułem 46 (moc wiążąca oraz wykonywanie wyroków) Trybunał wskazał, że najlepszym sposobem na usunięcie naruszenia było wprowadzenie zmian ustawowych i/lub praktyki, aby zapewnić zgodność procedury karnej z wymogami Artykułu 5.

Tydzień 50 - M.P. przeciwko Finlandii

Skazanie matki za zniesławienie w związku z wyrażeniem obaw do pracownika opieki społecznej co do możliwego seksualnego wykorzystania jej córki naruszyły jej wolność wyrażania opinii - Sprawa M.P. przeciwko Finlandii (36487/12); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła skazania skarżącej za wyrażenie swoich podejrzeń pracownikowi opieki społecznej co do możliwego seksualnego wykorzystania jej córki przez jej ojca. To był drugi raz kiedy skarżąca podzieliła się swoimi obawami, po tym jak policyjne dochodzenie co do powyższych zarzutów zakończyło się umorzenie z uwagi na brak czynu i dowodów. Trybunał uznał w szczególności, że fińskie władze nie wyważyły prawidłowo  balansu pomiędzy potrzebą ochrony córki skarżącej przed ryzykiem potencjalnej poważnej szkody oraz potrzebą ochrony jej ojca przed słownymi oskarżeniami o molestowanie seksualne dziecka. W rzeczywistości, wszczęcie postępowania karnego przeciwko skarżącej i jej skazanie za zniesławienie w kontekście niniejszej sprawy było nieproporcjonalne, zwłaszcza że oparto je na rozmowie telefonicznej między skarżącą a pracownikiem opieki społecznej.

Tydzień 50 - Paposhvili przeciwko Belgii

Belgijskie władze nie dokonały oceny stanu zdrowia osoby cierpiącej na poważną chorobę, która miała zostać wydalona do Gruzji oraz wpływu wydalenia na jej życie prywatne - Wyrok Wielkiej Izby - Sprawa Paposhvili przeciwko Belgii (41738/10); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) jeśli skarżący zostanie wydalony do Gruzji bez dokonania oceny przez belgijskie władze ryzyka jakie mu grozi w świetle informacji dotyczących jego stanu zdrowia oraz istnienia odpowiedniego leczenia w Gruzji oraz naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego), jeśli skarżący zostanie wydalony bez dokonania oceny przez belgijskie władze wpływu wydalenia na prawo skarżącego do poszanowania jego życia rodzinnego w świetle jego stanu zdrowia. 

Sprawa dotyczyła nakazu deportacji skarżącego do Gruzji, wydanego razem z zakazem powrotu do Belgii. Trybunał zauważył, że stan zdrowia skarżącego, który cierpiał na bardzo poważną chorobę oraz którego stan zagrażał jego życiu, nie został sprawdzony przez belgijskie władze w sytuacji jego wniosków o uregulowaniu jego pobytu. Podobnie, władze nie sprawdziły stopnia w jakim skarżący był zależny od swojej rodziny w wyniku pogorszenia jego stanu zdrowia. Trybunał uznał w szczególności, że brak jakiegokolwiek zbadania przez władze krajowe ryzyka jakie groziło skarżącemu w świetle informacji dotyczących jego stanu zdrowia oraz istnienia odpowiedniego leczenia w Gruzji, informacja dostępna władzom była niewystarczająca aby uznać, że skarżący w razie powrotu do Gruzji, nie będzie narażony na rzeczywiste i konkretne ryzyko traktowania sprzecznego z Artykułem 3 Konwencji. Trybunał uznał również, iż od władz krajowych zależało przeprowadzenie badania wpływu deportacji skarżącego na jego życie rodzinne w świetle jego stanu zdrowia. Aby spełnić wymagania z Artykułu 8 władze powinny były zażądać zbadania czy w świetle szczególnej sytuacji skarżącego w czasie deportacji, rodzina mogła rozsądnie oczekiwać, że będzie mu towarzyszyć do Gruzji, a jeśli nie, czy zapewnienie poszanowania prawa skarżącego do życia rodzinnego wymagało przyznania mu prawa do pozostania w Belgii do czasu jaki mu pozostał do końca życia. 

Tydzień 50 - Béláné Nagy przeciwko Węgrom

Nieproporcjonalna odmowa przyznania renty naruszyła prawo do ochrony własności - wyrok Wielkiej Izby - Sprawa Béláné Nagy przeciwko Węgrom (53080/13); 9 głosami do 8: naruszenie Artykułu 1 Protokołu 1 (ochrona własności) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła renty wypłacanej skarzącej. Otrzymywała ją przez prawie 10 lat, a następnie została jej odebrana. Jej wniosek o przywrócenie renty został oddalony, gdyż z uwagi na zmianę ustawową renta już jej nie przysługiwała. Skarżąca zarzuciła, że odebranie jej renty naruszyło jej prawo do ochrony własności. Trybunał uznał w szczególności, że Artykuł 1 Protokołu 1 znalazł zastosowanie w sprawie skarżącej, ponieważ miała usprawiedliwioną ekspektatywę, że otrzyma rentę, jeśli spełni kryteria zgodnie ze starym ustawodawstwem. Odmowa przyznania jej renty była więc zgodna z prawem (jak wynika z nowej ustawy) oraz służyła usprawiedliwionemu celowi (oszczędności w budżecie). Mimo to nie była proporcjonalna: w szczególności, ponieważ wiązała się z całkowitym pozbawieniem znaczącego źródła dochodów szczególnie narażonej osoby wynikającym z wprowadzenia ustawy, która miała skutek wsteczny (retrospektywny) oraz nie zawierała żadnych przepisów przejściowych mających zastosowanie w przypadku skarżącej. 

Warto zwrócić uwagę na 2 zdania odrębne: jedno siedmiu sędziów oraz drugie sędziego Wojtyczka. 

Tydzień 50 - Kasparov i Inni przeciwko Rosji (nr 2)

Zatrzymanie Garrego Kasparowa oraz innego aktywisty w czasie protestów oraz wynikające z tego aresztowanie zniechęciły polityczną opozycję do uczestniczenia w protestach - Sprawa Kasparov i Inni przeciwko Rosji (nr 2) (51988/07); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 11 (wolność zgromadzeń i stowarzyszeń); naruszenie Artykułu 6 § 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) w stosunku do obu skarżących; naruszenie Artykułu 5 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) w stosunku do administracyjnego zatrzymania p. Awerina na moskiewskim posterunku Policji przez 48 godzin, które przekroczyło trzygodzinny limit zgodnie z prawem krajowym; brak naruszenia Artykułu 5 w stosunku do p. Kasparowa, jako że jego zatrzymanie nie przekroczyło tego limitu; 6 głosami do 1: brak potrzeby oceny skargi pod kątem naruszenia Artykułu 18 (granice stosowania ograniczeń praw).

Sprawa dotyczyła zatrzymania Garrego Kasparowa, dawnego mistrza świata w szachach oraz politycznego aktywisty wspólnie z innym aktywistą Aleksandrem Awerinem w czasie protestu w Moskwie a także następującego po zatrzymaniu aresztowania. Podobnie jak w wielu innych rosyjskich sprawach, które były rozpoznawane przez Trybunał, niewatpliwie pokojowa demonstracja skarzących została rozproszona, skarżący zostali aresztowani i skazani na 5 dni więzienia w postępowaniu w sprawach o wykroczenia bez żadnej oceny ewentualnych zakłóceń jakie mogli wyrządzić ani możliwość powołania dowodów na poparcie ich wersji wydarzeń. W rzeczywistości, środki podjęte przeciwko skarżącym miały poważny wpływ na innych przedstawicieli opozycji oraz społeczeństwo zniechęcając ich od demonstrowania, a bardziej ogólnie, od udziału w politycznej debacie. 

Tydzień 50 - Kolomenskiy przeciwko Rosji

Zastosowanie tymczasowego aresztowania wobec prawnika, warunki jego osadzenia oraz okoliczności procesu doprowadziły do szeregu naruszeń Konwencji - Sprawa Kolomenskiy przeciwko Rosji (27297/07); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego i poniżającego traktowania); naruszenie Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w związku z Artykułem 3; naruszenie Artykułu 5 § 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego); naruszenie Artykułu 5 § 3 (prawo podejrzanego do bycia sądzonym w rozsądnym terminie albo zwolnionym na czas postępowania); naruszenie Artykułu 5 § 4 (prawo odwołania się do sądu w celu ustalenia bezzwłocznie przez sąd legalności pozbawienia wolności); naruszenie Artykułu 6 § 2 (domniemanie niewinności).

Sprawa dotyczyła zastosowania tymczasowego aresztowania oraz warunków osadzenia prawnika, który został wyznaczony jako nadzorca sądowy w postępowaniu naprawczym. Trybunał, dokonując oceny wszystkich okoliczności sprawy, doszedł do wniosku, że skarżący został osadzony w warunkach, które nie odpowiadają standardom wymaganym przez Artykuł 3 Konwencji. W dodatku, zastosowanie tymczasowego aresztu nie było legalne, jako że jego areszt był stosowany przez 9 miesięcy na podstawach, których nie można uznać za wystarczające. Trybunał również uznał, że zażalenia skarżącego przeciwko przedłużeniu stosowania tymczasowego aresztowania były oddalane na podstawie stereotypowych uzasadnień, w których nie dokonywano żadnej analizy sytuacji osobistej skarżącego, nie były rozpoznawane niezwłocznie, a gdy już doszło do rozpoznania to pod nieobecność skarżącego. W końcu, naruszono również zasadę domniemania niewinności, jako że sądy obu instancji odnosiły się w uzasadnieniach wyroków do skarżącego nazywając go „winnym” czy też „skazanym”. 

Tydzień 50 - Eylem Kaya przeciwko Turcji

Systematyczne kontrolowanie korespondencji więźniarki z jej prawnikiem bez odpowiednich zabezpieczeń przeciwko nadużyciom było nieproporcjonalne - Sprawa Eylem Kaya przeciwko Turcji (26623/07); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła w szczególności systematycznej kontroli przez władze więzienne korespondencji więźniarki z jej prawnikiem. Trybunał uznał, że systematyczne fizyczne sprawdzanie przez władze więzienne korespondencji skarżącej z jej prawnikiem, przy braku odpowiednich gwarancji przeciwko nadużyciom w prawie krajowym było nieproporcjonalne w stosunku do usprawiedliwionego celu (przeciwdziałanie nieporządkowi oraz przestępstwom) realizowanego przez ingerencję w prawo skarżącej do poszanowania jej korespondencji. 

Tydzień 49 - Simić przeciwko Bośni i Hercegowinie

Procedura odwołania sędziego Trybunału Konstytucyjnego Bośni i Hercegowiny była rzetelna i nie ingerowała w wolność wyrażania opinii - decyzja w sprawie Simić przeciwko Bośni i Hercegowinie (75255/10); jednomyślnie: niedopuszczalna. Decyzja jest prawomocna.

Sprawa dotyczyła złożenia z urzędu sędziego Trybunału Konstytucyjnego. Na podstawie Artykułu 6 § 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) oraz Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) skarżący zarzucał w szczególności, że procedura złożenia go z urzędu była nierzetelna oraz że został usunięty z uwagi na jego publiczne oświadczenia składane mediom krytykujące Trybunał Konstytucyjny. Trybunał uznał, że skarżący miał możliwość przedstawienia swoich argumentów w toku procesu przed Trybunałem Konstytucyjnym, zarówno na piśmie jak i ustnie, oraz do przeglądania i komentowania wszystkich dokumentów, zgodnie z wymogami rzetelnego i kontradyktoryjnego postępowania. Trybunał nie może uznać jego zarzutu co do niejawności postępowania w jego sprawie, jako że w żadnym postępowania nie wnosił o to by rozprawy odbywały się jawnie. Ponadto, Trybunał uznał, że skarżący został usunięty z urzędu za szkodzenie autorytetowi Trybunału Konstytucyjnego oraz reputacji sędziego. Przyczyny jego odwołania były uzasadnione jego zachowaniem niegodnym urzędu sędziego, mianowicie jego listem do jednego z ważniejszych polityków, w którym nie wykazał się niezależnością i niezawisłością, a nie samym faktem publicznego ujawniania przekonań poprzez media. 

Tydzień 49 - Colonna przeciwko Francji

Trybunał uznał za niedopuszczalną skargę na naruszenie domniemania niewinności - decyzja w sprawie Colonna przeciwko Francji (4213/13); jednomyślnie: niedouszczalna.  

Sprawa dotyczyła zabójstwa prefekta Korsyki Claude’a Edignaca w 1998 r. Postępowanie karne przeciwko skarżącemu zakończyło się wymierzeniem mu kary dożywotniego pozbawienia wolności. W czasie procesu wielu polityków nazywało skarżącego w telewizji „mordercą prefekta Erignaca”. Tego typu opis został również użyty przez senacką Komisję Śledczą. Paryski prokurator, w odpowiedzi na pytania komisji parlamentarnej co do operacji służb specjalnych w Korsyce, również użył tej samej frazy. Skarżący zarzucał, że jego prawo do domniemania niewinności zostało naruszone. Trybunał zauważył, że we francuskim prawie były różne środki, z których skarżący mógł skorzystać, w szczególności z procedury przewidzianej Artykułem 9-1 kodeks cywilnego, która chroniła prawo do domniemania niewinności. Skarzący mógł również wytoczyć powództwo cywilne zarzucając, że jego prawo zostało naruszone na podstawie ustawy - prawo prasowe z 29 lipca 1881 r. albo o zniesławienie na tej samej podstawie. Trybunał doszedł do wniosku, że skarżący - z jednym wyjątkiem - nie wykorzystał wszystkich środków dostępnych we francuskim prawie. 

Tydzień 49 - L.D. i P.K. przeciwko Bułgarii

Mężczyźni twierdzący, że są biologicznymi ojcami swoich dzieci nie mogli ustalić swojego ojcostwa: naruszenie ich prawa do poszanowaniach ich życia prywatnego - Sprawa L.D. i P.K. przeciwko Bułgarii (7949/11 i 45522/13); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła dwóch skarżących, którzy twierdzili, że są biologicznymi ojcami pozamałżeńskich dzieci. Zarzucili, iż nie mieli możliwości wzruszenia ustalenia ojcostwa innych dwóch mężczyzn oraz ustalenia swojego ojcostwa. Trybunał uznał w szczególności, że prawo do poszanowania życia prywatnego skarżącego zostało naruszone w związku z brakiem możliwości w prawie krajowym ustalenia, że byli ojcami swoich dzieci tylko dlatego, że uznali je już inni mężczyźni, bez wzięcia pod uwagę szczególnych okoliczności każdej sprawy oraz sytuacji każdego z uczestników postępowania (dziecka, matki, ojczym oraz mężczyzny twierdzącego, że jest biologicznym ojcem). 

Tydzień 49 - Kanalas przeciwko Rumunii

Odrzucenie przez władze wniosku więźnia o pozwolenie na wzięcie udziału w pogrzebie jego matki było nieuzasadnione – Sprawa Kanalas przeciwko Rumunii (20323/14); większością: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) oraz naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego I rodzinnego) Konwencji.

 Sprawa dotyczyła warunków w jakich skarżący były przetrzymywany w zakładach karnych w Oradei i Rahovej oraz odrzucenia przez administrację zakładu karnego jego wniosków o przepustkę na pogrzeb swojej matki. Trybunał uznał – w odniesieniu do obu zakładów karnych – że warunki w jakich skarżący był przetrzymywany naruszyły Artykuł 3 Konwencji.  Trybunał przypomniał, że prawo do opuszczenia zakładu karnego nie jest zagwarantowane przez Konwencję oraz że to do władz krajowych należała ocena zasadności jego wniosku. W okolicznościach sprawy, Trybunał uznał, że przyczyny podane przez władze  krajowe uzasadniające odmowę udzielenia zgody skarżącemu na uczestniczenie w pogrzebie jego matki nie były wystarczające by udowodnić, że ingerencja w prawo skarżącego była “konieczna w demokratycznym społeczeństwie”. W rezultacie, jego prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego zostało naruszone. 

Tydzień 49 - Cherepanov przeciwko Rosji

Trybunał uznał za bezprawny zakaz opuszczania kraju nałożony przez moskiewskiego komornika – Sprawa Cherepanov przeciwko Rosji (43614/14); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 2 Protokołu 4 (prawo do swobodnego poruszania się) Konwencji.

Sprawa dotyczyła zakazu opuszczania kraju nałożonego na skarżącego przez komornika w Moskwie. Skarżący, nie wiedząc jeszcze o nałożeniu zakazu, został zatrzymany przez straż graniczną, gdy chciał się wybrać z wizytą do swojego dziecka mieszkającego we Włoszech. Skarżący zarzucił, że zakaz bezprawnie naruszył jego prawo do swobodnego poruszania się m.in. poprzez wyjazd z kraju. Trybunał uznał w szczególności, że jak przyznał to sam rząd, zakaz został nałożony w wyniku niewłaściwej wykładni oraz zastosowaniu rosyjskiego prawa. Został zatem nałożony bezprawnie. 

Tydzień 49 - Sarihan przeciwko Turcji

Tureckie władze podjęły wystarczające środki w celu ochrony ludzi przed niebezpieczeństwem ze strony zaminowanej ziemi – sprawa Sarihan przeciwko Turcji (55907/08); 5 głosami do 2: brak naruszenia Artykułu 2 (prawo do życia) Konwencji.

Sprawa dotyczyła eksplozji miny przeciwpiechotnej, która skutkowała poważnymi obrażeniami u młodego pasterza. Trybunał zauważył, że młody pasterz odniósł poważne rany po tym jak świadomie wkroczył na zaminowaną strefę pomimo znaków ostrzegawczych postawionych na tym terenie otoczonym drutem kolczastym oraz pomimo ostrzeżeń lokalnych władz oraz zakazu wstępu na ten teren. Trybunał w związku z tym przyjął, że w świetle metod zastosowanych przez władze krajowe aby poinformować i ostrzec ludzi, chłopiec był w sytuacji, w której rozumiał ryzyko nierozłącznie związane z wejściem w zakazaną strefę militarną. Pomimo niewątpliwie tragicznej natury wypadku, Trybunał nie znalazł podstawi do uznania, że skarżone państwo nie wypełniło swoich obowiązków wynikających z Artykułu 2 Konwencji. 

Tydzień 48 - Gerasimenko i Inni przeciwko Rosji

Zaniechania w wykonaniu prawa przyczyniły się do policyjnej strzelaniny w galerii handlowej – Sprawa Gerasimenko i Inni przeciwko Rosji (5821/10 i 65523/12); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 2 (prawo do życia) Konwencji.

Sprawa dotyczyła strzelaniny przeprowadzonej przez umundurowanego policjanta, która miała miejsce w galerii handlowej w Moskwie we wczesnych godzinach rannych w dniu 27 kwietnia 2009 r. Skarżący zostali ranni w ataku. Wystąpili o odszkodowania przeciwko państwu, wskazując, że incydent był możliwy z uwagi na serię błędów ze strony władz rządowych. Wszystkie powództwa zostały oddalone przez sądy krajowe. Skarżący zarzucali przed Trybunałem, że rząd nie wykonał obowiązku ochrony ich życia oraz odmówiono im środka odszkodowawczego za to zaniechanie. Trybunał przyznał, że zaniechania ze strony władz przyczyniły się do incydentu: przede wszystkim, przełożeni strzelca kilkukrotnie nie dokonali prawidłowej oceny osobowości strzelca (pomimo historii zaburzeń psychicznych i neurologicznych) i przez to dali mu dostęp do broni. W tych okolicznościach, państwo nie wykonało swojego obowiązku zapewnienia ochrony życia poprzez zadbanie o staranną selekcję oficerów, którym powierza się broń palną.