Natig Jafarov przeciwko Azerbejdżanowi

Azerski działacz opozycji zatrzymany i aresztowany z naruszeniem Konwencji - wyrok ETPC z 7.11.2019 r. w sprawie Natig Jafarov przeciwko Azerbejdżanowi (skarga nr 64581/16) Konwencji; jednomyślnie:

Naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji,

Naruszenie Artykułu 5 ust. 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji,

Naruszenie Artykułu 5 ust. 4 (brak skutecznej kontroli sądowej areszotwania) oraz

Naruszenie Artykułu 18 (granice stosowania ograniczeń praw) w związku z Artykułem 5. 

Sprawa dotyczyła zatrzymania, tymczasowego aresztowania i umieszczenia skarżącego w metalowej klatce w sądzie. Jego sprawa jest podobna do innych działaczy opozycji i społeczeństwa obywatelskiego w Azerbejdżanie, już ocenianymi przez Trybunał. 

Trybunał uznał, że nie było podstaw do postawienia zarzutów skarżącemu oraz że został zatrzymany i aresztowany bez uzasadnionego podejrzenia popełnienia czynu zabronionego. 

Trybunał przypomniał swoje pierwsze ustalenia dotyczące zestawu środków używanych przeciwko działaczom opozycji i społeczeństwa obywatelskiego takich jak skarżący, których celem jest tłumienie ich działalności Dlatego stwierdził, że środki przeciwko niemu podobnie zostały zastosowane w ukrytym celu.

Herbai przeciwko Węgrom

Artykuły na stronie dla profesjonalnych odbiorców chronione wolnością wypowiedzi; naruszenie praw pracownika banku - wyrok ETPC z 5.11.2019 r. w sprawie Herbai przeciwko Węgrom (skarga nr 11608/15); jednomyślnie:

Naruszenie Artykułu 10 (wolność wypowiedzi) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła zwolnienia skarżącego z pracy w kadrach banku z uwagi na jego zaangażowanie w stronę dotyczącą spraw HR. 

Trybunał uznał, że sądy krajowe nie przeprowadziły odpowiedniego ważenia prawa skarżącego do wolności wypowiedzi oraz prawa banku do ochrony swoich uzasadnionych interesów gospodarczych. W szczególności, Trybunał nie zgodził się z ustaleniami sadów krajowych, że artykuły w zakresie tematów będących zainteresowaniem profesjonalnych odbiorców mogły nie korzystać z ochrony wolności słowa tylko dlatego, że nie stanowiły debaty o znaczeniu publicznym.

A.A. przeciwko Szwajcarii

Szwajcaria naruszyłaby Konwencję zwracając Afganistanowi Afgańczyka, który przeszedł na chrześcijaństwo - wyrok ETPC z 5.11.2019 r. w sprawie A.A. przeciwko Szwajcarii (skarga nr 32218/17); jednomyślnie, że doszłoby do naruszenia Artykułu 3 konwencji w razie powrotu skarżącego do Afganistanu. 

Sprawa dotyczyła wydalenia ze Szwajcarii do Afganistanu Afgańczyka, Hazara z pochodzenia, który był muzułmaninem, który przeszedł na chrześcijaństwo.

 Trybunał zauważył, że zgodnie z wieloma międzynarodowymi dokumentami dotyczącymi sytuacji w Afganistanie, Afgańczycy, którzy przeszli na chrześcijaństwo albo wobec których podejrzewano konwersję zostaliby narażeni na ryzyko prześladowania przez różne grupy. Mogło to przybrać formę prześladowania przez państwo i zakończyć się karą śmierci. 

Trybunał odnotował, że autentyczność konwersji w Szwajcarii została uznana przez Federalny Sąd Administracyjny, który nie przeprowadził dostatecznej oceny zagrożeń, na które byłby osobiście wystawiony w razie powrotu do Afganistanu. Trybunał uznał, że akta nie zawierały dowodów, że skarżący został przesłuchany co do swojej codziennej praktyki religii chrześcijańskiej od kiedy stał się baptystą w Szwajcarii oraz jak mógł, w razie powrotu, kontynuować praktykę w Afganistanie, w szczególności w Kabulu, gdzie nigdy nie mieszkał i gdzie, jak twierdził, nie byłby w stanie odbudować swojego przyszłego życia. 

Papageorgiou i Inni przeciwko Grecji

Grecki system wyłączania dzieci szkolnych z lekcji religii narusza Konwencję – wyrok ETPC z 31.10.2019 r. w sprawie Papageorgiou i Inni przeciwko Grecji (skargi nr 4762/18 oraz 6140/18)

Sprawa dotyczyła przymusowych lekcji religii w greckich szkołach.

ETPC jednomyślnie:

Naruszenie Artykułu 2 Protokołu Nr 1 (prawo do nauki) Konwencji wykładanego w świetle Artykułu 9 (wolność myśli, sumienia i wyznania).

Trybunał podkreślił, że władze nie miały prawa zobowiązać jednostek do ujawnienia ich wiary. Mimo to, aktualny system w Grecji wyłączania dzieci z lekcji religii wymagał od rodziców złożenia uroczystej deklaracji potwierdzającej, że ich dzieci nie są prawosławne. Ten wymóg nakładał nieodpowiedni ciężar na rodziców – ujawnienia informacji, z której można było wywieść, że oni i ich dzieci wyznawali lub nie określoną religię. Dodatkowo, taki system mógł powstrzymywać rodziców od składania wniosków o wyłączenie ich dzieci z lekcji religii, w szczególności w takim wypadku jak skarżący, którzy żyli na małych wyspach, gdzie znaczna większość populacji przyznawała się do danej religii, a ryzyko stygmatyzacji było znacznie wyższe.

Baralija przeciwko Bośni i Hercegowinie

Bośnia i Hercegowina muszą zmienić prawo, które umożliwiłoby demokratyczne wybory w Mostarze – wyrok ETPC z 29.10.2019 r. w sprawie Baralija przeciwko Bośni i Hercegowinie (skarga nr 30100/18); jednomyślnie:

Naruszenie Artykułu 1 Protokołu Nr 12 (ogólny zakaz dyskryminacji) Konwencji.

Sprawa dotyczyła prawnej przeszkody, która uniemożliwiła skarżącemu, lokalnemu politykowi mieszkającemu w Mostarze głosowanie czy też startowanie w wyborach.

Trybunał uznał, że przeszkoda prawna została stworzona w wyniku niewykonania przez władze orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego dotyczącego przygotowania głosowania w wyborach lokalnych w Mostarze oraz nakazania władzom dostosowanie odpowiednich przepisów do Konstytucji. To doprowadziło do sytuacji, w której ostatnie wybory w Mostarze zostały przeprowadzone w 2008 r. a miasto jest rządzone od 2012 r. przez burmistrza, który nie ma wymaganej legitymacji demokratycznej. Taka sytuacja była niezgodna z zasadą rządów prawa. ETPC nie mógł więc zaakceptować uzasadnienia rządu o przedłużeniu opóźnienia w wykonaniu orzeczenia TK, a mianowicie trudności w ustaleniu długoterminowego i skutecznego mechanizmu podziału władzy dla rady miasta jak i utrzymania pokoju i ułatwienia dialogu pomiędzy różnymi grupami etnicznymi w Mostarze. Państwo więc nie wykonało swojego obowiązku przedsięwzięcia środków ochrony pani Baraliji od dyskryminacyjnego traktowania na podstawie miejsca zamieszkania oraz przeprowadzenia demokratycznych wyborów w Mostarze.

Trybunał również stwierdził, jednomyślnie, zgodnie z Artykułem 46 (moc wiążąca i wykonanie wyroków), że państwo powinno zmienić odpowiednie przepisy, najpóźniej w terminie 6 miesięcy od chwili kiedy niniejszy wyrok stanie się ostateczny.

Stankūnaitė przeciwko Litwie

Brak naruszenia praw kobiety zaangażowanej w głośnej sprawie opieki nad dzieckiem – wyrok ETPC z 29.10.2019 r. w sprawie Stankūnaitė przeciwko Litwie (skarga nr 67068/11); jednomyślnie:

Brak naruszenia Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi na orzeczenia w przedmiocie opieki nad córką skarżącej oraz opóźnień w ich ponownym połączeniu.

Trybunał uznał w szczególności, że władze działały z należytą starannością w postępowaniu dotyczącym opieki: najpierw musiały czekać, aż skarżąca wyjaśni swój udział w domniemanym molestowaniu seksualnym swojej córki. Jak tylko ta przeszkoda została usunięta i sądy oceniły, co leżało w najlepszym interesie dziecka, nakazały powrót córki do skarżącej. Władze doznały jednak przeszkód ze strony innych członków rodziny w przekazaniu dziecka, ale ostatecznie skutecznie podjęły odpowiednie kroki, by uporać się z tą ekstremalnie trudną sytuacją.

Hatice Çoban przeciwko Turcji

Skazanemu za wypowiedź nie zapewniono gwarancji procesowych wymaganych wolnością wypowiedzi: naruszenie – wyrok ETPC z 29.10.2019 r. w sprawie Hatice Çoban przeciwko Turcji (skarga nr 36226/11); jednomyślnie:

Naruszenie Artykułu 10 (wolność wypowiedzi) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skazania pani Çoban za rozpowszechnianie propagandy na korzyść organizacji terrorystycznej z uwagi na wypowiedź, której udzieliła.

Trybunał powtórzył, że rzetelność postępowania oraz przyznane gwarancje procesowe były czynnikami do wzięcia pod uwagę przy ocenie proporcjonalności ingerencji w wolność wypowiedzi.

Trybunał uznał, że sądy krajowe nie odniosły się do odpowiednich argumentów podnoszonych przez skarżącą, która kwestionowała wiarygodność i rzetelność głównego dowodu przemawiającego za jej skazaniem. Sąd Kasacyjny przepisał ustalenia Sądu Przysięgłych w formie podsumowania bez jakiegokolwiek odniesienia się do argumentów podniesionych przez skarżącą w jej kasacji. Sądy krajowe nie wykonały więc swojego obowiązku wyważenia różnych konkurujących interesów dla celów Artykułu 10 Konwencji.

J.D. i A. przeciwko Zjednoczonemu Królestwu

Nowy przepis dotyczący brytyjskiego zasiłku mieszkaniowego dyskryminował kobietę – ofiarę przemocy domowej – wyrok ETPC z 24.10.2019 r. w sprawie J.D. i A. przeciwko Zjednoczonemu Królestwu (skargi nr 32949/17 oraz 34614/17); jednomyślnie:

Brak naruszenia Artykułu 14 (zakaz dyskryminacji) w związku z Artykułem 1 Protokołu Nr 1 (ochrona własności) Konwencji co do pierwszego skarżącego

Oraz 5 głosami do 2:

Naruszenie Artykułu 14 w związku z Artykułem 1 do Protokołu Nr 1 do Konwencji co do drugiego skarżącego.

Sprawa dotyczyła skargi na nowe przepisy dotyczące zasiłku mieszkaniowego w sektorze lokali socjalnych (nieformalnie nazwany „podatkiem sypialnianym”) dyskryminujące ich z uwagi na ich szczególną sytuację: pierwsza skarżąca zajmowała się niepełnosprawną córką, podczas gdy druga była ofiarę przemocy domowej. Oboje mieszkały w specjalnie zaadaptowanych mieszkaniach.

Trybunał stwierdził, że skarżące były szczególnie dotknięte środkiem, który prowadził do redukcji ich rent, jeżeli mieszkańcy mieli więcej pokoi niż byli uprawninie posiadać zgodnie z prawem, w celu zachęcenia ich do opuszczenia mieszkania. Uznał, że Dyskrecjonalne Płatności Mieszkaniowe (DPM), które miały uzupełnić niedobory w czynszu, uprawniały do uznania, że różnica w traktowaniu pierwszej skarżącej była uzasadniona.

Mimo to nie było tak w sprawie drugiej skarżącej: stanowiła część innego systemu, którego celem było pozwolenie ofiarom przemocy domowej na pozostanie w ich domach a DPM nie mógł rozwiązać konfliktu między tym celem a celem podatku sypialnianego, który miał zachęcać do wyniesienia się z mieszkania.

Venet przeciwko Belgii

Późne zawiadomienie o terminie posiedzenia: skarżący niezdolny na odniesienie się do opinii rzecznika generalnego Sądu Kasacyjnego – wyrok ETPC z 22.10.2019 r. w sprawie Venet przeciwko Belgii (skarga nr 27703/16); jednomyślnie:

Naruszenie Artykułu 5 ust. 4 (prawo do niezwłocznego rozstrzygnięcia o legalności pozbawienia wolności) Konwencji.

Sprawa dotyczyła postępowania, w którym Pan Venet bezskutecznie próbował zaskarżyć swojego tymczasowe aresztowanie. Zarzucał, że nie mógł uczestniczyć w posiedzeniu przed sądem kasacyjnym w przedmiocie jego zażalenia na tymczasowe aresztowanie ani odnieść się do zarzutów rzecznika generalnego, ponieważ nie został odpowiednio wcześniej zawiadomiony.

Trybunał uznał w szczególności, że pan Venet oraz jego obrońca nie zostali poinformowani w rozsądnym terminie o wyznaczeniu posiedzenia przed sądem kasacyjnym. Nie mogli więc wysłuchać ani odpowiedzieć na zarzuty rzecznika generalnego.

Trybunał zauważył, że rzecznik generalny sądu kasacyjnego w Belgii nie był stroną postępowania. Jego głównym zadaniem było pomaganie sądowi kasacyjnemu oraz zagwarantowanie spójności jego orzecznictwa. Mimo to, tam gdzie jego opinia zmierzała do doradzania i wpływania na sąd kasacyjny, zasada kontradyktoryjności musiała być respektowana, a to oznaczało, że strony miały prawo do informacji oraz do odniesienia się do każdego dokumentu i obserwacji zaprezentowanych sądowi dla celów wpłynięcia na jego decyzję, nawet jeśli pochodziła od niezależnego urzędnika sądowego, w tym wypadku rzecznika generalnego Sądu Kasacyjnego Belgii. Trybunał powtórzył również, że prawo do kontradyktoryjnego postępowania w sposób oczywisty uprawniała aresztowanego i jego obrońcą do bycia informowanym w rozsądnym terminie o wyznaczeniu posiedzenia, bez czego jego prawo byłoby pozbawione treści.

Deli przeciwko Mołdawii

Bezstronność mołdawskiego sędziego pozostającego w sporze z prawnikiem budzi wątpliwości – wyrok ETPC z 22.10.2019 r. w sprawie Deli przeciwko Mołdawii (skarga nr 42010/06); jednomyślnie:

Dwa naruszenia Artykułu 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła, z jednej strony, sporu pomiędzy prawnikiem a sędzią w toku rozprawy oraz wynikającymi stąd obawami prawnika uprzedzenia wobec niego i jego klienta, a z drugiej strony, twierdzenia sędziego, że próbował utrzymać porządek w sądzie w obliczu zakłócającego zachowania prawnika. Prawnik, skarżący w niniejszej sprawie, wytoczył powództwo przed sądami krajowymi w związku z jego skazaniem za obrazę sądu i uprzedzeniem sędziego, ale bez sukcesu.

Trybunał uznał w szczególności, że dla niezależnego obserwatora istniały uzasadnione wątpliwości co do bezstronności sędziego. Sądy krajowe odrzuciły zarzuty skarżącego związanego z uprzedzeniem oraz pozostałe bez jakiejkolwiek analizy czy rzeczywistej weryfikacji faktów. Dodatkowo, istniały proceduralne naruszenia z uwagi na to, że sędzia sprawował role zarówno prokuratora i sędziego ustalając obrazę sądu przez skarżącego.

Trybunał również stwierdził, że sądy apelacyjne oceniając sprawą o obrazę sądu nie wezwały w sposób odpowiedni skarżącego, podczas gdy charakter jego czynu oraz zarzuty przeciwko sędziego zobowiązywały sąd do przesłuchania go osobiście.

López Ribalda i Inni przeciwko Hiszpanii

Kasjerki z hiszpańskiego supermarketu potajemnie nagrywane przez kamery bezpieczeństwa nie doznały naruszenia ich praw do prywatności – wyrok ETPC (Wielka Izba) z 17.10.2019 r. w sprawie López Ribalda i Inni przeciwko Hiszpanii (skargi nr 1874/13 oraz 8567/13); 14 głosami do 3:

Brak naruszenia Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji oraz

Jednomyślnie:

Brak naruszenia Artykułu 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego).

Sprawa dotyczyła nagrywania z ukrytych kamer pracownic, co doprowadziło do ich zwolnienia.

Trybunał uznał w szczególności, że hiszpańskie sądy starannie wyważyły prawa skarżących – pracownic supermarketu podejrzanych o kradzież – oraz prawa pracodawcy, a także przeprowadziły pełną ocenę uzasadnienia stosowania ukrytych kamer.

Kluczowym argumentem wskazanym przez skarżące był brak uprzedzenia o stosowaniu ukrytych kamer, pomimo takiego prawnego wymogu, ale Trybunał uznał, że istniało jasne uzasadnienia takiego środka z uwagi na uzasadnione podejrzenia poważnego nadużycia oraz związanych z nim strat, biorąc pod uwagę wymiar i skutki tego środka. Sądy krajowe nie przekroczyły ich władzy dyskrecjonalnej („marginesu oceny”) w ustaleniu proporcjonalnego i uprawnionego monitoringu.

Mushfig Mammadov i Inni przeciwko Azerbejdżanowi

Brak służby cywilnej jako alternatywy do służby wojskowej wykluczało uznanie klauzuli sumienia z naruszeniem Konwencji – wyrok ETPC z 17.10.2019 r. w sprawie Mushfig Mammadov i Inni przeciwko Azerbejdżanowi (skarga nr 14604/08); jednomyślnie:

Naruszenie Artykułu 9 (prawo do wolności sumienia, wyznania i religii) Konwencji.

Sprawa dotyczyła odmowy skarżących z przyczyn religijnych służby w wojsku.

Trybunał zauważył, że postępowanie karnego oraz skazania skarżących z uwagi na odmowę odbycia służby wojskowej wynikały z faktu, że nie było żadnego systemu służby alternatywnej, zgodnie z którym skarżący mogliby skorzystać ze statusu obdżektora. Doprowadziło to do ingerencji, która nie była konieczna w demokratycznym społeczeństwie.

Sprawa ujawniła problem związany z brakiem uregulowania prawnego służby cywilnej jako alternatywy do służby wojskowej w Azerbejdżanie. Wprowadzenie takiego prawa odpowiadało zobowiązaniu związanemu z akcesją Azerbejdżanu do Rady Europy oraz stanowiło wymóg zgodnie z państwową Konstytucją.

Polyakh i Inni przeciwko Ukrainie

Zwolnienie urzędników służby cywilnej zgodnie z ukraińską ustawą lustracyjną doprowadziło do naruszenia ich praw – wyrok ETPC z 17.10.2019 r. w sprawie Polyakh i Inni przeciwko Ukrainie (skargi nr 58812/15, 53217/16, 59099/16,

23231/18 oraz 47749/18)

Sprawa dotyczyła zwolnienia pięciu urzędników służby cywilnej zgodnie z ustawą lustracyjną z 2014 r.

Jednomyślnie:

Naruszenie Artykułu 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji z uwagi na przewlekłość postępowań krajowych pierwszych trzech skarżących,

Naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji w odniesieniu do pięciu skarżących.

Trybunał po pierwsze stwierdził, że prawo trzech pierwszych skarżących do rzetelnego procesu sądowego zostało naruszone z uwagi na to, że postępowanie dotyczące ich zwolnienia trwało ponad 4,5 roku i wciąż się toczyło.

Co do problemu pod Artykułem 8, Trybunał nie miał wątpliwości, że w tym czasie ówczesny prezydent Wiktor Janukowycz rządził ukraińską służbą cywilną a demokratyczne rządy doświadczały znacznych wyzwań, które uzasadniały potrzebę reformy. Mimo to, Trybunał uznał w szczególności, że ustawa lustracyjna miała bardzo szerokie zastosowanie i doprowadziła do zwolnienia skarżących tylko za to, że pracowali w służbie cywilnej ponad rok, gdy rządził Janukowycz czy też za to, że należeli do Partii Komunistycznej przed 1991 r.

Ustawa nie uwzględniała indywidualnej roli skarżących ani czy byli związani z jakimikolwiek niedemokratycznymi działaniami jakie miały miejsce za rządów poprzedniego prezydenta Ukrainy. W tym kontekście, ukraińska ustawa lustracyjna różniła się od węższych programów lustracyjnych wprowadzonych w innych państwach Europy Środkowej i Wschodniej.

G.B. i Inni przeciwko Turcji

Wiele naruszeń praw matki i jej trzech małych dzieci zatrzymanych w ośrodku dla cudzoziemców w Turcji – wyrok ETPC z 17.10.2019 r. w sprawie G.B. i Inni przeciwko Turcji (skarga nr 4633/15); jednomyślnie:

Dwa naruszenia Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji w zakresie warunków osadzenia skarżących w czasie deportacji do dwóch innych ośrodków przejściowych;

Naruszenie Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w związku z Artykułem 3 z uwagi na brak skutecznych środków dla skargi skarżących na warunki osadzenia w jednym z ośrodków przejściowych oraz

Naruszenia Artykułu 5 ust. 1 i 4 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego / prawo odwołania się do sądu w celu ustalenia bezzwłocznie przez sąd legalności pozbawienia wolności) Konwencji.

Sprawa dotyczyła pozbawienia wolności w ośrodku dla uchodźców matki i jej trzech małych dzieci w czasie deportacji z Turcji. Zostali zwolnieni prawie 4 miesiące po tym jak wielokrotnie próbowali odwołać się do sądów krajowych w sprawie ustalenia legalności ich pozbawienia wolności.

Trybunał stwierdził, że rząd nie obalił zarzutów skarżących, że zostali umieszczeni w przeludnionych salach, prawie w ogóle nie wychodzili na zewnątrz na świeże powietrze, stale byli narażeni na dym papierosowy ze strony innych palących osadzonych oraz nie dostali odpowiedniego pożywienia dla dzieci. Takie warunki były oczywiście niedogodne nawet dla dorosłych, więc tym bardziej dla trójki skarżących – narażonych dzieci.

Trybunał również stwierdził, że na podstawie nowego prawa, które weszło w życie w 2014 r. doszło do całkowitej zmiany w zakresie migracji i ubiegania się o azyl w Turcji – było ono całkowicie nieskuteczne w sprawie skarżących aby mogli skarżyć się na warunki czy legalność ich pozbawienia wolności.

O.D. przeciwko Bułgarii

Były syryjski żołnierz narażony byłby na niebezpieczeństwo złego traktowania i naruszenie jego prawa do życia w razie wydalenia do Syrii – wyrok ETPC z 10.10.2019 r. w sprawie O.D. przeciwko Bułgarii (skarga nr 34016/18);

Sprawa dotyczyła nakazu bułgarskich władz wydalenia do Syrii byłego syryjskiego żołnierza na tej podstawie, że stanowił zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego

ETPC orzekł jednomyślnie:

Wydalenie O.D. do Syrii stanowiłoby naruszenie Artykułu 2 (prawo do życia) i Artykułu 3 (zakaz tortur oraz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji;

Naruszenie Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w związku z Artykułami 2 i 3 Konwencji.

Trybunał stwierdził w szczególności, że biorąc pod uwagę sytuację w Syrii oraz indywidualne zagrożenie dla skarżącego, jego powrót do Syrii nie mógł być uznany za bezpieczny.

Trybunał również uznał, że skarżący nie miał dostępu do skutecznego środka odwoławczego z uwagi na to, że jego wniosek o zawieszenie wykonania nakazu wydalenia został dorzucony na tej podstawie, że stanowił zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego oraz że postępowanie dotyczące jego wniosku o status uchodźcy czy status humanitarny nie zmierzało do kontroli zgodności z prawem nakazu wydalenia czy też jego skutków w związku ze skargami dotyczącymi prawa do życia oraz prawa do nie bycia poddanym złemu traktowaniu.

Trybunał zdecydował wskazać rządowi, zgodnie z Regułą 39 Regulaminu Trybunału, że O.D. nie powinien zostać wydalony.

Lewit przeciwko Austrii

Austriackie sądy nie przeprowadziły odpowiedniej kontroli zarzutu zniesławienia ocalałego z obozu koncentracyjnego – wyrok ETPC z 10.10.2019 w sprawie Lewit przeciwko Austrii (skarga nr 4782/18); jednomyślnie:

Naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła aktualnie 96-letniego ocalałego z obozu koncentracyjnego, który zarzucał, że został zniesławiony przez prawicowy periodyk a sądy nie ochroniły jego dobrego imienia.

Trybunał uznał, że austriackie sądy nie ochroniły praw skarżącego, ponieważ nigdy nie zmierzyły się z podstawowym problemem jego skargi: że został zniesławiony artykułem poprzez użycie takich słów jak „masowe morderstwa”, „kryminaliści” oraz „plaga” przy opisywaniu ludzi jak on, wyzwolonych z obozu koncentracyjnego Mauthausen w 1945 r. Wręcz przeciwnie, sądy wskazały, że nie miał interesu we wnoszeniu powództwa, ponieważ liczba ludzi wyzwolonych była tak duża, że nie mógł się czuć osobiście dotknięty oświadczenia, w których nie został określony z imienia i nazwiska. Mimo to, sądy nie odniosły się do faktu, że w czasie, gdy ukazał się artykuł pozostało niewielu ocalałych z obozu. Sądy również uznały, że artykuł zwyczajnie przywoływał oświadczenia wygłoszone we wcześniejszym artykule w tym temacie i w ten sposób te słowa nie miały oddzielnego znaczenia zniesławiającego.

Trybunał nie znalazł uzasadnienia dla tego stwierdzenia i uznał, że faktycznie kontekst i cel obu artykułów był różny. Koniec końców, brak odpowiedniej analizy przez sądy powództwa o zniesławienia doprowadził do naruszenia jego prawa do prywatności.

M.D. przeciwko Francji

Gwinejski imigrant, który określał się mianem małoletniego bez opieki nie został poddany nieludzkiego lub poniżającemu traktowaniu – wyrok ETPC z 10.10.2019 r. w sprawie M.D. przeciwko Francji; jednomyślnie:

Brak naruszenia Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji.

Sprawa dotyczyła M.D., małoletniego imigranta bez opieki, który skarżył się na pozostawienie w trudnej materialnie sytuacji przez francuskie władze.

Trybunał zauważył, że jak tylko francuskie sądy orzekły, że M.D. jest małoletni, władze zapewniły mu odpowiednią opiekę, mieszkanie, szkołę oraz ustanowiły adwokata. Pomimo że okres 14 miesięcy po tym jak Sąd Apelacyjny stwierdził, że jest dorosły, był trudny, nie stanowił w ocenie Trybunału traktowania niezgodnego z art. 3 Konwencji. M.D. w końcu został umieszczony pod opieką rady departamentu zanim osiągnął pełnoletniość w dniu 15 października 2014 r. Od 14 maja 2018 r. pracuje w spółce na umowie na czas nieokreślony.

Lacombe przeciwko Francji

Nakazując powrót dziecka do matki w Zjednoczonym Królestwie francuskie ładze nie naruszyły prawa do poszanowania życia rodzinnego – wyrok ETPC z 10.10.2019 r. w sprawie Lacombe przeciwko Francji (skarga nr 23941/14); jednomyślnie:

Brak naruszenia Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła postępowania w sprawie powrotu dziecka do jego matki w Zjednoczonym Królestwie zgodnie z Konwencją Haską.

Trybunał uznał, że sądy krajowe wzięły odpowiednio pod uwagę zarzuty skarżącego, a także że proces podejmowania decyzji był rzetelny. Skarżący mógł zaprezentować w pełni swoje stanowisko, podczas gdy najlepszy interes dziecka został ochroniony. Zgodnie z marginesem oceny władz Trybunał stwierdził, że decyzja o powrocie została oparta na odpowiednich i wystarczających przyczynach wymienionych w art. 8 ust. 2 Konwencji w związku z art. 13 lit. b Konwencji Haskiej oraz art. 3 ust. 1 Konwencji o Prawach Dziecka, oraz była proporcjonalna do zamierzonego celu.