Tydzień 5 - Sekmadienis Ltd. przeciwko Litwie

Nałożenie grzywny na spółkę odzieżową za jej kampanię reklamową “Jezus” i “Maryja”  naruszyło jej wolność wyrażania opinii – wyrok ETPC z 31.1.2018 r. w sprawie Sekmadienis Ltd. przeciwko Litwie (skarga nr 69317/14); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 10 (prawo do wolności wyrażania opinii) Konwencji.

Sprawa dotyczyła nałożenia grzywny na skarżącą spółkę, przedsiębiorstwo odzieżowe, za puszczenie w Wilnie i na jej stronie serii reklam uznanych przez litewskie sądy i inne organy za obrażające moralność publiczną. Reklamy używały modeli i nagłówków odnoszących się do “Jezusa” i „Maryi”.

Trybunał uznał, że pomimo wielu skarg (łącznie z lokalną władzą Kościoła Rzymskokatolickiego na Litwie), reklamy nie były bezinteresownie obraźliwe i nie nawoływały do nienawiści. Władze krajowe nie zapewniły również wystarczającego uzasadnienia, dlaczego użycie tych symboli religijnych było sprzeczne z publiczną moralnością. Dlatego władze krajowe nie wyważyły między, z jednej strony, ochroną publicznej moralności i prawami ludzi wyznających daną religię oraz, z drugiej strony, prawem skarżącej spółki do wolności wyrażania opinii. 

Tydzień 4 - Sidiropoulos i Papakostas przeciwko Grecji

Kara nałożona na funkcjonariusza policji za tortury była nieproporcjonalnie łagodna – wyrok ETPC z 25.1.2018 r. w sprawie Sidiropoulos i Papakostas przeciwko Grecji (skarga nr 33349/10); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 (zakaz tortur oraz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji w aspekcie proceduralnym; naruszenie Artykułu 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego w rozsądnym terminie) z uwagi na przewlekłość postępowania; naruszenie Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) z uwagi na brak skutecznego środka, jaki można podnieść na przewlekłość postępowania.

Sprawa dotyczyła postępowania karnego prowadzącego do skazania funkcjonariusza policji za torturowanie skarżących, a w szczególności kar nałożonych na skazanego: pięć lat pozbawienia wolności zamienione na grzywnę pięciu euro za każdy dzień pozbawienia wolności, płatną w 36 ratach przez trzy lata.

Trybunał uznał w szczególności, że system karny i dyscyplinarny udowodnił, że jest poważnie dotknięty brakiem surowości i nie był w stanie skutecznie odstraszać i zapobiegać bezprawnym czynom takim jak tortury. Wynik postępowania przeciwko funkcjonariuszowi policji nie zapewnił odpowiedniego zadośćuczynienia naruszeniu prawa przewidzianego w Artykule 3 Konwencji, jako że sprawca nigdy nie odczuł konsekwencji swoich czynów dokonanych na służbie w policji a łagodność sankcji karnej była oczywiście nieproporcjonalna, mając na względzie karygodność złego traktowania jakiemu poddani zostali skarżący. Trybunał również ustalił, że długość postępowania karnego (osiem lat w jednej instancji) nie była rozsądna, a skarżący nie mieli środka krajowego, na podstawie którego mogliby sformułować swoją skargę. 

Tydzień 4 - J.R. i Inni przeciwko Grecji

Pozbawienie wolności trzech Afgańczyków w ośrodku dla cudzoziemców w Vial w Grecji – wyrok ETPC z 25.1.2018 r. w sprawie J.R. i Inni przeciwko Grecji (skarga nr  22696/16); jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 5 ust. 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego); naruszenie Artykułu 5 ust. 2 (prawo do niezwłocznego poinformowania o przyczynach zatrzymania); brak naruszenia Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania); brak naruszenia Artykułu 34 (prawo do skargi indywidualnej) Konwencji.

Sprawa dotyczyła trzech Afgańczyków zatrzymanych w ośrodku dla cudzoziemców w Vial na greckiej wyspie Chios oraz okoliczności ich aresztowania. Trybunał uznał w szczególności, że skarżący zostali pozbawieni ich wolności na miesiąc w ośrodku, tj. do 21 kwietnia 2016 r., kiedy stał się ośrodkiem półotwartym. Trybunał uznał mimo to w świetle miesięcznego okresu pozbawienia wolności, którego celem było zagwarantowanie możliwości wydalenia skarżących zgodnie z Oświadczeniem UE-Turcja, że nie było arbitralne i nie mogło być uznane za bezprawne w rozumieniu artykułu  5 ust. 1 pkt f) Konwencji.

Mimo to skarżący nie zostali odpowiednio poinformowani o przyczynach ich zatrzymania ani środkach dostępnych w celu kontroli ich pozbawienia wolności. Co do warunków pozbawienia ich wolności w ośrodku, Trybunał odnotował sytuację awaryjną z jaką mierzyły się władze greckie po przybyciu znaczącej liczby imigrantów i związane z tym problemy majątkowe. Zauważył, że ośrodek był wizytowany przez organizacje pozarządowe, które potwierdziły zarzuty skarżących, jednak uznał, że warunki nie były ciężkie wystarczająco, aby uznać pozbawienie wolności za nieludzkie lub poniżające traktowanie. 

Tydzień 3 - Oller Kamińska przeciwko Polsce

Postępowanie dotyczące powrotu dziecka nie było sprawne - wyrok ETPC z 18.1.2018 r. w sprawie Oller Kamińska przeciwko Polsce (skarga nr 28481/12); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia rodzinnego) Konwencji.

Skarżącą jest obywatelka Irlandii, która miała dziecko pochodzące ze związku małżeńskiego z Polakiem. Para rozstała się w 2009 r. Ponieważ były mąż skarżącej chciał zabrać ich dziecko na wakacje do Polski, skarżąca, by mieć pewność, że dziecko wróci do Irlandii uzyskała przed wyjazdem orzeczenie sądu irlandzkiego, że dziecko może wyjechać do Polski na 1,5 miesiąca oraz że miejscem pobytu dziecka jest Irlandia. Ponieważ dziecko nie wróciło z wakacji w Polsce, we wrześniu 2009 r. sąd nadał orzeczeniu klauzulę wykonalności. We wrześniu również zapadło kolejne orzeczenie irlandzkiego sądu rodzinnego, zgodnie z którym całkowitą opiekę nad dzieckiem powierzono jego matce, ustalając miejsce pobytu dziecka przy niej – w Irlandii.

Skarżąca wystąpiła z wnioskiem o powrót dziecka na podstawie Konwencji haskiej. Sądy polskie nie uwzględniły jednak jej wniosku, wskazując, iż istniało poważne ryzyko, że powrót dziecka naraziłby je na szkodę fizyczną lub psychiczną albo w jakikolwiek inny sposób postawiłby je w sytuacji nie do zniesienia. Sądy wskazały, iż zgodnie z ustaleniami RODK, dziecko chciało zostać w Polsce i było bardziej związane z ojcem dziecka.

Sądy polskie odmówiły również wykonania orzeczeń irlandzkiego sądu z uwagi na fakt, iż dotyczyły one władzy rodzicielskiej i nie dało się ich pogodzić z postanowieniem o odmowie powrotu dziecka na podstawie Konwencji Haskiej.

Skarżąca odzyskała dziecko w 2012 r. dopiero po wytoczeniu kolejnego postępowania o wykonanie orzeczenia sądu irlandzkiego, które trwało siedem miesięcy.

Skarżąca zarzuciła polskim sądom niezapewnienie sprawnego powrotu jej córki po jej uprowadzeniu, pomimo wydania przez irlandzkie sądy dwóch orzeczeń korzystnych dla skarżącej., że polskie sądy nie uczyniły wszystkiego, co możliwe, aby wyegzekwować orzeczenia irlandzkich sądów.

Trybunał wskazał, iż pozytywnym obowiązkiem państwa jest zapewnienie rodzicom prawa do posiadania środków mających na celu odzyskanie dziecka oraz podjęcie kroków w następstwie skorzystania z tych środków przez rodziców. Ocenie podlegało, czy polskie władze podjęły wszystkie możliwe środki, jakich można było od nich oczekiwać celem wykonania praw rodzinnych skarżącej stwierdzonych orzeczeniami sądowymi.

Trybunał uznał, iż przez siedem miesięcy nie wykonano wyroku sądu irlandzkiego, a polskim władzom zajęło ponad rok podjęcie decyzji, że irlandzki tytuł egzekucyjny był ważny i wykonalny. W tym czasie skarżąca nie miała kontaktu z dzieckiem. Ponadto, sądy irlandzkie i polskie, dokonując oceny sytuacji rodzinnej, doszły do odmiennych wniosków w zakresie najlepszego interesu dziecka w dwóch toczących się równolegle postępowaniach w Irlandii i Polsce. Skutkowały one sprzecznymi decyzjami. Dla przykładu, jedno z orzeczeń sądu polskiego z 2011 r. przyznawało ojcu dziecka opiekę oraz ustaliło miejsce pobytu dziecka w Polsce. Powyższe postanowienie pozostawało w mocy aż do 2013 r.

W ocenie Trybunału problemy z wykonaniem wyroków irlandzkich wynikały częściowo z oporu ojca przed powrotem dziecka do Irlandii. Trybunał mając świadomość, że spory odnośnie kontaktów oraz pobytu dziecka mają bardzo delikatny charakter dla obu stron i nie jest łatwym zadaniem dla władz krajowych zapewnienie wykonania orzeczenia sądu w sytuacji, gdy zachowanie obu rodziców jest dalekie od konstruktywnego.

Trybunał zaznaczył wagę sprawności postępowania przy wykonywaniu orzeczeń dotyczących Konwencji Haskiej czy też Rozporządzenia Bruksela II bis, podkreślając że naturą takiego postępowania jest okoliczność, że upływ czasu zagraża nieodwracalnie sytuacji rodzica nie będącego rezydentem państwa, w którym przebywa dziecko. Dodatkowo, jak długo postanowienie o powrocie dziecka pozostaje w mocy, istnieje domniemanie, że powrót następuje w najlepszym interesie dziecka. Podsumowując, Trybunał uznał, że polskie władze nie działały sprawnie w celu wykonania wyroków sądów irlandzkich, jak tego wymaga prawo unijne. Trybunał nie był przekonany argumentem rządu, że długość postępowania wynikała z jego trudności. Ponadto, sądy wydawały czasami sprzeczne decyzje. To wszystko skutkowało naruszeniem prawa skarżącej do poszanowania jej życia rodzinnego (artykuł 8 Konwencji). 

Tydzień 3 - Koureas i Inni przeciwko Grecji

Warunki osadzenia 28 więźniów w Zakładzie Karnym Grevena – wyrok ETPC z 18.1.2018 r. w sprawie Koureas i Inni przeciwko Grecji (skarga nr 30030/15); jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 3 (zakaz tortur oraz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji w odniesieniu do ogólnych warunków osadzenia w Zakładzie Karnym Grevena; brak naruszenia Artykułu 3 w zakresie dostępu do opieki medycznej; naruszenie Artykułu 3 w zakresie warunków osadzenia jednego ze skarżących, który został umieszczony w celi dyscyplinarnej na sześć miesięcy między 2014 a 2015 r.; naruszenie Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w odniesieniu do 25 skarżących; brak naruszenia Artykułu 2 Protokołu 1 Konwencji (prawo do edukacji) w odniesieniu do skarżącego, który zarzucał, że przeszkodzono mu w uczęszczaniu w więziennych lekcjach z powodu umieszczenia go w celi dyscyplinarnej.

Jeśli chodzi o ogólne warunki osadzenia Trybunał uznał w szczególności, że skarżący nie opisali ich indywidualnych sytuacji, w związku z czym nie był w stanie ustalić, który z nich był osadzony w warunkach przeludnienia celi. Trybunał również zaznaczył, że brakowi osobistej przestrzeni w niniejszej sprawie nie towarzyszyły nieodpowiednie fizyczne warunki osadzenia (wyżywienie, higiena itd.). Następnie Trybunał stwierdził, że środki przewidziane w greckim prawie nie pozwalały na dochodzenie roszczeń związanych ze szkodą czy krzywdą wynikającą z ogólnych warunków panujących w więzieniu. Zajmując się sytuacją jednego z osadzonych, Trybunał wskazał, że nie doszło do naruszenia jego prawa do edukacji z uwagi na fakt, iż sam, z własnej woli, zaprzestał uczęszczania na zajęcia. 

Tydzień 3 - Fédération Nationale des Syndicats Sportifs (FNASS) i Inni przeciwko Francji

Kontrola dopingowa: wymagania dotyczące miejsca pobytu nie naruszają Konwencji – wyrok ETPC z 18.1.2018 r. w sprawie Fédération Nationale des Syndicats Sportifs (FNASS) i Inni przeciwko Francji (skargi nr 48151/11 oraz 77769/13); jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła wymogu, skierowanego do określonej grupy sportowych profesjonalistów, zawiadamiania o ich miejscu pobytu dla celów niezapowiedzianych testów antydopingowych. Biorąc pod uwagę wpływ wymogu wskazania miejsca pobytu na życie prywatnego skarżących, Trybunał mimo wszystko stanął na stanowisku, że interes publiczny, który z nim przemawiał miał szczególne znaczenie i uzasadniał ograniczenie nałożone na ich prawa wynikające z Artykułu 8 Konwencji. Trybunał uznał, że ograniczenie albo usunięcie podobnych obowiązków doprowadziłoby do wzrostu ryzyka dopingu i jego wpływu na zdrowie osób zawodowo uprawiających sport, a także na pozostałe osoby, które go uprawiają i pozostawałoby w sprzeczności z europejskim i międzynarodowym konsensusem w zakresie potrzeby niezapowiedzianych testów stanowiących część kontroli dopingowej. 

Tydzień 2 - Sharxhi i Inni przeciwko Albanii

Wywłaszczenie i rozbiórka mieszkań w albańskim mieście na wybrzeżu wbrew zarządzeniu tymczasowemu sądu naruszyło Konwencję - wyrok ETPC z 11.1.2018 r. w sprawie Sharxhi i Inni przeciwko Albanii (skarga nr 10613/16); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego), naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz mieszkania), naruszenie Artykułu 1 Protokołu 1 (ochrona własności) w związku z Artykułem 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła rozbiórki mieszkań oraz siedzib przedsiębiorstw w albańskim mieście na wybrzeżu - Vlora.

Skarżący, właściciele mieszkań, skarżyli się w szczególności na zajęcie, wywłaszczenie oraz rozbiórkę ich nieruchomości w ciągu jednego miesiąca 2013 r., pomimo zarządzenia sądu nakazującego władzom powstrzymanie się od podejmowania jakichkolwiek działań mogących naruszyć ich prawa własności. 

Podobnie jak sądy krajowe, Trybunał uznał, że nie istniała podstawa prawna dla działań policji polegających na otoczeniu i zajęciu budynku skarżących, a następnie odmówieniu im dostępu do niego dopóki nie udowodnili własności i tożsamości. Podobnie, cała procedura wywłaszczeniowa oraz zmierzająca do rozbiórki budynku, prowadzona naprędce i w totalnym braku poszanowania dla zarządzenia sądu, była bezprawna. Trybunał podkreślił, że działania władz nie były zgodne z zasadą rządów prawa w demokratycznym społeczeństwie i nie respektowały podstawowych praw ani wolności zagwarantowanych Konwencją. Pomimo skorzystania przez skarżących z dostępnych im środków prawnych, nadal nie otrzymali żadnych odszkodowań za bezprawne zajęcie ich budynku. Pomimo przyznania im ponad 11 milionów euro decyzją Wojewódzkiego Sądu Odwoławczego za bezprawne wywłaszczenie i zniszczenie, postępowanie egzekucyjne w celu wykonania tej decyzji pozostaje zawieszone przed Sądem Najwyższym od 2015 r. Skarżący nie mieli więc żadnego skutecznego środka przed sądami krajowymi. Co do słusznego zadośćuczynienia zgodnie z art. 41 Konwencji, pomimo trwania postępowania krajowego, Trybunał stwierdził, że skarżącym należy się odszkodowanie przyznane już przez sąd apelacyjny powiększone o odsetki w wysokości ponad 13 milionów euro. 

Tydzień 2 - Cipolletta przeciwko Włochom

Przewlekłość administracyjnego postępowania likwidacyjnego oraz brak skutecznego środka odwoławczego skutkowały naruszeniem praw wierzyciela - wyrok ETPC z 11.1.2018 r. w sprawie Cipolletta przeciwko Włochom (skarga nr 38259/09); 6 głosami do 1: naruszenie Artykułu 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego w rozsądnym terminie) oraz naruszenie Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła długości administracyjnego postępowania likwidacyjnego.

Trybunał uznał, że art. 6 ust. 1 znajdował zastosowanie w niniejszej sprawie, jako że wniosek wierzyciela o wpisanie na listę wierzycieli stanowił autentyczny i poważny spór prawa cywilnego. Trybunał zauważył, że podczas gdy postępowanie miało oczywiście złożony charakter, łącznie z kontrolą działalności upadłej spółki, płatności każdej wierzytelności, to okres 25 lat w niniejszej sprawie nie był uzasadniony i nie spełniał wymogu „rozsądnego czasu”. Dodatkowo, ponieważ ustawa Pinto z 2001, wprowadzająca skargę na przewlekłość postępowania, nie znajdowała zastosowania do administracyjnego postępowania likwidacyjnego, Trybunał uznał, że zgodnie z prawem krajowym nie istniał żaden środek, na podstawie którego skarżący mógł skorzystać z prawa do rzetelnego procesu sądowego w rozsądnym terminie. 

Tydzień 2 - Catalan przeciwko Rumunii

Zwolnienie z pracy pracownika służby cywilnej, który ujawnił informację poufną prasie bez zgody pracodawcy: brak naruszenia jego prawa do wolności wyrażania opinii - wyrok ETPC z 9.1.2018 r. w sprawie Catalan przeciwko Rumunii (skarga nr 13003/04); jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 10 (prawo do wolności wyrażania opinii) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła zwolnienia z pracy pracownika służby cywilnej (pana Catalana), który pracował w Krajowej Radzie Studiów nad Archiwami Securitate (KRSAS), za ujawnienie informacji w opublikowanym artykule, w którym wskazano, że religijny lider współpracował z Securitate (dawna służba specjalna w reżimie komunistycznym). Ustawa nr 187/1999 powierzyła KRSAS funkcję informacyjną społeczeństwo o kolaboracji z Securitate, jednakże organizacja nie zajęła jeszcze oficjalnego stanowiska w tej sprawie. Skarżący zakwestionował legalność jego wypowiedzenia, ale sądy krajowe uznały, że wyrażając się publicznie, naruszył jego obowiązek zachowania poufności jako pracownik służby cywilnej. 

Trybunał uznał, że mając na względzie obowiązki i odpowiedzialności pracowników służby cywilnej oraz dokonując wyważenia różnych interesów, ingerencja w prawo skarżącego do wolności wyrażania opinii (jego zwolnienie) nastąpiła w dwóch uzasadnionych celach (zapobiegania ujawnianiu poufnej informacji oraz ochrona praw innych) oraz była konieczna w demokratycznym społeczeństwie. W szczególności, Trybunał wziął pod uwagę, iż skarżący, który był pracownikiem służby cywilnej, miał obowiązek zachowania tajemnicy związanej z zajmowanym stanowiskiem, w związku z czym powinien wykazać się większą dbałością i umiarkowaniem w swoich wypowiedziach. 

Trybunał również wyjaśnił, że obowiązek zachowania tajemnicy nie mógł być zanegowany publicznym interesem w sprawach wynikających ze stosowania ustawy nr 187/1999 oraz przez dostęp do archiwów Securitate. Przeciwnie, ryzyko manipulacji opinii publicznej na podstawie niewielkiej liczby dokumentów wyjętych z akt dało większą wagę obowiązkowi lojalności wobec KRSAS, której rolą i funkcją było zapewnienie społeczeństwu rzetelnej informacji. Trybunał wskazał, że KRSAS było uprawnione do uznania, że publiczne stanowisko zajęte przez jej pracownika w tak delikatnej sprawie w ramach prowadzonych badań nieodwracalnie zagroził zaufaniu, niezbędnym w relacji między organizacją i jej funkcjonariuszem. 

Tydzień 2 - López Ribalda przeciwko Hiszpanii

Ukryty monitoring video kasjerek w hiszpańskim supermarkecie doprowadził do naruszenia ich prywatności - wyrok ETPC z 9.1.2018 r. w sprawie López Ribalda przeciwko Hiszpanii (skarga nr 1874/13); 6 głosami do 1: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji oraz jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła ukrytego monitoringu video pracowników w hiszpańskiej sieci supermarketów z uwagi na rosnące podejrzenie kradzieży. 

Skarżące zostały zwolnione z pracy głównie na podstawie materiału video, któremu zarzucały naruszenie ich prawa do prywatności. Hiszpańskie sądy zaakceptowały materiał dowodowy w postaci nagrań video z monitoringu i utrzymały zwolnienia skarżących. 

Trybunał uznał w szczególności, że zgodnie z hiszpańskim prawem odnośnie ochrony danych osobowych, skarżące powinny były zostać poinformowane, że będzie prowadzony monitoring, jednakże tego nie uczyniono. Prawa pracodawcy mogły zostać zabezpieczone innymi środkami; mógł on również udzielić pracownicom ogólnej informacji o monitoringu. Sądy krajowe nie wyważyły odpowiednio między prawem skarżących do prywatności oraz prawem własności pracodawcy. Mimo to, Trybunał uznał, że postępowanie było rzetelne, ponieważ materiał video nie był jedynym materiałem dowodowym, na którym sądy oparły się uznając wypowiedzenia za zgodne z prawem a skarżące mogły kwestionować przedmiotowe nagrania w sądzie. 

Tydzień 2 - GRA Stiftung gegen Rassismus und Antisemitismus przeciwko Szwajcarii

Wyrok skazujący za zniesławienie naruszył prawa szwajcarskiej organizacji pozarządowej do wolności słowa w trakcie debaty dotyczącej referendum w sprawie minaretu - wyrok ETPC z 9.1.2018 r. w sprawie GRA Stiftung gegen Rassismus und Antisemitismus przeciwko Szwajcarii (skarga nr 18597/13); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła skargi organizacji pozarządowej na to, że jej prawo do wolności wyrażania opinii zostało naruszone z uwagi na to, że sądy krajowe uznały, że zniesławiła polityka klasyfikując jego oświadczenia z przemowy w trakcie kampanii poprzedzającej referendum w 2009 r. dotyczącego zakazu budowy minaretu w Szwajcarii jako „werbalny rasizm”.

Trybunał uznał w szczególności, że kontekst debaty w czasie referendum - łącznie z innymi krytycznymi poglądami na temat referendum przez organy praw człowieka - oznaczał, że użycie przez organizację wyrażenia „werbalny rasizm” nie było pozbawione podstaw faktycznych. Kara nałożona na organizację mogła mieć efekt mrożący na jej wolność wyrażania opinii. Ponadto, dokonując analizy przedstawionych okoliczności sądy krajowe nie położyły odpowiedniego nacisku na zasady i kryteria wyrażone w orzecznictwie Trybunału strasburskiego dla wyważenia prawa do poszanowania życia prywatnego oraz prawa do wolności wyrażania opinii, czym przekroczyły ich margines swobody oceny. 

Tydzień 2 - Kadusic przeciwko Szwajcarii

Środek terapeutycznego oddziaływania zastosowany wobec osadzonego, który wydłużył okres jego pozbawienia wolności, naruszył jego prawo do wolności - wyrok ETPC z 9.1.2018 r. w sprawie Kadusic przeciwko Szwajcarii (skarga nr 43977/13); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 5 ust. 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji; brak naruszenia Artykułu 7 (zakaz karania bez podstawy prawnej) oraz brak naruszenia Artykułu 4 Protokołu 7 (zakaz ponownego sądzenia lub karania) Konwencji.

Sprawa dotyczyła środka terapeutycznego oddziaływania zarządzonego w sprawie osadzonego cierpiącego na zaburzenia psychiczne, kilka miesięcy przed oczekiwanym zakończeniem odbywania kary, w wyniku którego pozostał w zakładzie karnym. 

Trybunał uznał, że środek terapeutycznego oddziaływania, który stanowił pozbawienie wolności, został zarządzony kilka miesięcy przed oczekiwanym zakończeniem kary, na podstawie opinii biegłych, które nie były wydane tuż przed jego zarządzeniem i zauważył że skarżący wciąż nie został przeniesiony do odpowiedniej dla jego choroby psychicznej instytucji. W związku z tym jego pozbawienie wolności po zastosowaniu środka terapeutycznego oddziaływania było niezgodne z celem pierwotnego skazania. Mimo to, Trybunał uznał że nie doszło do retroaktywnego zastosowania cięższej kary niż ta przewidziana prawem w czasie popełnienia czynów zabronionych. Na koniec Trybunał odnotował, że władze krajowe, które uznały ponowną ocenę stanu psychicznego skarżącego za nowo ujawnioną okoliczność, zmieniły pierwotny wyrok „zgodnie z krajowym prawem i procedurą karną”.