Tydzień 43 - Narodowodemokratyczna Partia Niemiec (NPD) przeciwko Niemcom

Trybunał odrzuca skargę Narodowodemokratycznej Partii Niemiec (NPD) – decyzja w sprawie Narodowodemokratyczna Partia Niemiec (NPD) przeciwko Niemcom (55977/13) : jednomyślnie uznana za niedopuszczalną. Decyzja jest ostateczna.

Sprawa dotyczy partii politycznej, NPD, oraz jej skargi za bycie stygmatyzowaną oraz uznawaną za skrajnie prawicową i niekonstytucyjną partią w Niemczech. W szczególności, partia skarżyła się, że doszło do wielu naruszeń jej praw w Niemczech (które doprowadziły de facto do zakazu działania) oraz że nie istniały żadne środki dochodzenia odszkodowania. Przykłady rzekomych naruszeń dotyczyły zwolnień jej członków z pracy w służbie publicznej; niezdolność partii do otworzenia rachunków bankowych; zakazanie kandydatom startowania w wyborach.

Trybunał uznał, że istniały wystarczające środki dostępne dla NPD na poziomie krajowym, które umożliwiały partii skuteczne dochodzenie swoich praw pod Konwencją. NPD i jej członkowie mogli skarżyć się w indywidualnych sprawach na dyskryminację oraz ograniczenia przed niemieckimi sądami. Niemniej, tego typu środki nie zostały wykorzystane z przyczyn podanych przez NPD takich jak: postępowanie przed sądem krajowym nie było skuteczne ponieważ nie zawsze prowadziło do wygranej; ponieważ mogło jedynie zapewnić środek na naruszenie dopiero po jego wystąpieniu; ponieważ wiele postępowań wymagało przejścia przez licznej instancje. NPD oraz jej członkowie mogli więc dochodzić swoich roszczeń przed sądami cywilnymi, karnymi i administracyjnymi w sytuacji, gdy doszło do naruszenia w indywidualnej sprawie. W rzeczywistości, wyrok w sprawie zgodności działania z konstytucją prze partię nie był wymagany do tego typu postępowań. 

Tydzień 43 - Kanaginis przeciwko Grecji

Postępowanie o zwrot wywłaszczonej nieruchomości oparte było na błędnym obliczeniu wartości wywłaszczonej dziesiątki lat wcześniej nieruchomości – Sprawa Kanaginis przeciwko Grecji (27662/09) jednomyślnie: naruszenie Artykułu 1 Protokołu Nr 1 (ochrona własności) Konwencji.

Sprawa dotyczyła postępowania o zwrot wywłaszczonej przez państwo nieruchomości. Skarżący zarzucił, że kwota odszkodowania, którą musiał zwrócić, żeby odzyskać własność nieruchomości nie była proporcjonalna do kwoty odszkodowania jaką uzyskał w związku z wywłaszczeniem. Trybunał zgodził się z tym, że zastosowanie wyłącznie kryterium średniego rocznego indeksu ceny konsumenckiej nie pozwoliło odpowiednim władzom na wzięcie pod uwagę innych odpowiednich, w rzeczywistości koniecznych czynników do  prawidłowego obliczenia kwoty, która miała być zwrócona państwu. Zastosowanie tylko tego kryterium nie brało pod uwagę, na przykład, ceny rynkowej nieruchomości w tamtym czasie ani wartości sąsiednich czy innych działek ulokowanych w tej samej dzielnicy, które zostały wywłaszczone. 

Tydzień 43 - Les Authentiks i Supras Auteuil 91 przeciwko Francji

Rozwiązanie stowarzyszeń kibiców Paris-Saint-Germain “Les Authentiks” oraz “Supras Auteuil 91” było usprawiedliwione – Sprawa Les Authentiks i Supras Auteuil 91 przeciwko Francji (4696/11) większością głosów: brak naruszenia Artykułu 6 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) i Artykułu 11 (wolność zgromadzeń i stowarzyszeń) Konwencji.

Sprawa dotyczyła rozwiązania dwóch stowarzyszeń kibiców Paris-Saint-Germain w następstwie burd z udziałem ich członków w dniu 28 lutego 2010 r., które doprowadziły do śmierci jednego z kibiców.  Trybunał uznał w szczególności, że mając na uwadze rozmiar marginesu oceny w sprawach nawoływania do przemocy oraz w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy, nakazy rozwiązania były konieczne i proporcjonalne do poszukiwanego celu. 

Tydzień 43 - Shukurov przeciwko Azerbejdżanowi

Skargi na nieprawidłowości w wyborach w Azerbejdżanie nie zostały skutecznie rozpoznane – wyrok ETPC z 27.10.2016 r. w sprawie Shukurov przeciwko Azerbejdżanowi (37614/11) jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 of Protokołu Nr 1 (prawo do wolnych wyborów) Konwencji; oraz że Azerbejdżan nie spełnił obowiązków wynikających z Artykułu 34 (prawo do skargi indywidualnej) Konwencji.

Sprawa dotyczyła nieprawidłowości w wyborach parlamentarnych w listopadzie 2010 r. Na podstawie swojego wcześniejszego orzecznictwa, Trybunał uznał w szczególności, że prawa skarżącego do startowania jako kandydat w tych wyborach zostały naruszone, ponieważ jego skargi na nieprawidłowości w wyborach nie zostały skutecznie rozpoznane przez żadną komisję wyborczą w kraju czy sąd krajowy. Ponadto, Trybunał wskazał, że władze zatrzymały akta skarżącego znajdujące się u jego prawnika, poważnie naruszając jego prawo do skargi indywidualnej do Trybunału. W swoim uzasadnieniu Trybunał odniósł się do listu rządu Azerbejdżanu, niezwiązanego ze sprawą. List zwracał uwagę na znaczące obniżenie waluty w 2015 r. oraz domagał się od Trybunału wzięcia tego pod uwagę przy rozpoznawaniu wysokości należnego odszkodowania wyrażonego w krajowej walucie. Trybunał odnotował, że miała miejsce dewaloryzacja. Niemniej, Trybunał uznał, że weźmie pod uwagę kurs waluty z daty kiedy wniesiono skargę, a nie z dnia orzekania. 

Tydzień 43 - Otgon przeciwko Mołdawii

Zbyt niskie odszkodowanie przyznane za narażenie na utratę zdrowia po wypiciu zainfekowanej wody z kranu – Sprawa Otgon przeciwko Mołdawii (22743/07); 6 głosami do 1: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi na wysokość przyznanego skarżącej przez sąd odszkodowania po tym jak wypiła zainfekowaną wodę z kranu. W efekcie, spędziła dwa tygodnie w szpitalu z rozpoznaniem czerwonki (ostrej choroby zakaźnej jelit). Trybunał doszedł do wniosku, że pomimo ustalenia przez sądy krajowe odpowiedzialności i przyznania odszkodowania w postępowaniu wytoczonym przeciwko państwowemu dostarczycielowi wody, przyznana suma była nieodpowiednia biorąc pod uwagę stopień szkody, jaka została wyrządzona dla zdrowia skarżącej.

Tydzień 42 - Muršić przeciwko Chorwacji

Przetrzymywanie przez 27 dni w celi, w której na więźnia przypadało mniej niż 3 m2 było nieludzkim i poniżającym traktowaniem – Sprawa Muršić przeciwko Chorwacji (7334/13) - Wyrok Wielkiej Izby: jednomyślnie, naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji za okres od 18 lipca do 13 sierpnia 2010 r., kiedy to skarżący był przetrzymywany w celi o powierzchni mniejszej niż 3 m2 na osobę w Zakładzie Karnym w Bjelovarze; 10 głosami do 7, brak naruszenia Artykułu 3 w stosunku do pozostałych niekonsekutywnych okresów pozbawienia wolności w czasie których na więźnia przypadało mniej niż 3 m2 na osobę; 13 głosami do 4, brak naruszenia Artykułu 3 w zakresie okresów kiedy na osobę przypadało pomiędzy 3 a 4 m2 w Zakładzie Karnym w Bjelovarze.

Trybunał potwierdził, że powierzchnia 3 m2 powierzchni na więźnia w celi wieloosobowej była rozpowszechnioną normą w jego orzecznictwie, stając się minimalnym standardem dla celów Artykułu 3. Kiedy powierzchnia jest mniejsza niż 3 m2, brak sfery osobistej był uznawany za tak poważny, że powstawało domniemanie naruszenia Artykułu 3. Mając na uwadze dokumenty przedstawione przez chorwacki rząd oraz oświadczenia skarżącego, Trybunał uznał, że warunki w jakich skarżący był przetrzymywany w Zakładzie Karnym w Bjelovarze były ogólnie odpowiednie, jednakże doszło do naruszenia Artykułu 3 z uwagi na nieprzerwany okres 27 dni w czasie których skarżący był przetrzymywany na powierzchni mniej niż 3 m2 na osobę. Pozostałe okresy, w czasie których skarżący dysponował mniej niż 3 m2 powinny być postrzegane jako krótkie i niewielkie ograniczenia sfery osobistej, biorąc pod uwagę fakt, że w tym samym czasie skarżący miał swobodę poruszania się po zakładzie karnym oraz aktywności poza celą, a także że zakład karny był w ogólnie dobrym stanie.

Tydzień 42 - G.U. przeciwko Turcji

Tureckie władze nie przeprowadziły skutecznego śledztwa w sprawie zgwałcenia oraz seksualnego wykorzystywania małoletniej przez jej ojczyma – Sprawa G.U. przeciwko Turcji (16143/10), jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania, brak skutecznego śledztwa) oraz Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

 

Sprawa dotyczyła skargi młodej kobiety (G.U.), małoletniej w tamtym czasie, która skarżyła się, że została zgwałcona oraz seksualnie wykorzystywana przez jej 62-letniego ojczyma (M.S.). Bez dokonywania oceny winy ojczyma skarżącej, Trybunał uznał w szczególności, że odpowiednie władze nie wykorzystały dostępnych środków celem ustalenia wszystkich towarzyszących sprawie okoliczności oraz nie wzięły pod uwagę szczególnej wrażliwości oraz szczególnych czynników psychologicznych związanych ze zgwałceniem małoletnich popełnionych w warunkach domowych.

Tydzień 42 - Vukota-Bojić przeciwko Szwajcarii

Bezprawna inwigilacja prowadzona przez towarzystwo ubezpieczeniowe ofiary wypadku drogowego naruszyła jej prawo do prywatności – Sprawa Vukota-Bojić przeciwko Szwajcarii (61838/10), 6 głosami do 1: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) oraz jednomyślnie brak naruszenia Artykułu 6 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji.

Skarżąca była ofiarą wypadku drogowego, po którym wystąpiła o rentę z tytułu niezdolności do pracy. W toku sporu z ubezpieczycielem co do wysokości renty, w czasie gdy postępowanie sądowe trwało już kilka lat, ubezpieczyciel zażądał by skarżąca poddała się nowemu badaniu lekarskiemu, celem zebrania dodatkowego materiału dowodowego na okoliczność jej stanu zdrowia. Kiedy odmówiła, ubezpieczyciel wynajął prywatnych detektywów celem przeprowadzenia tajnego dochodzenia na jej temat. Dowody uzyskane z tego dochodzenia zostały użyte w kolejnym postępowaniu sądowym, które skutkowało obniżeniem renty skarżącej.

Skarżąca zarzuciła, że tego typu inwigilacja naruszyła jej prawo do poszanowania życia prywatnego oraz że dowody zebrane w ten sposób nie powinny być wykorzystywane w postępowaniu sądowym.

Trybunał uznał, że działania ubezpieczyciela pociągają za sobą odpowiedzialność państwa pod Konwencją z uwagi na to, że towarzystwo ubezpieczeniowe było zgodnie z prawem szwajcarskim postrzegane jako władza publiczna. Trybunał uznał również, że tajna kontrola naruszyła prywatne życie skarżącej, nawet jeśli została przeprowadzona w miejscach publicznych, z uwagi na to, że śledczy gromadzili i przechowywali dane w sposób systematyczny oraz użyli tego w konkretnym celu.

Ponadto, tego typu inwigilacja nie była przewidziana prawem, ponieważ przepisy prawa szwajcarskiego nie były wystarczająco precyzyjne w tym zakresie.   W szczególności nie uregulowano w sposób przejrzysty kwestii kiedy i jak długo inwigilacja ma być przeprowadzana, oraz jak dane otrzymane w toku inwigilacji powinny być przechowywane i kto może mieć do nich dostęp. W związku z tym doszło do naruszenia Artykułu 8.

W zakresie Artykułu 6 Trybunał uznał, iż użycie materiału dowodowego zebranego w drodze inwigilacji w sprawie skarżącej nie naruszyło rzetelności postępowania sądowego. Miała ona bowiem możliwość kwestionowania uzyskanych w toku inwigilacji dowodów, zaś sądy krajowe uzasadniły swoją decyzję co do ich dopuszczenia.

Tydzień 41 - B.A.C. przeciwko Grecji

Nierozpoznanie przez władze wniosku osoby ubiegającej się o azyl znajdującej się w niepewnej sytuacji oraz zagrożonej deportacją naruszyło Konwencję – Sprawa B.A.C. przeciwko Grecji (11981/15), jednomyślnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) oraz naruszenie Artykułu 8 w związku z Artykułem 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego), a także, że dojdzie do naruszenia Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) w związku z Artykułem 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego), jeżeli skarżący wróci do Turcji.

Sprawa dotyczyła osoby ubiegającej się o azyl, czekającej na decyzję w swojej sprawie od 2002 roku. Trybunał uznał w szczególności, że nierozpoznanie przez władze wniosku skarżącego o azyl przez ponad 14 lat bez jakiegokolwiek usprawiedliwienia naruszyło pozytywne obowiązki związanego z jego prawem do poszanowania życia prywatnego. Ponadto, oczekując na decyzję w sprawie azylu, status prawny skarżącego pozostawał niewyjaśniony, w związku z czym narażono go na niebezpieczeństwo powrotu do Turcji, gdzie istniało realne ryzyko, że mógłby zostać poddany traktowaniu sprzecznemu z Artykułem 3 Konwencji.

Tydzień 41 - Kitanovska Stanojkovic i Inni przeciwko Macedonii

18-miesięczne opóźnienie w wykonaniu kary pozbawienia wolności sprawcy rozboju – Sprawa Kitanovska Stanojkovic i Inni przeciwko Macedonii (2319/14), jednomyślnie: naruszenie procesowe Artykułu 2 (prawo do życia) Konwencji.

Sprawa dotyczyła opóźnienia w wykonaniu kary pozbawienia wolności sprawcy rozboju, w wyniku którego zaatakowano również przebywającą w domu parę. Skarżąca, została bardzo poważnie ranna a jej mąż w wyniku doznanych ran zmarł.   Sprawcy zostali skazani na podstawie prawomocnego wyroku w listopadzie 2012 r. Jeden ze sprawców nadal mieszkał w sąsiedztwie skarżących aż do lipca 2014 roku, kiedy zaczął odbywać karę pozbawienia wolności. Trybunał nie krytykował postępowania karnego w sprawie, które dokonało ustaleń okoliczności rozboju oraz doprowadziło do ustalenia winnych. Skuteczne postępowanie karne musi jednak rozciągać się na właściwe wykonanie nałożonej kary. W sprawie skarżących wymóg ten nie został spełniony z uwagi na opóźnienie wykonania kary pozbawienia wolności o 18 miesięcy, za co ponoszą w pełni odpowiedzialność odpowiednie władze. Opóźnienie było wynikiem braku koordynacji pomiędzy dwoma wydziałami tego samego sądu oraz brakiem sędziego wykonawczego, który mógłby zająć się sprawą.

Tydzień 41 - Bagdonavicius i Inni przeciwko Rosji

Zniszczenie domów oraz przymusowa eksmisja rezydentów pochodzenia romskiego naruszyły ich prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego – Sprawa Bagdonavicius i Inni przeciwko Rosji (19841/06) jednomyślnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji oraz brak naruszenia Artykułu 34 (prawo do skargi indywidualnej) Konwencji.

Sprawa dotyczyła zniszczenia domów oraz przymusowej eksmisji skarżących pochodzenia romskiego z wioski Doroznoje. Trybunał stwierdził, że skarżący nie mogli, w postępowaniu dotyczącym zniszczenia ich domów, korzystać z badania proporcjonalności ingerencji, w związku z wymogami Artykułu 8, a władze krajowe nie przeprowadziły rzeczywistych konsultacji ze skarżącymi w sprawie opcji ich ewentualnego przeniesienia, biorąc pod uwagę ich potrzeby oraz przymusową eksmisję. Trybunał nie uznał za udowodnione zarzutów skarżących co do naruszenia ich prawa własności ich domów, wskazując na brak wystarczającego materiału dowodowego, z którego mogłoby wynikać istnienie ich prawa własności i stąd „mienia” w rozumieniu Artykułu 1 Protokołu Nr 1 do Konwencji. W końcu, jak wynika z akt, Trybunał nie stwierdził, aby władze rosyjskie naruszyły prawo skarżących do korzystania z ich prawa do skargi indywidualnej.

Tydzień 41 - Kasparov przeciwko Rosji

Długotrwałe przesłuchiwanie Garego Kasparova na rosyjskim lotnisku nie było usprawiedliwione – Sprawa Kasparov przeciwko Rosji (53659/07) jednomyślnie: naruszenie Artykułu 5 § 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) oraz Artykułu 11 (prawo do wolności zgromadzeń) Konwencji.

Sprawa dotyczyła zatrzymania przez rosyjskie władze skarżącego na moskiewskim lotnisku w maju 2007 r., co uniemożliwiło mu wzięcie udziału w manifestacji politycznej opozycji, które miało mieć miejsce w czasie szczytu UE-Rosja w Samarze. Trybunał uznał, że skarżącemu skonfiskowano bilet i paszport, został zabrany na posterunek Policji oraz przesłuchiwany przez 5 godzin co do tego czy jego bilet został podrobiony, a także zakazano mu opuszczać miejsce przesłuchania. Ponieważ nie został formalnie zatrzymany, Trybunał uznał, że w rzeczywistości, skarżący nie mógł opuścić tego miejsca. Drzwi były przez cały czas pilnowane przez uzbrojonego oficera a paszport skarżącego zabrany. Został więc pozbawiony wolności. Tego pozbawienia wolności nie usprawiedliwiał żaden legalny cel. W czasie gdy władze twierdziły, że ścigały skarżącego za przestępstwo podrobienia paszportu, nie istniały żadne dowody, że takie podrobienie miało miejsce, poza podejrzeniem władz, że do niego doszło. Ponadto, odmawiając skarżącemu możliwości wejścia na pokład samolotu do Samary w tak krótkim czasie, pozbawiło skarżącego bezpowrotnie możliwości wzięcia udziału w demonstracji. Biorąc pod uwagę fakt, że jego zatrzymanie nie było legalne ani usprawiedliwione, Trybunał wskazał, że został bezprawnie pozbawiony możliwości wzięcia udziału w zgromadzeniu.

Tydzień 41 - Zubac przeciwko Chorwacji

Chorwacki Sąd Najwyższy był nadmiernie formalistyczny odmawiając rozpoznania środka odwoławczego w sprawie dotyczącej własności – Sprawa Zubac przeciwko Chorwacji (40160/12), większością głosów: naruszenie Artykułu 6 § 1 (dostęp do sądu) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi skarżącej na odmowę dostępu do chorwackiego Sądu Najwyższego w sprawie dotyczącej własności. Sąd Najwyższy odmówił rozpoznania środka odwoławczego wskazując na to, że wartość roszczenia była niższa niż 100,000 kun. Trybunał uznał w szczególności, że pomimo że wartość roszczenia początkowo została wskazana na 10,000 kun, to jednak powództwo zostało rozszerzone do 105,000 kun; że sądy pierwszej i drugiej instancji zatwierdziły nową wartość roszczenia w obu wyrokach; oraz że skarżąca została zobowiązana do zapłaty opłat i kosztów sądowych obliczonych na podstawie wyższej ze wskazanych kwot.

Stąd można było rozsądnie oczekiwać, że Sąd Najwyższy odniesie się do tej samej wartości roszczenia, który był powyżej wymaganego ustawowego minimum dla złożenia skargi kasacyjnej. Upierając się przy wartości 10,000 kun, wskazując, że tak została wskazana podstawa w pierwotnej wersji pozwu, Sąd Najwyższy zastosował nadmiernie formalistyczne podejście. Odmowa do rozpoznania skargi kasacyjnej na tej odstawie była sprzeczna z ogólną zasadą procesowej sprawiedliwości związanej z Artykułem 6.

Tydzień 40 - Jemeļjanovs przeciwko Łotwie

Prawo do obrony oskarżonego nie zostało naruszone w sytuacji, gdy odmówiono mu ustanowienia dwóch obrońców z urzędu, bronił się sam – Sprawa Jemeļjanovs przeciwko Łotwie (37364/05), jednomyślnie:  brak naruszenia Artykułów 6 §§ 1 i 3 (c) (prawo do rzetelnego procesu sądowego i prawo do bronienia się przez obrońcę) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi mężczyzny oskarżonego o morderstwo, żę nie miał obrońcy z urzędu w pierwszej instancji postępowania przeciwko niemu.

Trybunał uznał w szczególności, że oddalenie wniosków skarżącego ustanowienia obrońcy z urzędu, skutkujące tym, że bronił się sam w pierwszej instancji, nie ograniczyło jego prawa do obrony ani nie naruszyło rzetelności postępowania karnego przeciwko niemu. W rzeczywistości, został pouczony, że oddalenie kolejnego wniosku o ustanowienie obrońcy z urzędu będzie skutkować koniecznością ustanowienia obrońcy z wyboru na swój koszt albo bronienia się osobiście. Stąd, mógł przewidzieć,  że oddalenie drugiego wniosku o ustanowienie obrońcy z urzędu mogło doprowadzić do tego, że nie będzie miał obrońcy.

Tydzień 40 - Chakalova-Ilieva przeciwko Bułgarii

Dyrektor szkoły nie miał dostępu do sądu w celu zaskarżenia wypowiedzenia – Sprawa Chakalova-Ilieva przeciwko Bułgarii (53071/08), jednomyślnie: naruszenie Artykułu 6 § 1 (dostęp do sądu) Konwencji.

Sprawa dotyczyła zarzutu skarżącej, która została pozbawiona dostępu do sądu w celu zaskarżenia jej zwolnienia ze stanowiska dyrektora szkoły. Po jej pierwszym zwolnieniu, skarżąca wygrała 3-letnią batalię w sądzie, po czym przywrócono ją do pracy. Mimo to ponownie ją zwolniono. Drugie powództwo zostało oddalone na tej podstawie, że wytoczyła je przeciwko niewłaściwemu pozwanemu: pozwała Okręgowy Inspektorat Edukacyjnym, jednak sąd uznał, że powinna była złożyć powództwo przeciwko szkole. Mimo to, w tym czasie, upłynął dwumiesięczny termin na wytoczenie powództwo, co skutkowało przedawnieniem roszczeń.

Trybunał uznał w szczególności, że nie można zarzucać skarżącej wytoczenia powództwa przeciwko inspektoratowi, biorąc pod uwagę, że ani sądy ani instytut nie zarzucił, że instytut był prawidłowo wskazanym pozwanym w pierwszym postępowaniu; to instytut doręczył wypowiedzenie skarżącej; w tym czasie, powszechną praktyką stosowaną przez sądy krajowe było orzekanie w sprawie nieprawidłowych wypowiedzeń z instytutem w roli pozwanego. Stąd, w związku z nieprzewidywalną zmianą stanowiska przez sądy oraz upływ czasu do wytoczenia powództwa, skarżąca została postawiona w sytuacji braku zdolności uzyskania orzeczenia sądowego co do drugiego wypowiedzenia, mimo braku zawinienia ze swojej strony. Żaden argument nie został przedłożony by wykazać, że ograniczenie jej prawa dostępu do sądu służyło uzasadnionemu celowi czy też było proporcjonalne. Stąd doszło do naruszenia jej prawa pod Artykułem 6 § 1.

Tydzień 40 - Constantinides przeciwko Grecji

Użycie opinii sporządzonej przez nieobecnego biegłego nie doprowadziło do nierzetelności procesu z uwagi na obecność pozostałego rozstrzygającego materiału dowodowego – Sprawa Constantinides przeciwko Grecji (76438/12) jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 6 § 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) czy też Artykułu 6 § 3 (d) (prawo do przesłuchania świadków) Konwencji.
Sprawa dotyczyła skarżącego skazanego w postępowaniu karnym, który skarżył się na dopuszczenie materiału dowodowego w jego procesu z opinii grafologa sporządzonej przez biegłego, który nie pojawił się na rozprawie. Trybunał, co do biegłych, zastosował zasady ustalone w wyroku Wielkiej Izby w sprawie Schatschaschwili przeciwko Niemcom dotyczącej nie stawienia się świadków w czasie publicznej rozprawy i doszedł do wniosku, że istniały wystarczające równoważące czynniki w sprawie skarżącego, jako że miał swojego eksperta, który dostarczył trzy opinie oraz zeznawał na rozprawie. Trybunał również uznał, że Sąd Kasacyjny położył należyty ciężar na przyczyny oddalenia apelacji skarżącego.  

Tydzień 40 - K.S. i M.S. przeciwko Niemcom

Para podejrzana o uchylanie się od opodatkowania – przeszukanie ich domu na podstawie informacji nabytej przez niemieckie służby bezpieczeństwa było zgodne z prawem i proporcjonalne – Sprawa K.S. i M.S. przeciwko Niemcom (Sprawa 33696/11), jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 8 (prawo do poszanowania domu) Konwencji.

Sprawa dotyczyła przeszukania domu pary, z uwagi na podejrzenie uchylania się od opodatkowania. Postępowanie przeciwko nim zostało wszczęto kiedy informacja o ich kapitale zgromadzonym w banku w Liechtensteinie została bezprawnie skopiowana przez pracownika banku, a następnie sprzedana niemieckim służbom bezpieczeństwa. Skarżący zarzucali, że ich dom został przeszukany na podstawie nakazu wystawionego w związku z materiałem dowodowym uzyskanym z naruszeniem prawa krajowego i międzynarodowego.

Trybunał uznał, że przeszukanie zostało przeprowadzone zgodnie z prawem. Odnotował w szczególności, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Federalnego Trybunału Konstytucyjnego , nie istniał absolutny zakaz, że dowody uzyskane z naruszeniem zasad procesowych nie mogły być użyte w postępowaniu karnym. To oznaczało, że para była zdolna przewidzieć – jeżeli to konieczne po skorzystaniu z pomocy prawnika – że władze krajowe mogły rozważyć oparcie nakazu przeszukania na danych z Liechtensteinu pomimo faktu, że ta informacja została uzyskana bezprawnie. Ponadto, przeszukanie było proporcjonalne: po pierwsze, ponieważ niemieckie ustawodawstwo oraz orzecznictwo w kwestii przeszukania zapewniało odpowiednie i skuteczne gwarancje przeciwko nadużyciom i tak również było w okolicznościach niniejszej sprawy; po drugie, ponieważ uchylanie się od opodatkowania stanowiło poważne przestępstwo; po trzecie, ponieważ nic nie wskazywało na to, że niemieckie władze celowo i systematycznie naruszały prawo krajowe i międzynarodowe w celu uzyskania informacji dla oskarżeń o przestępstwa podatkowe; po czwarte, ponieważ nakaz był wyraźny i szczegółowy jeśli chodzi zarówno o ścigany czyn jak i również przedmioty do przeszukania jako dowód; w końcu, ponieważ para nie zarzucała żadnych reperkusji co do ich reputacji ani skutków przeszukania ich domu.

Tydzień 40 - Rivard przeciwko Szwajcarii

Odebranie prawa jazdy motocykliście, który był już ukarany grzywną za nadmierną prędkość nie narusza zasady ne bis in idem – Sprawa Rivard przeciwko Szwajcarii (21563/12) jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 4 Protokołu Nr 7 (prawo do nie bycia sądzonym lub karanym dwa razy) Konwencji.

Sprawa dotyczyła faktu, że skarżący został ukarany dwukrotnie (zapłata grzywny oraz odebranie prawa jazdy) za to samo zdarzenie (przekroczenie prędkości na autostradzie) przez dwa różne organy w Szwajcarii. Trybunał uznał w szczególności, że fakty stanowiące podstawy w obu postępowaniach prowadzonych przeciwko skarżącemu były takie same, ale procedura odebrania prawa jazdy była w pewnym sensie dodatkową karą uzupełniającą skazanie karne (grzywnę). Trybunał uznał dlatego, że  istniał wystarczający materiał oraz związek czasowy pomiędzy postępowaniem administracyjnym i karnym by uznać je za dwa aspektu tego samego systemu, i dlatego doszedł do przekonania, że nie było dwóch różnych postępowań. Trybunał w związku z tym stwierdził, iż nie można wywnioskować, że skarżący został ukarany czy też oskarżony o czyn, za który był już skazany na mocy prawomocnego wyroku, w sprzeczności z Artykułem 4 § 1 Protokołu Nr 7 (zasada non bis in idem).

Tydzień 40 - Yaroslav Belousov przeciwko Rosji

Prawa demonstranta z Placu Błotnego naruszone przez nieusprawiedliwione tymczasowe aresztowanie, poniżające warunki, umieszczenie go w szklanej kabinie w czasie rozprawy oraz nieproporcjonalna sankcja karna – Sprawa Yaroslav Belousov przeciwko Rosji (2653/13 i 60980/14) , jednomyślnie: naruszenia Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania), Artykułu 5 (prawo do wolności), Artykułu 6 (prawo do rzetelnego procesu sądowego), Artykułu 11 (prawo do wolności zgromadzeń) Konwencji.

Sprawa dotyczyła postępowania karnego przeciwko demonstrantowi, który wziął udział w manifestacji na Placu Błotnym w dniu 6 maja 2012 r. Skarżący został skazany za jego rolę w demonstracji, która sprowadzała się do śpiewania sloganów oraz rzucania małymi przedmiotami w Policję. W efekcie został skazany na 2 lata i 3 miesiące pozbawienia wolności. Trybunał uznał w szczególności, że skarżącego spotkało poniżające traktowanie, kiedy go przetrzymywano w szklanej kabinie w toku procesu (tylko wtedy gdy kabina była przeludniona). Był również narażony na poniżające traktowania w czasie konwoju pomiędzy zakładem karnym i sądem; ale już nie w czasie tymczasowego aresztowania w areszcie śledczym albo w wyniku odmowy zapewnienia mu przez władze dostępu do opieki medycznej. Ponadto, szklana kabina, w której skarżący był przetrzymywany, ograniczyła jego możliwość udziału w postępowaniu, oraz pozbawiła go możliwości komunikowania się ze swoim obrońcą. Tego typu ograniczenie nie wynikało z żadnego szczególnego ryzyka oraz zostało zastosowane raczej rutynowo niż jako wynikające z jakiejkolwiek pilnej potrzeby. Ponadto, Trybunał również odnotował, że rola skarżącego była nieznaczna, że odpowiedź władz była nieproporcjonalna, oraz że będzie to miało efekt mrożący na przyszłe możliwe protesty organizowane przez skarżącego czy też społeczeństwo.

Tydzień 40 - Petar Matas przeciwko Chorwacji

Restrykcje dotyczące używania warsztatu samochodowego w czasie  badania kulturowego dziedzictwa w budynku były zbyt długotrwałe i nieracjonalne – Sprawa Petar Matas przeciwko Chorwacji (40581/12) 5 głosami do 2: naruszenie Artykułu 1 Protokołu 1 (ochrona własności) Konwencji.

Sprawa dotyczyła decyzji władz chorwackich o ograniczeniu prawa skarżącego do użytkowania budynku, którego był właścicielem i którego używał jako warsztatu samochodowego w czasie dokonywania badania jego kulturowej wartości. Trybunał uznał, że chorwackie władze nie zapewniły skarżącemu ochrony jego prawa własności przez przewlekłe badanie statusu jego budynku. Trybunał ma pewne zastrzeżenia co do zachowania władz w sprawie skarżącego: po pierwsze, środki ochrony prewencyjnej budynku skarżącego zostały zastosowane w okresie 6 lat, bez żadnej oceny co do wartości jego kulturowego dziedzictwa dokonywanej przez władze w tym czasie; po drugie, władze ani nie poinformowały go o konieczności podjęcia tych środków, ani nie doręczyły mu tej decyzji; w końcu, mimo że skarżący, dowiedziawszy się o zastosowanym środku, jasno wykazał wpływ restrykcji wynikających z decyzji administracyjnej na jego plany gospodarcze związane z warsztatem, to nie dokonano żadnej oceny co do tego, czy długotrwałe stosowanie tych środków w sposób nieproporcjonalny dotknęło jego prawa własności.

Tydzień 40 - T.P. i A.T. przeciwko Węgrom

Nowe ustawodawstwo na Węgrzech dotyczące rewizji wszystkich kar dożywotniego pozbawienia wolności jest niezgodne z Konwencją – sprawa T.P. i A.T. przeciwko Węgrom (37871/14 i  73986/14) 6 głosami do 1: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego albo poniżającego traktowania) Konwencji.

Sprawa dotyczyła nowego ustawodawstwa wprowadzonego na Węgrzech w 2015 roku w celu rewizji wszystkich kar dożywotniego pozbawienia wolności. Ustawa została wprowadzona w związku z wykonaniem wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z 2014 r., w którym Trybunał uznał, że system rewizji kar dożywotniego pozbawienia wolności powinien zostać zreformowany. Skarżący w niniejszej sprawie zarzucili, że w związku z nową ustawą, która wprowadziła automatyczną rewizję kar dożywotniego pozbawienia wolności – poprzez obowiązkową procedurę ułaskawieniową – po 40 latach, ich wyroki pozostały nieludzkie i poniżające – ponieważ nie dawały żadnej nadziei na przedterminowe warunkowe zwolnienie.

Trybunał uznał w szczególności, że nakazanie więźniom czekania przez 40 lat na to by po raz pierwszy mogli ubiegać się o łaskę po raz pierwszy musi być uznane za zbyt długotrwałe oraz, że nie istniały żadne odpowiednie gwarancje w pozostałym zakresie procedury wprowadzonej nową ustawą.

Trybunał nie był w związku z tym przekonany, że w aktualnym stanie, kary dożywotniego pozbawienia wolności skarżących nie dawały im perspektywy zwolnienia ani możliwości rewizji oraz że nowa ustawa nie była zgodna z Artykułem 3 Konwencji.