Tydzień 17 - Sommer przeciwko Niemcom

Kontrola konta bankowego obrońcy naruszyła jego prawo do tajemnicy zawodowej oraz poszanowania jego życia prywatnego - wyrok ETPC z 27.4.2017 r. w sprawi Sommer przeciwko Niemcom (73607/13); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi wniesionej przez obrońcę oskarżonego w postępowaniu karnym na kontrolę jego firmowego konta przez prokuraturę. Kontrola prokuratury była przeprowadzona w związku z postępowaniem karnym dotyczącym zorganizowanej grupy dokonującej oszustw, w którym podejrzanym był klient skarżącego. Skarżący podnosił, ze niemieckie władze bez uzasadnienia zgromadziły oraz ujawniły informację na temat jego konta firmowego, jednocześnie ujawniając informację na temat jego klientów. 

Trybunał uznał, że kontrola konta bankowego skarżącego była nieproporcjonalna. Wziął przy tym pod uwagę: że prawo krajowe stawiało bardzo niski prób w zakresie możliwości przeprowadzenia kontroli konta skarżącego, z uwagi na fakt, że pozwalało na zastosowanie tego typu środków niezwłocznie po ustaleniu podejrzenia popełnienia czynu zabronionego; szeroki zakres informacji o jakie mogła wystąpić prokuratura, która nie była ograniczona czasowo i pokrywała wszystkie informacje dotyczącego konta skarżącego i przeprowadzanych transakcji; ujawnienie oraz ciągłe gromadzenie informacji osobistych; oraz fakt, że powyższe uchybienia nie były możliwe do usunięcia w toku odpowiednich zabezpieczeń proceduralnych. 

Tydzień 17 - Rezmiveș i Inni przeciwko Rumunii

Warunki osadzenia w rumuńskich zakładach karnych są niezgodne z Konwencją oraz stanowią problem strukturalny wymagający podjęcia środków generalnych przez państwo - wyrok pilotażowy z 25.4.2017 r. w sprawie Rezmiveș i Inni przeciwko Rumunii (61467/12, 39516/13, 48213/13 i 68191/13); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła warunków osadzenia w rumuńskich zakładach karnych i aresztach śledczych przy policyjnych komisariatach. Skarżący zarzucali m.in. przeludnienie w celach, nieodpowiednie warunki sanitarne, brak higieny, niską jakość żywności, zniszczone wyposażenie oraz obecność szczurów i insektów w celach. 

Zgodnie z art. 3 Trybunał uznał w szczególności, że warunki osadzenia skarżących, biorąc również pod uwagę długotrwałość ich izolacji, naraziła ich na trudności przekraczające nieunikniony poziom cierpienia związany z pozbawieniem wolności. W myśl art. 46 (moc wiążąca) Trybunał zadecydował się zastosować procedurę wyroku pilotażowego, uznając, że sytuacja skarżących stanowiła część ogólnego problemu wynikającego z systemowej dysfunkcji charakterystycznej dla rumuńskiego systemu penitencjarnego. W ocenie Trybunał państwo musi wprowadzić: 1) środki zmierzające do likwidacji przeludnienia oraz poprawy warunków bytowych więźniów; 2) odpowiednie środki (środek prewencyjny oraz szczególny środek odszkodowawczy). Trybunał odroczył rozpoznanie podobnych skarg, które jeszcze nie zostały zakomunikowane rumuńskiemu rządowi oraz zdecydował rozpoznać sprawy już komunikowane. W ciągu sześciu miesięcy od daty, kiedy wyrok stanie się ostateczny, rumuński rząd przedstawi, w porozumieniu z Komitetem Ministrów, precyzyjny terminarz implementacji środków generalnych. 

Tydzień 17 - Magyarországi Evangéliumi Testvérközösség przeciwko Węgrom

Węgry muszą zapłacić słuszne zadośćuczynienie wspólnocie religijnej za usunięcie jej statusu kościoła - wyrok ETPC z 25.4.2017 r. w sprawie Magyarországi Evangéliumi Testvérközösség przeciwko Węgrom (54977/12).

Trybunał zajmował się kwestią słusznego zadośćuczynienia (art. 41 Konwencji) po wyroku wydanym w 2014 r. w sprawie utraty przez wspólnoty religijne pełnego statusu kościoła. Magyarországi Evangéliumi Testvérközösség to wspólnota religijna, która była wcześniej zalegalizowana na Węgrzech i funkcjonowała jako kościół. Zgodnie z nowym prawem wprowadzonym w 2012 r., wszystkie wspólnoty religijne, łącznie ze skarżącą, utraciły statusu kościołów i związane z tym korzyści. Na podstawie art. 11 (wolność zgromadzeń i stowarzyszeń) w związku z art. 9 (wolność myśli, sumienia i wyznania), skarżąca i wiele innych społeczności religijnych zarzuciły naruszenie Konwencji poprzez ich wyrejestrowanie zgodnie z nowym prawem oraz ich dyskrecjonalne ponowne zarejestrowanie jako kościołów zgodnie z nowym prawem. Sprawa została rozstrzygnięta co do meritum w 2014 r. Trybunał uznał w szczególności, że węgierskie władze nie wypełniły swojego obowiązku neutralności pozbawiając skarżącą wspólnotę statusu kościoła zamiast zastosowania mniej surowe środki. W 2016 r. Trybunał wydał wyrok częściowy dotyczący wniosków o słuszne zadośćuczynienie dla wszystkich religijnych wspólnot za wyjątkiem skarżącej. Wniosek tej ostatniej miał być rozpoznany później z uwagi na trwające negocjacje z węgierskim rządem. Skarżąca żądała 8,691,000 euro. W dzisiejszym wyroku Trybunał jednomyślnie zadecydował przyznać jej słuszne  zadośćuczynienie w wysokości 3,000,000 euro tytułem szkody majątkowej w formie ryczałtu. Na ryczałt składają się w szczególności utrata korzyści z odliczenia podatku, państwowe subwencje oraz dodatki do wynagrodzenia dla personelu zatrudnionego w kościelnych instytucjach; podobnie jak i utracone korzyści wynikające z braku dostępu skarżącej do grantów zarządzanych przez władze państwowe.

Tydzień 15 - Tagayeva i Inni przeciwko Rosji

Poważne uchybienia w odpowiedzi władz rosyjskich na atak w Biesłanie – wyrok ETPC z 13.4.2017 r. w sprawie Tagayeva i Inni przeciwko Rosji (26562/07, 14755/08, 49339/08, 49380/08, 51313/08, 21294/11 and 37096/11); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 2 (prawo do życia) Konwencji z uwagi na brak podjęcia środków zapobiegawczych.

Sprawa dotyczyła ataku terrorystycznego z września 2004 r. na szkołę w Biesłanie, w Północnej Osetii (Rosja). Przez ponad 50 godzin ciężko uzbrojeni terroryści przetrzymywali jako zakładników około tysiąc osób, z czego większość stanowiły dzieci. Po wybuchach, podpaleniu i zbrojnej interwencji zginęło ponad 330 osób (w tym 180 dzieci), a ponad 750 osób było rannych.

Sprawa została wniesiona przez 409 Rosjan, którzy albo zostali wzięci jako zakładnicy albo ranni w czasie przebiegu zdarzenia, czy też członkowie rodzin osób wziętych jako zakładnicy, zamordowani czy ranni. Skarżyli się na uchybienia Rosji w zakresie ataku.

Władzy były w posiadaniu wystarczająco szczegółowych informacji o planowanym ataku terrorystycznym w tym regionie, mającym związek z placówką edukacyjną. Mimo to, nie podjęto wystarczających kroków by przeszkodzić terrorystom w planowaniu i organizacji ataku; niewystarczające kroki zostały podjęte, aby przeszkodzić im w przemieszczaniu się w dniu ataku, nie wzmożono ochrony szkoły; ani szkoła ani społeczność nie zostały ostrzeżone o niebezpieczeństwie ataku.

Jednomyślnie Trybunał uznał, że doszło do naruszenia proceduralnego obowiązku wynikającego z Artykułu 2 Konwencji, po pierwsze dlatego, że śledztwo nie było w stanie doprowadzić do ustalenia, czy użycie siły przez funkcjonariuszy było lub nie uzasadnione okolicznościami.

5 głosami do 2, Trybunał uznał, że doszło do kolejnego naruszenia Artykułu 2 z uwagi na poważne uchybienia w planowaniu oraz kontrolowaniu operacji służb bezpieczeństwa. Struktura dowodzenia operacją obciążona była brakiem formalnego przywództwa, skutkującym poważnymi błędami w podejmowaniu decyzji i koordynacji innych służb.

5 głosami do 2, Trybunał uznał także naruszenie Artykułu 2 wynikające z użycia broni palnej przez służby bezpieczeństwa. Przy braku odpowiednich reguł prawnych, w szkole użyto broni o dużej sile rażenia jak armaty czołgowe, wyrzutnie granatów czy miotacze ognia. Powyższe przyczyniło się do zwiększenia liczby ofiar pośród zakładników i nie było zgodne z wymaganiami wynikającymi z Artykułu 2 mówiącym o bezwzględnie koniecznym użyciu siły.  

Biorąc pod uwagę odszkodowania wypłacone ofiarom oraz różne postępowania krajowe mające na celu ustalenie okoliczności wydarzeń, Trybunał wskazał, 6 głosami do 1, iż nie doszło do naruszenia Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) Konwencji.

Zgodnie z Artykułem 46 (moc wiążąca i wykonywanie wyroków), Trybunał podkreślił konieczność wprowadzenia szeregu środków mających na celu wyciągnięcie wniosków z przeszłości, podnoszących świadomość co do dopuszczalnych prawnych i operacyjnych standardów, oraz wykrywania podobnych naruszeń w przyszłości. Doszedł również do wniosku, że przyszłe wymagania co do toczących się śledztw w sprawie zdarzenia muszą być prowadzone zgodnie z wnioskami Trybunału na temat uchybień prowadzonych do tej pory postępowań. 

Tydzień 15 - Huseynova przeciwko Azerbejdżanowi

Nieodpowiednie śledztwo w sprawie zabójstwa znanego dziennikarza – wyrok ETPC z 13.4.2017 r. w sprawie Huseynova przeciwko Azerbejdżanowi (10653/10); jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 2 (prawo do życia) oraz naruszenie Artykułu 2 (prawo do życia, śledztwo) Konwencji.

Skarga została wniesiona przez żonę Elmara Huseynova, znanego dziennikarza, zastrzelonego w dniu 2 marca 2005 r.

Trybunał uznał, że nie przedstawiono dowodów popierających zarzut, że państwo w pewien sposób było zaangażowane w zabójstwo męża skarżącej, czy też że władze wiedziały albo powinny były wiedzieć o realnym niebezpieczeństwie dla jego życia i nie podjęły środków by go ochronić. Mimo to, Trybunał doszedł do wniosku, że śledztwo w sprawie morderstwa nie było skuteczne, odpowiednie ani sprawne, gdyż jak do tej pory trwało ponad 12 lat. Wskazał na wiele uchybień śledztwa, mianowicie: że władze azerskie nie podjęły wszystkich dostępnych środków aby wnieść akt oskarżenia przeciwko dwóm zidentyfikowanym podejrzanym Gruzinom, choćby poprzez przesłanie sprawy władzom gruzińskim; skarżącej stale odmawiano dostępu do akt sprawy; żadne odpowiednie środki nie zostały przedsięwzięte by zbadać, czy morderstwo Pana Huseynova, najwyraźniej bardzo skrupulatnie zaplanowane, mogło mieć związek z jego pracą jako dziennikarza, pomimo bardzo krytycznych artykułów odnośnie zarówno azerskiego rządu jak i opozycji. 

Tydzień 14 - A.P., Garçon i Nicot przeciwko Francji

Wymaganie poddania się sterylizacji albo zabiegowi łączącemu się z bardzo wysokim prawdopodobieństwem sterylizacji w celu zmiany wpisu w akcie urodzenia stanowiło naruszenie prawa do poszanowania życia prywatnego - wyrok ETPC z 6.4.2017 r. w sprawie A.P., Garçon i Nicot przeciwko Francji (79885/12, 52471/13 and 52596/13); 6 głosami do 1: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego) Konwencji co do skarżących E. Garçon i S. Nicot, w zakresie zobowiązania ich do poddania się nieodwracalnym zmianom w ich wyglądzie; jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 8 Konwencji co do E. Garçon w zakresie zobowiązania go do udowodnienia, że cierpiał na zaburzenie tożsamości płciowej oraz co do A.P. w zakresie zobowiązania go do poddania się badaniu lekarskiemu.

Sprawa dotyczyła trzech transseksualnych francuskich obywateli, którzy chcieli zmienić wpisy dotyczące ich płci oraz ich imion w aktach urodzenia, a którym sądy krajowe ostatecznie odmówiły dokonania zmian. Skarżący podnosili, m.in., że władze naruszyły ich prawo do poszanowania ich życia prywatnego poprzez uwarunkowanie uznania ich tożsamości płciowej od poddania się operacji łączącej się z wysokim prawdopodobieństwem sterylizacji. Trybunał uznał w szczególności, że poprzez uwarunkowanie uznania tożsamości płciowej osób transseksualnych od poddania się operacji czy zabiegowi sterylizacyjnemu, których skarżący nie chcieli doprowadziło do uzależnienia pełnego wykonania prawa do poszanowania życia prywatnego od zrzeczenia się prawa do poszanowania integralności fizycznej. 

Tydzień 14 - Klein i Inni przeciwko Niemcom

Podatki i opłaty nakładane przez niemieckie kościoły nie naruszają wolności religijnej - wyrok ETPC z 6.4.2017 r. w sprawie Klein i Inni przeciwko Niemcom (10138/11, 16687/11, 25359/11 and 28919/11); jednomyślnie: większość skarg w sprawie naruszenia Artykułu 9 (wolność wyznania) , Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) i Artykułu 12 (prawo do zawarcia związku małżeńskiego) w związku z Artykułem 14 (zakaz dyskryminacji) Konwencji była niedopuszczalna. 

Zgodnie z niemieckim prawem, niektóre kościoły oraz społeczności religijne są upoważnione do nakładania podatków kościelnych oraz opłat na swoich członków. Pięciu skarżących zarzucało że podatki czy opłaty były obliczone i nałożone na podstawie ich wspólnych (to jest skarżącego i małżonka) dochodów naruszyły ich wolność wyznania. W szczególności skarżyli się na obowiązek zapłaty podatku za ich małżonków podczas gdy nie byli oni członkami kościoła; na wymaganie finansowego wsparcia ich małżonków do opłacenia ich własnej specjalnej kościelnej opłaty; uzależnienie od ich małżonków w imię wolności wyznania; zobowiązanie ich do zapłaty niesprawiedliwie wysokich kościelnych podatków obliczonych również na podstawie dochodów ich małżonków. 

W ocenie Trybunału większość skarg była niedopuszczalna z uwagi na to, że podatki były nałożone nie przez państwo, ale przez kościoły skarżących, które mieli prawo opuścić zgodnie z niemieckim prawem. Nakładanie podatków, opłat w większości przypadków stanowiło autonomiczną działalność kościoła, którego nie można przypisać do zakresu działań niemieckiego państwa. 

Mimo to, w jednej sprawie państwo było włączone w nałożenie specjalnej kościelnej opłaty na skarżącego, który nie był członkiem kościoła. Chodziło o sytuację, w której opłata nałożona na żonę skarżącego została potrącona ze zwrotu jej podatku - poddając w ten sposób żonę skarżącego finansowemu zobowiązaniu wobec kościoła. Pomimo tego, do potrącenia doszło z uwagi na to, że małżonkowie zdecydowali się rozliczać wspólnie z podatku, a można było tego uniknąć poprzez wcześniejsze złożenie zawiadomienia rozliczeniowego. W tych okolicznościach potrącenie było proporcjonalnym sposobem w jaki państwo starało się zracjonalizować zdolność podatkową pary i dlatego nie doszło do naruszenia Konwencji. 

Tydzień 14 - Thimothawes przeciwko Belgii

Aresztowanie osoby starającej się o azyl na granicy belgijskiej nie naruszyło jej prawa do wolności I bezpieczeństwa osobistego – wyrok ETPC z 4.4.2017 r. w sprawie Thimothawes przeciwko Belgii (39061/11); 5 głosami do 2: brak naruszenia Artykułu 5 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła przetrzymania Egipcjanina starającego się o azyl na granicy belgijskiej. Trybunał uznał w szczególności, że środek polegający na pozbawieniu wolności osoby musi być przewidziany przez prawo.  Tam gdzie istnieją przepisy prawne mające źródło w prawie międzynarodowym, tylko sądy krajowe, z wyjątkiem arbitralnej i nierozsądnej wykładni, są uprawnione do interpretowania prawa krajowego zgodnie z ponadnarodowymi przepisami w sprawie. Trybunał zbadał szczegółowo zgodność skutków tej wykładni z Konwencją. W niniejszej sprawie, analiza zgodności z prawem pozbawienia wolności zastosowanego nakazem sądu belgijskiego uwzględniła orzecznictwo Trybunału. Dodatkowo, problem zdrowia psychicznego skarżącego nie był, sam w sobie, wystarczający do uznania, że jego pozbawienie wolności było arbitralne. W końcu, ocena faktów w sprawie przemawiała za uznaniem, że okres pozbawienia wolności nie był nierozsądnie długi.

W sprawie sędzia Lemmens zgłosił zbieżną opinię, a sędziowie Karakaş i Turković zdanie odrębne. W ocenie tych dwóch ostatnich, sądy krajowe nie przeprowadziły żadnego badania wrażliwości skarżącego ani stanu jego zdrowia. W konsekwencji, nie zbadano czy stan zdrowia skarżącego odpowiadał jego pozbawieniu wolności ani czy mniej uciążliwe środki nie byłyby w tej sytuacji bardziej wskazane. Wręcz przeciwnie, areszt był przedłużany bez analizowania podstaw przedłużenia. Stąd w ich ocenie, areszt był arbitralny i pociągał za sobą naruszenie Artykułu 5 § 1 Konwencji. 

Tydzień 14 - Matanović przeciwko Chorwacji

Chorwacki funkcjonariusz nie był podżegany do korupcji, ale jego prawo do obrony zostało ograniczone w postępowaniu karnym – wyrok ETPC z 4.4.2017 r. w sprawie Matanović przeciwko Chorwacji (2742/12); jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 6 § 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji w zakresie zarzutów skarżącego odnośnie prowokacji; naruszenie Artykułu 6 § 1 Konwencji w zakresie nieujawnienia wszystkich dowodów w postępowaniu karnym przeciwko skarżącemu; naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, domu i korespondencji) Konwencji z uwagi na to, że procedura i kontrola nagrywania rozmów telefonicznych skarżącego nie była zgodna z prawem.

Sprawa dotyczyła skargi na prowokację, kontrolę operacyjną oraz nieujawnienie i wykorzystanie dowodu zdobytego w ten sposób. Skarżący był wiceprezesem Chorwackiego Funduszu Prywatyzacyjnego. W 2009 r. został skazany za korupcję, tj. za przyjęcie i ułatwianie przyjmowania łapówek w zamian za wsparcie projektów inwestycyjnych oraz prywatyzacji. Jego skazanie w istocie oparte zostało na materiale dowodowym uzyskanym poprzez nagranie jego rozmów telefonicznych w toku tajnej operacji z użyciem informatora.

Co do prowokacji, Trybunał wskazał, że śledztwo prokuratury pozostało w ramach tajnych działań i nie zmierzało do nakłonienia skarżącego do popełnienia przestępstw, których inaczej by nie popełnił.

W zakresie nieujawnienia wszystkich dowodów, Trybunał uznał, że brak zabezpieczeń proceduralnych pozbawił skarżącego możliwości ustalenia, czy nagrania znajdujące się w posiadaniu prokuratury, wyłączone z materiałów sprawy z uwagi na to, że dotyczyły jednostek, których ostatecznie nie oskarżono w postępowaniu, mogły złagodzić wymierzoną karę czy też poddać w wątpliwość wymiar popełnionych czynów przestępczych. 

Tydzień 14 - Guzelyurtlu i Inni przeciwko Cyprowi i Turcji

Brak współpracy między Cyprem i Turcją skutkował nieskutecznym śledztwem w sprawie morderstwa – wyrok ETPC z 4.4.2017 r. w sprawie Guzelyurtlu i Inni przeciwko Cyprowi i Turcji (36925/07); 5 głosami do 2: naruszenie Artykułu 2 (prawo do życia/śledztwo) Konwencji przez Cypr oraz jednomyślnie: naruszenie  Artykułu 2 (prawo do życia/śledztwo) Konwencji przez Turcję.

Sprawa dotyczyła zabójstwa Elmasa, Zerrina i Eylül Güzelyurtlu, którzy zostali zastrzeleni w strefie kontrolowanej przez rząd Cypru w dniu 15 stycznia 2005 r. Zabójcy zbiegli do Tureckiej Republiki Północnego Cypru (TRPC). Równoległe śledztwa w sprawie morderstw były prowadzone przez cypryjskie i tureckie władze, łącznie z TRPC. Władze TRPC nalegały by akta sprawy zawierające dowody przeciwko podejrzanym zostały im wydane, by mogły wnieść akt oskarżenia. Cypryjskie władze odmówiły. Żeby wzmocnić materiał dowodowy zebrany w toku śledztwa, cypryjskie władze zwróciły się z wnioskiem o ekstradycję podejrzanych pozostających w tureckiej jurysdykcji (w Turcji i TRPC), mając na względzie toczące się postępowanie karne. Wnioski o ekstradycję były jednak zwracane bez odpowiedzi. Śledztwa obu państw znalazły się w impasie w 2008 r. Skarżący, krewni ofiar, zarzucali, że Cypr i Turcja (włączając TRPC) nie współpracowały ze sobą i nie przeprowadziły skutecznego śledztwa w sprawie zabójstwa ich bliskich.

Trybunał uznał, że tak, jak w przypadku skarżących, gdy śledztwo dotyczy zabójstwa, w które włączone jest więcej niż jedno państwo, państwa mają obowiązek skutecznie współpracować oraz podjąć wszystkie rozsądne kroki konieczne do ułatwienia i zapewnienia skutecznego śledztwa w sprawach. Mimo to, zgodnie z materiałem przedstawionym w sprawie, Trybunał uznał, że oba rządy nie były w stanie zawrzeć kompromisu i ustąpić ze swoich pozycji by znaleźć wspólny grunt porozumienia, pomimo wielu możliwości, łącznie z pomocą ONZ. Ich postawa wynikała z przekonań politycznych wynikających z długotrwałych i intensywnych politycznych sporów między Cyprem i Turcją. Sytuacja ta skutkowała nieskutecznością obu śledztw, które wciąż się toczą, gdyż przez osiem lat nie zrobiono nic, aby je ostatecznie zakończyć. 

Tydzień 14 - Milisavljević przeciwko Serbii

Reakcja serbskich władz na artykuł o powszechnie znanym aktywiście praw człowieka była nieproporcjonalna – wyrok ETPC z 4.4.2017 r. w sprawie Milisavljević przeciwko Serbii (50123/06); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi dziennikarza na skazanie za znieważenie w artykule, w którym pisała o powszechnie znanej aktywistce praw człowieka Natašy Kandić. Sądy uznały, że przez niepodanie zdania „Pani Kandić była nazywana wiedźmą i prostytutką” – w cudzysłowie, skarżąca dziennikarka, milcząco przywłaszczyła te słowa jako własne. Trybunał uznał w szczególności, że było oczywistym, nawet bez cudzysłowu, że zdanie, napisane przez inną dziennikarkę było wcześniej opublikowane w innym magazynie, nie stanowiło osobistej opinii o pani Kandić, ale że głównie przekazywała jak pani Kandić była postrzegana przez innych. Dodatkowo, sądy krajowe, ograniczając swoje uzasadnienie do braku cudzysłowu, w żaden sposób nie wyważyły kolidujących praw: prawa pani Kandić do ochrony reputacji oraz wolności skarżącej wyrażania opinii oraz obowiązku, jako dziennikarki, dostarczania informacji w interesie ogólnym.