Tydzień 39 - Lavrentiadis przeciwko Grecji

Zatrzymanie osoby, która cierpi na chroniczną chorobę autoimmunologiczną oraz fakt, że nie nie miała dostępu do odpowiedniej opieki medycznej w czasie zatrzymania narusza Konwencję - Lavrentiadis przeciwko Grecji - naruszenie Artykułu 3, 5 i 13 Konwencji. 

Skarżący cierpiał na młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów, chorobę która uniemożliwia poruszanie się oraz czyniła go niezdolnym do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb. Skarżący, tymczasowo aresztowany w sprawie, wnosił o uchylenie aresztu z uwagi na stan zdrowia. Tuż przed rozprawą dotyczącą jego wniosku wniósł o jej odroczenie z uwagi na pogorszenie się jego stanu zdrowia. Sąd uznał jednak, że jego stawiennictwo nie jest konieczne i rozpoznał jego wniosek pod jego nieobecność. 

Trybunał uznał, że stan zdrowia oraz stopień niepełnosprawności skarżącego uzasadniał konieczność osobistego stawiennictwa w sądzie, tym bardziej, że pisemne stanowisko prokuratora odnośnie zwolnienia skarżącego z aresztu nie zostało mu nawet doręczone przed rozpatrzeniem sprawy przez sąd - nie mógł więc poznać argumentów prokuratora, który wnosił o odrzucenie wniosku. Stąd Trybunał uznał, że doszło do naruszenia Artykułu 5 § 4 Konwencji. 

Trybunał stwierdził również naruszenie Artykułu 3 z uwagi na fakt braku właściwej i wyspecjalizowanej opieki medycznej w areszcie, brak właściwego miejsca na przechowywanie strzykawek dla niego, które musiał dzielić z innymi osobami seropozytwnymi, umieszczenia skarżącego w celi na 3 piętrze pomimo że jedyna toaleta, z której mógł korzystać i do której musiał być dowożony znajdowała się na parterze. Mimo braku intencji władz w tym zakresie, Trybunał uznał, że powyższe uchybienia stanowiły poniżające traktowanie. 

Tydzień 39 - Silva Carvalho Rico przeciwko Portugalii

Sprawa dotycząca obniżenia emerytur w związku z zastosowaniem środków oszczędnościowych w Portugalii jednomyślnie uznana za niedopuszczalna - decyzja w sprawie Silva Carvalho Rico przeciwko Portugalii (nr 13341/14). 

Sprawa dotyczyła obniżenia emerytur w związku z zastosowaniem środków oszczędnościowych w Portugalii, w szczególności nadzwyczajnej składki solidarnościowej. W związku z negocjacjami w celu otrzymania wsparcia finansowego od Unii Europejskiej, państw strefy euro i Międzynarodowego Funduszu Monetarnego, rząd portugalski zaakceptował wprowadzenie odpowiednich rozwiązań gospodarczych i socjalnych między 2011 i 2014 rokiem. W związku z powyższym emerytura skarżącej została odpowiednio obniżona w latach 2013-2014. Skarżąca podnosiła, że wprowadzone środki naruszyły jego prawo ochrony jego własności zgodnie z Artykułem 1 Protokołu 1 Konwencji. Trybunał wskazał na interes ogólny w Portugalii w czasie kryzysu finansowego oraz ograniczony i czasowy charakter zastosowanych środków w stosunku do emerytury skarżącej. W związku z powyższym uznał obniżenie emerytury za proporcjonalne ograniczenie jej prawa do ochrony jej własności w celu osiągnięcia w krótkim czasie naprawy gospodarki kraju. 

Tydzień 39 - Dedecan i Ok przeciwko Turcji

Nieproporcjonalność środków dyscyplinarnych zastosowanych wobec nauczycieli za udział w demonstracji zorganizowanej przez związek zawodowy - sprawa Dedecan i Ok przeciwko Turcji (nr 22685/09 and 39472/09). 

Skarżący byli nauczycielami i członkami związku zawodowego Eğitim ve Bilim Emekçileri Sendikası – Eğitim-Sen (Związek pracowników sektora edukacji i nauki). Zostali oni dyscyplinarnie przeniesieni do innych miast z uwagi na fakt, że brali udział w nielegalnej demonstracji związku zawodowego; zawieszono również im przez rok możliwość awansu. Trybunał wskazał, iż nie kwestionowano faktu pokojowego charakteru demonstracji oraz pasywnego w niej udziału skarżących bez ujawniania poglądów politycznych, zaś skarżący skorzystali z prawa do udziału w pokojowym zgromadzeniu. Trybunał uznał, że zastosowane środki nie były proporcjonalne ani konieczne w demokratycznym społeczeństwie - naruszenie Artykułu 11 Konwencji (prawo do swobodnego, pokojowego zgromadzenia). 

Tydzień 39 - Ilkin przeciwko Rosji

Sprawa dotyczy warunków transportu z aresztu śledczego do sądu i z powrotem. Sprawa Ilkin przeciwko Rosji (no. 12436/11). Trybunał uznał, że pojedyncze przedziały w ciężarówkach mierzące 0.4, 0.5 czy 0,8 m2 nie były odpowiednie dla transportowanych więźniów niezależnie od tego jak długo trwał transport. Mimo że grupowe przedziały przekraczały 3 m2, to trudnym do wyobrażenia dla Trybunału był fakt, iż przewożono jednocześnie 24 lub więcej osób, zwłaszcza iż zdarzało się że podróż trwała do 4 godzin. To było wystarczające do uznania , że skarżący był narażony na nieludzkie i poniżające traktowanie które naruszyło Artykuł 3 Konwencji. Trybunał uznał również, iż doszło do naruszenia Artykułu 5 § 3 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) oraz 5 § 4 (prawo do odwołania do sądu w celu ustalenia legalności pozbawienia wolności).

Tydzień 39 - Abdurakhmanova i Abdulgamidova przeciwko Rosji

Sprawa uprowadzenia i zniknięcia syna i męża skarżących w Rosji - sprawa Abdurakhmanova i Abdulgamidova przeciwko Rosji (no. 41437/10). 

Skarżące są matką i żoną Abdurakhmana Abdurakhmanova, który został uprowadzony przez władze państwowe w Dagestanie a następnie zniknął. Skarżące twierdziły, że Abdurakhman został uprowadzony w biały dzień przez grupę zamaskowanych mężczyzn. Tego samego dnia grupa oficerów z rejonowego departamentu wewnętrznego odwiedziła matkę zatrzymanego w jej domu, doręczając nakaz aresztowania syna, podejrzanego o działalność terrorystyczną. Postępowanie dotyczące uprowadzenia zostało wszczęte i zawieszone a następnie podjęte i wciąż trwa. Trybunał uznał, iż doszło do naruszenia Artykułu 2 Konwencji (prawo do życia) w jego proceduralnym aspekcie z uwagi na nieskuteczność i długotrwałość postępowania przygotowawczego; naruszenia Artykułu 3 z uwagi ucisk i utrapienie jakiego doznały skarżące, które wciąż doznają cierpienia , z uwagi na niemożliwość ustalenia losu swojego syna czy męża oraz z uwagi na sposób w jaki toczy się postępowanie; naruszenia Artykułu 5 Konwencji z uwagi na bezprawność zatrzymania Abdurakhmana Abdurakhmanova oraz potwierdzenie tej sytuacji przez władze; naruszenia Artykułu 13 Konwencji z uwagi na brak jakiegokolwiek środka krajowego, jeśli chodzi o ich skargę pod Artykułem 2 Konwencji. 

Tydzień 39 - Niţulescu przeciwko Rumunii

Skazanie na podstawie pisemnej transkrypcji nagrania bez wykazania jego autentyczności i przesłuchania nagranych osób narusza Artykuł 6 Konwencji - sprawa Niţulescu przeciwko Rumunii (no. 16184/06). 

Skarżący był oskarżony o płatną protekcję a następnie uniewinniony w dwóch instancjach. Sąd Najwyższy uchylił wyroki i skazał skarżącego na dwa lata pozbawienia wolności w zawieszeniu opierając swój wyrok na nagraniach rozmów między skarżącym i osobą trzecią. Trybunał uznał, iż doszło do naruszenia Artykułu 6 § 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) z uwagi na fakt, że Sąd Najwyższy oparł swoje ustalenia na podstawie pisemnej transkrypcji z taśm, których autentyczność nigdy nie została wykazana. Co więcej, osoby które zostały nagrane nigdy nie zostały przesłuchane. 

Tydzień 39 - Nabil i Inni przeciwko Węgrom

Sprawa dotyczy zatrzymania skarżących Somalijczyków, którzy wystąpili o azyl, w czasie oczekiwania na ewentualną deportację - Nabil i Inni przeciwko Węgrom (no. 62116/12) 

Przez Grecję trzej skarżący dotarli na Węgry przez Serbię w listopadzie 2011 roku, po czym zostali zatrzymani i aresztowani przez węgierską straż graniczną oraz przewiezieni do placówki granicznej. Następnie zarządzono wydalenie skarżących  do Serbii w związku z nielegalnym przekroczeniem granicy bez dokumentów oraz ich zatrzymanie w oczekiwaniu na deportację. Trzy dni później skarżący wystąpili o azyl na Węgrzech. Mimo to ich areszt był kilkakrotnie przedłużany. 19 Marca 2012 roku oddalono ich wniosek o azyl a 24 marca zostali zwolnieni w ramach uzyskania subsydiarnej ochrony w postępowaniu o azyl. 

Trybunał uznał, że sądy krajowe przedłużając areszt skarżących nie dokonały właściwej oceny czy przedmiotowe przedłużenie spełniało wymogi do jego zastosowania w przypadku skarżących, ponieważ nie zbadał czy faktycznie po złożeniu wniosku o azyl przez skarżących istniało ryzyko ich ucieczki - naruszenie Artykułu 5 § 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego). 

Tydzień 39 - Dorado Baúlde przeciwko Hiszpanii

Sprawa dotycząca prawa do odwołania w sprawie karnej w Hiszpanii - uznana za niedopuszczalną - decyzja w sprawie Dorado  Baúlde przeciwko Hiszpanii. 

Sprawa dotyczy postępowania kasacyjnego przed Sądem Najwyższym w Hiszpanii. Skarżący zarzucał że sąd naruszył jego prawo do odwołania w sprawie karnej ponieważ nie było możliwości dokonania ponownej oceny dowodów. Oparł się na Artykule 2 Protokołu 7 Konwencji. Trybunał po raz kolejny powtórzył, że prawo do odwołania w sprawie karnej może dotyczyć ponownej kontroli sprawy co do faktów i prawa, ale nie ma też powodów żeby uznać, iż doszło do naruszenia jeżeli jego kontrola ograniczona była tylko co do prawa. Zatem stopień kontroli Sądu Najwyższego był zgodny z międzynarodowymi standardami. 

Tydzień 37 i 38 - Kaytan przeciwko Turcji

Brak możliwości ponownego rozpoznania zasadności kary dożywotniego pozbawienia wolności - sprawa Kaytan przeciwko Turcji - naruszenie Artykułu 3(nieludzkie traktowanie)  Konwencji. 

Skarżący, Hayati Kaytan, turecki obywatel, urodził się w 1968 roku i odbywa aktualnie karę dożywotniego pozbawienia wolności w związku ze skazaniem w 2005 roku za działalność terrorystyczną. Pan Kaytan został aresztowany w Syrii w związku z jego zaangażowaniem w Kurdyjską Partię Pracy, nielegalną organizację zbrojną i przekazany władzom tureckim w sierpniu 2003 roku. Został następnie przesłuchany przez żandarmów i prokuraturę i przyznał się do bycia członkiem Kurdyjskiej Partii Pracy oraz organizowania zamachów zbrojnych. Skarżący odwołał swoje wyjaśnienia przed sądem, zarzucając, że w czasie przesłuchania w prokuraturze był pod psychiczną presją. Ostatecznie został skazany za usiłowanie zniszczenia jedności tureckiego państwa oraz oderwania części kraju spod kontroli państwa i został skazany na karę dożywotniego pozbawienia wolności. Trybunał uznał, iż doszło do naruszenia Artykułu 3 Konwencji z uwagi na to, że tureckie prawo nie przewidywało mechanizmu ani możliwości ponownego rozpoznania zasadności stosowania kary dożywotniego pozbawienia wolności. 

Tydzień 37 i 38 - Zima przeciwko Polsce oraz Sobczyk przeciwko Polsce

Niezłożenie skargi o wznowienie postępowania po wyroku Trybunału Konstytucyjnego orzekającego niezgodność przepisu, na podstawie którego wydano orzeczenie, powoduje niedopuszczalność skargi indywidualnej z uwagi na niewykorzystanie krajowych środków odwoławczych - decyzje w sprawach Zima przeciwko Polsce oraz Sobczyk przeciwko Polsce. 

Skarżącym zostało przyznane prawo do wcześniejszej emerytury dla pracowników wychowujących dzieci wymagające stałej opieki (tzw. emerytura EWK). Zasady jej przyznawania regulowało Rozporządzenie Rady Ministrów z dn. 15 maja 1989 w sprawie uprawnień do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej opieki. Następnie ZUS, na podstawie art. 114 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wznowił postępowanie dotyczące przyznania skarżącej prawa do emerytury. W wyniku postępowania Zakład uznał, iż stan zdrowia syna nie uzasadniał przyznania jej prawa do wcześniejszej emerytury. ZUS wydał więc decyzję wstrzymującą wypłatę świadczenia i uchylające poprzednią decyzję o przyznaniu wcześniejszej emerytury. Decyzja została podtrzymana przez sądy krajowe. Wyrokiem z dnia 28 lutego 2012 roku Trybunał Konstytucyjny uznał, że art. 114 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest niezgodny z zasadą zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 oraz z art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał uznał, że fakt niezłożenia przez skarżące skarg o wznowienie postępowania administracyjnego w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku Trybunału Konstytucyjnego mimo dostępności tego środka przesądził o niedopuszczalności skargi z uwagi na niewykorzystanie krajowych środków odwoławczych. 

Tydzień 37 i 38 - R.H. przeciwko Szwecji

Brak naruszenia Artykułu 3 Konwencji w przypadku deportacji pani R.H. do Mogadiszu w Somalii - R.H. przeciwko Szwecji. 

Wniosek o szwedzki azyl skarżącej R.H., obywatelki Somalii został odrzucony przez szwedzki urząd imigracyjny i sądy w czerwcu 2013 roku. Zarządzono deportację do Somalii. Uznano za niewiarygodne zeznania skarżącej. Pierwotnie twierdziła, że uciekła z Somalii w związku z wojną. Następnie zmieniła zeznania podając, że jednak uciekła z potajemnym partnerem by uniknąć przymusowego małżeństwa ze starszym mężczyzną i obawiała się zemsty rodziny, szczególnie zaś swoich wujków, którzy już wcześniej ciężko ją pobili za próbę ucieczki, a obecnie wstąpili do komórki Al-Kaidy. 

Trybunał podkreślił znaczne rozbieżności w zeznaniach skarżącej, które zadecydowały o ich wiarygodności. Trybunał uznał ponadto, że nie ma podstaw by twierdzić, że powrót skarżącej do Mogadiszu jako samotnej kobiety naraża ją na jakiekolwiek ryzyko. Trybunał podał, że mimo śmierci jej rodziców, skarżąca posiadała kontakty w Mogadiszu: miała wciąż rodzinę, braci i wujków. Mogła więc liczyć na wsparcie rodziny i męską ochronę. Ponadto wykazano, że skarżącej nie grozi powrót do obozu dla uchodźców czy miejsca internowania. W konsekwencji nie tracąc z oczu trudnej sytuacji kobiet w Somalii, łącznie z Mogadiszu, Trybunał nie stwierdził naruszenia Artykułu 3 Konwencji -  ryzyka nieludzkiego traktowania w razie powrotu. 

 

Odrębna opinia sędziów ZUPANČIČ i DE GAETANO

 

 

W niniejszej sprawie skarżąca, samotna kobieta żyjąca w Szwecji od 8 lat, a przez jeszcze dłuższy okres czasu nieobecna w swoim kraju, zostanie nie tylko deportowana do dysfunkcjonalnego społeczeństwa, ale również wrogiego jej statusowi oraz temu co robiła przez ostatnie 10 lat. Mimo faktu posiadania rodziny w Mogadiszu, to zwłaszcza jej męscy członkowie będą wrogo do niej nastawieni. W sprawie Tarakhel przeciwko Szwajcarii  Trybunał wskazał, że warunki przyjęcia i zakwaterowania rodziny Tarakhel we Włoszech osiągnęły poziom dotkliwości by stwierdzić naruszenie Artykułu 3. Dlatego nie potrafimy zrozumieć w jaki sposób przymusowa deportacja skarżącej, która stawia jej integralność fizyczną i życie w jawnym niebezpieczeństwie nie osiągnęła tego stopnia dotkliwości. 

Tydzień 37 i 38 - Renard i Inni przeciwko Francji

Odmowa przekazania pytania do Rady Konstytucyjnej przez Sąd Kasacyjny odnośnie wyroku wstępnego nie stanowi naruszenia Europejskiej Konwencji Praw Człowieka - sprawa Renard i Inni przeciwko Francji - skarga niedopuszczalna.

Sprawa dotyczyła kwestii czy odmowa Sądu Kasacyjnego zwrócenia się do Rady Konstytucyjnej o wydanie orzeczenia wstępnego odnośnie konstytucyjności stanowi naruszenie prawa dostępu do sądu zgodnie z Artykułem 6 § 1 Konwencji. w orzeczeniu wstępnym na temat konstytucyjności. Zgodnie z procedurą orzeczenia wstępnego, skarżący może zwrócić się do sądu powszechnego z wnioskiem o wydanie orzeczenia wstępnego przez Radę Konstytucyjną stwierdzającego sprzeczność przepisu prawa znajdującym teoretycznie zastosowanie w ich sprawie z Konstytucją. Sąd Kasacyjny uznał, że skoro podniesione przez skarżących zagadnienie nie było nowe i poważne, to sprawa nie nadaje się do przekazania do Rady Konstytucyjnej.

Trybunał wskazał, że Sąd Kasacyjny uzasadnił swoją decyzję opierając ją na odpowiednich przepisach prawa. Według Trybunału, przepisy te dawały Sądowi Kasacyjnemu i Radzie Stanu, pewien stopień swobody, regulując w ten sposób kwestię dostępu do Rady Konstytucyjnej. Trybunał podkreślił, że w sprawie nie miało miejsce nieuzasadniona ingerencja w prawo dostępu do Rady Konstytucyjnej i uznał sprawę za niedopuszczalną z uwagi na jej oczywistą bezzasadność. 

Tydzień 37 i 38 - Mogielnicki przeciwko Polsce

Odmowa zwolnienia od kosztów bez odniesienia do faktów - Mogielnicki przeciwko Polsce - naruszenie Artykułu 6 Konwencji (prawo dostępu do sądu). 

Sprawa dotyczy odmowy zwolnienia skarżącego z opłaty od skargi kasacyjnej. Trybunał wskazał, że Sąd Apelacyjny nie odniósł się odmawiając zwolnienia do przedstawionych przez skarżącego dowodów, lecz oceniając jego zdolność majątkową nawiązał do hipotez, które nie miały nic wspólnego z faktami jak i również ocenił negatywnie szanse powodzenia skargi kasacyjnej. W związku z powyższym Trybunał stwierdził naruszenie prawa dostępu skarżącego do sądu. 

Tydzień 37 i 38 - Milka przeciwko Polsce

 

Kary dyscyplinarne za odmowę poddania się kontroli osobistej w więzieniu - sprawa Milka przeciwko Polsce - naruszenie Artykułu 8 Konwencji (prawo do życia prywatnego). 

Pan Milka, odbywał karę pozbawienia wolności w wielu zakładach karnych w całej Polsce. Pierwszy raz nałożono na niego karę dyscyplinarną w postaci nagany w 2011 roku za odmowę rozebrania się, gdy był przewożony z więzienia. W maju 2012 roku zakazano mu otrzymywania paczek żywnościowych kiedy odmówił poddania się kontroli osobistej, w końcu zaś został umieszczony dwa razy w czerwcu i lipcu 2012 roku na siedem dni w jednoosobowej celi za trzykrotną odmowę poddania się przeszukaniu osobistemu. Trybunał uznał, że kary dyscyplinarne nałożone na skarżącego miały poważny charakter, w szczególności umieszczenie go w pojedynczej celi, biorąc pod uwagę fakt, że przyczyny nałożenia kary nie zostały wyjaśnione. Sądy krajowe, do których odwoływał się skarżący, podkreślały, że kary dyscyplinarne zostały nałożone w sposób prawidłowy za odmowę poddania się kontroli osobistej. Mimo to, w toku postępowania krajowego nigdy nie dokonano oceny czy istniały prawdziwe i ważne powody dla których wymagano od skarżącego poddania się takiemu przeszukaniu. Z tych przyczyn Trybunał uznał, iż nie wykazano aby ingerencja była usprawiedliwiona społecznymi wymogami czy proporcjonalna w okolicznościach niniejszej sprawy.

Tydzień 36 - Khlaifia i Inni przeciwko Włochom

Bezprawne zatrzymanie tunezyjskich imigrantów w poniżających warunkach na wyspie Lampedusa we Włoszech oczekujących na zbiorowe wydalenie - Khlaifia i Inni przeciwko Włochom. Sprawa dotyczy zatrzymania w ośrodku dla uchodźców na Lampedusie a następnie na statkach zacumowanych w zatoce Palermo, a także repatriacji do Tunezji nielegalnych imigrantów, którzy przybyli do włoskie wybrzeże w 2011 roku w związku z wydarzeniami związanymi z tzw. „Arabską Wiosną”.

Trybunał uznał, że przetrzymywanie skarżących było bezprawne. Nie zostali poinformowani o przyczynach zatrzymania, co do którego nie było ustawowych podstaw, oraz nie mieli możliwości jego zaskarżenia. Jeśli chodzi o warunki w ośrodku dla uchodźców, Trybunał wziął pod uwagę wyjątkowy kryzys humanitarny, z jakim musiały zmierzyć się Włochy na wyspie Lampedusa w 2011 roku w związku z Arabską Wiosna (55.298 imigrantów znalazło się tam w czasie, gdy skarżący byli tam obecni). Trybunał uznał jednak, że warunki osadzenia imigrantów naruszyły ich godność.

Trybunał wskazał następnie, że skarżących dotknęło tzw. zbiorowe wydalenie, ponieważ decyzje dotyczące wydalenia nie odnosiły się wcale do ich osobistej sytuacji – Trybunał podkreślił, że procedura identyfikacji nie była wystarczająca, by obalić zarzut zbiorowego wydalenia. Ponadto, Trybunał dostrzegł, iż znaczna liczba Tunezyjczyków została wydalona w drodze postępowania uproszczonego. Na koniec Trybunał uznał, że skarżący nie mieli dostępu do żadnego skutecznego środka odwoławczego by móc złożyć skargę, ponieważ zgodnie z Artykułem 13 Konwencji, jeżeli środek by był uznany za skuteczny musiałby mieć skutek natychmiastowego zawieszenia postępowania, co w sprawie oznaczałoby zawieszenie wydalenia do Tunezji, co jednak nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

 

 

Tydzień 36 - Sérvulo& Associados - Sociedade de Advogados, RL i Inni przeciwko Portugalii

Przeszukanie kancelarii prawnej i zajęcie plików komputerowych oraz maili nie naruszyło prawa do poszanowania życia prywatnego - Sérvulo& Associados - Sociedade de Advogados, RL i Inni przeciwko Portugalii – brak naruszenia Artykułu 8 Konwencji (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego).

Sprawa dotyczyła przeszukania siedziby kancelarii prawnej i zajęcia plików komputerowych oraz wiadomości mailowych, w czasie postępowania przygotowawczego dotyczącego podejrzenia korupcji i prania brudnych pieniędzy w związku z zakupem przez portugalski rząd dwóch łodzi podwodnych od niemieckiego konsorcjum.

Trybynał uznał, że zajęcie zapisów komputerowych w biurach kancelarii prawnej zostało zabezpieczone proceduralnymi gwarancjami dotyczącymi zapobiegania naruszeniom i arbitralności oraz zapewniły zachowanie tajemnicy zawodowej.

Tydzień 36 - Sõro przeciwko Estonii

Publiczne ujawnienie 13 lat później poprzedniego zatrudnienia Estończyka jako kierowcy dla KGB naruszyło jego prawo do poszanowania życia prywatnego – Sõro przeciwko Estonii – naruszenie Artykułu 8 Konwencji (prawo do poszanowania życia prywatnego).

Sprawa dotyczyła pana Sõro skarżącego się na to, ze informacja o jego zatrudnieniu w czasie, gdy Estonia była częścią ZSRR jako kierowcy w Komitecie Bezpieczeństwa Państwowego przy Radzie Ministrów ZSRR (KGB) została opublikowana w Estońskiej Gazecie Państwowej w 2004 roku.

Trybunał uznał, że środek zastosowany w sprawie Pana Sõro był nieproporcjonalny w stosunku do celu jaki miał osiągnąć. W szczególności, w związku z odpowiednią krajową legislacją, informacja o pracownikach w dawnych służbach bezpieczeństwa – włącznie z kierowcami, jak w przypadku pana Sõro – została opublikowana, niezależnie od funkcji, jaką w nich wykonywał.

Tydzień 36 - Berland przeciwko Francji

Środki bezpieczeństwa nałożone na osobę, co do której stwierdzono brak odpowiedzialności karnej, nie stanowią kar w rozumieniu Konwencji – Berland przeciwko Francji – brak naruszenia Artykułu 7 § 1 Konwencji (zakaz karania bez podstawy prawnej). Sprawa dotyczyła środków bezpieczeństwa nałożonych na podstawie ustawy z 25 lutego 2008 roku na pana Berlanda, co do którego uznano, że nie ponosi odpowiedzialności karnej, w związku zabójstwem popełnionym przed wejściem w życie ustawy. Pan Berland skarżył się na to, że została na niego nałożone kary, które w związku z jego stanem psychicznym, nie zostałyby nałożone pod rządami poprzedniej ustawy, która obowiązywała w czasie popełnienia czynu.

Trybunał zauważył, że środki bezpieczeństwa nie zostały zastosowane w związku ze skazaniem pana Berlanda za popełnienie czynu zabronionego, ale w związku z uznaniem, że nie ponosi odpowiedzialności karnej. Przedmiotowe środki (20-letni zakaz kontaktu ze stronami postępowania oraz zakaz posiadania broni) powinny być uznane raczej za środki prewencyjne niż karę i w związku z tym nie dotyczy ich zasada nieretrospekcji określona w Artykule 7 § 1 Konwencji.

Sprawa ta różni się od sprawy M przeciwko Niemcom w kilku aspektach, a w szczególności:

- nie dotyczy środków bezpieczeństwa nałożonych na osoby skazane na karę pozbawienia wolności, które stanowiły szczególne zagrożenie w zakończeniu kary. Ten aspekt dotyczył pierwszej części ustawy z 25 lutego 2008 roku, podczas gdy sprawa pana Berlanda dotyczyła drugiej części ustawy.

- w M przeciwko Niemcom Trybunał uznał, że prewencyjny areszt skarżącego stanowił „karę” i w związku z tym Artykuł 7 § 1 Konwencji znajdował zastosowanie. Trybunał uznał, że kwestionowany środek, który został nałożony po skazaniu skarżącego za usiłowanie zabójstwa i rozbój i był jedną z najsurowszych kar które mogły być nałożone na podstawie niemieckiego kodeksu karnego, powinien być uznany za karę. Trybunał wziął również pod uwagę fakt, że pan M. był osadzony w zwykłym więzieniu, podczas gdy pan Berland w specjalistycznym szpitalu.

Tydzień 36 - M i M przeciwko Chorwacji

Natura obowiązków państwa w sprawach przemocy domowej dotyczącej dzieci oraz wymaganie aby dziecko było przesłuchane w toku postępowania – sprawa M i M przeciwko Chorwacji - naruszenie artykułu 3 (nieludzkie i poniżające traktowanie) i 8 (prawo do życia rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła sporu o opiekę, włącznie z oskarżeniami o wykorzystywanie seksualne dziecka przez jego ojca. Skarżący, matka i córka, podnosiły w szczególności, że władze krajowe nie odebrały ojcu opieki nad dzieckiem i w ten sposób nie zapobiegły dalszej przemocy domowej. Trybunał podkreślił, że zarówno w postępowaniu karnym jak i dotyczącym opieki nad dzieckiem wytoczonych ponad 4 lata temu przeciwko ojcu (a które wciąż trwały) dziecko nie zostało ani razu przesłuchane. Szczególną uwagę Trybunału zwrócił fakt, że dziecko, aktualnie 13-letnie, wciąż nie zostało przesłuchane w postępowaniu odnośnie opieki nad dzieckiem i przez to nie miało szansy wyrazić przed sądami, z którym z rodziców chciałoby mieszkać. Przewlekły charakter postępowania pogłębił trudną sytuację straumatyzowanego dziecka, które przez nic innego jak konfliktowy związek swoich rodziców, doznało ogromnej szkody moralnej, która wyrażało się w samouszkodzeniach.