Tusă przeciwko Rumunii

Nieskuteczne postępowanie krajowe nie wyjaśniło okoliczności błędnej diagnozy raka i jej konsekwencji dla skarżącej – wyrok ETPC z 30.8.2022 r. w sprawie Tusă przeciwko Rumunii (skarga nr 21854/18)

Sprawa dotyczyła skarżącej, która przeszła operację usunięcia piersi na podstawie błędnej diagnozy raka. Skarżyła się na konsekwencje operacji i wynik postępowania, które wszczęła przed sądami krajowymi.

Jednogłośnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

Trybunał stwierdził w szczególności, że w sprawie skarżącej mechanizm prawny istniejący na mocy prawa rumuńskiego nie zapewniał skuteczności wymaganej przez orzecznictwo Trybunału.

R przeciwko Francji oraz W przeciwko Francji

Niewłaściwa ocena ryzyka związanego z wydaleniem obywateli rosyjskich pochodzenia czeczeńskiego do Rosji: naruszenia art. 3 Konwencji dwa wyroki ETPC z 30.8.2022 r. w sprawach R przeciwko Francji (skarga nr 49857/20) oraz W przeciwko Francji (skarga nr 1348/21).

W wyroku w sprawie R przeciwko Francji (skarga nr 49857/20) Trybunał orzekł jednogłośnie, że doszło do naruszenia Artykułu 3 (zakaz tortur oraz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

W wyroku w sprawie W przeciwko Francji (skarga nr 1348/21) Trybunał orzekł, większością, że dojdzie do naruszenia Artykułu 3 (zakaz tortur oraz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji, jeżeli zostanie wykonana decyzja o deportacji skarżącego do Federacji Rosyjskiej.

Sprawa R przeciwko Francji (nr 49857/20) dotyczyła deportacji do Rosji obywatela rosyjskiego pochodzenia czeczeńskiego po cofnięciu mu statusu uchodźcy. Zauważywszy, że skarżący pozostał uchodźcą, mimo że jego status został cofnięty na podstawie art. L. 711-6 Kodeksu imigracyjnego i azylowego (CESEDA), Trybunał odwołał się do swojego orzecznictwa, zgodnie z którym fakt bycia uchodźcą był czynnikiem, na który władze powinny zwrócić szczególną uwagę przy ustalaniu realności domniemanego ryzyka w przypadku wydalenia jednostki. Trybunał zauważył, że Sąd Administracyjny na dzień przed rzeczywistą deportacją skarżącego odrzucił pilny wniosek o zawieszenie postępowania złożony przez skarżącego, nie podając konkretnego uzasadnienia tej decyzji. W dwóch wyrokach z lutego 2021 r., wydanych po wydaleniu, Sąd Administracyjny oddalił powództwo skarżącego o uchylenie nakazu wydalenia oraz wskazówek określających Federację Rosyjską jako kraj docelowy. Trybunał był zdania, że ​​rozwiązanie to opierało się na dogłębnej ocenie sytuacji skarżącego, ale uznał, że tak jak miało to miejsce po wydaleniu skarżącego, ocena Sądu Administracyjnego z lutego 2021 r. nie mogła naprawić niedoskonałości wcześniejszej analizy ryzyka.

Sprawa W przeciwko Francji (nr 1348/21) dotyczyła nakazu deportacji skarżącego, obywatela rosyjskiego pochodzenia czeczeńskiego, któremu cofnięto status uchodźcy na podstawie Artykułu L.711-4 Kodeksu Imigracyjnego i Azylowego, do Rosji . Skarżący argumentował przed Trybunałem, że jego deportacja naraziłaby go na ryzyko, ponieważ prefektura przekazała konsulatowi Federacji Rosyjskiej szczegółowe informacje na temat jego sytuacji osobistej wraz z wnioskiem o readmisję. W związku z poważnymi i ustalonymi faktami, które pozwoliły mu stwierdzić istnienie rzeczywistego ryzyka leczenia z naruszeniem art. 3 Konwencji, Trybunał uznał, że decyzja o deportacji skarżącego do Federacji Rosyjskiej wiązałaby się z naruszeniem art. 3 Konwencji, gdyby miał być wykonany.

Pârvu przeciwko Rumunii

Rumunia musi zapewnić skuteczne zbadanie zarzutów nadmiernego użycia siły podczas operacji policyjnych – wyrok ETPC z 30.8.2022 r. w sprawie Pârvu przeciwko Rumunii (skarga nr 13326/18); jednogłośnie: dwa naruszenia Artykułu 2 (prawo do życia/skuteczne śledztwo) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

Sprawa dotyczyła zarzutu skarżącej o chaotyczną operację policyjną, w której jej mąż został postrzelony w głowę po tym, jak funkcjonariusze pomylili go z uciekinierem międzynarodowym. Jej mąż zmarł wkrótce potem w szpitalu.

Trybunał miał poważne wątpliwości, czy sposób, w jaki policja zareagowała podczas incydentu, był „absolutnie konieczny”. Sądu nie przekonywały też wysuwane argumenty, najpierw samoobrona, potem połączenie samoobrony i przypadkowego oddania strzału. Był szczególnie zaniepokojony planowaniem i kontrolą operacji, w przypadku której możliwe było popełnienie istotnego błędu w identyfikacji podejrzanego, a zaangażowanych funkcjonariuszy nie można było jednoznacznie zidentyfikować jako pochodzących od policji. Dochodzenie, trwające ponad 11 lat, było ponadto nieskuteczne, a sądy krajowe same zidentyfikowały różne braki w czterech orzeczeniach sądowych. Wreszcie Trybunał wskazał, że podobne sprawy przeciwko Rumunii zostały już przekazane Komitetowi Ministrów Rady Europy w celu wykonania i uznał, że na mocy art. 2 Konwencji użycie siły przez policję nie zostało skutecznie zbadane.

C. przeciwko Rumunii

Poważne uchybienia w dochodzeniu w sprawie molestowania seksualnego w miejscu pracy – wyrok ETPC z 30.8.2022 r. w sprawie C. przeciwko Rumunii (skarga nr 47358/20); jednogłośnie: naruszenie art. 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

Sprawa dotyczyła zarzutów molestowania seksualnego w miejscu pracy w następstwie skargi karnej złożonej przez skarżącą, sprzątaczkę na dworcu kolejowym, przeciwko zarządcy stacji kolejowej, oskarżając go o wielokrotne próby narzucania się jej, oraz braku zajęcia się tą sprawą.

Nie wyrażając opinii co do tego, czy kierownik stacji był winny molestowania seksualnego, Trybunał stwierdził w szczególności, że śledztwo było znacząco wadliwe, co stanowiło naruszenie zobowiązań państwa wynikających z art. 8 Konwencji.