Tydzień 48 - Lhermitte przeciwko Belgii

Przebieg postępowania umożliwił skazanej zrozumienie przyczyn swojego skazania – wyrok Wielkiej Izby – Sprawa Lhermitte przeciwko Belgii (34238/09); 10 głosami do 7: brak naruszenia Artykułu 6 § 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła przyczyn podanych przez sąd przemawiających za skazaniem matki, która zabiła pięcioro swoich dzieci. Trybunał zauważył, że ława przysięgłych, która odpowiadała na pytania przewodniczącego składu sędziowskiego – nie podała przyczyn swojej decyzji o  uznaniu skarżącej za winną popełnienia zarzucanego czynu. Mimo to, sam przebieg postępowania dał jej możliwość zrozumienia przyczyn skazania. Od samego początku, śledztwo było skoncentrowane na jej historii osobistej, charakterze oraz stanie psychologicznym w czasie zabójstw. Postępowanie miało charakter kontradyktoryjny; skarżąca była reprezentowana przez obrońcę, zaś pojawienie się nowego materiału dowodowego pozwoliło przewodniczącemu na zarządzenie obserwacji psychiatrycznej. Kwestia odpowiedzialności karnej skarżącej stanowiła centralny punkt rozprawy sądowej. Podanie motywów wyroku zawierało również uzasadnienie, które mogło jej pomóc zrozumieć, dlaczego ława przysięgłych uznała ją za winną popełnienia zarzucanego czynu.  W końcu, Sąd Kasacyjny wziął pod uwagę jej działanie z zimną krwią oraz determinację w popełnieniu zarzucanych przestępstw, co przekonało go o uznaniu jej odpowiedzialności karnej. Przebieg postępowania umożliwił więc skarżącej zrozumienie przyczyn jej skazania przez sąd. 

Tydzień 47 - Kaos GL przeciwko Turcji

Zajęcie wszystkich kopii magazynu wydawanego przez stowarzyszenie promujące prawa LGBT w Turcji naruszyło jego prawo do wolności wyrażania opinii – Sprawa Kaos GL przeciwko Turcji (4982/07); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji.
Sprawa dotyczyła zajęcia wszystkich kopii magazynu publikowanego przez  Kaos GL, stowarzyszenie badań kulturalnych i solidarności z gejami i lesbijkami. Trybunał uznał w szczególności, że podstawą ochrony moralności publicznej, na której oparły się władze, nie była wystarczająca dla usprawiedliwienia wydania nakazu zajęcia oraz konfiskaty wszystkich kopii numeru 28 magazynu przez ponad 5 lat. Trybunał zgodził się, że środki przedsięwzięte w celu prewencji dostępu poszczególnych grup jednostek – włączając małoletnich – do tej publikacji mogły być zgodne ze społecznymi potrzebami. Mimo to, Trybunał podkreślił, że władze krajowe nie próbowały zastosować mniej surowego środka niż zajęcie wszystkich kopii danego wydania, na przykład poprzez zakaz sprzedaży magazynu osobom poniżej 18 lat albo wymagając specjalnego opakowania ostrzegającego małoletnich. 

Tydzień 47 - Mustafa Hajili przeciwko Azerbejdżanowi

Napaść policji na redaktora naczelnego gazety “Demokrata” stanowiła naruszenie Konwencji – Sprawa Mustafa Hajili przeciwko Azerbejdżanowi (42119/12); jednomyślnie: dwa naruszenia Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji.

Skarżący był redaktorem naczelnym gazety “Demokrata”. Sprawa dotyczyła jego skargi na to, że po tym jak  usiłował wziąć udział w proteście na Placu Fontann w Baku, został aresztowany przez policję oraz napadnięty przez dwóch oficerów na posterunku policji. Trybunał uznał w szczególności, że nie ma powodów by wątpić w wersję zdarzeń skarżącego: mianowicie, że był przedmiotem napaści policji w czasie, gdy był zatrzymany w policyjnej izbie zatrzymań w dniu 2 kwietnia 2011 r. Trybunał wskazał również, że nie było odpowiedniego śledztwa w sprawie zarzutów złego traktowania przez władze krajowe. Doszło zatem do naruszenia zarówno materialnych jak i proceduralnych wymogów wynikających z Artykułu 3. 

Tydzień 47 - Muradyan przeciwko Armenii

Ormiańskie władze są odpowiedzialne za nieskuteczne śledztwo w sprawie śmierci poborowego w Republice Górnego Karabachu – Sprawa Muradyan przeciwko Armenii (11275/07); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 2 (prawo do życia) Konwencji w zakresie zarówno śmierci syna skarżącego jak i toczącego się w tej sprawie śledztwa.

Sprawa dotyczyła śmierci poborowego, który stacjonował w Republice Górnego Karabachu. Jego ojciec, skarżący w sprawie, zarzucał, że jego syn zmarł w wyniku złego traktowania przez oficerów przełożonych. Trybunał przypomniał, że już w poprzednich wyrokach uznał, że Armenia sprawuje skuteczną kontrolę nad Górnym Karabachem i otaczającymi terytoriami. Śmierć syna skarżącego oraz wszczęte śledztwo należały więc do jurysdykcji Armenii, w związku z czym angażowały odpowiedzialność Armenii pod Konwencją. Trybunał uznał w szczególności, że oficjalne wyjaśnienie śmiertelnej rany syna skarżącego – pęknięcie śledziony – było nie do przyjęcia. Podczas gdy istniał wystarczający materiał dowodowy, by uznać, że syn skarżącego mógł doznać tego urazu w wyniku złego traktowania przez wysokich stopniem przełożonych, ani władze Armenii ani Karabachu nie poszły tym tropem. W zamian skupiły się głównie na publicznej kłótni syna skarżącego z jego przełożonym oraz że jego śledziona, rzekomo powiększona z powodu malarii, pękła na skutek przypadkowego kontaktu fizycznego w czasie tej kłótni. Trybunał doszedł do wniosku, że taka konkluzja nie wynikała ze skutecznego i obiektywnego śledztwa. Wręcz całe śledztwo, włączając w to opinie biegłych lekarzy sądowych (sprzeczne i nieprzekonywujące wyjaśnienia w zakresie malarii), zostało oparte na udowodnieniu wersji, że pęknięcie śledziony nastąpiło wskutek lekkiego kontaktu z jego brzuchem, pomimo że wskazał na to jeden z biorących udział w kłótni oficerów, którego obiektywność jako naocznego świadka wydaje się wątpliwa. 

Tydzień 46 - Anastasov i Inni przeciwko Słowenii

Sprawa ludzi „wymazanych” , którzy uregulowali swój status prawny w Słowenii została rozwiązana na szczeblu krajowym - Sprawa Anastasov i Inni przeciwko Słowenii (65020/13), jednomyślnie skreślono skargę z listy spraw. Decyzja jest ostateczna. 

212 skarżących w tej sprawie należy do  ludzi znanych jako „wymazani” (izbrisani). Poprzednio, obywatele Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii (SFRJ) ze stałym pobytem w Słowenii, ich nazwiska zostały wykasowane ze słoweńskiego rejestru stałych rezydentów po rozwiązaniu SFRJ, ogłoszeniu niepodległości przez Słowenię oraz ustanowieniu „niezależnego ustawodawstwa” w 1991 r. Stali się więc obcymi bez żadnego prawnego statusu w Słowenii i pozostali takimi przez od 7 miesięcy do ponad 22 lat. W poprzednio wydanym wyroku pilotażowym (wyrok Wielkiej Izby w sprawie Kurić i Inni przeciwko Słowenii, 26828/06, z czerwca 2012 r.) Trybunał wskazał, że słoweńskie władze nie uregulowały problemu ludzi „wymazanych” oraz zapewnienia im odpowiedniego odszkodowania za okres kiedy byli w sytuacji narażenia oraz prawnej niepewności; nakazał również Słowenii ustanowienie krajowego mechanizmu odszkodowawczego. Trybunał był zadowolony z tego, że wprowadzony przez słoweński rząd system (i jego funkcjonowanie w praktyce) po wyroku Kurić i Inni zaproponował pozostałym „wymazanym” uregulowanie ich statusu prawnego - również 212 skarżącym w sprawie - którzy rozsądni mogli oczekiwać odszkodowania za szkodę poniesioną przez systemowe naruszenie ich praw konwencyjnych. Trybunał odnotował w szczególności, że Komitet Ministrów Rady Europy, odpowiedzialny za nadzór nad wykonaniem wyroków Trybunału, ostatnio zamknął nadzór nad sprawą Kurić i Inni z uwagi na to, że wymagane wyrokiem środki zostały wprowadzone. 

Problemy podnoszone w niniejszej skardze oraz pozostałych skargach przeciwko Słowenii wniesionych przez „wymazanych” - gdzie skarżący uregulowali już swój status prawny - został więc już rozwiązany na poziomie krajowym. Tym samym Trybunał nie odnalazł żadnych nowych okoliczności w zakresie praw człowieka zdefiniowanych w Konwencji i w jej protokołach, które wymagałaby kontynuowania rozpoznawania sprawy. W tych okolicznościach, Trybunał zdecydował zamknąć procedurę wyroku pilotażowego zainicjowaną sprawą Kurić i Inni, uznając iż nie ma podstaw by ją kontynuować. 

Tydzień 46 - Mercan przeciwko Turcji

Skarga dotycząca legalności tymczasowego aresztowania sędzi po zamachu stanu z 15 lipca 2016 r. została odrzucona za niewyczerpanie środków krajowych - Sprawa Mercan przeciwko Turcji (56511/16), jednomyślnie uznano skargę za niedopuszczalną. Decyzja jest ostateczna.

Sprawa dotyczyła tymczasowego aresztowania sędzi, którą zwolniono z urzędu po nieudanym zamachu stanu z 15 lipca 2016 r. Trybunał uznał w szczególności, że skarżąca powinna była złożyć skargę konstytucyjną w związku z jej skargą dotyczącą legalności oraz długości jej tymczasowego aresztowania, czego nie zrobiła w niniejszej sprawie. Trybunał odrzucił więc skargę z uwagi na niewyczerpanie środków krajowych. Trybunał odrzucił również skargę dotyczącą warunków aresztu, ponieważ skarżąca nie poskarżyła się najpierw przed sądami krajowymi. W końcu, Trybunał uznał, że jej skarga dotycząca rzetelności postępowania była przedwczesna na tym etapie postępowania. 

Tydzień 46 - Karapetyan i Inni przeciwko Armenii

Zwolnienie ormiańskich pracowników służby cywilnej, którzy byli krytyczni wobec rządu nie naruszyło ich wolności wyrażania opinii - Sprawa Karapetyan i Inni przeciwko Armenii (59001/08), 6 głosami do 1: brak naruszenia Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła zwolnienia czterech wysoko postawionych pracowników służby cywilnej w ormiańskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych, po tym jak wydali publiczne oświadczenie krytykujące rząd po wyborach prezydenckich w Armenii w lutym 2008 r. Zarzucali, że ich zwolnienia naruszyły ich prawo do wolności wyrażania opinii.

Trybunał uznał w szczególności, że pomimo że pracownicy służby cywilnej korzystają z wolności wyrażania opinii, to władze krajowe mogą ograniczyć tą wolność w zakresie angażowania się w aktywność polityczność w celu osiągnięcia celu posiadania neutralne organy pracowników służby cywilnej. Ormiańskie ustawodawstwo wprowadziło tego typu ograniczenie, które było wystarczająco jasne oraz spełniało wymogi precyzji oraz przewidywalności zgodnie z Konwencją. Ponadto, użycie tego ograniczenia do zwolnienia skarżących zostało oparte na odpowiednich i wystarczających podstawach. W końcu, pomimo że zwolnienie miało ciężkie dla skarżących skutki, to nie było nieproporcjonalne. 

Tydzień 46 - V.M. i Inni przeciwko Belgii

Skarżący nie byli w kontakcie ze swoim prawnikiem: sprawa skreślona z listy - wyrok Wielkiej Izby - Sprawa V.M. i Inni przeciwko Belgii (60125/11). 

Sprawa dotyczyła serbskich skarżących pochodzenia romskiego, który skarżyli się, że byli poddani nieludzkiemu i poniżającemu traktowaniu w Belgii, co skutkowało śmiercią ich najstarszej córki (zob. http://eutryb.blogspot.com/search?q=V.M.). Skarżyli się również, że w związku z wydaleniem do Serbii czy Francji zgodnie z rozporządzeniem Dublin II zostali narażeni na traktowanie sprzeczne z Artykułem 3. 

Trybunał odnotował, że skarżący nie utrzymywali kontaktu z ich prawnikiem. Nie informowali go o miejscu ich pobytu ani nie przedsięwzięli żadnych kroków żeby pozostać w kontakcie. Trybunał uznał, że z ich zachowania można wywnioskować, że stracili zainteresowanie postępowaniem i nie mają zamiaru popierać skargi. 

Tydzień 46 - Dubská i Krejzová przeciwko Republice Czeskiej

Władze krajowe miały znaczne pole manewru przy regulowaniu kwestii porodów domowych - wyrok Wielkiej Izby - Sprawa Dubská i Krejzová przeciwko Republice Czeskiej (28859/11 i 28473/12) 12 głosami do 5: brak naruszenia Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła prawa w Czechach, które uniemożliwiało w praktyce matkom rodzenie w asyście położnych w domu. Skarżące, dwie kobiety chciały uniknąć niepotrzebnej interwencji medycznej w czasie porodu i skarżyły się na to, że zgodnie z prawem nie miały wyboru w zakresie porodu, gdyż jeśli chciały go mieć w asyście położnych, to mogły to zrobić jedynie w szpitalu. Trybunał uznał w szczególności, że władze krajowe miały znaczne pole manewru w zakresie uregulowania kwestii porodów domowych, a więc sprawy co do której nie ma w Europie konsensusu i która łączy się z wieloma złożonymi problemami polityki zdrowotnej jak i również alokowaniem państwowych środków. Trybunał wskazał, że aktualna polityka państwa właściwie wyważyła z jednej strony prawo matek do poszanowania ich życia prywatnego, a z drugiej strony interes państwa w ochronie zdrowia oraz bezpieczeństwa dziecka i matki w czasie porodu. Ponadto, od 2014 roku rząd podjął kilka inicjatyw w celu poprawy sytuacji lokalnych szpitali położniczych, poprzez ustanowienie nowego rządowego komitetu ekspertów położników oraz z zakresu praw kobiet. Trybunał zachęcał czeskie władze aby kontynuowały wysiłek w zakresie stałej kontroli odpowiednich przepisów prawa w zakresie porodów domowych, aby być pewnym, że odpowiadają aktualnym osiągnięciom naukowym i medycznym oraz chronią praw kobiet w zakresie praw reprodukcyjnych. 

Tydzień 46 - A i B przeciwko Norwegii

Zasada ne bis in idem (prawo do nie bycia sądzonym czy karanym dwa razy) nie została naruszona w toku postępowań administracyjnego i karnego skutkujących kombinacją kar - Wyrok Wielkiej Izby - Sprawa A i B przeciwko Norwegii (24130/11 and 29758/11), 16 głosami do 1: brak naruszenia Artykułu 4 Protokołu 7 (prawo do nie bycia sądzonym czy karanym dwa razy) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła dwóch podatników, którzy skarżyli się, że zostali oskarżeni i ukarani dwa razy - w postępowaniu administracyjnym i karnym - za ten sam czyn. Trybunał uznał, iż nie było podstaw aby wątpić w przyczyny dla których norweskie ustawodawstwo uregulowało społecznie szkodliwe zachowanie w postaci niepłacenia podatków w zintegrowanym postępowaniu administracyjnym i karnym. Nie zakwestionowano przyczyn dla których norweskie władze zdecydowały się rozpoznawać oddzielnie bardziej poważne i społecznie niebezpieczne aspekty oszustwa w kontekście procedury karnej a nie zwyczajnego postępowania administracyjnego. Trybunał zauważył, że przebieg dwóch postępowań z możliwością połączenia różnych kar, był przewidywalny dla skarżących, którzy musieli wiedzieć od początku że zarówno skazanie w toku postępowania karnego jak i nałożenie kar podatkowych było możliwe, a nawet prawdopodobne w ich przypadku. Trybunał odnotował, że postępowania administracyjne i karne były prowadzone równolegle oraz były ze sobą wzajemnie powiązane. Fakty ustalone w jednym z postępowań były podstawą ustaleń w drugim postępowaniu, a w zakresie proporcjonalności całej kary, kara nałożona w postępowaniu karnym uwzględniała już karę podatkową. Trybunał uznał za satysfakcjonujące to, że gdy różne kary są nakładane przez dwie różne władze w kontekście różnych procedur, istnieje mimo wszystko wystarczająco bliski związek między nimi, zarówno co do meritum jak i czasu, by uznać je za stanowiące część całego schematu sankcji w prawie norweskim.

Tydzień 45 - Kiril Zlatkov Nikolov przeciwko Francji

Okres oczekiwania 4 dni na przesłuchanie przez sędziego śledczego nie naruszył Konwencji – Sprawa Kiril Zlatkov Nikolov przeciwko Francji (70474/11 i 68038/12), większością: brak naruszenia Artykułu 5 § 3 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła podejrzanego o popełnienie przestępstwa w zorganizowanej grupie przestępczej, który musiał czekać prawie 4 dni zanim postawiono go przed sędzią śledczym oraz zaniechania nagrania jego wyjaśnień. Trybunał uznał w szczególności, że okres 3 dni, 23 godzin i 11 minut od przekazania podejrzanego francuskim władzom był okresem krótszym niż 4 dni, ustalonym jako ogólna zasada w orzecznictwie Trybunału. Zdaniem Trybunału, okoliczności sprawy, w szczególności warunki pogodowe,  tłumaczyły brak możliwości wcześniejszego przesłuchania skarżącego. Ponadto, jako że brak nagrania wyjaśnień skarżącego nie miał znaczenia na korzystanie z jego praw w ramach postępowania karnego przeciwko niemu, ani na jego sytuację osobistą, Trybunał uznał, że nie doznał „znaczącego uszczerbku”, o którym mowa w Artykule 35 § 3 (b) Konwencji i w konsekwencji uznał jego skargę za niedopuszczalną (ten zarzut oparty był na Artykule 14 w związku z Artykułem 6 § 1 Konwencji).

Tydzień 45 - Magyar Helsinki Bizottság przeciwko Węgrom

Odmowa węgierskich władz udzielenia organizacji pozarządowej informacji dotyczącej pracy obrońców z urzędu stanowiła naruszenia prawa dostępu do informacji – wyrok Wielkiej Izby – Sprawa Magyar Helsinki Bizottság przeciwko Węgrom (18030/11), większością głosów 15 do 2: naruszenie Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji.

Sprawa dotyczyła odmowy władz do udzielenia organizacji pozarządowej informacji dotyczącej obrońców z urzędu, z uwagi na to, że władze uznały, że informacja podobnie jak dane osobowe nie podlegała ujawnieniu zgodnie z węgierskim prawem. Trybunał uznał, że żądana przez organizację pozarządową informacja od policji była konieczna do ukończenia badań nad funkcjonowaniu systemu publicznej obrony prowadzonych przez nią w ramach jej działalności jako pozarządowa organizacja praw człowieka, w celu wywołania dyskusji co do tematu leżącego w oczywistym publicznym interesie. Zdaniem Trybunału, odmawiając dostępu do informacji władze krajowe osłabiły prawo skarżącej organizacji do wolności otrzymania informacji, w sposób uderzający w treść praw wynikających z Artykułu 10 Konwencji. Trybunał zauważył, że przedmiotem badań była skuteczność system publicznych obrońców, temat, który był blisko związany z prawem do rzetelnego procesu sądowego, prawem fundamentalnym w węgierskim prawie oraz prawem o nadrzędnym znaczeniu w Konwencji. Trybunał podkreślił, że skarżąca organizacja chciała jedynie zbadać postawioną tezę, że źle funkcjonował system ustanawiania tych samych obrońców. Trybunał uznał w szczególności, że prawo do prywatności obrońców z urzędu nie zostałoby naruszone, jeśli udzielono by informacji skarżącej, pomimo że żądanie udzielenia informacji dotyczyło danych osobowych, to jednak mieściło się w ramach spraw publicznych. Trybunał podniósł, że węgierskie prawo, zgodnie z interpretacją sądów krajowych, wyłączało jakąkolwiek wymierną ocenę praw skarżącej organizacji pozarządowej . do wolności wyrażania opinii. Trybunał zauważył, że w niniejszej sprawie ograniczenia skarżącej organizacji w zakresie proponowanej publikacji - która miała na celu wywołanie debaty w sprawie należącej do interesu ogółu – powinny były być poddane najwyższej kontroli. W końcu, Trybunał uznał, że argumenty rządu nie były wystarczające, by ukazać, że ingerencja była konieczna w demokratycznym społeczeństwie. Trybunał wskazał, że niezależnie od swobody pozostawionej państwu (margines swobody oceny), nie zachowano proporcjonalności pomiędzy zastosowanymi środkami (odmowa ujawnienia nazwisk obrońców z urzędu oraz liczby ich ustanowień w określonych okręgach) oraz prawnie uzasadnionym celem (ochrona praw innych). 

Tydzień 45 - Figueiredo Teixeira przeciwko Andorze

Użycie telefonicznych danych osobowych przez sędziego śledczego nie naruszyło Konwencji – Sprawa Figueiredo Teixeira przeciwko Andorze (72384/14), jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła gromadzenia oraz przekazania władzom sądowych danych z rozmów telefonicznych odbytych przez skarżącego, który był podejrzany o przemyt narkotyków. Trybunał uznał w szczególności, że przedmiotowa ingerencja była przewidziana przez prawo Andory (art. 87 Kodeksu postępowania karnego oraz ustawy nr 15/2003 o ochronie danych osobowych), zgodnie z którym osoba posiadająca kartę telefoniczną mogła rozsądnie oczekiwać, że te przepisy zostaną zastosowane w jej sprawie. Ponadto, procedura karna Andory przewidziała szerokie zabezpieczenia przeciwko arbitralnym działaniom, biorąc pod uwagę to, że sędzia oceniał konieczność oraz proporcjonalność nakazu przesłania danych w świetle zebranych dowodów oraz powagi zarzucanego czynu. Trybunał uznał, że w niniejszej sprawie, zachowano równowagę pomiędzy prawem skarżącego do poszanowania jego życia prywatnego oraz zapobieganiem przestępczości. 

Tydzień 45 - Rosyjska Zjednoczona Partia Demokratyczna Jabłoko i Inni przeciwko Rosji

Naruszenie praw wyborczych partii Jabłoko w regionie Karelia – Sprawa Rosyjska Zjednoczona Partia Demokratyczna Jabłoko i Inni przeciwko Rosji (18860/07), jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 Protokołu 1 (prawo do wolnych wyborów) Konwencji, w stosunku do okręgowego oddziału partii w Karelii oraz jej członków.

Sprawa dotyczyła decyzji Sądu Najwyższego Karelii o anulowaniu rejestracji kandydatów partii Jabłoko w wyborach w październiku 2006 r. do Zgromadzenia Parlamentarnego Karelii. Skarżący zarzucali, że zostali arbitralnie wyłączeni z udziału w wyborach: dla pierwszego skarżącego (okręgowy oddział partii Jabłoko) wiązało się to z brakiem możliwości zarejestrowania kandydatów na wybory; dla pozostałych skarżących (Pani Peteliajewa i Pan Klimczuk) wynikało to z niedopuszczenia do startowania w wyborach; dla czwartej skarżącej (Pani Filipenkowa) wiązało się to z brakiem możliwości głosowania w wyborach na partię zgodnie ze swoimi preferencjami.

Trybunał uznał w szczególności, że decyzja o anulowaniu rejestracji kandydatów partii Jabłoko nie była ani przewidywalna zgodnie z prawem krajowym ani proporcjonalna. Dlatego doszło do naruszenia prawa do wolnych wyborów, zarówno odnośnie co do okręgowego oddziału partii Jabłoko oraz trzeciego skarżącego Pana Klimczuka. Skarga Pani Peteliajewy została uznana za niedopuszczalną z uwagi na to, że nie przedstawiła pisemnego pełnomocnictwa potwierdzającego, że skarga została złożona w jej imieniu. Trybunał uznał również, że nie doszło do naruszenia prawa do wolnych wyborów odnośnie czwartej skarżącej Pani Filipenkowej. Mimo że skarżyła się na to, że jej możliwość wyboru została ograniczona, Trybunał nie uznał, aby to ograniczenie było wystarczająco poważne by doprowadzić do naruszenia.