Tydzień 30 - Dridi przeciwko Niemcom

Wezwania do sądu doręczone przez publiczne ogłoszenie nie były wystarczające zgodnie z Konwencją – wyrok ETPC z 26.7.2018 r. w sprawie Dridi przeciwko Niemcom (skarga nr 35778/11); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 6 ust. 1 i ust. 3 lit. c (prawo do rzetelnego procesu sądowego / prawo do bronienia się osobiście albo przez obrońcę) Konwencji w zakresie doręczenia wezwań przez publiczne ogłoszenie oraz,

naruszenie Artykułu 6 ust. 1 i ust. 3 lit. b i c (prawo do rzetelnego procesu sądowego / czas na przygotowanie do obrony / obrona osobiście i przez obrońcę) z uwagi na to, że obrońca skarżącego nie miał odpowiedniej możliwości przygotowania jego obrony ani udziału w rozprawie przed sądem apelacyjnym.

Sprawa dotyczyła postępowania karnego, w którym wezwania na rozprawę zostały doręczone przez publiczne ogłoszenie oraz czasu danego obrońcy na przygotowanie się do rozprawy i do udziału w niej.

Trybunał zauważył, że skarżący miał nowy adres w Hiszpanii, który był znany Sądowi Okręgowemu a doręczeń dokonano jedynie przez publiczne ogłoszenie i to w czasie, gdy nie miał obrońcy. Kolejna rozprawa przed Sądem Okręgowym nie została odroczona, pomimo wniosku obrońcy skarżącego, któremu cofnięto upoważnienie do obrony i przywrócono je dopiero na dzień przed rozprawą. Obrońca nie został właściwie wezwany, nie mógł wziąć udziału w rozprawie ani szansy przejrzenia akt sprawy na nowo. Dlatego Trybunał stwierdził naruszenie praw skarżącego wynikających z Artykułu 6 ust. 1 oraz ust. 3 lit. b i c.

Tydzień 30 - Negrea i Inni przeciwko Rumunii

Zasiłki rodzinne: brak dyskryminacji wobec grupy osób romskiego pochodzenia i przewlekłe postępowanie cywilne – wyrok ETPC z 24.7.2018 r. w sprawie Negrea i Inni przeciwko Rumunii (skarga nr 53183/07); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego w rozsądnym terminie) Konwencji oraz naruszenie Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w związku z art. 6 Konwencji.

Sprawa dotyczyła m.in. zarzutu pośredniej dyskryminacji na podstawie przynależności do grupy osób romskiego pochodzenia w zakresie dochodzenia zasiłku rodzinnego. Trybunał stwierdził, że postępowanie, które trwało siedem lat i dziewięć miesięcy nie może być uzasadnione złożonością sprawy ani zachowaniem skarżących i nie spełniło wymogu „rozsądnego czasu”. Jednocześnie Trybunał zauważył, że nie było namacalnych dowodów w materiałach sprawy przemawiających za tym, że osoby należące do grupy pochodzenia romskiego byli bardziej dotknięci niż inni i stwierdził, że nie było dyskryminującego traktowania ze strony władz. W końcu, uznał, że w tamtym czasie nie istniał skuteczny środek w Rumunii pozwalający na złożenie skargi na przewlekłość postępowania.

Tydzień 29 - Aleksandar Sabev przeciwko Bułgarii

Naruszenie prawa do rzetelnego procesu sądowego z uwagi na brak pełnej kontroli sądowej bezprawności zwolnienia  – wyrok ETPC z 19.7.2018 r. w sprawie Aleksandar Sabev przeciwko Bułgarii (skarga nr 43503/08); większością: naruszenie Artykułu 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego / dostęp do sądu) Konwencji.

Sprawa dotyczyła postępowania sądowego wytoczonego przez skarżącego, funkcjonariusza wywiadu wojskowego, aby podważyć legalność jego zwolnienia po tym jak cofnięto mu zezwolenie na dostęp do informacji niejawnych.

Trybunał stwierdził, że legalność zwolnienia skarżącego zależało w całości od tego, czy cofnięcie jego zezwolenia na dostęp do informacji niejawnych, niezbędne do zajmowanego stanowiska, było zasadne czy nie. Następnie Trybunał zauważył,  że NSA, przed którym kwestionowano legalność zwolnienia, zwyczajnie odniósł się do decyzji komisji państwowej, wskazując że nie zawierała uzasadnienia i że nie przysługiwało od niej odwołanie.  Trybunał stanął więc na stanowisku, że spór pracowy w sprawie skarżącego odnosił się do jego zwolnienia i nie został zbadany przez sąd posiadający pełną jurysdykcję.

Tydzień 29 - S.M. przeciwko Chorwacji

Trybunał stwierdza naruszenie w sprawie Chorwatki, która została zmuszona do prostytucji – wyrok ETPC z 19.7.2018 r. w sprawie S.M. przeciwko Chorwacji (skarga nr 60561/14); 6 głosami do 1: naruszenie Artykułu 4 (zakaz niewolnictwa oraz pracy przymusowej) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi Chorwatki, która została zmuszona do prostytucji. Zarzucała w szczególności, że władze nie odpowiedziały w odpowiedni sposób na jej skargę oraz że Chorwacja nie ma odpowiedniego prawa, by rozwiązywać tego typu problemy.  

Trybunał, po pierwsze, orzekł, że art. 4 może być zastosowany w sprawach dotyczących handlu ludźmi czy wykorzystania kobiet dla celów prostytucji, nawet jeśli nie ma tam wątku międzynarodowego.  Trybunał stwierdził, że pomimo istnienia odpowiedniego prawa w Chorwacji ścigania handlu ludźmi, przymusowej prostytucji czy sutenerstwa, istniały nieprawidłowości w zakresie śledztwa w sprawie skarżącej. W szczególności, władze nie przesłuchały wszystkich możliwych świadków, by ustalić, że skarżąca dobrowolnie oferowała usługi seksualne, by uniewinnić oskarżonego, nie wzięły pod uwagę prawa międzynarodowego w zakresie handlu ludźmi, zgodnie z którym zgoda ofiary nie miała żadnego znaczenia.

Tydzień 29 - Sarishvili-Bolkvadze przeciwko Gruzji

Brak zastosowania przepisów dotyczących służby zdrowia doprowadziło do naruszenia praw matki, której syn zmarł na skutek zaniedbania medycznego – wyrok ETPC z 19.7.2018 r. w sprawie Sarishvili-Bolkvadze przeciwko Gruzji (skarga nr 58240/08); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 2 (prawo do życia) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi na obowiązek władz ochrony życia syna skarzącej przed medycznym zaniedbaniem oraz odpowiedniej reakcji na jego śmierć.

Trybunał stwierdził naruszenie art. 2 z uwagi na niezapewnienie przez władze skutecznego funkcjonowania ram prawnych oraz naruszenie art. 2 z uwagi na nieprawidłowości w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie. Trybunał zauważył, że niektórzy lekarze, którzy zajmowali się synem skarżącego nie mieli odpowiednich uprawnień a szpital przeprowadzał różne działania medyczne bez koniecznych pozwoleń. To ukazało braki Gruzji w wykonaniu swoich ram prawnych by zapewnić bezpieczeństwo pacjentom, tzn. że nie wykonała swoich obowiązków pod Konwencją. Podczas gdy postępowanie karne odpowiadało wymaganiom Konwencji, to jednak postępowanie cywilne już nie. Prawo krajowe powstrzymało skarżącej przed uzyskaniem zasądzonego zadośćuczynienia za krzywdę jako następcy prawnemu, co stanowiło kolejne naruszenie jej praw.

Tydzień 29 - Mariya Alekhina i Inni przeciwko Rosji

Rosja dopuściła się wielu naruszeń Konwencji w związku ze skazaniem i pozbawieniem wolności członkiń punkowego zespołu Pussy Riot – wyrok ETPC z 17.7.2018 r. w sprawie Mariya Alekhina i Inni przeciwko Rosji (skarga nr 38004/12).

Sprawa dotyczyła skazania i pozbawienia wolności trzech członkiń punkowego zespołu Pussy Riot za usiłowanie wykonania piosenek wyrażających protest w katedrze moskiewskiej w 2012 r. Sądy orzekły w szczególności, że ich występ był obraźliwy i zakazały dostępu do nagrań video, które one następnie zamieściły w Internecie z uwagi na ich “ekstremalny” charakter.

6 głosami do 1: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji z uwagi na przeludnienie w trakcie transportu skarżących do i z Sali rozpraw oraz z uwagi na doznanie poniżenia związanego z ciągłym przebywaniem w oszklonej ławie oskarżonych w czasie przesłuchań, otoczone przez uzbrojonych funkcjonariuszy policji i psa, pomimo braku zagrożenia bezpieczeństwa;

Jednomyślnie: naruszenie Artykułu 5 ust. 3 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji z uwagi na to, że sądy krajowe wskazały stereotypowe przyczyny zastosowania tymczasowego aresztowania na pięć miesięcy;

Jednomyślnie: naruszenie Artykułu 6 ust. 1 lit. c (prawo do rzetelnego procesu sądowego / prawo do skorzystania z obrońcy z wyboru) z uwagi na działania związane z zapewnieniem bezpieczeństwa w Sali sądowej, a mianowicie oszklenie ławy oskarżonych oraz zaostrzony poziom bezpieczeństwa, które przeszkodziły członkom zespołu w komunikowaniu się z ich obrońcami bez ryzyka podsłuchania przez miesiąc procesu;

6 głosami do 1: naruszenie Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) z uwagi na skazanie i wymierzenie kary pozbawienia wolności trzem członkom zespołu. Trybunał stwierdził, że reakcja na złamanie reguł zachowania w miejscu kultu religijnego może być prawem przewidziana. Mimo to, uznał, że skazanie i wymierzenie kary pozbawienie wolności za ubranie się w pstrokate ubrania, machanie ramionami i kopanie nogami wokół oraz używanie mocnego języka, bez dokonania analizy słów piosenki oraz kontekstu przedstawienia, było wyjątkowo surowe;

Jednomyślnie: naruszenie Artykułu 10 Konwencji z uwagi na brak dostępu do nagrań video w Internecie. Sądy krajowe nie uzasadniły konieczności zakazu. Oparły się głównie na wnioskach opinii biegłego językoznawcy bez dokonania własnej oceny.

Tydzień 29 - Mazepa i Inni przeciwko Rosji

Śledztwo w sprawie morderstwa dziennikarki Anny Politkowskiej nie pozwoliło na ustalenie w sposób odpowiedni, kto zlecił dokonanie zarzuconej zbrodni – wyrok ETPC z 17.7.2018 r. w sprawie Mazepa i Inni przeciwko Rosji (skarga nr  15086/07); 5 głosami do 2: naruszenie Artykułu 2 (prawo do życia) Konwencji.

Sprawa dotyczyła śledztwa w sprawie morderstwa dziennikarki Anny Politkowskiej w 2006 r.

Trybunał uznał w szczególności, że w czasie gdy władze znalazły i skazały grupę mężczyzn, którzy bezpośrednio wykonali zlecenie zabójstwa pani Politkowskiej, to nie podjęły odpowiednich czynności operacyjnych celem ustalenia osoby czy osób, które zleciły morderstwo. Władze trzymały się jednej teorii co do sprawcy zbrodni, wskazując na nieżyjącego już rosyjskiego biznesmena rezydującego w Londynie, mimo że nie wyjaśniły w jaki sposób doszły do takiego przekonania. Powinny sprawdzić inne możliwości, łącznie z tymi, które sugerowali skarżący. Zarzucali oni zaangażowanie agentów z Federalnej Służby Bezpieczeństwa – krajowej służby specjalnej czy też administracji Republiki Czeczeńskiej. Państwo nie wypełniło swojego obowiązku konwencyjnego przeprowadzenia skutecznego śledztwa a jego długość była nadmierna.

Tydzień 29 - Sandu i Inni przeciwko Mołdawii i Rosji

Trybunał uznał Rosję odpowiedzialną za naruszenie praw własności ponad 1600 skarżących do ziemi w separatystycznej Naddniestrzańskiej Republice Mołdawii – wyrok ETPC z 17.7.2018 r. w sprawie Sandu i Inni przeciwko Mołdawii i Rosji (skarga nr 21034/05); 6 głosami do 1: naruszenie Artykuł 1 Protokołu nr 1 (ochrona własności) Konwencji oraz naruszenie Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) Konwencji w stosunku do Rosji. Brak naruszenia przez Mołdawię.

Sprawa dotyczyła skarg 1.646 skarżących – obywateli Mołdawii oraz trzech spółek na brak dostępu do ich nieruchomości w separatystycznym regionie Naddniestrzańskiej Republiki Mołdawii (NRM) oraz inne ograniczenia.

Trybunał stwierdził w szczególności, że nie istniała podstawa dla NRM dla pozbawienia skarżących dostępu do nieruchomości oraz naruszenia ich prawa własności. Biorąc pod uwagę, że Rosja sprawuje skuteczną kontrolę nad NRM, musiała wziąć odpowiedzialność za naruszenia doznane przez skarżących. Tymczasem Mołdawia wypełniła swój obowiązek, pomagając skarżącym negocjować ich dostęp do nieruchomości oraz zapewniając im odszkodowania za szkody.

Tydzień 29 - Ronald Vermeulen przeciwko Belgii

Kandydat, który nie zgadzał się z wynikami egzaminu wstępnego na pracownika służby cywilnej nie korzystał z prawa dostepu do sądu – wyrok ETPC z 17.7.2018 r. w sprawie Ronald Vermeulen przeciwko Belgii (skarga nr 5475/06); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 6 ust. 1 (prawo dostępu do sądu) Konwencji.

Sprawa dotyczyła sporu administracyjnego o wyniki uzyskanego przez skarżącego z egzaminu w ramach konkursu na stanowisko w służbie cywilnej. Skarżący, który został poinformowany, że nie zdał egzaminu ustnego, złożył wniosek o zawieszenie wykonania decyzji oraz odwołał się od niej wnosząc o jej uchylenie. Rada Państwa, która jest jedynym organem sądowym właściwym do rozpoznania sprawy, uznała skargę za niedopuszczalną na tej podstawie, że w tym samym czasie uprawomocniły się wyniki kandydatów, którzy zdali a lista rezerwowa wygasła – skarżący utracił więc legitymację.

Trybunał uznał w szczególności, że wniosek o zawieszenie wykonania oraz odwołanie zostały złożony, kiedy lista rezerwowa była ważna. Dlatego w chwili orzekania, skarżący miał legitymację, a przyczyną jej utraty długość postępowania przed Radą Państwa: wniosek o zawieszenie wykonania decyzji nie został rozpoznany przez 10 miesięcy a odwołanie przez 3,5 roku. Trybunał stwierdził, że ponieważ Rada Państwa nie odniosła się do tego jak długość postepowania przed nią mogła przyczynić się do utraty legitymacji przez skarżącego, decyzja o niedopuszczalności odwołania naruszyło istotę jego prawa dostępu do sądu oraz nie była proporcjonalna z zasadą właściwego wymiaru sprawiedliwości.

Tydzień 28 - Vasilevskiy i Bogdanov przeciwko Rosji

Krajowe odszkodowania za niesłuszne pozbawienie wolności były tak niskie, że naruszyły konwencyjne prawo do odszkodowania – wyrok ETPC z 10.7.2018 r. w sprawie Vasilevskiy i Bogdanov przeciwko Rosji (skargi nr 52241/14 oraz 74222/14); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 5 ust. 5 (prawo do odszkodowania za niesłuszne pozbawienie wolności) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi na zbyt niską wysokość odszkodowań, które im przyznano za niesłuszne pozbawienie wolności. Trybunał zauważył, że skarżącym przyznano odszkodowania krajowe o równowartości 7 lub 2,70 euro dziennie za niesłuszne pozbawienie wolności, które było tak niskie, że osłabiało istotę ich prawa do odszkodowania pod Konwencją. Większością głosów 6 do 1 przyznano każdemu ze skarżących po 5.000 euro tytułem słusznego zadośćuczynienia.

Tydzień 28 - Zehra Foundation i Inni przeciwko Turcji

Rozwiązanie fundacji, której celem było oparcie prawa państwowego na szariacie było usprawiedliwione – wyrok ETPC z 10.7.2018 r. w sprawie Zehra Foundation i Inni przeciwko Turcji (skarga nr 51595/07); jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 11 (wolność zgromadzeń I stowarzyszeń) Konwencji.

Sprawa dotyczyła fundacji Zehra Eǧitim Vakfı, którą rozwiązano w 2005 r. i pozostawała nieaktywna do 2013 r., na tej podstawie że jej ukrytym celem było rozpowszechnianie wizji teologa Saida Nursiego, a mianowicie stworzenie państwa kurdyjskiego opartego na szariacie.

Trybunał uznał, że biorąc pod uwagę, że jasno wynikało z działań samej fundacji, że zmierzała do celu innego niż ten wymieniony w statucie, a mianowicie stworzenia podstaw edukacyjnych i propagowanie wśród uczniów  idei sprzeciwiających się pluralistycznej demokracji, władze były uprawnione do interwencji oraz zakończenia wskazanych nieprawidłowości. Sądy krajowe nie przekroczyły więc ich marginesu swobody oceny ustalając, że nie istniała presja społeczna w celu ochrony szczególnej natury edukacji w pluralistycznym społeczeństwie demokratycznym i w ten sposób zachowanie porządku publicznego i ochrona praw innych – powstrzymując fundację od osiągnięcia jej ukrytego celu dostarczenia nauk w liceach i uniwersytetach, których ostatecznym celem było stworzenie reżimu prawnego opartego na szariacie.

Tydzień 28 - Bakır i Inni przeciwko Turcji oraz İmret przeciwko Turcji (nr 2)

Skazanie oraz wymierzenie kary pozbawienia wolności ludziom, którzy brali udział w demonstracjach w Turcji podważyły ich prawo do wolności zgromadzeń – wyrok ETPC z 10.7.2018 r. w sprawie Bakır i Inni przeciwko Turcji (skarga nr 46713/10) oraz İmret przeciwko Turcji (nr 2) (skarga nr 57316/10); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 11 (wolność zgromadzeń) Konwencji.

Sprawy dotyczyły skarg wniesionych przez trzynastu obywateli Turcji na ich skazanie w postępowaniu karnym za udział w demonstracjach w latach 2005/2006. Pięciu skarżących zostało skazanych za udział w nielegalnych organizacjach zbrojnych, podczas gdy ośmiu pozostałych skazano za rozpowszechnianie propagandy terrorystycznej. Wszyscy odbyli kary pozbawienia wolności od roku i ośmiu miesięcy do siedmiu lat.

W odniesieniu do pięciu skarżących skazanych za udział w nielegalnej organizacji zbrojnej, Trybunał wskazał, że art. 220 § 7 tureckiego kodeksu karnego, będący podstawą skazań, nie zapewniał skarżącym ochrony prawnej przed arbitralną ingerencją w ich prawo do wolności zgromadzeń. Trybunał stwierdził, że ani brzmienie tego przepisu ani jego wykładnia przez sądy krajowe nie były jasne. Nadto, sądy dokonały wykładni rozszerzającej znamion udziału w zorganizowanej grupie na szkodę skarżących. W rzeczywistości bowiem nie dokonano rozróżnienia między skarżącymi, politykiem i pokojowymi demonstrantami oraz jednostkami, które popełniały przestępstwa w ramach nielegalnej organizacji. Trybunał wskazał, że demonstrujący, tacy jak skarżący, ryzykowali karą pozbawienia wolności od 5 do 10 lat za udział w nielegalnej organizacji – sankcje niezwykle nieproporcjonalne do ich zachowania, co miało w sposób nieunikniony silny efekt odstraszający na wykonywanie ich praw do wolności wyrażania opinii i zgromadzeń.

W odniesieniu do ośmiu pozostałych skarżących, Trybunał nie oceniał prawa, na podstawie którego doszło do skazania, ponieważ uznał, że sądy krajowe nie uzasadniły wystarczająco, dlaczego zachowanie skarżących stanowiło propagandę na rzecz nielegalnej organizacji i wymierzyły tak surowe kary pozbawienia wolności.

Tydzień 25 - Topal przeciwko Mołdawii

Retroaktywne uchylenie prawa lokalnego przez Zgromadzenie Ludowe Gagauzji w czasie postępowania cywilnego było nieuzasadnione – wyrok ETPC z 3.7.2018 r. w sprawie Topal przeciwko Mołdawii (skarga nr 12257/06); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła postępowania sądowego w zakresie tytułu prawnego do emerytury skarżącego, byłego prezydenta Republiki Gagauzji. W toku postępowania Zgromadzenie Ludowego Gagauzji uchyliło prawo lokalne, na podstawie którego skarżący oparł powództwo. Sprawa skarżącego została oddalona przez sądy krajowe z uwagi na brak podstawy prawnej.

Trybunał uznał, że retroaktywne uchylenie prawa lokalnego ostatecznie rozstrzygnęło merytorycznie trwający spór, czyniąc bezzasadnym jego kontynuowanie. W związku z tym Trybunał stwierdził, że nie było żadnych przekonujących podstaw interesu ogólnego zdolnego uzasadnić uchylenie prawa. Interwencji Zgromadzenia Ludowego Gagauzji w czasie postępowania nie była zatem uzasadniona dla celów Artykułu 6 ust. 1 Konwencji.

Tydzień 25 - Volotkin i Inni przeciwko Rosji

Trybunał wzywa Rosję do działania w sprawie obligacji ZSRR z 1982 r. ponieważ stwierdza naruszenie praw własności – wyrok ETPC z 3.7.2018 r. w sprawie Volotkin i Inni przeciwko Rosji (skarga nr 74087/10 i 13 innych); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 1 Protokołu Nr 1 (ochrona własności) Konwencji w stosunku do niektórych skarżących.

Sprawa dotyczyła odmowy odkupienia przez Rosję obligacji z czasów ZSRR.

Trybunał zauważył, że Rosja zobowiązała się odkupić obligacje, ale nie wdrożyła mechanizmu pozwalającego na wykonanie tego zobowiązania, co stanowiło naruszenie praw własności skarżących.

Trybunał rozróżnił sytuację skarżących, którzy dostarczyli szczegółową informację na temat pochodzenia obligacji oraz tych, którzy nie zapewnili żadnej albo wystarczająco wiarygodnej odpowiedzi na pytanie Trybunału. Ostatecznie przyznał odszkodowanie i zadośćuczynienie trzem z piętnastu skarżących.

Stwierdził również, że w Rosji istnieje problem systemowy odnośnie odkupienia tego długu i przekazał rosyjskiemu rządowi i Komitetowi Ministrów Rady Europy dialog co do możliwych kroków koniecznych do rozwiązania problemu.

Tydzień 25 - Voynov przeciwko Rosji

Praktyka osadzania więźniów tysiące kilometrów od ich rodzin nadal funkcjonuje pomimo wyroku ETPC z 2017 r. – wyrok ETPC z 3.7.2018 r. w sprawie Voynov przeciwko Rosji (skarga nr 39747/10); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji oraz naruszenie Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi wniesionej przez więźnia na to, że został wysłany od odbycia swojej kary do zakładu karnego oddalonego o 4.200 km od jego domu rodzinnego. Nie widział więc swojej partnerki od 2014 r. oraz nigdy nie zobaczył swojej 4-letniej córki.

Trybunał stwierdził, że nic w obserwacjach rządu w sprawie nie przekonało go do odejścia od ustaleń swojego wyroku z 2017 r. dotyczącej tego samego problemu. W tamtym wyroku Trybunał wskazał, że rosyjski system prawny nie zapewniał skutecznych gwarancji przeciwko nadużyciom w kwestiach przedmiotowych decyzji o miejscu odbycia kary pozbawienia wolności i przez to naruszał ich prawo do poszanowania życia rodzinnego. Dodatkowo, procedura wskazana przez rząd nie dawała skarżącemu możliwości poskarżenia się na naruszenie prawa do poszanowania życia rodzinnego. Nie było również innego dostępnego środka dla niego na poziomie krajowym aby skarżyć się na wysłanie tak daleko od rodziny celem odbycia kary pozbawienia wolności.