Tydzień 13 - Armani Da Silva przeciwko Wielkiej Brytanii

Brytyjski wymiar sprawiedliwości i prokuratura nie zaniedbały dochodzenia w sprawie śmiertelnego postrzelenia w londyńskim metrze – sprawa Armani Da Silva przeciwko Wielkiej Brytanii – Wielka Izba 13 głosami do 4 orzekła – brak naruszenia Artykułu 2 (prawo do życia – aspect proceduralny) Konwencji.

Sprawa dotyczyła strzelaniny, w której zginął Jean Charles de Menezes, Brazylijczyk, omyłkowo zidentyfikowany przez Policję jako samobójca-zamachowiec. Skarżący, kuzyn Brazylijczyka,  skarżył się, że państwo nie wypełniło swojego obowiązku pociągnięcia do odpowiedzialności swoich urzędników za spowodowanie śmierci, z uwagi na to, że przeprowadzone śledztwo nie doprowadziło do oskarżenia żadnego z policjantów.

Mając na względzie całość postępowania, Trybunał uznał, że władze brytyjskie nie zaniechały swoich obowiązków wynikających z Artykułu 2 Konwencji do przeprowadzenia skutecznego śledztwa w sprawie zastrzelenia pana Menezesa, które miało doprowadzić do zidentyfikowania oraz ewentualnego ukarania osób odpowiedzialnych. W szczególności Trybunał uznał, że wszystkie aspekty odpowiedzialności władz za śmiertelne postrzelenie zostały w całości wyjaśnione. Zarówno odpowiedzialność osobista funkcjonariuszy Policji biorących udział w akcji oraz odpowiedzialność Policji zostały dogłębnie zbadane przez Niezależną Komisję ds. Skarg przeciwko Policji, prokuraturę krajową oraz sąd karny. Decyzję o nieściganiu funkcjonariusza była oparta nie na brakach w śledztwie czy tolerancji państwa czy też zmowie, a w związku z tym, że po prawidłowym przeprowadzeniu śledztwa, prokurator uznał, że wszystkie fakty w sprawie przemawiają za tym, że nie ma podstaw do postawienia zarzutów.

Tydzień 13 - Bédat przeciwko Szwajcarii

Ukaranie grzywną dziennikarza za opublikowanie dokumentów objętych tajemnicą w postępowaniu karnym było usprawiedliwione – Sprawa Bédat przeciwko Szwajcarii (56925/08) – wyrok Wielkiej Izby – brak naruszenia Artykułu 10 (swoboda wyrażania opinii) Konwencji.

Sprawa dotyczyła ukarania grzywną dziennikarza za opublikowanie dokumentów objętych tajemnicą w postępowaniu karnym. Trybunał uznał w szczególności, że publikacja artykułu, w czasie, gdy śledztwo wciąż trwało, wiązało się z ryzykiem wpływu na przebieg postępowania, co tym samym usprawiedliwiało, podjęcie przez władze krajowe środków odstraszających, takich jak zakaz ujawniania informacji poufnej. Uznając, że oskarżony mógł wytoczyć powództwo w postępowaniu cywilnym, z uwagi na ingerencję w jego życie prywatne, Trybunał mimo to przyjął, że istnienie w prawie krajowym środków, z których oskarżony mógł skorzystać, nie zwalnia państwa z pozytywnego obowiązku ochrony życia prywatnego wszystkich osób oskarżonych w toku postępowania karnego. Podsumowując, Trybunał uznał, że kara nałożona na dziennikarza za złamanie tajemnicy, zmierzała do ochrony właściwego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości oraz praw oskarżonego do rzetelnego procesu oraz poszanowania jego życia prywatnego, oraz nie stanowiła nieproporcjonalnej ingerencji w wykonywanie jego prawa do wyrażania opinii.

Tydzień 13 - Gómez Olmeda przeciwko Hiszpanii

Nieprzeprowadzenie rozprawy przez sąd apelacyjny spowodowało, iż postępowanie karne było nierzetelne – Sprawa Gómez Olmeda przeciwko Hiszpanii (61112/12) –naruszenie Artykułu 6 § 1 (prawo do rzetelnego procesu) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi skazanego w postępowaniu karnym, że nie mógł bronić się w swojej sprawie przed sądem w postępowaniu odwoławczym. Trybunał uznał, że sąd apelacyjny dokonał pełnej oceny winy skarżącego po ponownym zbadaniu faktów jak i prawa. Było więc koniecznym przeprowadzenie przed sądem dowodów wnioskowanych przez skarżącego – który nie przyznał się do zarzucanego czynu – czego sąd nie uczynił.

Tydzień 13 - Gökbulut przeciwko Turcji

Postępowanie było nierzetelne ponieważ świadek oskarżenia, na którego zeznaniach oparto skazanie, nie mógł być przesłuchany przez obronę – Sprawa Gökbulut przeciwko Turcji (7459/04) – naruszenie Artykułu 6 § 1 i 3 (c) (prawo do  bronienia się przez obrońcę) i 3 (d) (prawo do przesłuchania świadka) Konwencji.

Sprawa dotyczyła pozbawienia skarżącego, skazanego za udział w nielegalnej organizacji, możliwości przesłuchania albo spowodowania przesłuchania świadków, na których zeznaniach oparto się przy jego skazaniu, a także brak dostępu do obrońcy w czasie zatrzymania w policyjnej izbie zatrzymań. Trybunał uznał w szczególności, że całe postępowanie było nierzetelne, jako że skarżący nie miał dostępu do obrońcy w czasie zatrzymania w policyjnej izbie zatrzymań oraz nie miał możliwości przesłuchania ani spowodowania przesłuchania świadków zeznających przeciwko niemu, pomimo faktu, że ich zeznania zadecydowały o jego skazaniu. Władze w żaden sensowny sposób nie uzasadniły braku wezwania świadków oraz nie podjęły kroków żeby zrównoważyć przyjęcie dowodów ze zeznań nieobecnych świadków.

Tydzień 12 - Zherebin przeciwko Rosji

Długość tymczasowego aresztowania bez wystarczających przyczyn jest nadal problemem systemowym w Rosji, wymagającym od władz podjęcia długotrwałych wysiłków – Sprawa Zherebin przeciwko Rosji (51445/09) – naruszenie Artykułu 5 § 3 (prawo aresztowanego podejrzanego do bycia sądzonym w rozsądnym terminie albo zwolnienia na czas postępowania) Konwencji.

Sprawa dotyczyła tymczasowego aresztowania podejrzanego w postępowaniu karnym. Trybunał wskazał, że podstawy na jakich władze krajowe uzasadniły tymczasowe aresztowanie skarżącego -  w szczególności ryzyko że mógłby zbiec albo zagrozić prawidłowemu tokowi postępowania – nie były wystarczające, zwłaszcza że władze nie rozważyły czy nie byłoby wystarczającym zabezpieczenie jego udziału w postępowaniu poprzez zastosowanie innych środków zapobiegawczych.

W tym samym czasie, Trybunał uznał za odpowiednie rozpatrzenie sprawy pod Artykułem 46 Konwencji (moc wiążąca i wykonywanie wyroków). Biorąc pod uwagę dużą liczbę wyroków przeciwko Rosji, w których stwierdzono naruszenie Artykułu 5 w związku z długością tymczasowego aresztowania, Trybunał uznał, iż naruszenie praw skarżącego wynikało z problemu systemowego. Mimo wysiłków władz zmierzających do dostosowania prawa krajowego do wymagań Konwencji, Trybunał podkreślił, że nieustające i długotrwałe wysiłki powinny być kontynuowane aby osiągnąć zgodność z Artykułem 5 § 3.

Tydzień 12 - Sakir przeciwko Grecji

Brak skutecznego śledztwa w sprawie rasistowskiego napadu na obywatela Afganistanu oraz warunki jego zatrzymania na komisariacie Policji w Atenach naruszyły Konwencję – Sprawa Sakir przeciwko Grecji (48475/09) – naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) w odniesieniu do warunków zatrzymania na komisariacie oraz braku skutecznego śledztwa w sprawie napaści oraz naruszenie Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła napaści na skarżącego w 2009 roku w centrum Aten, która skutkowała jego hospitalizacją, a także warunków, w jakich był przetrzymywany na komisariacie Policji po opuszczeniu szpitala.

Trybunał uznał w szczególności, że Policja nie próbowała ustalić w szpitalu czy stan zdrowia skarżącego pozwalał na jego aresztowanie. Trybunał zauważył, że mimo szczegółowych wskazań lekarzy, skarżono się na sposób, w jaki wzięto pod uwagę uwarunkowania medyczne oraz stan jego bezbronności. Trybunał również uznał, iż doszło do naruszenia Artykułu 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka zaskarżenia warunków w areszcie. Ponadto, Trybunał odnotował błędy w zakresie samego śledztwa prowadzonego w sprawie napaści, odnośnie sposobu zbierania dowodów oraz przesłuchiwania świadków. W szczególności, podkreślił błąd władz związany z brakiem wyjaśnienia czy zeznania A.S. były wiarygodne oraz okoliczności towarzyszących jego zeznaniom. Ostatecznie, odnotował, że władze nie dokonały oceny sprawy w szczególnym kontekście rasistowskich incydentów, do których często dochodziło w Atenach.

Tydzień 12 - Korneykova i Korneykov przeciwko Ukrainie

Nieludzkie i poniżające traktowanie matki oraz jej nowonarodzonego syna w zakładzie karnym – Sprawa Korneykova i Korneykov przeciwko Ukrainie (56660/12) – cztery naruszenia Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji.

Sprawa dotyczyła ciężarnej kobiety w zakładzie karnym, która skarżyła się, że była skuta kajdankami w szpitalu na oddziale położniczym, gdzie urodzila swoje dziecko, z którym następnie została umieszczona w bardzo trudnych warunkach w areszcie śledczym, bez dostępu do odpowiedniej opieki medycznej.

Trybunał stwierdził naruszenie Artykułu 3 w odniesieniu do skucia kajdankami skarżącej w szpitalu na oddziale położniczym, warunków jakie skarżąca i jej nowonarodzony syn musieli doświadczyć w areszcie śledczym, braku dostępu do odpowiedniej opieki medycznej skarżącej i jej syna w areszcie oraz umieszczenie skarżącej w metalowej klatce w czasie przesłuchania w sądzie w jej sprawie.

Trybunał uznał w szczególności, że skucie kajdankami skarżącej, w czasie gdy miała bóle porodowe i niezwłocznie po urodzeniu, jak i również w czasie następnych 6 miesięcy w areszcie śledczym, brak odpowiedniego wyżywienia karmiącej matki, nieodpowiednie warunki sanitarne i higinieczne dla niej i nowonarodzonego syna, oraz nieodpowiednie warunki wyjść na spacerniak skutkowały nieludzkim i poniżającym traktowaniem.

Tydzień 12 - F.G. przeciwko Szwecji

Szwedzkie władze powinny były ocenić skutki przejścia Irańczyka na chrześcijaństwo przed jego wydaleniem do Iranu – sprawa F.G. przeciwko Szwecji (43611/11) – naruszenie Artykułu 2 (prawo do życia) i Artykułu 3 (zakaz tortur oraz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji.

Sprawa dotyczyła odmowy przyznania azylu obywatelowi Iranu, który przeszedł na chrześcijaństwo w Szwecji. Skarżący zarzucał, że wydalenie go do Iranu naraziłoby go na realne ryzyko skazania i wymierzenia kary albo skazania na karę śmierci w związku z jego polityczną przeszłością i konwersją z islamu na chrześcijaństwo.

Trybunał podkreślił, że w sprawa odnosiła się do ważnych kwestii związanych z obowiązkami państwa w postępowaniu o udzielenie azylu. Trybunał wskazał, iż nie było żadnych dowodów, które by potwierdziły zarzut, że władze krajowe, w swoich decyzjach odmawiających udzielenia azylu, nie miały racji uznając, że skarżący był nieznanym aktywistą czy politycznym dysydentem i że nie potrzebował ochrony w Szwecji. Wręcz przeciwnie, władze wzięły pod uwagę polityczną aktywność skarżącego przeciwko reżimowi w Iranie, jak i fakt, że był wielokrotnie zatrzymywany oraz wzywany przez irańskie sądy. Trybunał nie mógł uznać, aby postępowanie o udzielenie azylu było niewłaściwe w odniesieniu do oceny politycznej aktywności skarżącego. Mimo to, w zakresie konwersji skarżącego na chrześcijaństwo, szwedzkie władze nigdy nie dokonały oceny ryzyka, jakie skarżący mógłby ponieść w razie powrotu do Iranu. Niezależnie od zachowania skarżącego (fakt, że nie wskazał kwestii inwersji jako podstawy udzielenia azylu w postępowaniu), Trybunał uznał, że szwedzkie władze mają teraz obowiązek – biorąc pod uwagę istotę Artykułu 2 i 3 Konwencji – do dokonania ponownej oceny wszystkich informacji, na które zwrócono im uwagę zanim zadecydowały o wydaleniu.

Tydzień 12 - Blokhin przeciwko Rosji

30-dniowe pozbawienie wolności 12-letniego chłopca po nierzetelnym procesie było nieusprawiedliwione - Sprawa Blokhin przeciwko Rosji (47152/06) – naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania), Artykułu 5  § 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) oraz Artykułu 6 § 1 i 3 (prawo do rzetelnego procesu sądowego).

Sprawa dotyczyła pozbawienia wolności na 30 dni 12-letniego chłopca, który cierpiał na zaburzenia umysłowe i neurobehawioralne, poprzez umieszczenie go w tymczasowym areszcie śledczym dla nieletnich przestępców. Trybunał uznał, że chłopiec nie otrzymał właściwej opieki medycznej w areszcie, co naruszyło Artykuł 3. Jego umieszczenie w areszcie nie mogło być usprawiedliwione okolicznościami wynikającymi z Artykułu

Article 5 § 1 (d),  jako “pozbawienie wolności nieletniego na podstawie zgodnego z prawem orzeczenia w celu ustanowienia nadzoru wychowawczego” jako że nie służyło ono żadnym celom wychowawczym. Przeciwnie, sądy decydując o jego umieszczeniu w areszcie, odniosły się do „poprawy zachowania” oraz potrzeby zapobiegnięcia popełnieniu przez chłopca kolejnych czynów zabronionych, przy czym żadna z tych przyczyn nie jest wymieniona przez Artykuł 5 § 1 (d). Trybunał zgodził się z wyrokiem Izby, że postępowanie dotyczące umieszczenia chłopca w tymczasowym areszcie śledczym miało charakter postępowania karnego zgodnie z Artykułem 6 Konwencji, pomimo że nie jest zakwalifikowane jako takie w rosyjskim prawie. W szczególności, sądy krajowe wskazały fakt popełnienia przez chłopca czynu zabronionego, jako głównej przyczyny umieszczenia w areszcie. Prawo chłopca do obrony zostało naruszone z uwagi na to, że był przesłuchiwany przez Policję bez udziału obrońcy oraz a zeznania dwóch świadków, których chłopiec nie mógł przepytać, stanowiły podstawę jego umieszczenia w tymczasowym areszcie śledczym. Ponadto, Trybunał podkreślił, że koniecznym było zapewnienie odpowiednich zabezpieczeń proceduralnych w celu ochrony najlepszego interesu oraz dobra dziecka, zwłaszcza, jeśli mowa o jego wolności. Dzieci niepełnosprawne powinny, ponadto, mieć dodatkowe zabezpieczenia zmierzające do ich odpowiedniej ochrony.

Tydzień 12 - Guberina przeciwko Chorwacji

Zignorowanie potrzeb niepełnosprawnego dziecka w czasie stosowania zasad zwolnienia podatkowego jest dyskryminacją – Sprawa Guberina przeciwko Chorwacji (23682/13) – naruszenie Artykułu 14 (zakaz dyskryminacji) w związku z Artykułem 1 Protokołu dodatkowego (ochrona własności) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi ojca dziecka z ciężką niepełnosprawnością na niewzięcie przez organy podatkowe pod uwagę potrzeb dziecka przy ustalaniu przesłanek do zwolnienia podatkowego w związku z nabyciem nieruchomości dostosowanej do potrzeb dziecka. Trybunał uznał, że przez nieuznanie faktycznej różnicy między sytuacją skarżącego w związku z wymogami podstawowej infrastruktury dla potrzeb domowych jego rodziny w porównaniu z innymi osobami występującymi o zwolnienie podatkowe, władze krajowe przyjęły nadmiernie restrykcyjne podejście przy zastosowaniu odpowiednich przepisów podatkowych. Władze nie wzięły pod uwagę zarówno innych przepisów prawa krajowego, które odnosiły się do kwestii dostępności budynków dla osób niepełnosprawnych, jak i obowiązków Chorwacji w związku z Konwencją ONZ o prawach osób niepełnosprawnych.

Tydzień 12 - M.G. przeciwko Turcji

Bierność władz w związku z przemocą domową wobec kobiety jest naruszeniem Konwencji – Sprawa M.G. przeciwko Turcji (646/10) – naruszenie Artykułu 3 (zakaz tortur oraz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) i Artykułu 14 (zakaz dyskryminacji) w związku z Artykułem 3 Konwencji.

Sprawa dotyczyła przemocy domowej wobec skarżącej w czasie jej małżeństwa, gróźb czynionej pod jej adresem w czasie postępowania rozwodowego oraz kolejnych postępowań. Trybunał uznał w szczególności, że władze przyjęły bierną postawę, gdyż postępowanie karne trwało ponad pięć i pół roku po złożeniu zawiadomienia przez skarżącą i wciąż nie zostało zakończone. Trybunał również wskazał, że po rozwodzie ogłoszonym 24 września 2007 roku i przed wejściem życia nowej ustawy nr 6284 z dnia 20 marca 2012 r. krajowe prawo nie zapewniało skarżącej, rozwódce, żadnych gwarancji pozwalających na korzystanie ze środków ochrony. Trybunał odnotował także, że przez wiele lat po złożeniu zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa skarżąca była narażona na życie w strachu przed swoim byłym mężem.

Tydzień 11 - Kahn przeciwko Niemcom

Prawo do prywatności dzieci znanego piłkarza było wystarczająco chronione przez niemieckie prawo – sprawa Kahn przeciwko Niemcom (16313/10) – brak naruszenia Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczy powtarzających się publikacji zdjęć dzieci Olivera Kahna, dawnego bramkarza w niemieckiej reprezentacji piłkarskiej, w dwóch magazynach o zasięgu ogólnokrajowym, pomimo zakazu publikacji wydanej przez sąd.

Po publikacji kilku zdjęć skarżący zwrócili się do Sądu Okręgowego w Hamburgu, który w 2005 roku wskazał, że ich prawo do własnego wizerunku zostało naruszone I zakazał jakichkolwiek przyszłych publikacji zdjęć skarżących. Kiedy wydawca magazynów wydrukował kolejne zdjęcia pomimo zakazu, sąd okręgowy nakazał mu zapłatę kary finansowej. Trybunał wskazał, że w wyniku działań podjętych przez skarżących, wydawca musiał zapłacić kary finansowe w wysokości 68% żądanej przez nich kwoty. Federalny Trybunał Sprawiedliwości w Niemczech uznał, że skarżący – których wizerunki nie były widoczne ani przybliżone – mogli zostać rozpoznani na zdjęciach jedynie z uwagi na obecność ich rodziców oraz towarzyszącego zdjęciom tekstu oraz nie byli głównym tematem reportażu, który koncentrował się na relacjach ich rodziców po rozwodzie. Trybunał zaakceptował ustalenia niemieckich sądów, w związku z charakterem zdjęć, że nie było podstaw do przyznania dodatkowego zadośćuczynienia na wniosek skarżących.

Tydzień 11 - Rasul Jafarov przeciwko Azerbejdżanowi

Aresztowanie aktywisty było nieuzasadnione i zmierzało do ukarania go za działalność obrońcy praw człowieka – sprawa Rasul Jafarov przeciwko Azerbejdżanowi (69981/14) – naruszenie Artykułu 5 § 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego), Artykułu 5 § 4 (prawo do bezzwłocznego ustalenia legalności pozbawienia wolności), Artykułu 18 (granice stosowania ograniczeń praw) w związku z Artykułem 5 Konwencji.  

Sprawa dotyczyła skargi znanego obrońcy praw człowieka na jego bezzasadne zatrzymanie i tymczasowe aresztowanie. Trybunał wskazał, że wiele okoliczności przemawiało za tym, że zasadniczym celem środków zastosowanych przeciwko skarżącemu było jego uciszenie i ukarania za działalność jako obrońcy praw człowieka: jego zatrzymanie w 2014 roku nastąpiło w ogólnym kontekście wprowadzenia bardzo restrykcyjnej i surowej ustawy regulującej działalność organizacji trzeciego sektora; było wiele oświadczeń urzędników zajmujących wysokie pozycje oraz artykuły publikowane przez prorządowe media, które oskarżały lokalne organizacje społeczne i ich liderów, włączając skarżącego, o bycie zdrajcami i obcymi agentami; kilku innych znanych aktywistów praw człowieka, którzy także współpracowali z międzynarodowymi organizacjami ochrony praw człowieka, zostało zatrzymanych, aresztowanych i oskarżonych w podobnych okolicznościach.

Tydzień 11 - Novruk i inni przeciwko Rosji

Problem systemowy w Rosji: dyskryminacyjne ustawodawstwo przeciwko cudzoziemcom zakażonym HIV odnośnie ich prawa wjazdu i pobytu – sprawa Novruk i inni przeciwko Rosji (31039/11, 48511/11, 76810/12, 14618/13 and 13817/14) – naruszenie Artykułu 14 (zakaz dyskryminacji) w związku z Artykułem 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) oraz brak naruszenia Artykułu 34 (prawo do skargi indywidualnej) Konwencji.

Sprawa dotyczyła prawa do wjazdu oraz pobytu w Rosji cudzoziemców zakażonych HIV. Trybunał powtórzył, że Konwencja nie gwarantuje prawa do osiedlenia się w konkretnym kraju. Państwo ma jednak obowiązek stosowania polityki imigracyjnej w sposób zgodny z prawami człowieka obywatela obcego państwa, w szczególności z prawem do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz prawem nie bycia dyskryminowanym. Trybunał zauważył, że celem ustawodawstwa rosyjskiego było powstrzymanie zakażenia HIV i stało się powodem w niniejszej sprawie do odmowy skarżącym wjazdu i pobytu w Rosji. Powyższe założenie opierało się jednak na bezzasadnym założeniu, że skarżący będą się zachowywać w niebezpieczny sposób. Władze rosyjskie nie zastosowały zatem indywidualnego podejścia w niniejszej sprawie. Biorąc pod uwagę przyjęty na arenie europejskiej i międzynarodowej konsensus dotyczący zakazu jakichkolwiek ograniczeń wjazdu czy pobytu ludzi zakażonych HIV, którzy stanowią szczególnie narażoną grupę, Rosja nie podała przekonujących przyczyn ani obiektywnego uzasadnienia na zastosowanie zróżnicowanego traktowania z uwagi na przyczyny zdrowotne. Skarżący byli zatem ofiarami dyskryminacji z uwagi na ich status zdrowotny. Trybunał wskazał również, że obarczone wadami ustawodawstwo, które było podstawą postępowania w sprawie skarżących, rodzi problem systemowy, który może doprowadzić do powtarzających się skarg tego samego typu przed Trybunałem. Biorąc jednak pod uwagę, że omawiane ustawodawstwo było aktualnie przedmiotem zmian legislacyjnych w Rosji, Trybunał zdecydował na obecnym etapie nie formułować żadnych środków generalnych w celu odpowiedniego wykonania tego wyroku.

Tydzień 10 - Bilen i Çoruk przeciwko Turcji

Skazanie dwóch osób za rozprowadzanie ulotek partii politycznej naruszyło wolność wyrażania opinii - sprawa Bilen i Çoruk przeciwko Turcji (14895/05) - naruszenie Artykułu 6 (prawo do rzetelnego procesu) oraz Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła skazania dwóch członków Ruchu Młodzieżowego Partii Pracy (Emek Partisi), którzy zostali ukarani grzywną za rozprowadzanie ulotek partii bez wymaganej uprzedniej zgody. 

Trybunał wskazał w szczególności, że ingerencja w wolność słowa dwóch członków Ruchu Młodzieżowego Partii Pracy wyrażająca się dystrybucją ulotek nie była przewidziana prawem i nie spełniała wymogu odpowiedniej precyzji i przewidywalności dla celów Artykułu 10. Wynikało to z tego, że w tym samym czasie, obowiązywały dwa przepisy dotyczące dystrybucji ulotek: jeden zakazujący dystrybucji ulotek bez uprzedniej zgody (art. 534 kodeksy karnego) i drugi zwalniający partie polityczne z tego obowiązku (art. 44 ustawy o stowarzyszeniach). Trybunał podkreślił również brak w sprawie skarżących publicznej rozprawy przed sądami krajowymi. 

Tydzień 9 - Arlewin przeciwko Szwecji

Wymaganie od obywatela Szwecji wytoczenia powództwa o zniesławienie przed brytyjskimi sądami po wyświetleniu programu telewizyjnego nadawanego z innego kraju nie było rozsądne – Sprawa Arlewin przeciwko Szwecji (22302/10) – naruszenie Artykułu 6 (prawo dostępu do sądu) Konwencji. 

Sprawa dotyczyła decyzji szwedzkich sądów w sprawie uznania braku jurysdykcji krajowej w postępowaniu o zniesławienie, w związku z emisją programu telewizyjnego nadawanego z innego kraju. Przedmiotowy program był wyświetlany na żywo w Szwecji. W programie oskarżono skarżącego o zorganizowaną przestępczość w mediach i branży reklamowej. Szwedzkie sądy odmówiły uznania swojej jurysdykcji, uznając, że przedsiębiorstwo, które transmitowało program drogą satelitarną i było odpowiedzialne za program, miało siedzibę w Wielkiej Brytanii. 

Zdaniem Trybunału, za wyjątkiem technicznego szczegółu, że program był nadawany z Wielkiej Brytanii, to jego treść oraz cele związane były ze Szwecją. Ponadto, szkoda, jaką poniósł skarżący, została wyrządzona w Szwecji. W tych okolicznościach, Szwecja miała obowiązek wynikający z Artykułu 6 Konwencji zapewnić skarżącemu skuteczny dostęp do sądu. Mimo to, skarżący został postawiony w sytuacji, w której nie mógł na podstawie szwedzkiego prawa dochodzić swoich roszczeń wynikających ze zniesławienia. Wymaganie, aby wytoczył powództwo przed brytyjskimi sądami nie mogło zostać uznane za rozsądną ani praktyczną alternatywę dla niego. W ocenie Trybunału, ograniczenie prawa skarżącego dostępu do sądu było w tym wypadku zbyt daleko idące i nie mogło zostać uznane za proporcjonalne.

Tydzień 9 - K.J. przeciwko Polsce

Międzynarodowe uprowadzenie dziecka: polskie sądy nie powinny były uznać niechęci matki do życia w Wielkiej Brytanii jako podstawy odmowy wydania dziecka – sprawa K.J. przeciwko Polsce (30813/14) – naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi polskiego obywatela na wynik postępowania przed polskimi sądami odnośnie wydania dziecka do Wielkiej Brytanii. Skarżący mieszka obecnie w Wielkiej Brytanii. To właśnie tam urodziło się jego dziecko i również tam było wychowywane przez pierwsze dwa lata swojego życia. W lipcu 2012 roku matka dziecka, również polskiej narodowości, wyjechała wraz z dzieckiem na wakacje do Polski i nigdy nie wróciła do Wielkiej Brytanii. W postępowaniu wytoczonym na podstawie Konwencji haskiej, polskie sądy oddaliły wniosek skarżącego o wydanie jego córki.

Trybunał uznał w szczególności, że matka dziecka, zamiast wykazania jakiegokolwiek ryzyka grożącego jej córce w razie powrotu do Wielkiej Brytanii, oparła się jedynie na rozpadzie ich małżeństwa i jej strachu, że dziecko nie będzie mogło opuścić Wielkiej Brytanii. Polskie sądy, mimo wszystko, uznały argumentację skarżącej za wystarczająco przekonującą, żeby stwierdzić, że niezależnie od tego czy z czy bez matki, powrót dziecka do jej normalnego środowiska w Wielkiej Brytanii postawiłoby je w sytuacji nie do zaakceptowania. Trybunał wskazał, że ocena przyjęta przez polskie sądy była błędna. Po pierwsze, nie było żadnej obiektywnej przeszkody dla powrotu matki dziecka do Wielkiej Brytanii. Po drugie, oceniając, że powrót dziecka do Wielkiej Brytanii wraz z matką nie miałby pozytywnego wpływu na rozwój dziecka, sądy nie wzięły pod uwagę wniosków wynikających z opinii biegłych psychologów, z których wynikało, że dziecko łatwo się adaptuje oraz było w dobrej kondycji fizycznej i psychicznej, a także emocjonalnie związane z obojgiem rodziców, jak i miało pozytywny stosunek zarówno do Polski jak i Wielkiej Brytanii.