Tydzień 3 - Gülcü przeciwko Turcji

Surowość skazania i aresztowania nieletniego w związku z udziałem w nielegalnej demonstracji i rzucaniu kamieniami w Policję – Sprawa Gülcü przeciwko Turcji (17526/10) – naruszenie Artykułu 11 (wolność zgromadzeń i stowarzyszeń) Konwencji.

Skarżący, lat 15, został osadzony w areszcie a następnie skazany za udział w zakazanej organizacji, promowanie celów tej organizacji i opór wobec Policji. Wszystko to w związku z udziałem skarżącego w nielegalnej manifestacji, w czasie której rzucano kamieniami w członków służb bezpieczeństwa. Skarżący  spędził w areszcie 3 miesiące i 20 dni zanim został skazany na karę 7 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności. Odbył prawie 2 lata kary zanim został wypuszczony. Trybunał rozpatrzył argumenty skarżącego z punktu widzenia Artykułu 11 gwarantującego prawo do wolności zgromadzeń. Trybunał wskazał, że nawet jeżeli skarżący został skazany za akty przemocy wobec funkcjonariuszy Policji, to nic nie wskazywało na to, że przed wzięciem udziału w zgromadzeniu skarżący czy też organizatorzy mieli zamiar używania przemocy. Z uwagi na powyższe skarżący mógł oprzeć się na naruszeniu Artykułu 11 Konwencji. Trybunał również podkreślił, że sądy krajowe nie wykazały wystarczających dowodów na to, że udział w demonstracji równał się z udziałem w nielegalnej organizacji oraz że miał intencję rozpowszechniania propagandy wspierającej ją. Brak takiego wykazania stanowił naruszenie proceduralnych gwarancji Artykułu 11. Trybunał również odnotował drastycznie wysoką karę za zarzucone czyny. Skarżący miał 15 lat w chwili zdarzenia. Mimo to, sądy krajowe nie wzięły pod uwagę jego zanim umieszczono go w areszcie czy następnie w zakładzie karnym do odbycia kary. Trybunał powołał się na Artykuł 37 Konwencji ONZ o prawach dziecka i Ogólny Komentarz nr 10 (2007), zgodnie z którymi zatrzymanie, areszt czy pozbawienie wolności dziecka może być zastosowane jedynie jako środek ostateczny i na właściwy, możliwie najkrótszy czas. Co do części sentencji wyroku skazującego na karę 2 lat 9 miesięcy i 10 dni za rzucanie kamieniami, Trybunał mógł uznać, że Państwa miało większy margines swobody w tym zakresie, jeśli chodzi o ingerencję w prawa wynikające z Artykułu 11. Mimo to, biorąc pod uwagę wiek skarżącego kara nie może zostać uznana za proporcjonalną w stosunku do jej celu.