D i Inni p. Rumunii

Wydalenie skazanego irackiego przemytnika imigrantów nie naruszyłoby Konwencji, ale nie miał dostępu do środka zawieszającego – wyrok ETPC z 14.1.2020 r. w sprawie D i Inni p. Rumunii (skarga nr 75953/16)

Sprawa dotyczyła nakazu deportacji do Iraku Irakijczyka po jego skazaniu w Rumunii za ułatwienie wkroczenia do Rumunii osób zaangażowanych w działalność terrorystyczną (czyn przemytu imigrantów).

Jednomyślnie:

- nie doszłoby do naruszenia art. 2 (prawo do życia) i 3 (zakaz tortur i nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji gdyby nakaz wydalenia skarżącego do Iraku został wykonany;

- naruszenie art. 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) Konwencji w związku z art. 2 i 3.

Trybunał uznał, że materiał dowodowy dostarczony przez D. zawierał bardzo mało informacji o indywidualnych okolicznościach sprawy i nie wykazał w praktyce, że istniał bezpośredni związek między jego skazaniem w Rumunii i prawdopodobieństwem złego traktowania w Iraku niezgodnego z art. 2 i 3 Konwencji. Działania, za które D został skazany w Rumunii nie miały miejsca na terytorium Iraku i nie miały bezpośredniego związku z terroryzmem. Nie istniały więc poważne ani udowodnione podstawy aby wierzyć, że w razie powrotu do Iraku, D. byłby narażony na poważne ryzyko poddania traktowaniu niezgodnemu z art. 2 i 3 Konwencji.

Trybunał zauważył, że środki dostępne skarżącemu, aby zakwestionować nakaz deportacji nie miały skutku zawieszającego, co było niezgodne z orzecznictwem ETPC pod art. 13. Trybunał uznał, że skargi pod art. 6 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) i 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji były oczywiście bezzasadne.

Trybunał zdecydował kontynuować wskazanie rządowi (Reguła 39 Regulaminu Trybunału) nie wydalanie D do Iraku do czasu, gdy wyrok stanie się prawomocny albo Trybunał wyda inne rozstrzygnięcie w tym zakresie.