Skazanie za ludobójstwo z uwagi na zabicie dwóch partyzantów litewskich w 1953 roku - Sprawa Vasiliauskas przeciwko Litwie (35343/05) – naruszenie Artykułu 7 Konwencji (zakaz karania bez podstawy prawnej).
Skarżący został skazany w 2004 roku za ludobójstwo w związku z udziałem w zabójstwie dwóch Litwińskich partyzantów w czasie operacji wojskowej w 1953 roku (operacja była częścią tłumienia ruchu partyzanckiego przez sowieckie władze). Wielka Izba uznała, iż skazanie skarżącego niezależnie od tego czy opierało się na wykładni zbrodni ludobójstwa jako ochrony grup politycznych czy też na podstawie partyzantów postrzeganych jako chroniona grupa obywateli, nie miało podstawy w prawie z 1953 roku, dlatego też stanowiło naruszenie Artykułu 7.
Trybunal po raz pierwszy rozpoznawał czy prześladowanie po II wojnie światowej bałtyckich partyzantów przez sowieckie władze stanowiło ludobójstwo. Należało dokonać oceny czy litewscy partyzanci stanowili grupę albo jej część chronioną przed zbrodnią ludobójstwa w rozumieniu prawa międzynarodowego w 1953 roku. Po pierwsze, Trybunał wskazał, iż nie ma podstaw do uznania, że zbrodnia ludobójstwa (zdefiniowana w Artykule Konwencji ONZ w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa) chroniła grupy polityczne. Po drugie, podczas gdy ludobójstwo było zbrodnią w zwyczajowym prawie międzynarodowym w 1953 r., opinie były podzielone czy zbrodnia w świetle prawa zwyczajowego była szerzej definiowana niż we wskazanym Artykule II, tak że nie można było w istocie uznać że grupy polityczne były chronione. Po trzecie, skarżący nie mógł przewidzieć, że zabójstwo dwóch partyzantów mogłoby stanowić zbrodnię ludobójstwa obywateli narodowości litewskiej czy etnicznie litewskich. Nawet jeśli zwyczajowe prawo międzynarodowe mogłoby chronić te grupy, sądy krajowe nie wskazały w swoich wyrokach, ze litewscy partyzanci mogliby tworzyć taką narodową grupę. Po czwarte, Trybunał uznał, iż ciężkość zbrodni ludobójstwa powinna spełniać bardzo rygorystyczne kryteria zanim zaczniemy stosować konwencję. Trybunał ostatecznie nie uznał się za przekonany, co do tego, że skazanie skarżącego za ludobójstwo mogło być uznane za logiczne i konsekwentne w związku ze znaczeniem tej zbrodni zdefiniowanym w prawie międzynarodowym w chwili dokonania czynu (1953) lub też, że można było od skarżącego wymagać aby mógł to przewidzieć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz