Wymaganie od sędziego dania odpowiednich przyczyn aresztowania było stosowane od pierwszej decyzji zarządzającej tymczasowe aresztowanie - Sprawa Buzadji przeciwko Mołdawii (23755/07) - naruszenie Artykułu 5 § 3 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego / prawo do bycia sądzonym w rozsądnym terminie albo zwolnionym na czas postępowania) Konwencji.
Sprawa dotyczyła 10-miesięcznego aresztu biznesmena w toku postępowania karnego. W lipcu 2006 r. zostało wszczęte postępowanie karne przeciwko skarżącemu, dyrektorowi spółki państwowej zapewniającej ciekły gaz, dotyczące zarzutu usiłowania sprzeniewierzenia majątku spółki. Skarżącego aresztowano w maju 2007 r. i umieszczono w areszcie w toku postępowania karnego. Areszt był przedłużany kilka razy, aż do lipca 2007 r. kiedy zgodzono się na areszt domowy aż do marca 2008 r., kiedy został zwolniony za kaucją i ostatecznie uniewinniony ze wszystkich zarzutów, na podstawie których go aresztowano.
Trybunał zbadał dwie kwestie podnoszone w sprawie skarżącego: co do wymogu usprawiedliwiania przez sądy krajowe przedłużania tymczasowego aresztowania oraz kwestii aresztu domowego.
Po pierwsze, Trybunał przyznał, że kwestia odpowiednich i wystarczających przyczyn aresztowania - w połączeniu z utrzymywaniem się racjonalnego podejrzenia - była zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, uzależniona od niejasnego pojęcia „pewnego upływu czasu”. Zdecydował się więc wyjaśnić gwarancje Artykułu 5 § 3 Konwencji, zaznaczając, że wymaganie od sędziego albo innego funkcjonariusza upoważnionego przez prawo do wykonywania władzy sądowniczej do dania odpowiednich i wystarczających przyczyn aresztowania było zastosowano już w czasie wydania pierwszego postanowienia nakazującego tymczasowe aresztowanie, tj. po jego zatrzymaniu.
Po drugie, jeśli chodzi o areszt domowy, Trybunał potwierdził swoje orzecznictwo, zgodnie z którym areszt domowy jest postrzegany jako rodzaj pozbawienia wolności zgodnie z Artykułem 5 Konwencji. Nie budzi wątpliwości, że skarżący zrzekł się swojego prawa do wolności ponieważ zażądał aresztu domowego i nie odwoływał się od tego środka: biorąc pod uwagę stan jego zdrowia, było zrozumiały, że był gotowy na ustępstwa by zakończyć jego areszt. Ponadto, Trybunał potwierdził swoje orzecznictwo w zakresie nie zastosowania różnych kryteriów do oceny wyjaśnienia przyczyn aresztowania nawet kiedy forma aresztu się zmieniła (w tej sprawie między tymczasowym aresztowaniem a aresztem domowym).
Spoglądając na uzasadnienie tymczasowego aresztowania skarżącego, Trybunał uznał, że przyczyny podane przez sądy krajowe dla zarządzenia i przedłużenia aresztowania były stereotypowe i abstrakcyjne jak i również niespójne. W istocie, ani w pierwszym postanowieniu aresztowym ani w decyzjach przedłużających, sądy krajowe nie dokonały analizy charakteru skarżącego, jego wartości oraz związku z krajem, jego zachowania w czasie pierwszych 10 miesięcy śledztwa. W odniesieniu do postanowień dotyczących aresztu domowego, pomimo uznania braku przyczyn dla przedłużenia tymczasowego aresztu, sądy krajowe mimo wszystko zarządziły jego areszt domowy w czerwcu 2007 na następne 7 i pół miesiąca.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz