Decyzja o przedłużeniu aresztowania podejrzanego pozostającego na wolności była zgodna z prawem, ale popełniono procesowe błędy w toczącym się postępowaniu - wyrok ETPC z 11.7.2017 r. w sprawie Oravec przeciwko Chorwacji (skarga nr 51249/11).
Sprawa dotyczyła postanowienia nakazującego tymczasowego aresztowania pana Oraveca, skarżącego. Został zatrzymany i aresztowany w kwietniu 2011 r. pod zarzutem przemytu narkotyków, a następnie zwolniony przez sędziego śledczego. Gdy pozostawał na wolności, prokuratorowi udało się skutecznie zażalić na decyzję o uchyleniu tymczasowego aresztowania, w związku z czym nakazano ponowne zatrzymanie i umieszczenie skarżącego w areszcie. Ostatecznie prokurator uchylił zarzuty przeciwko niemu.
W sprawie przed Trybunałem, pan Oravec skarżył się na bezprawność jego aresztowania od czerwca 2011 r. oraz na proceduralne błędy w toczącym się postępowaniu, w szczególności, że nie wskazano żadnego terminu o jaki przedłuża się jego aresztowanie w decyzji z czerwca 2011 r.; że zażalenie prokuratury nie zostało mu doręczone; że nie został wezwany na posiedzenie rozpatrujące zażalenie oraz że Trybunał Konstytucyjny odmówił dokonania merytorycznej skargi jego skargi, w której skarżył się na postanowienie aresztowe.
6 głosami do 1 Trybunał stwierdził brak naruszenia Artykułu 5 § 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji w zakresie legalności jego aresztowania. Trybunał uznał, że nawet brak wskazania terminu w postanowieniu z czerwca 2011 r. przedłużającym aresztowanie skarżącego, odpowiednie prawo krajowe wyraźnie wskazywało na maksymalny okres aresztowania w toku postępowania przygotowawczego (6 miesięcy) i dlatego wskazywanie tego okresu nie było konieczne. Postanowienie o aresztowaniu nie było również arbitralne: zostało orzeczone przez organ sądowy na podstawie jasno określonego prawa, a mianowicie ryzyka ponownego popełnienia przestępstwa.
Trybunał przyjął jednomyślnie, że doszło do naruszenia Artykułu 5 § 4 (prawo do rozpoznania legalności aresztowania niezwłocznie przez sąd) w zakresie postanowienia sądu z czerwca 2011 r. przedłużającego aresztowanie skarżącego oraz decyzji Trybunału Konstytucyjnego odmawiającej rozpoznania jego skargi. Nawet jeśli skarżący nie został faktycznie pozbawiony wolności w toku postępowania prowadzącego do jego aresztowania za drugim razem, Trybunał uznał, że skarga na podstawie Artykułu 5 § 4 Konwencji była zasadna, ponieważ zażalenie prokuratora na postanowienie o uchylenie aresztu stanowiła kontynuację postępowania związanego z legalności aresztowania. W związku z tym Trybunał uznał, że gwarancje procesowe zawarte w Artykule 5 § 4 Konwencji nie zostały zachowane w toku postępowania dotyczącego przedłużenia aresztowania skarżącego z uwagi na fakt, że nie doręczono mu zażalenia prokuratora oraz nie został poinformowany ani wezwany na posiedzenie w tej sprawie, co pozbawiło go możliwości przedstawienia swojego stanowiska i argumentów w zakresie jego dalszego aresztowania.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz