Zakaz zakrywania twarzy w miejscach publicznych w Belgii nie naruszył praw wynikających z Konwencji - wyrok ETPC z 11.7.2017 r. w sprawie Belcacemi i Oussar przeciwko Belgii (skarga nr 37798/13); jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) i Artykułu 9 (wolność myśli, wyznania, religii) Konwencji oraz brak naruszenia Artykułu 14 (zakaz dyskryminacji) w zawiązku z Artykułami 8 i 9 Konwencji.
Sprawa dotyczyła zakazu noszenia noszenia w miejscach publicznych ubrań częściowo lub całkowicie zasłaniających twarz na podstawie prawa belgijskiego z 1 czerwca 2011 r. Trybunał uznał w szczególności, że to ograniczenie miało na celu zagwarantowanie warunków „życia razem” oraz „ochronę praw i wolności innych” oraz że było to „konieczne w demokratycznym społeczeństwie”.
Po pierwsze, w sprawie S.A.S. przeciwko Francji, Trybunał stwierdził, że potrzeba zapewnienia poszanowania minimalnych gwarancji życia w społeczeństwie może być postrzegana jako element „ochrony praw i wolności innych” oraz że ten zakaz był uzasadniony co do zasady, tylko do poziomu, w którym miał na celu zagwarantowanie „życia razem”. W związku z tym, Trybunał wyjaśnił, że przez ich bezpośredni i stały kontakt z osobami zainteresowanymi w ich kraju, państwo było co do zasady lepiej usytuowane niż sąd międzynarodowy by ocenić miejscowe potrzeby oraz kontekst. Dlatego, przyjmując przedmiotowe przepisy, państwo belgijskie miało na celu reakcję na praktykę, którą uznawało za niezgodne w belgijskim społeczeństwie ze społeczną komunikacją, a bardziej ogólnie z tworzeniem ludzkich relacji, które było nie do pomyślenia dla życia w społeczeństwie. Chodziło o ochronę warunków interakcji pomiędzy jednostkami, które, dla państwa, było istotne by zapewnić funkcjonowanie demokratycznego społeczeństwa. Kwestia, czy chusta zasłaniająca całą twarz jest akceptowana w belgijskiej sferze publicznej należała do wyboru społeczeństwa.
Po drugie, w zakresie proporcjonalności ograniczenia, Trybunał odnotował, że sankcja nieprzestrzegania zakazu, zgodnie z belgijskim prawem, miała zakres od grzywny do kary pozbawienia wolności. Ta ostatnia była zarezerwowana, mimo wszystko, dla sytuacji powtarzających się naruszeń i nie była stosowana automatycznie. Dodatkowo, czyn ten był zaklasyfikowany jako „hybrydowy” w belgijskim prawie, częściowo w prawie karnym a częściowo administracyjnym. Dlatego, w kontekście działań administracyjnych, możliwe środki były podejmowane w praktyce na poziomie gminy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz