Z upływem czasu przyczyny w postaci poważnego charakteru zarzutów oraz moralnych cech oskarżonego nie wystarczają do przedłużenia trwania reżimu więźnia niebezpiecznego - Sprawa Chyła przeciwko Polsce (nr 8384/08) - naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania), Artykułu 5 § 3 (prawo do wolności i bezpieczeństwa / prawo do procesu w rozsądnym terminie), Artykułu 6 § 1 (prawo do rzetelnego procesu w rozsądnym terminie).
Sprawa dotyczy postępowania karnego przeciwko skarżącemu oraz zastosowaniu reżimu tzw. „więźnia niebezpiecznego” między styczniem 2007 i listopadem 2010. Powyższy rezim został nałożony z uwagi na oskarżenie o liczne czyny przeciwko życiu ludzkiemu i zdrowiu, popełnione w ramach powrotu do przestępstwa oraz podejmowane próby ucieczki. Skarżący był poddawany przeszukaniom za każdym razem gdy wchodził abo opuszczał celę, a także znacznie ograniczono jego prawo do wizyt. W ciągu pierwszego roku nikt nie mógł go odwiedzić. Nie mógł brać udziału w zajęciach sportowych. Ponieważ nie zgodził się na przeszukanie w związku z wyjściem na głosowanie w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 r., nie wypuszczono go z celi. Trybunał wskazał, iż poza pierwotnymi przyczynami opartymi na bardzo poważnym charakterze zarzutów przeciwko skarżącemu, jak i „poważnym braku moralności”, władze nie znalazły później żadnych innych przyczyn które przemawiałaby za zakwalifikowaniem go jako „więźnia niebezpiecznego”. Mimo że te przyczyny mogły usprawiedliwiać stosowanie tego reżimu przez pewien czasu, nawet w miarę długi, to nie mogły wystarczyć jako jedyna przyczyna jego ciągłego przedłużania. Z upływem czasu procedura kontroli statusu „niebezpiecznego więźnia” stała się czystą formalnością, ograniczoną do powtarzania tych samych przyczyn w kolejnych decyzjach. W związku z tym Trybunał stwierdził, że jego długość oraz ciężkość nałożonych środków przekroczyła wymagania bezpieczeństwa w więzieniu i nie była konieczna w całości do osiągnięcia legitymowanego celu przez władze.
Sprawa dotyczy postępowania karnego przeciwko skarżącemu oraz zastosowaniu reżimu tzw. „więźnia niebezpiecznego” między styczniem 2007 i listopadem 2010. Powyższy rezim został nałożony z uwagi na oskarżenie o liczne czyny przeciwko życiu ludzkiemu i zdrowiu, popełnione w ramach powrotu do przestępstwa oraz podejmowane próby ucieczki. Skarżący był poddawany przeszukaniom za każdym razem gdy wchodził abo opuszczał celę, a także znacznie ograniczono jego prawo do wizyt. W ciągu pierwszego roku nikt nie mógł go odwiedzić. Nie mógł brać udziału w zajęciach sportowych. Ponieważ nie zgodził się na przeszukanie w związku z wyjściem na głosowanie w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 r., nie wypuszczono go z celi. Trybunał wskazał, iż poza pierwotnymi przyczynami opartymi na bardzo poważnym charakterze zarzutów przeciwko skarżącemu, jak i „poważnym braku moralności”, władze nie znalazły później żadnych innych przyczyn które przemawiałaby za zakwalifikowaniem go jako „więźnia niebezpiecznego”. Mimo że te przyczyny mogły usprawiedliwiać stosowanie tego reżimu przez pewien czasu, nawet w miarę długi, to nie mogły wystarczyć jako jedyna przyczyna jego ciągłego przedłużania. Z upływem czasu procedura kontroli statusu „niebezpiecznego więźnia” stała się czystą formalnością, ograniczoną do powtarzania tych samych przyczyn w kolejnych decyzjach. W związku z tym Trybunał stwierdził, że jego długość oraz ciężkość nałożonych środków przekroczyła wymagania bezpieczeństwa w więzieniu i nie była konieczna w całości do osiągnięcia legitymowanego celu przez władze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz