Zemmour przeciwko Francji

Brak naruszenia Artykułu 10 Konwencji w skazaniu pana Zemmoura za podżeganie do dyskryminacji i nienawiści religijnej wobec francuskiej społeczności muzułmańskiej – wyrok ETPC z 20.12.2022 r. w sprawie Zemmour przeciwko Francji (skarga nr 63539/19); jednogłośnie: nie doszło do naruszenia Artykułu 10 (wolność wypowiedzi) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

Sprawa dotyczyła skazania skarżącego za przestępstwo podżegania do dyskryminacji i nienawiści religijnej wobec francuskiej społeczności muzułmańskiej w związku z wypowiedziami wygłoszonymi w programie telewizyjnym w 2016 roku. Skarżący zarzucił naruszenie jego prawa do wolności wypowiedzi.

Trybunał oddalił zarzut wstępny Rządu na podstawie Artykułu 17 Konwencji (zakaz nadużycia praw), ale oparł się na tym przepisie jako pomoc w interpretacji Artykułu 10 dla celów oceny, czy zaskarżona ingerencja była konieczna. Podobnie jak sądy krajowe, Trybunał wskazał, że wypowiedzi skarżącego zawierały uwłaczające i dyskryminujące twierdzenia, które mogą pogłębić przepaść między Francuzami a społecznością muzułmańską jako całością. Uznał, że sporne wypowiedzi nie należały do kategorii wypowiedzi korzystających ze wzmocnionej ochrony na mocy art. 10 Konwencji i doszedł do wniosku, że władze francuskie miały zatem szeroki margines swobody w zakresie nakładania ograniczeń. Trybunał zauważył, że oświadczenia zostały wygłoszone w telewizji na żywo w czasie największej oglądalności a skarżący, który był dziennikarzem i ekspertem, nie był zwolniony, chociaż występował wówczas jako autor, z „obowiązków” dziennikarza. Trybunał był zdania, że jego uwagi nie ograniczały się do krytyki islamu, ale, w świetle kontekstu przemocy terrorystycznej, w której miały miejsce, zostały wygłoszone z zamiarem dyskryminacyjnym, takim jak wezwanie widzów do odrzucenia i wykluczenia społeczności muzułmańskiej. Trybunał stwierdził, że podstawy, na których sądy krajowe skazały skarżącego i wymierzyły mu grzywnę, której wysokość nie była nadmierna, były wystarczające i istotne. Konkludując, Trybunał stwierdził, że ingerencja w prawo skarżącego do wolności wyrażania opinii była konieczna w demokratycznym społeczeństwie w celu ochrony praw innych osób, które były przedmiotem sprawy, a zatem nie doszło do naruszenia art. 10 Konwencji.