Pozbawienie wolności matki i
jej małego dziecka w administracyjnym areszcie śledczym w Mesnil-Amelot nr. 2 na
11 dni: wielokrotne naruszenia Konwencji – wyrok ETPC z 22.7.2021 r. w sprawie M.D. i A.D. przeciwko Francji
(skarga nr 57035/18); większością:
Naruszenie art. 3 (zakaz nieludzkiego lub
poniżającego traktowania) Konwencji;
Naruszenie art. 5 ust. 1
(prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego);
Naruszenie art. 5 ust. 4
(prawo odwołania się do sądu w celu ustalenia bezzwłocznie przez sąd legalności
pozbawienia wolności).
Sprawa dotyczyła aresztu
administracyjnego matki i jej czteromiesięcznej córki w areszcie
administracyjnym w Mesnil-Amelot nr. 2 oczekujących na przeniesienie do Włoch,
kraju odpowiedzialnego za rozpatrzenie ich wniosku o azyl.
Ze względu na bardzo młody wiek
dziecka warunki przyjmowania w Mesnil-Amelot no. 2 i długość aresztu (11 dni),
Trybunał stwierdził, że właściwe władze poddały dziecko i jej matkę traktowaniu
przekraczającemu poziom surowości wymagany dla zastosowania Artykułu 3
Konwencji. Trybunał stwierdził również naruszenie art. 5 ust. 1 i 4 Konwencji.
Zasadniczo zadaniem Trybunału nie
było zastępowanie własną oceną oceny władz krajowych. Jednakże, biorąc pod
uwagę okoliczności sprawy, Trybunał uznał, że zgromadzone dowody były
wystarczające, aby stwierdzić, że władze krajowe nie przeprowadziły właściwego
badania, zgodnie z wymogami prawa obowiązującego obecnie we Francji, w celu
upewnienia się, że początkowe aresztowanie administracyjne matki w towarzystwie
jej córeczki, a następnie jego przedłużenie były środkami ostatecznymi, których
nie można było zastąpić mniej restrykcyjną alternatywą. Trybunał zauważył, że
ani sędzia ds. wolności i aresztu w Meaux tribunal de grande instance, ani
sędzia delegowany przez Prezesa Sądu Apelacyjnego w Paryżu nie uwzględnili wystarczająco,
podczas pełnienia swojej funkcji kontroli sądowej, małoletniego statusu
drugiego skarżącego w ocenie zgodności z prawem wstępnego aresztowania
administracyjnego i postanowieniu o jego przedłużeniu o 28 dni, okres, który
upłynął po 11 dniach od wskazania przez Trybunał środka tymczasowego. Zadaniem
sądów krajowych było przeprowadzenie skutecznej kontroli legalności pierwszego
i dalszego pozbawienia wolności dziecka, przy jednoczesnym rozważeniu, czy
można zastosować mniej restrykcyjną alternatywę, taką jak nakaz przymusowego stawiania
się, środek, któremu skarżący już wcześniej zostali poddani. Nieletni skarżący
nie miał zatem prawa do kontroli sądowej obejmującej wszystkie warunki
wymagane, aby areszt administracyjny był zgodny z prawem dla celów Artykułu 5
ust. 1 Konwencji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz