Akgün przeciwko Turcji

 

Tymczasowe aresztowanie skarżącego podejrzanego o przynależność do organizacji FETÖ/PDY w związku z korzystaniem przez niego z komunikatora ByLock: naruszenie Konwencji – wyrok ETPC z 20.7.2021 r. w sprawie Akgün przeciwko Turcji (skarga nr 19699/18); 6 głosami do 1:

Naruszenie art. 5 ust. 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji;

Naruszenie art. 5 ust. 3 ( prawo bycia sądzonym w rozsądnym terminie albo zwolnienia na czas postępowania)

Naruszenie art. 5 ust. 4 (prawo odwołania się do sądu w celu ustalenia bezzwłocznie przez sąd legalności pozbawienia wolności) Konwencji.

Sprawa dotyczyła umieszczenia skarżącego w areszcie śledczym pod zarzutem przynależności do organizacji określanej przez władze tureckie jako „FETÖ/PDY” („Organizacja Terrorystyczna Gülenist / równoległa struktura państwa”).

Trybunał uznał, że nakazując tymczasowe aresztowanie skarżącego w dniu 17 października 2016 r., dziewiąty sąd pokoju w Ankarze nie posiadał wystarczających informacji na temat charakteru ByLock, aby stwierdzić, że ta aplikacja do przesyłania wiadomości była wykorzystywana wyłącznie przez członków organizacji FETÖ/PDY na potrzeby komunikacji wewnętrznej. Wobec braku innych dowodów lub informacji przedmiotowy dokument, stwierdzający jedynie, że skarżący był użytkownikiem ByLock, sam w sobie nie mógł wskazywać, że istniały uzasadnione podejrzenia, które mogłyby usatysfakcjonować obiektywnego obserwatora, że ​​rzeczywiście używał ByLock w sposób, który mógłby stanowić domniemane przestępstwa. Trybunał stwierdził, że rząd nie był w stanie wykazać, że w dniu, w którym skarżący został tymczasowo aresztowany, dowody, którymi dysponował sąd dziewiątego pokoju, spełniały standardy „uzasadnionego podejrzenia” wymagane na mocy art. 5 Konwencji, aby przekonać obiektywnego obserwatora, że ​​skarżący mógł popełnić przestępstwa, za które został aresztowany. Trybunał uznał, że doszło do naruszenia Artykułu 5 ust. 1 Konwencji z powodu braku uzasadnionego podejrzenia, w czasie tymczasowego aresztowania skarżącego, że popełnił on przestępstwo.

Trybunał stwierdził, że doszło również do naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji w związku z brakiem podania wystarczających powodów tymczasowego aresztowania skarżącego.

Wreszcie, Trybunał uznał, że ani skarżący, ani jego adwokat nie mieli wystarczającej wiedzy na temat istoty tego materiału dowodowego, dostępnego wyłącznie dla prokuratury, co miało kluczowe znaczenie dla zakwestionowania przedmiotowego aresztowania przed I Sądem Pokoju w Ankarze, gdy orzekł w przedmiocie sprzeciwu wobec spornego środka. Wynika z tego, że doszło również do naruszenia Artykułu 5 ust. 4 Konwencji.