Pozostawienie chorego psychicznie więźnia bez odpowiedniego leczenia przez
dziesiątki lat pozbawiły go realnych możliwości przedterminowego zwolnienia z zakładu karnego –
Sprawa Murray przeciwko
Holandii (10511/10) – Wielka Izba –
naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania)
Konwencji.
Sprawa dotyczyła skargi człowieka, skazanego za
morderstwo w 1980 roku, który odbywał karę dożywotniego pozbawienia wolności na
wyspach Curaçao i Aruba (część Królestwa Niderlandów)
– aż do ułaskawienia w 2014 roku w związku z pogarszającym się stanem zdrowia,
na dożywotnie pozbawienie wolności bez realnych prognoz zwolnienia.
Skarżący utrzymywał, że nie miał zapewnionego
specjalnego reżimu odbywania kary dla więźniów z problemami psychicznymi. Mimo
że mechanizm prawny kontroli kar dożywotniego pozbawienia wolności został
wprowadzony krótko po złożeniu przez niego skargi do Trybunału, podnosił, że de
facto nie miał żadnych perspektyw zwolnienia, ponieważ nigdy nie zapewniono mu
leczenia psychiatrycznego i w związku z tym ryzyko powrotu do przestępstwa
wciąż trwało i było uznawane za zbyt wysokie, by podjąć decyzję o warunkowym przedterminowym zwolnieniu go.
Skarżący zmarł kiedy sprawa toczyła się przed Wielką Izbą. Dwóch jego krewnych
przystąpiło do sprawy przed Trybunałem.
Trybunał doszedł do wniosku, że kara
dożywotniego pozbawienia wolności skarżącego nie była de facto redukowalna.
Zauważył, że pomimo oceny, że przed skazaniem na karę dożywotniego pozbawienia
wolności, jako wymagającego leczenia, nigdy mu nie zapewniono warunków do
leczenia psychiatrycznego w czasie, gdy był osadzony. Opinie sądów krajowych
sprzeciwiające się jego zwolnieniu ukazały, że istniał ścisły związek pomiędzy
istnieniem ryzyka powrotu do przestępstwa z jednej strony oraz brakiem leczenia
z drugiej. W efekcie, w czasie składania skargi do Trybunału, jakikolwiek
jego wniosek nie miał możliwości doprowadzenia do jego zwolnienia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz