Rouillan przeciwko Francji

Trybunał stwierdza naruszenie Artykułu 10 ze względu na surowość kary pozbawienia wolności, jaką wymierzył Jean-Marc Rouillan za uwagi radiowe, nie kwestionując zasady kary nałożonej za współudział w publicznej obronie terroryzmu – wyrok ETPC z 23.6.2022 r. w sprawie Rouillan przeciwko Francji (wniosek nr 28000/19); jednogłośnie:

naruszenie Artykułu 10 (wolność słowa) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka ze względu na surowość wymierzonej kary.

Sprawa dotyczyła skazania Jean-Marca Rouillana, byłego członka grupy terrorystycznej Action directe, na karę 18 miesięcy pozbawienia wolności z zawieszeniem na 10 miesięcy, po skazaniu go za współudział w przestępstwie publicznego obrony aktów terroryzmu za uwagi, które wygłosił w audycji radiowej w 2016 r. i które następnie zostały opublikowane na stronie internetowej mediów.

Trybunał uznał, że skazanie skarżącego jako dodatek do przestępstwa obrony aktów terroryzmu stanowiło ingerencję w jego prawo do wolności wypowiedzi. Uznał, że ingerencja była przewidziana przez prawo i służyła uzasadnionemu celowi zapobiegania nieporządkowi i przestępczości.

Odnosząc się do tego, czy ingerencja była konieczna w demokratycznym społeczeństwie w rozumieniu art. 10 ust. 2, Trybunał uznał, po pierwsze, że omawiane uwagi można uznać za pośrednie podżeganie do przemocy terrorystycznej i nie widział żadnych racjonalnych podstaw, na których można by odejść od znaczenia i zakresu nadanego im postanowieniem Sądu Karnego, którego należycie przygotowane uzasadnienie zostało przyjęte przez Sąd Apelacyjny i Sąd Kasacyjny.

Trybunał stwierdził dalej, że nie widział w tej sprawie rozsądnej podstawy, aby odejść od oceny sądów krajowych dotyczącej zasady stojącej za karą. Stwierdził w tym względzie, że ich rozumowanie, dlaczego kara nałożona na skarżącego była uzasadniona – w oparciu o potrzebę zwalczania obrony przed terroryzmem i biorąc pod uwagę cechy osobiste sprawcy – wydaje się zarówno „istotna”, jak i „wystarczająca”, aby uzasadnić sporną ingerencję, którą należy uznać za odpowiadającą co do zasady na pilną potrzebę społeczną.

Jednakże po powtórzeniu, że władze były zobowiązane, w sprawach wolności słowa, do zachowania powściągliwości w prowadzeniu postępowania karnego, a zwłaszcza w wymierzaniu kary pozbawienia wolności, Trybunał orzekł, że w szczególnych okolicznościach sprawy, powody, na których oparły się sądy krajowe w wyważaniu, które należały do ​​nich, nie były wystarczające, aby uznać wymierzoną skarżącemu karę 18 miesięcy pozbawienia wolności – pomimo zawieszenia – za proporcjonalną do uzasadnionego celu ścigany. Trybunał stwierdził zatem, że doszło do naruszenia Artykułu 10 Konwencji ze względu na surowość nałożonej na skarżącego kary.