Tydzień 21 - Biao przeciwko Danii

Duńskie ustawodawstwo dotyczące łączenia rodzin jest dyskryminujące – Sprawa Biao przeciwko Danii (38590/10) – wyrok Wielkiej Izby – naruszenie Artykułu 14 (zakaz dyskryminacji) w związku z Artykułem 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji; oraz brak potrzeby rozpoznawania sprawy osobno pod Artykułem 8.

Sprawa dotyczyła skargi naturalizowanego Duńczyka pochodzenia togijskiego oraz jego ghańskiej żony na niemożliwość osiedlenia się w Danii. Duńskie władze odmówiły przyznania im prawa do łączenia rodzin z uwagi na to, że para nie spełniła wymogu, zgodnie z ustawą o cudzoziemcach, że nie mogli mieć silniejszych związków z innym niż Dania krajem (w tym wypadku chodziło o Ghanę) zwana dalej „wymogiem związku”. Skarżyli się również, ze zmiana ustawy o cudzoziemcach z grudnia 2003 roku – znosząca wymóg związku dla tych, którzy mieli duńskie obywatelstwo od 28 lat – skutkowała różnicą w traktowaniu między urodzonymi w Danii obywatelami oraz tymi, podobnie jak skarżący, którzy nabyli duńskie obywatelstwo nie przez urodzenie.

Trybunał wskazał, że wyjaśnienie rządu dotyczące wprowadzenia zasady 28 lat (by rzekomo zapewnić żeby nie doszło do niepożądanych konsekwencji dla duńskich ekspatów, którzy założyli rodzinę za granicą, a następnie mieliby trudności z wypełnieniem wymogu związku po ich powrocie do Danii), było oparte na raczej spekulacyjnych argumentach. W szczególności, kwestia czy obywatel Danii mógł stworzyć tak silne więzi z Danią, że łączenie rodzin z cudzoziemskim małżonkiem miałoby szansę powodzenia z integracyjnego punktu widzenia nie mógł zależeć jedynie na długości posiadania obywatelstwa, przez mniej lub więcej niż 28 lat. To uzasadnienie oznacza, że pewne elementy zostały przeoczone w sprawie skarżącego, a mianowicie fakt, że aby uzyskać duńskie obywatelstwo, musiał przebywać w Danii przez co najmniej 9 lat, wykazać się biegłością duńskiego języka oraz wiedzą na temat duńskiego społeczeństwa, oraz spełnić wymóg samoutrzymania. Trybunał w związku z tym doszedł do wniosku, że rząd nie wykazał aby istniały nieodparte albo bardzo poważne powody niezwiązane z etnicznym pochodzeniem dla uzasadnienia pośredniego skutku dyskryminującego zasady 28 lat. Ta zasada faworyzowała obywateli duńskich duńskiego pochodzenia etnicznego, oraz postawiła w niekorzystnej sytuacji, czy też miała nieproporcjonalnie krzywdzący skutek dla osób, takich jak skarżący, który otrzymał duńskie obywatelstwo nie przez urodzenie i którzy byli pochodzenia etnicznego innego niż duńskie.