Wydalenie skazanego irackiego przemytnika
imigrantów nie naruszyłoby Konwencji, ale nie miał dostępu do środka
zawieszającego – wyrok ETPC z 14.1.2020 r. w sprawie D i Inni p. Rumunii
(skarga nr 75953/16)
Sprawa dotyczyła nakazu deportacji do
Iraku Irakijczyka po jego skazaniu w Rumunii za ułatwienie wkroczenia do
Rumunii osób zaangażowanych w działalność terrorystyczną (czyn przemytu
imigrantów).
Jednomyślnie:
- nie doszłoby do naruszenia art. 2
(prawo do życia) i 3 (zakaz tortur i nieludzkiego lub poniżającego traktowania)
Konwencji gdyby nakaz wydalenia skarżącego do Iraku został wykonany;
- naruszenie art. 13 (prawo do
skutecznego środka odwoławczego) Konwencji w związku z art. 2 i 3.
Trybunał uznał, że materiał dowodowy
dostarczony przez D. zawierał bardzo mało informacji o indywidualnych
okolicznościach sprawy i nie wykazał w praktyce, że istniał bezpośredni związek
między jego skazaniem w Rumunii i prawdopodobieństwem złego traktowania w Iraku
niezgodnego z art. 2 i 3 Konwencji. Działania, za które D został skazany w
Rumunii nie miały miejsca na terytorium Iraku i nie miały bezpośredniego
związku z terroryzmem. Nie istniały więc poważne ani udowodnione podstawy aby
wierzyć, że w razie powrotu do Iraku, D. byłby narażony na poważne ryzyko
poddania traktowaniu niezgodnemu z art. 2 i 3 Konwencji.
Trybunał zauważył, że środki dostępne
skarżącemu, aby zakwestionować nakaz deportacji nie miały skutku zawieszającego,
co było niezgodne z orzecznictwem ETPC pod art. 13. Trybunał uznał, że
skargi pod art. 6 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) i 8 (prawo do
poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji były oczywiście
bezzasadne.
Trybunał zdecydował kontynuować wskazanie
rządowi (Reguła 39 Regulaminu Trybunału) nie wydalanie D do Iraku do
czasu, gdy wyrok stanie się prawomocny albo Trybunał wyda inne rozstrzygnięcie
w tym zakresie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz