A.D. i Inni przeciwko Gruzji

Nieprecyzyjność ustawodawstwa krajowego dotyczącego zmian płci w aktach stanu cywilnego w Gruzji – wyrok ETPC z 1.12.2022 r. w sprawie A.D. i Inni przeciwko Gruzji (skarga nr 57864/17); jednogłośnie:

naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

Skarżący to mężczyźni transpłciowi (przy urodzeniu wskazano że są kobietami). Sprawa dotyczyła ich skarg, że nie mogli uzyskać prawnego uznania ich płci, ponieważ nie przeszli operacji zmiany płci.

Trybunał stwierdził w szczególności, że pomimo faktu, że prawo do zmiany płci w aktach stanu cywilnego istniało w Gruzji od 1998 r., najwyraźniej nie było ani jednego przypadku skutecznego prawnego uznania płci. Nieprecyzyjne ustawodawstwo krajowe podważyło dostępność prawnego uznania płci w praktyce, a brak jasnych ram prawnych pozostawił władzom krajowym nadmierne uprawnienia dyskrecjonalne, co może prowadzić do arbitralnych decyzji przy rozpatrywaniu wniosków. Taka sytuacja była zasadniczo sprzeczna z obowiązkiem pozwanego państwa zapewnienia szybkich, przejrzystych i dostępnych procedur prawnego uznania płci. 

Drelon przeciwko Francji

Gromadzenie i przechowywanie przez francuską służbę krwiodawstwa (EFS) danych osobowych odzwierciedlających domniemaną orientację seksualną skarżącego bez udowodnionej podstawy faktycznej: naruszenie art. 8 Konwencji – wyrok ETPC z 8.9.2022 r. w sprawie Drelon przeciwko Francji (skarga nr 3153/16); jednogłośnie:

naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

Skarga dotyczyła gromadzenia i przechowywania przez francuską służbę krwiodawstwa (EFS) danych osobowych odzwierciedlających domniemaną orientację seksualną skarżącego – wraz z odrzuceniem jego skargi karnej o dyskryminację.

Trybunał stwierdził, że gromadzenie i przechowywanie wrażliwych danych osobowych stanowiło ingerencję w prawo skarżącego do poszanowania jego życia prywatnego. Ta ingerencja miała możliwą do przewidzenia podstawę prawną, ponieważ uznaniowe uprawnienie władz do utworzenia bazy danych zdrowia w tym celu zostało wystarczająco uregulowane przez obowiązującą wówczas ustawę z dnia 6 stycznia 1978 r. Podczas gdy gromadzenie i przechowywanie danych osobowych dotyczących kandydatów na dawców krwi przyczyniło się do zagwarantowania bezpieczeństwa krwi, niemniej istotne było, aby dane szczególnie chronione były dokładne, aktualne, adekwatne i nie wykraczały poza wyznaczone cele; a okres przechowywania danych musiał być ograniczony do tego, co było konieczne. Trybunał zauważył, po pierwsze, że chociaż skarżący odmówił odpowiedzi na pytania dotyczące jego życia seksualnego podczas badania lekarskiego przed oddaniem krwi, dane zawierały przeciwwskazanie do oddawania krwi, które było specyficzne dla mężczyzn, którzy mieli stosunek z innymi mężczyznami. Stwierdził, że przedmiotowe dane opierały się na zwykłych spekulacjach bez żadnych udowodnionych podstaw faktycznych. Po drugie, po zauważeniu, że Rząd nie wykazał, że okres przechowywania danych (do 2278 w tym czasie) był uregulowany w taki sposób, że nie mógł przekroczyć okresu niezbędnego dla zamierzonego celu, Trybunał stwierdził, że nadmierny okres przechowywania umożliwił wielokrotne wykorzystanie danych przeciwko skarżącemu, tym samym powodując jego automatyczne wykluczenie z bycia dawcą krwi. Doszło zatem do naruszenia Artykułu 8 Konwencji w związku z gromadzeniem i przechowywaniem odnośnych danych osobowych.

Y przeciwko Polsce

Odmowa zmiany pełnego aktu urodzenia po korekcie płci nie stanowiła naruszenia – wyrok ETPC z 17.2.2022 r. w sprawie Y przeciwko Polsce (skarga nr 74131/14); jednogłośnie:

brak naruszenia 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka

brak naruszenia art. 14 (zakaz dyskryminacji).

Sprawa dotyczyła wniosków Y, mężczyzny transpłciowego, o usunięcie z aktu urodzenia jego płci przypisanej przy urodzeniu lub o wydanie nowego aktu urodzenia. Trybunał stwierdził w szczególności, że skarżący nie był w stanie wykazać, że poniósł szkodę w wyniku decyzji władz krajowych. Odmawiając zmiany pełnego aktu urodzenia, władze zachowały równowagę, działając według własnego uznania

Women's Initiatives Supporting Group i Inni przeciwko Gruzji

Bezprecedensowa przemoc wobec demonstrantów LGBT z przyzwoleniem państwa – wyrok ETPC z 16.12.2021 r. w sprawie Women's Initiatives Supporting Group i Inni przeciwko Gruzji (skarga nr 73204/13 i 74959/13)

Sprawa dotyczyła ataku tłumu na demonstrantów LGBT w dniu 17 maja 2013 r. – Międzynarodowy Dzień Przeciw Homofobii – w centrum Tbilisi.

jednogłośnie: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) w związku z Artykułem 14 (zakaz dyskryminacji) Europejskiej Konwencji Prawa Człowieka zarówno ze względu na niezapewnienie przez władze ochrony pokojowych demonstrantów przed homofobiczną i transfobiczną agresją, jak i wynikające z tego nieodpowiednie śledztwo.

naruszenie Artykułu 11 (wolność zrzeszania się) w związku z Artykułem 14.

Trybunał stwierdził w szczególności, że władze nie podjęły środków w celu ochrony demonstrantów LGBT przed tłumem, pomimo świadomości zagrożeń związanych z wydarzeniem. Istniały ponadto dowody, a mianowicie nagrania wideo utrwalone przez niezależnych dziennikarzy, świadczące o oficjalnym współudziale w aktach przemocy i leżących u ich podstaw uprzedzeniach. Rzeczywiście, Trybunał nie mógł wykluczyć możliwości, że na bezprecedensową skalę przemocy wpływ miało nieprzeprowadzenie przez władze na czas i obiektywne śledztwo w sprawie ataków na społeczność LGBT podczas ubiegłorocznego wydarzenia, które było również przedmiotem sprawy przed Trybunałem, w której stwierdzono naruszenia Konwencji. Zobacz: Identoba i inni przeciwko Gruzji

Association ACCEPT and Others p. Rumunii

Policja nie jest w stanie zapobiec inwazji skrajnej prawicy na pokazy filmów gejowskich i homofobiczne nadużycia – wyrok ETPC z 1.6.2021 r. w sprawie Association ACCEPT and Others p. Rumunii (skarga nr 19237/16); 5 głosami do 2:

Naruszenie art. 14 (zakaz dyskryminacji) w zw. z art. 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego I rodzinnego) Konwencji w stosunku do indywidualnych skarżących;

Jednogłośnie: naruszenie art. 14 Konwencji w zw. z art. 11 (wolność zgromadzeń i stowarzyszeń).

Sprawa dotyczyła demonstracji, która miała miejsce podczas pokazu filmu z udziałem rodziny tej samej płci podczas Miesiąca Historii LGBT organizowanej przez skarżącą organizację w lutym 2013 roku. Pozostałych pięciu skarżących wzięło udział w pokazie. Chociaż policja zapewniała pewną ochronę, kino zostało zaatakowane przez protestujących, podobno przewożących skrajnie prawicowe akcesoria. Widzowie byli słownie obrażani. Skargi złożone przez skarżące stowarzyszenie i innych skarżących do prokuratorów nie doprowadziły do wniesienia aktu oskarżenia. W następstwie skargi sądowej uznano, że nie było dowodów na to, by ponad wszelką wątpliwość można było stwierdzić, że faszystowskie symbole były eksponowane publicznie.

Trybunał stwierdził w szczególności, że policja nie zapobiegła homofobicznym oszczerstwom i nie zapewniła, by wydarzenie mogło się odbyć, pomimo odpowiedniej obecności na miejscu zdarzenia. Stwierdził również, że śledztwo nie podjęło uzasadnionych kroków w celu zbadania homofobicznych nadużyć skierowanych do skarżących.

Sabalić przeciwko Chorwacji

Odpowiedź chorwackich władz na pełen przemocy homofobiczny atak była nieskuteczna – wyrok ETPC z 14.01.2021 r. w sprawie Sabalić przeciwko Chorwacji (skarga nr 50231/13); jednomyślnie:

Naruszenie art. 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) w związku z art. 14 (zakaz dyskryminacji) Konwencji.

Sprawa dotyczyła zarzutu, że odpowiedź władz na pełen przemocy homofobiczny atak przeciwko skarżącej była nieodpowiednia. Skarżąca została zaatakowana w klubie nocnym, kiedy odrzuciła zaloty mężczyzny ujawniając, że jest lesbijką.

Trybunał uznał w szczególności, że postępowanie karne przeciwko agresorowi nie uwzględniło elementu przestępstwa z nienawiści i skutkowało wymierzeniem śmiesznie niskiej grzywny. Tego typu zaniedbania doprowadziły do podstawowego błędu postepowania. Byłoby więc uzasadnione gdyby władze zakończyły albo unieważniły postępowanie karne i ponownie rozpoznały sprawę zamiast odrzucać ponowną skargę pokrzywdzonej z uwagi na uprzednie jej prawomocne rozstrzygnięcie.

Berkman przeciwko Rosji

 

Policja nie ochroniła protestujących osób LGBTI przed homofobicznymi atakami – wyrok ETPC z 1.12.2020 r. w sprawie Berkman przeciwko Rosji (skarga nr 46712/15);

Sprawa dotyczyła publicznego spotkania osób LGBTI (lesbijki, geje, osoby biseksualne, transpłciowe i interseksualne) w Sankt Petersburgu oraz braku ze strony władz ochrony uczestników przed agresywnymi kontrdemonstrantami.

Jednomyślnie:

Naruszenie art. 5 ust. 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) Konwencji z uwagi na niezgodne z prawem zatrzymanie skarżącej w czasie spotkania;

Naruszenie obowiązku państwa pod art. 11 (wolność zgromadzeń) Konwencji z uwagi na to, że zatrzymanie skarżącej bez wystarczającego uzasadnienia uniemożliwiło jej kontynuowanie udziału w spotkaniu osób LGBTI;

Naruszenie obowiązku państwa pod art. 11 w zw. z art. 14 (zakaz dyskryminacji) z uwagi na to, że policja nie podjęła kroków celem ułatwienia udziału w spotkaniu oraz celem ochrony skarżącej przed homofobicznymi atakami kontrmanifestujących;

Brak naruszenia art. 14 w zw. z art. 11 Konwencji w zakresie zarzutu skarżącej, że funkcjonariusze policji zatrzymywali tylko uczestników spotkania osób LGBTI, nie biorąc pod uwagę naruszeń porządku przez kontrmanifestujących.

Trybunał uznał w szczególności, że obowiązek państwa nie ogranicza się tylko do nieingerowania w wolność zgromadzeń. By to prawo było realne i skuteczne, władze mają również obowiązek ułatwienia dostępu do spotkania, zapewnienia bezpieczeństwa uczestnikom. Mimo to w sprawie skarżącej policja, świadoma ryzyka postępującego napięcia i wiele wyższej liczby kontrmanifestujących, była pasywna w świetle homofobicznych ataków. Trybunał podkreślił, że obowiązkiem władz jest podjęcie działań celem ułatwienia i ochrony, co było najważniejsze w sprawie skarżącej, która należała do wrażliwej na zranienie grupy mniejszości, która od wielu lat spotyka się z wrogością w Rosji.

B i C przeciwko Szwajcarii

 

Szwajcarskie władze nie oceniły ryzyka powrotu homoseksualisty do Gambii – wyrok ETPC z 17.11.2020 r. w sprawie B i C przeciwko Szwajcarii (skargi nr 43987/16 and 889/19)

Sprawa dotyczyła pary homoseksualnej. Jeden z partnerów miał zostać wydalony do Gambii po odrzuceniu wniosku jego partnera o łączenie rodzin. Zarzucał, że istniało ryzyko złego traktowania w razie powrotu

W dzisiejszym wyroku – jednomyślnie:

Naruszenie art. 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji jeśli pierwszy skarżący zostanie deportowany do Gambii na podstawie krajowej decyzji w jego sprawie.

Trybunał uznał, że penalizacja homoseksualizmu nie była wystarczająca dla stwierdzenia niezgodności powrotu z Konwencją. Trybunał stwierdził jednak, że szwajcarskie władze nie oceniły odpowiednio ryzyka złego traktowania pierwszego skarżącego jako homoseksualisty w Gambii oraz dostępności państwowej ochrony przed zagrożeniem złego traktowania przed podmioty niepaństwowe. Kilka niezależnych podmiotów zauważyło, że władze gambijskie nie chciały zapewnić ochrony osobom LGBTI. Trybunał dodatkowo uznał, że wskazania dla rządu pod Regułą 39 Regulaminu Trybunału nadal pozostają w mocy zanim niniejszy wyrok stanie się ostateczny.

Honner przeciwko Francji

 

Odmowa przyznania skarżącej praw do kontaktu do dziecka urodzonego przez jej byłą partnerkę przy użyciu technik wspomaganego rozrodu: brak naruszenia Konwencji – wyrok ETPC z 12.10.2020 r. w sprawie Honner przeciwko Francji (skarga nr 19511/16); jednomyślnie:

Brak naruszenia art. 8 (prawo do poszanowania życia rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła odmowy przyznania praw do kontaktu skarżącej w stosunku do dziecka, które zostało urodzone przez jej byłą partnerkę przy użyciu technologii wspomaganego rozrodu w Belgii w czasie gdy obie kobiety były parą, mimo że skarżąca wychowywała dziecko w jego pierwszych latach życia.

Trybunał uznał, że oddalając wniosek skarżącej z uwagi na najlepszy interes dziecka i przez staranne wyjaśnienie swojego orzeczenia, francuskie władze nie zaniechały wypełnienia swojego pozytywnego obowiązku do zagwarantowania skutecznego uwzględnienia prawa skarżącej do poszanowania jej życia rodzinnego.

Aghdgomelashvili i Japaridze przeciwko Gruzji

 

Nadużycia policji w czasie nalotu na biuro LGBT w Tbilisi naruszyło godność skarżących – wyrok ETPC z 8.10.2020 r. w sprawie Aghdgomelashvili i Japaridze przeciwko Gruzji (skarga nr 7224/11);

Sprawa dotyczyła policyjnego naloty na organizację LGBT w Tbilisi. Skarżący, którzy pracowali w organizacji zarzucali, że policja obrażała ich i groziła im, a także poddała ich poniżającemu przeszukanie osobistemu.

Jednomyślnie: naruszenia art. 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji w zw. z art. 14 (zakaz dyskryminacji) w zakresie nadużyć policji w czasie nalotu a także związane z tym śledztwo.

Trybunał uznał, że państwo było odpowiedzialne za homofobiczne i transfobiczne nadużycia policji zastosowane wobec skarżących oraz brak skutecznego śledztwa w stosunku do bardzo niestosownego zachowania policjantów. Ogólne zaniepokojenie Trybunału wzbudził fakt, że ani policji ani rząd nie podały przyczyn kontroli osobistej skarżących, co prowadzi do wniosku, że ich jedynym celem było zawstydzenie i ukaranie skarżących za ich udział w społeczności LGBT.

Beizaras i Levickas p. Litwie

Odmowa ścigania mowy nienawiści – komentarzy na temat pocałunków osób tej samej płci na Facebooku była dyskryminująca – wyrok ETPC z 14.1.2020 r. w sprawie Beizaras i Levickas p. Litwie (skarga nr 41288/15); jednomyślnie:

Naruszenie art. 14 (zakaz dyskryminacji) Konwencji w związku z art. 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) oraz naruszenie art. 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego).

Sprawa dotyczyła odpowiedzialności państwa za ochronę jednostek przed homofobiczną mową nienawiści.

Skarżący – dwaj młodzi mężczyźni pozostający w związku – jeden z nich zamieścił ich zdjęcie całujących się na Facebooku, które spotkało się z setkami nienawistnych komentarzy online. Niektóre dotyczyły społeczności LGBT w ogólności, podczas gdy inne osobiście groziły skarżącym. Zarówno prokuratura jak i sądy odmówiły wszczęcia postępowania przygotowawczego za nawoływanie do nienawiści i przemocy przeciwko osobom homoseksualnym, uznając, że zachowanie pary było prowokujące a komentarze, mimo że „nieetyczne” nie zasługiwały na ściganie.

Trybunał uznał w szczególności, że orientacja seksualna skarżących odegrała rolę w sposobie w jaki zostali potraktowani przez władze, które wyraziły dezaprobatę dla publicznego prezentowania swojej homoseksualności, odmawiając tym samym wszczęcia postępowania karnego. Taki dyskryminacyjny stosunek oznaczał, że skarżący nie byli chronieni, do czego mieli prawo zgodnie z prawem karnym, przed publicznym wezwaniem do ataku na ich fizyczną i psychiczną integralność.

Opinia doradcza w sprawie Menneson przeciwko Francji

Europejski Trybunał Praw Człowieka wydał w dniu 10.4.2019 r. pierwszą opinię doradczą. Państwa nie mają obowiązku rejestrować szczegółów świadectwa urodzenia dziecka urodzonego w drodze surogacji ciążowej za granicą w celu ustalenia prawnego stosunku rodzic-dziecko z zamierzoną matką: adopcja może również służyć jako środek stwierdzający ten stosunek.

W odpowiedzi na wniosek Francuskiego Sądu Kasacyjnego, Trybunał wydał, jednomyślnie następującą opinię:

W sytuacji, gdy dziecko zostało urodzone za granicę poprzez surogację ciążową oraz zostało poczęte przy użyciu gamet zamierzonego ojca oraz dawcy – osoby trzeciej, a gdzie prawny stosunek rodzic-dziecko z zamierzonym ojcem został uznany przez prawo krajowe,

1.       Prawo dziecka do poszanowania jego prawa do życia prywatnego w rozumieniu art. 8 Konwencji wymaga by prawo krajowe zapewniało możliwość uznania prawnego stosunku rodzic-dziecko z zamierzoną matką, wskazaną w świadectwie urodzenia, wydanego zgodnie z prawem za granicą jako „prawna matka”;

2.       Prawo dziecka do poszanowania życia prywatnego nie wymaga takiego uznania, które przybrałoby formę wpisu w świadectwie urodzenia, małżeństwa czy śmierci zawierającego szczegóły świadectwa urodzenia legalnie wydanego za granicą; inne środki, takie jak adopcja dziecka przez zamierzoną matkę powinny być użyte.

Opinia zapadła na gruncie sprawy Menneson przeciwko Francji (wyrok z 26.4.2004 r., skarga nr 65192/11).

Tydzień 48 - Alekseyev i Inni przeciwko Rosji

Środki systemowe wymagane by odpowiedzieć na problemy wolnych zgromadzeń i dyskryminacji wynikających z zakazu demonstracji LGBT - wyrok ETPC z 27.11.2018 r. w sprawie Alekseyev i Inni przeciwko Rosji (skarga nr 14988/09); jednomyślnie:

naruszenie Artykułu 11 (wolność zgromadzeń) Konwencji;

naruszenie Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) Konwencji oraz

naruszenie Artykułu 14 (zakaz dyskryminacji) Konwencji. 

Sprawa 51 skarg od 7 skarżących dotyczyła ciągłego odmawiania przez władze rosyjskie zgody na wnioski organizatorów o przeprowadzenie demonstracji LGBT. 

Trybunał stwierdził, że ta sprawa była odpowiednio podobna do sprawy Alekseyev przeciwko Rosji, w której orzekł w 2010 r. i że musi ponownie wydać wyrok w tej sprawie w tym stadium. 

Uznał więc w szczególności, że decyzja o odrzuceniu wniosków skarżących by przeprowadzić publiczne wydarzenia LGBT nie mogą być uzasadniane troską o porządek publiczny i stanowiły naruszenie ich prawa do zgromadzenia publicznego. Stwierdził również, że brak jakiegokolwiek wymagania od władz, by podejmowały decyzję co do wydarzeń przed datami, w których miały się odbyć stanowił brak skutecznego środka odwoławczego. Decyzja o zablokowaniu wydarzeń LGBT stanowiła więc wyraźnie celową niezgodę władz na temat demonstracji i stanowił dyskryminację naruszając Artykuł 14 Konwencji.

Trybunał przypomniał obowiązek państw wykonania wyroków i zauważył, że Rosja powinna podjąć długotrwały wysiłek by wprowadzić środki generalne, w szczególności w odniesieniu do wolnych zgromadzeń oraz dyskryminacji. 

Tydzień 6 - Charron i Merle-Montet przeciwko Francji

Wniosek o medycznie wspomaganą reprodukcję złożony przez parę jednopłciową: skarga niedopusczalna - decyzja ETPC z 16.1.2018 r. w sprawie Charron i Merle-Montet przeciwko Francji (skarga nr 22612/15); jednomyślnie: skarga jest niedopuszczalna. Decyzja jest ostateczna. 

Skarga dotyczyła pary dwóch kobiet, które ubiegały się o medycznie wspomaganą reprodukcję w drodze sztucznego zapłodnienia. Ich wniosek został odrzucony przez szpital w Tuluzie na tej podstawie, że „aktualne prawo bioetyczne obowiązujące we Francji nie pozwalało na skorzystanie z pomocy medycznej parom jednopłciowym”. 

Pani Charron i Pani Merle-Montet skarżyły się na odrzucenie ich wniosku, wskazując na naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) oraz Artykułu 14 (zakaz dyskryminacji) Konwencji. 

Zauważając wagę zasady subsydiarności, Trybunał uznał, że brak odwołania się przez skarżące do sądów administracyjnych od decyzji szpitala w Tuluzie na niedopełnienie obowiązku skutkował niewykorzystaniem środków krajowych. 

Tydzień 50 - Orlandi i Inni przeciwko Włochom

Brak prawnego uznania związków tej samej płci we Włoszech naruszył prawa sześciu par, które pobrały się za granicą - wyrok ETPC z 14.12.2017 r. w sprawie Orlandi i Inni przeciwko Włochom (skarga nr 26431/12); 5 głosami do 2: naruszenie Artykułu 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi sześciu par tej samej płci na niemożliwość zarejestrowania czy uznania za jakąkolwiek formę związku przez włoskie prawo małżeństw zawartych za granicą. Zarzucali m.in. dyskryminację na podstawie preferencji seksualnych. 

Trybunał zauważył, że państwa mają dużą swobodę w zakresie uznania czy rejestrowania małżeństw jednopłciowych. Jednakże, Trybunał uznał, że doszło do naruszenia praw skarżących par po zawarciu małżeństw za granicą ponieważ włoskie prawo nie zapewniało żadnej prawnej ochrony ani uznania ich przed rokiem 2016, kiedy to prawo dotyczące związków cywilnych par tej samej płci weszło w życie. 

Tydzień 47 - Kaos GL przeciwko Turcji

Zajęcie wszystkich kopii magazynu wydawanego przez stowarzyszenie promujące prawa LGBT w Turcji naruszyło jego prawo do wolności wyrażania opinii – Sprawa Kaos GL przeciwko Turcji (4982/07); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji.
Sprawa dotyczyła zajęcia wszystkich kopii magazynu publikowanego przez  Kaos GL, stowarzyszenie badań kulturalnych i solidarności z gejami i lesbijkami. Trybunał uznał w szczególności, że podstawą ochrony moralności publicznej, na której oparły się władze, nie była wystarczająca dla usprawiedliwienia wydania nakazu zajęcia oraz konfiskaty wszystkich kopii numeru 28 magazynu przez ponad 5 lat. Trybunał zgodził się, że środki przedsięwzięte w celu prewencji dostępu poszczególnych grup jednostek – włączając małoletnich – do tej publikacji mogły być zgodne ze społecznymi potrzebami. Mimo to, Trybunał podkreślił, że władze krajowe nie próbowały zastosować mniej surowego środka niż zajęcie wszystkich kopii danego wydania, na przykład poprzez zakaz sprzedaży magazynu osobom poniżej 18 lat albo wymagając specjalnego opakowania ostrzegającego małoletnich. 

Tydzień 26 - Taddeucci i McCall przeciwko Włochom

Odmowa zezwolenia na pobyt dla pary gejów z przyczyn rodzinnych była nieusprawiedliwioną dyskryminacją - Sprawa Taddeucci i McCall przeciwko Włochom (51362/09) - naruszenie Artykułu 14 (zakaz dyskryminacji) w związku z Artykułem 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji.

Sprawa dotyczyła odmowy przez włoskie władze udzielenia zezwolenia na pobyt z przyczyn rodzinnych parze gejów (Włochowi i Nowozelandczykowi) .

Trybunał uznał w szczególności, że sytuacja skarżących, pary homoseksualistów, nie mogła być rozumiana jako porównywalna do pary heteroseksualnej nie pozostającej w związku małżeńskim. Ponieważ nie mogli się pobrać ani, w tamtym czasie, otrzymać innej formy prawnego uznania ich sytuacji we Włoszech, nie mogli zostać zakwalifikowani jako „małżonkowie” zgodnie z prawem krajowym. Restrykcyjna wykładnia pojęcia członka rodziny stanowiła, dla par homoseksualnych, przeszkodę nie do pokonania w uzyskaniu zezwolenia na pobyt z przyczyn rodzinnych. Tego typu restrykcyjna wykładnia pojęcia członka rodziny, jak zastosowana w przypadku jednego ze skarżących, nie brała pod uwagę osobistej sytuacji skarżących, a w szczególności niemożliwości otrzymania formy prawnego uznania ich związku we Włoszech. 

Decydując o tym by traktować pary homoseksualne w takim sam sposób jak pary heteroseksualne nie będących małżonkami, państwo naruszyło prawo skarżących do nie bycia poddanym dyskryminacji opartej na orientacji seksualnej przy korzystaniu z ich praw wynikających z Artykułu 8 Konwencji.