Przetrzymywanie nielegalnych imigrantów na Lampedusie oraz na statkach w zatoce Palermo - Wyrok Wielkiej Izby - Sprawa Khlaifia i Inni przeciwko Włochom (no. 16483/12); jednomyślnie: naruszenie Artykułu 5 § 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego); naruszenie Artykułu 5 § 2 (prawo do bycia odpowiednio poinformowanym o przyczynach pozbawienia wolności); naruszenie Artykułu 5 § 4 (prawo do niezwłocznej decyzji w sprawie legalności zatrzymania); brak naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) w zakresie warunkach w ośrodku przyjmowania uchodźców; brak naruszenia Artykułu 3 w zakresie warunków na statkach w zatoce Palermo oraz 16 głosami do 1, brak naruszenia Artykułu 4 Protokołu 4 Konwencji (zakaz zbiorowego wydalania cudzoziemców); jednomyślnie, brak naruszenia Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) w związku z Artykułem 3; 16 głosami do 1 - brak naruszenia Artykułu 13 w związku z Artykułem 4 Protokołu 4.
Sprawa dotyczyła zatrzymania w ośrodku przyjmowania uchodźców na Lampedusie, a następnie na statkach w zatoce Palermo, nielegalnych imigrantów, którzy przybyli do Włoch w 2011 r. w związku ze zdarzeniami tzw. „Arabskiej wiosny” w ich kraju, oraz ich późniejszego wydalenia do Tunezji.
Trybunał zauważył, że pozbawienie wolności bez żadnych jasnych ani dostępnych podstaw nie spełniło ogólnej zasady pewności prawa oraz było niezgodne z potrzebą ochrony jednostki przed arbitralnością. Nakazy odmowy wpuszczenia do kraju zostały wydane przez włoskie władze bez odniesienia do prawnych czy faktycznych przyczyn zatrzymania skarżących oraz nie zostały im niezwłocznie doręczone. Trybunał zauważył, że system prawa włoskiego nie zapewnił im żadnego środka, dzięki któremu mogliby uzyskać sądową decyzję co do legalności ich zatrzymania. Trybunał uznał, mimo to, że warunku osadzenia skarżących w ośrodku na Lampedusie oraz na statkach w zatoce Palermo nie stanowiły nieludzkiego ani poniżającego traktowania. W zakresie zakazu zbiorowego wydalania cudzoziemców, Trybunał uznał, że Artykuł 4 Protokołu 4 nie zapewnia prawa do indywidualnego przesłuchania w żadnych okolicznościach. Wymogi tego przepisu zostały spełnione w sytuacji, kiedy każdy cudzoziemiec miał możliwość podniesienia swoich zarzutów co do wydalenia oraz w sytuacji rozpoznania ich przez władze odpowiedniego państwa. Identyfikując tożsamość cudzoziemców oraz ich narodowość, skarżący mieli dostępną i skuteczną możliwość wniesienia zarzutów przeciwko wydaleniu.Trybunał uznał, że brak skutku zawieszającego środka odwoławczego przeciwko wydaleniu, nie stanowi sam w sobie naruszenia Artykułu 13, zwłaszcza że skarżący nie zarzucali istnienia rzeczywistego ryzyka naruszenia uch praw zagwarantowanych Artykułami 2 i 3 Konwencji w kraju przeznaczenia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz