Trybunał stwierdza naruszenie
Artykułu 10 ze względu na surowość kary pozbawienia wolności, jaką wymierzył
Jean-Marc Rouillan za uwagi radiowe, nie kwestionując zasady kary nałożonej za
współudział w publicznej obronie terroryzmu – wyrok ETPC z 23.6.2022 r. w
sprawie Rouillan
przeciwko Francji (wniosek nr 28000/19); jednogłośnie:
naruszenie Artykułu 10
(wolność słowa) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka ze względu na surowość wymierzonej
kary.
Sprawa dotyczyła skazania
Jean-Marca Rouillana, byłego członka grupy terrorystycznej Action directe, na
karę 18 miesięcy pozbawienia wolności z zawieszeniem na 10 miesięcy, po
skazaniu go za współudział w przestępstwie publicznego obrony aktów terroryzmu
za uwagi, które wygłosił w audycji radiowej w 2016 r. i które następnie zostały
opublikowane na stronie internetowej mediów.
Trybunał uznał, że skazanie skarżącego
jako dodatek do przestępstwa obrony aktów terroryzmu stanowiło ingerencję w
jego prawo do wolności wypowiedzi. Uznał, że ingerencja była przewidziana przez
prawo i służyła uzasadnionemu celowi zapobiegania nieporządkowi i
przestępczości.
Odnosząc się do tego, czy
ingerencja była konieczna w demokratycznym społeczeństwie w rozumieniu art. 10
ust. 2, Trybunał uznał, po pierwsze, że omawiane uwagi można uznać za pośrednie
podżeganie do przemocy terrorystycznej i nie widział żadnych racjonalnych
podstaw, na których można by odejść od znaczenia i zakresu nadanego im
postanowieniem Sądu Karnego, którego należycie przygotowane uzasadnienie
zostało przyjęte przez Sąd Apelacyjny i Sąd Kasacyjny.
Trybunał stwierdził dalej, że nie
widział w tej sprawie rozsądnej podstawy, aby odejść od oceny sądów krajowych
dotyczącej zasady stojącej za karą. Stwierdził w tym względzie, że ich
rozumowanie, dlaczego kara nałożona na skarżącego była uzasadniona – w oparciu
o potrzebę zwalczania obrony przed terroryzmem i biorąc pod uwagę cechy
osobiste sprawcy – wydaje się zarówno „istotna”, jak i „wystarczająca”, aby
uzasadnić sporną ingerencję, którą należy uznać za odpowiadającą co do zasady
na pilną potrzebę społeczną.
Jednakże po powtórzeniu, że
władze były zobowiązane, w sprawach wolności słowa, do zachowania
powściągliwości w prowadzeniu postępowania karnego, a zwłaszcza w wymierzaniu
kary pozbawienia wolności, Trybunał orzekł, że w szczególnych okolicznościach
sprawy, powody, na których oparły się sądy krajowe w wyważaniu, które należały
do nich, nie były wystarczające, aby uznać wymierzoną skarżącemu karę 18
miesięcy pozbawienia wolności – pomimo zawieszenia – za proporcjonalną do
uzasadnionego celu ścigany. Trybunał stwierdził zatem, że doszło do naruszenia
Artykułu 10 Konwencji ze względu na surowość nałożonej na skarżącego kary.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz