Władze naruszyły Konwencję nie uwzględniając
odpowiednio skutków likwidacji obozowiska Romów ani szczególnej sytuacji
skarżących – wyrok ETPC z 14.5.2020 r. w sprawie Hirtu i Inni p. Francji
(skarga nr 24720/13); jednomyślnie:
Brak naruszenia art. 3 (zakaz
nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji,
Naruszenie art. 8 (prawo do poszanowania
życia prywatnego, rodzinnego i mieszkania) oraz
Naruszenie art. 13 (prawo do skutecznego
środka odwoławczego) Konwencji.
Sprawa dotyczyła likwidacji
nielegalnego obozowiska, gdzie skarżący pochodzenia romskiego mieszkali od 6
miesięcy.
Trybunał zauważył po
pierwsze, że okoliczności ich przymusowej eksmisji oraz późniejsze warunki życia
nie stanowiły nieludzkiego czy poniżającego traktowania. Władze były upoważnione
w zasadzie do eksmitowania skarżących, którzy bezprawnie okupowali działkę
miejską i nie mogli twierdzić, że posiadali uzasadnioną ekspektatywę do
przebywania w tym miejscu. Mimo to, biorąc pod uwagę sposób eksmisji, Trybunał stwierdził,
że środek nie był oparty na orzeczeniu sądu, ale na procedurze wydania
formalnego nakazu zgodnie z art. 9 ustawy z 5 lipca 2000 r. Decyzja o
skorzystaniu z tej procedury wiązała się z licznymi konsekwencjami. Z uwagi na
krótki czas między wystawieniem nakazu prefekta i jego wykonaniem, nie wzięto
pod uwagę konsekwencji eksmisji ani szczególnej sytuacji skarżących. Dodatkowo,
z uwagi na zastosowaną procedurę, środki gwarantowane prawem krajowym weszły w
grę dopiero po wydaniu decyzji przez organy administracyjne i były nieskuteczne
w niniejszej sprawie.
Trybunał podkreślił, że fakt,
że skarżący należeli do żyjącej w złych warunkach grupy społecznej oraz ich
szczególne potrzeby w tym zakresie powinny były być wzięte pod uwagę przy ocenie
proporcjonalności, którą władze krajowe miały obowiązek wykonać. Ponieważ tego
nie uczyniono w niniejszej sprawie, Trybunał uznał, że sposób eksmisji
skarżących naruszył ich prawo do poszanowania ich życia prywatnego i
rodzinnego.
W końcu Trybunał zauważył, że
nie dokonano sądowej oceny w I instancji argumentów skarżących pod art. 3 i 8
Konwencji zarówno w postępowaniu sądowym jak i w procedurze przyspieszonej, co
naruszyło wymogi art. 13 Konwencji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz