Tydzień 37 - A.Ş. przeciwko Turcji

Obowiązek nieletniego osadzonego do złożenia skargi przed wszczęciem postępowania karnego jest sprzeczne z Konwencją - Sprawa A.Ş. przeciwko Turcji (58271/10), jednomyślnie : naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji w zakresie przemocy fizycznej doznanej przez skarżącego.

Sprawa dotyczy przemocy seksualnej i fizycznej wobec skarżącego w czasie umieszczenia w areszcie tymczasowym w zakładzie poprawczym w Maltepe (Stambuł), a także długości oraz przedłużania jego aresztu. Trybunał uznał, w zakresie przemocy wobec skarżącego jako osadzonego i nieletniego w momencie zdarzenia, wymóg złożenia formalnej skargi jako warunek wszczęcia postępowania karnego, oraz nie wzięcie pod uwagę szczególnie delikatnej sytuacji skarżącego, tureckie prawo karne, podczas gdy wprowadza sankcje za naruszenia nietykalności fizycznej osoby, w konsekwencji uczyniło nieskutecznym cały arsenał praw represyjnych mających na celu ochronę jednostki przed zachowaniami sprzecznymi z Artykułem 3 Konwencji. Trybunał uznał również, że w ramach obowiązku nadzoru nad osobami pozbawionymi wolności oraz zapobiegania wszelkim zamachom na ich integralność fizyczną, władze nie wypełniły swojego pozytywnego obowiązku zapewnienia integralności fizycznej skarżącego. W zakresie skargi na przewlekłość tymczasowego aresztu, Trybunał uznał, że skarżący jest zobowiązany do wystąpienia ze skargą przed sądami krajowymi zgodnie z Artykułem 141 § 1 d) tureckiego kodeksu postępowania karnego.

Tydzień 37 - Semir Güzel przeciwko Turcji

Tureckie władze naruszyły wolność wyrażania opinii oskarżając polityka o nie zapobiegnięcie politycznemu zebraniu odbywającemu się w języku kurdyjskim – Sprawa Semir Güzel przeciwko Turcji (29483/09) jednomyślnie: naruszenie Artykułu 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji.

Sprawa dotyczyła oskarżenia polityka z uwagi na zezwolenie uczestnikom kongresu jego partii politycznej na mówienie w języku kurdyjskim. Trybunał uznał w szczególności, że niezapobiegnięcie przez skarżącego używaniu przez uczestników języka kurdyjskiego było wyrazem oporu wobec władz państwowych. Jego zachowanie było zatem formą wyrażenia, chronioną Artykułem 10 Konwencji. Trybunał wskazał także, że skazanie za takie zachowanie nie było wystarczające przewidywalne w tureckim prawie w tamtym czasie, ponieważ prawo w tym zakresie było niejasne.

Tydzień 36 - W.D. przeciwko Belgii

Umieszczenie sprawcy z zaburzeniami psychicznymi w zakładzie karnym nieprzystosowanym do jego terapeutycznych potrzeb stanowi problem systemowy w Belgii i narusza Konwencję – Sprawa W.D. przeciwko Belgii (73548/13) - jednomyślnie: naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji; naruszenie Artykułu 5 § 1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego); oraz naruszenie Artykułu 5 § 4 (prawo odwołania się w celu ustalenia przez sąd bezzwłocznie legalności pobawienia wolności) i Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego), w związku z Artykułem 3.

Sprawa dotyczyła skazanego za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej cierpiącego na zaburzenia psychiczne, który został umieszczony bezterminowo w oddziale psychiatrycznym zakładu karnego.  Trybunał uznał w szczególności, że W.D. został poddany poniżającemu traktowaniu poprzez umieszczenie go w zakładzie karnym na ponad 9 lat bez odpowiedniego leczenia jego stanu psychicznego i bez żadnej perspektywy resocjalizacji; to przysporzyło mu wiele trudności i niepokojów o intensywności przekraczającej nieunikniony poziom cierpienia nieodłącznie związany z pozbawieniem wolności. Trybunał wskazał również, że umieszczenie W.D. w zakładzie karnym od 2006 roku źle dopasowane do jego stanu naruszyło związek, wymagany przez Artykuł 5 § 1 (e) Konwencji, pomiędzy celem i rzeczywistymi warunkami pobytu w zakładzie karnym, odnotowując, że żadne przyczyną umieszczenia skarżącego w więziennym oddziale psychiatrycznym  był systemowy brak jakichkolwiek alternatyw.  Ponadto Trybunał orzekł, że belgijski system, w tamtym czasie, nie zapewnił skarżącemu skutecznego środka odwoławczego w praktyce w zakresie zarzutów wynikających z Konwencji – innymi słowy, środka zdolnego zapewnić zadośćuczynienie oraz pozwalającego na powstrzymanie dalszych naruszeń. Trybunał wskazał również, że sytuacja skarżącego wynikała z systemowego braku charakterystycznego dla belgijskiego systemu psychiatrycznej detencji. Zgodnie z Artykułem 46 (moc wiążąca i wykonywanie wyroków) Konwencji, Trybunał uznał, że obowiązkiem państwa jest zorganizowanie swojego systemu psychiatrycznej detencji sprawców w taki sposób, aby godność osadzonych była poszanowana. W szczególności, zachęcił belgijskie władze do podjęcia działań mających na celu zredukowanie liczby sprawców z zaburzeniami psychicznymi umieszczonych w psychiatrycznych oddziałach zakładów karnych bez zapewnienia odpowiedniego leczenia. Trybunał zdecydował się zastosować procedurę wyroku pilotażowego w niniejszej sprawie, dając rządowi dwa lata na naprawienie ogólnej sytuacji odraczając postępowanie we wszystkich podobnych sprawach przez kolejne 2 lata.

Tydzień 35 - X i Y przeciwko Francji

Komitet Wykonawczy Komisji Rynków Finansowych jest niezależnym oraz bezstronny a nałożone kary były możliwe do przewidzenia – Sprawa X i Y przeciwko Francji (48158/11) jednomyślnie: skarga pod Artykułem 6 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) była niedopuszczalna oraz nie było naruszenia Artykułu 7 (zakaz karania bez podstawy prawnej) Konwencji.

Sprawa dotyczyła dwóch skarg złożonych przez osoby zawodowo zajmującymi się giełdą w związku z nałożeniem na nich kar dyscyplinarnych przez Komitet Wykonawczy Komisji Rynków Finansowych (AMF) za nieprzestrzeganie reguł  co do okresu pokrycia krótkiej sprzedaży akcji w ramach pokrycia kapitału spółki Euro Disney. Skarżący podnieśli, że AMF nie spełniał wymogu bezstronności oraz ukarał ich na podstawie przepisów, które nie były zgodne z kryteriami dostępu oraz przewidywalności. Trybunał wskazał, iż nie było powodów by wątpić w niezależność Komitetu Wykonawczego AMF oraz jego sprawozdawcy od innych organów AMF. Trybunał uznał, że prawo, które zostało zastosowane w tamtym czasie było wystarczająco przewidywalne dla skarżących by wiedzieć, że mogli zostać pociągnięci do odpowiedzialności zawodowej w razie  nabycia akcji bez wystarczająco przewidywalnego pokrycia tych praw przed upływem okresu subskrypcji.

Tydzień 35 - Mikhno przeciwko Ukrainie oraz Svitlana Atamanyuk i Inni przeciwko Ukrainie

Odpowiedź władz ukraińskich na katastrofę w czasie powietrznych pokazów wojskowych była odpowiednia – Sprawy Mikhno przeciwko Ukrainie (32514/12) oraz Svitlana Atamanyuk i Inni przeciwko Ukrainie (36314/06, 36285/06, 36290/06 i 36311/06) jednomyślnie: brak naruszenia Artykułu 2 (prawo do życia/śledztwo) Konwencji; naruszenie Artykułu 6 § 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego w rozsądnym czasie) oraz Artykułu 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) Konwencji w związku z długością postępowania dotyczącego roszczenia odszkodowawczego pani Mikhno  oraz braku skutecznego środka, który mógłby przyspieszyć postępowanie.  

Obie sprawy dotyczyły katastrofy na powietrznych pokazach wojskowych w czasie ewolucji powietrznych w dniu 27 lipca 2002 r. na aerodromie we Lwowie. Sprawy zostały wytoczone przez osoby bliskie zmarłych w czasie gdy samolot rozbił się na widowni a następnie wybuchł („wypadek Sknyliv”). W wyniku katastrofy 77 osób zostało zabitych, 290 rannych.  Trybunał uznał w szczególności, że okoliczności wypadku zostały satysfakcjonująco wyjaśnione na poziomie krajowym, a skarżący otrzymali odpowiednie odszkodowania, zaś osoby odpowiedzialne – pięciu oficerów, włączając w to dwóch pilotów rozbitego samolotu – zostali zidentyfikowani i ukarani po przeprowadzeniu wystarczająco niezależnego, odpowiedniego i sprawnego śledztwa.

Tydzień 35 - Wenner przeciwko Niemcom

Władze krajowe nie zbadały w sposób całkowity, jakie leczenie było odpowiednie dla długotrwałego uzależnienia od narkotyków w zakładzie karnym – Sprawa Wenner przeciwko Niemcom (62303/13) – jednomyślnie naruszenie Artykułu 3 (zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania) Konwencji.

Sprawa dotyczyła skargi wieloletniego heroinisty, któremu odmówiono terapii substytucyjnej narkotykami w zakładzie karnym. Mimo że Trybunał nie musiał ustalić czy skarżący potrzebował w rzeczywistości terapii substytucyjnej, jego zadaniem było ustalenie czy niemieckie władze właściwie oceniły jego stan zdrowia i dobrały odpowiednie leczenie. Trybunał doszedł do wniosku, że władze, mimo ich obowiązku, nie zbadały przy użyciu opinii niezależnych i profesjonalnych biegłych sądowych podstaw zmiany leczenia skarżącego, by ustalić jakie leczenie jest najbardziej odpowiednie dla niego.