Tymczasowe aresztowanie
skarżącego podejrzanego o przynależność do organizacji FETÖ/PDY w związku z
korzystaniem przez niego z komunikatora ByLock: naruszenie Konwencji – wyrok ETPC
z 20.7.2021 r. w sprawie Akgün przeciwko Turcji (skarga
nr 19699/18); 6 głosami do 1:
Naruszenie art. 5 ust. 1 (prawo do wolności i
bezpieczeństwa osobistego) Konwencji;
Naruszenie art. 5 ust. 3 ( prawo bycia sądzonym
w rozsądnym terminie albo zwolnienia na czas postępowania)
Naruszenie art. 5 ust. 4 (prawo odwołania się do sądu w celu ustalenia bezzwłocznie przez sąd legalności
pozbawienia wolności) Konwencji.
Sprawa dotyczyła umieszczenia
skarżącego w areszcie śledczym pod zarzutem przynależności do organizacji
określanej przez władze tureckie jako „FETÖ/PDY” („Organizacja Terrorystyczna Gülenist
/ równoległa struktura państwa”).
Trybunał uznał, że nakazując
tymczasowe aresztowanie skarżącego w dniu 17 października 2016 r., dziewiąty
sąd pokoju w Ankarze nie posiadał wystarczających informacji na temat
charakteru ByLock, aby stwierdzić, że ta aplikacja do przesyłania wiadomości była
wykorzystywana wyłącznie przez członków organizacji FETÖ/PDY na potrzeby
komunikacji wewnętrznej. Wobec braku innych dowodów lub informacji przedmiotowy
dokument, stwierdzający jedynie, że skarżący był użytkownikiem ByLock, sam w
sobie nie mógł wskazywać, że istniały uzasadnione podejrzenia, które mogłyby
usatysfakcjonować obiektywnego obserwatora, że rzeczywiście używał ByLock w
sposób, który mógłby stanowić domniemane przestępstwa. Trybunał stwierdził, że rząd
nie był w stanie wykazać, że w dniu, w którym skarżący został tymczasowo
aresztowany, dowody, którymi dysponował sąd dziewiątego pokoju, spełniały
standardy „uzasadnionego podejrzenia” wymagane na mocy art. 5 Konwencji, aby
przekonać obiektywnego obserwatora, że skarżący mógł popełnić przestępstwa,
za które został aresztowany. Trybunał uznał, że doszło do naruszenia Artykułu 5
ust. 1 Konwencji z powodu braku uzasadnionego podejrzenia, w czasie
tymczasowego aresztowania skarżącego, że popełnił on przestępstwo.
Trybunał stwierdził, że doszło
również do naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji w związku z brakiem podania
wystarczających powodów tymczasowego aresztowania skarżącego.
Wreszcie, Trybunał uznał, że ani
skarżący, ani jego adwokat nie mieli wystarczającej wiedzy na temat istoty tego
materiału dowodowego, dostępnego wyłącznie dla prokuratury, co miało kluczowe
znaczenie dla zakwestionowania przedmiotowego aresztowania przed I Sądem Pokoju
w Ankarze, gdy orzekł w przedmiocie sprzeciwu wobec spornego środka. Wynika z
tego, że doszło również do naruszenia Artykułu 5 ust. 4 Konwencji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz