Surowość skazania i aresztowania nieletniego w związku z udziałem w nielegalnej
demonstracji i rzucaniu kamieniami w Policję – Sprawa Gülcü
przeciwko Turcji (17526/10) – naruszenie Artykułu 11 (wolność zgromadzeń i
stowarzyszeń) Konwencji.
Skarżący, lat 15, został osadzony w
areszcie a następnie skazany za udział w zakazanej organizacji, promowanie
celów tej organizacji i opór wobec Policji. Wszystko to w związku z udziałem skarżącego
w nielegalnej manifestacji, w czasie której rzucano kamieniami w członków służb
bezpieczeństwa. Skarżący spędził w
areszcie 3 miesiące i 20 dni zanim został skazany na karę 7 lat i 5 miesięcy
pozbawienia wolności. Odbył prawie 2 lata kary zanim został wypuszczony. Trybunał
rozpatrzył argumenty skarżącego z punktu widzenia Artykułu 11 gwarantującego
prawo do wolności zgromadzeń. Trybunał wskazał, że nawet jeżeli skarżący został
skazany za akty przemocy wobec funkcjonariuszy Policji, to nic nie wskazywało na to, że
przed wzięciem udziału w zgromadzeniu skarżący czy też organizatorzy mieli zamiar
używania przemocy. Z uwagi na powyższe skarżący mógł oprzeć się na naruszeniu
Artykułu 11 Konwencji. Trybunał również podkreślił, że sądy krajowe nie
wykazały wystarczających dowodów na to, że udział w demonstracji równał się z
udziałem w nielegalnej organizacji oraz że miał intencję rozpowszechniania
propagandy wspierającej ją. Brak takiego wykazania stanowił naruszenie
proceduralnych gwarancji Artykułu 11. Trybunał również odnotował drastycznie
wysoką karę za zarzucone czyny. Skarżący miał 15 lat w chwili zdarzenia. Mimo
to, sądy krajowe nie wzięły pod uwagę jego zanim umieszczono go w areszcie czy
następnie w zakładzie karnym do odbycia kary. Trybunał powołał się na Artykuł
37 Konwencji ONZ o prawach dziecka i Ogólny Komentarz nr 10 (2007), zgodnie z
którymi zatrzymanie, areszt czy pozbawienie wolności dziecka może być
zastosowane jedynie jako środek ostateczny i na właściwy, możliwie najkrótszy czas. Co do
części sentencji wyroku skazującego na karę 2 lat 9 miesięcy i 10 dni za
rzucanie kamieniami, Trybunał mógł uznać, że Państwa miało większy margines
swobody w tym zakresie, jeśli chodzi o ingerencję w prawa wynikające z Artykułu
11. Mimo to, biorąc pod uwagę wiek skarżącego kara nie może zostać uznana za
proporcjonalną w stosunku do jej celu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz